Fálkinn - 10.10.1931, Qupperneq 5

F Á L K I N N
5
Fálkaveiðar.
Nútíma fálkaveiðarar i Englandi. J‘uð eru stúdentar
i Oxford, sem einknm regna að vekja fálkaveiö-
arnar til lífs al'tnr.
Fúlkatemjari frá miööldnm með fálka sinn. Þegcfí'
fálkinn á að fljúga á veiðar, er hettan tekin
af hansnnm á honum og er það merki nm að nú
sknii hann húast til víga.
Sunnudags hugleiðing.
Skapa í mjer hreint hjarta,
6 gnð.
Sálm. 51, 10.
Með þessuni orðum ákallaði
Davíð drottinn sinn forðum, og
það leynir sjer ekki liversn sár
syndarmeðvitund liggur að
haki þessarar bænar. Ilinn
voldngi komingnr, sem þúsnnd-
ir manna beygðu sig í dnftið
l'yrir, fcllnr- lijer l'rain i anð-
mýkt fyrir konungi konung-
anna friðlaus af innri kvöl, af
sárri tilfinningu fyrir óhrein-
leik lijarta síns; það var þessi
óhreinleikur, sem liafði íjar-
Iægt hann guði og verið upp-
spretta þcirra orða og- aihafna,
cr nú hrnnnu sem eldur á sam-
visku lians. En með þessari
hæn er bent lil þess, hvers hiðj-
andi syndari þarf umfram alt
að óska og hiðja, að ]iað er ekki
fyrst og frexnst fyrirgefning á
einhverri einstakri synd, lieldur
hreinsun hjartans og lnigarfars-
ins, sem orð og athafnir spretta
frá. Það má að vissu leyti segja
að öllu sje borgið, ef hjartað er
hreint, eins og hinsvegar að öll
ytri fágun er þýðingarlaus fyr-
ir guði, ef liugsanirnar eru
óhreinar og guði fráhverfar.
Það er ekki víst að hið óhreina
bjarta framleiði ávalt að sjáJf-
sögðu ill orð og verk, maðurinn
getur Jialdið sjer frá þeim af
ótta fyrir mönnum og mann-
orðsmissi; liinar ólireinu Jmgs-
anir verða þá liættuÍegt leik-
fang mannsins, liættulegar með-
al annars vegna ]>ess, að þær út-
rýma Jireinum Iiugsunum og
Jielgum áformum. Álmgaleysið
J’yrir því, scm verða mætti
mönnunum til blessunar og
ujipbyggingar, guðs ríki lil efl-
ingar og guði til dýrðar, þarf
því ekki að sjálfsögðu að
sprctta af hugsunarleysi, það
getur eins vel sprotlið af því, að
hið óbreina lijarta, hin spilta
lnigsun liafi önnur viðfangs-
efni, sem silja í fyrirrúmi. Það
er af þessu auðsætt hversu áríð-
andi oss er að liiðja með Jiæn-
inni: skapa í mjer lireint
lijarta, ó guð. Þegar sú bæn er
heyrð cr lagður grundvöllurinn
til þess lífernis, er vjer sem
kristnir menn eigum að lifa,
þess lífernis, sem ekki lætur
sjer nægja að sýnasl fyrir
mönnum og ekki lætur stjórn-
ast af dónunn þcirra, þess líf-
crnis, sem liefur lireinsandi og
bætandi áhrif á alla, sem þess
verða varir. Vjer finnum það
sjálfir, að ekkert skilur oss eins
frá guði eins og vort óhreina
Jijartalag, ekkerl liyrgir Jiann
eins sjónum vorum eins og það.
En vjer mættum þá líka minn-
asl fyrirJicitsins, sem frelsari
vor gaf liinum lijartalrreinu,
þess fyrirlieitis að þcir mpni
guð sjá. Því hetur sem vjer hiðj-
um guð að skapa i oss lireint
Jijarta og því meira sem vjer
Frægð sina út nm lieim á ís-
lenski fálkinn víst fyrst og
fremst að þakka því, að fyrrum
daga var Jiann taminn til veiða
og sendur til útlendra konunga
og keisara, sem jafnan lijeldu
fjölda af fálkum og notuðu þá
Sá sem vill lála fálka sitja á heiidi
sjer verðnr að hafa þgkkan vetling
á hendinni til þess að sierast ekki
nndan klánnm.
vinnum sjálfir að þessari skö])-
un, þvi lietur mun oss auðnast
að sjá guð, kærleika lians og
náð, vísdóm lians og mátt,
þangað lil vjer fáum að sjá
Jiann augliti til auglitis fyrir
fuJllingi frelsara vors.
Amen.
til þess að drepa aðra fugla.
Danakonungur lijelt lijer menn
til þess að safna fálkum, þeir
fóru fyrir Jítið lijeðan, en þegar
tiJ útlanda kom voru þeir
tamdir. Konungur notaði suma
fálkanasjálfur,en aðra gaf liann
erlendum þjóðhöfðingjum og
þótti engin gjöf betri í þá daga.
Löngu eftir að fálkaveiðar lögð-
ust niður var fálkirm tekinn upp
i skjaldarmerki íslands en varð
að flýja þaðan aftur, er nýtt
skjaldarmerki með landvætt-
unum var lögleitl 1918. En fálk-
anum var ekki útskúfað fyrir
Jivi . Þegar íslendingar þóttust
neyddir til að stofna orðu, var
In’m kend við fálkann. Svo að
fálkinn lifir. Ennfremur lieldur
reiðlijólasmiðja, vikublað og
kaffiliætir og má ske eitthvað
fleira nafni lians uppi! En fugl-
inn sjálfur er alls ekJei eins al-
gengur og áður var og þéir
nnmu vera margir lijer á landi,
sem aldrei hafa sjeð lifandi
fálka. Það liggur mjög nærri að
lialda, að fálkaveiðarnar, sem
voru mjög algengar- fram á
næstsiðuslu aldamót, liafi rýrt
stofninn svo, að liann liafi ekki
náð sjer síðan.
Fálkinn er eitt af þeim dýrnm
sem mikið koma við sögu í goða-
fræði ýmsra þjóða. llomer sagði