Fálkinn - 10.10.1931, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Karlmannafatatfskan.
Siðustu Limdúnafregnir.
El'lii' Andrjes Andrjesson, klœðskera.
Framhnld.
Þegar nú lýst hefir veriS venju-
leguni jakkafötum, einhneptum og
Ivíhneplum, svo og nokluið hinum
margvíslegu yfirhöfnum, j)á þykir
rjett að láta ekki undir höfuð leggj-
ast aS minnast lililshállar á hina
ýmsu samkvæmisklœSnaSi.
SamkvwinisjakkaföL
Samkvæmisjakkinn er ætiS ein-
hneptur, og hneppist hann nú aSeins
meS Iveim hnöppum. Vasalok eru
engin á samkvæmisjakkanum. Eru
jakkahornin eins og á Ivíhneptum
jakki. AS öSru leyli má segja, aS
hann liafi sama snið og hinn
venjulegi einhnepti jakki.
VesliS er einhnept.
Fólvidd huxnaskálmanna er nú
um <8 cm. Uppbrot eru ekki á l)ux-
unum.
Svo sem gefur aS skilja eru föt
])essi æfinlega úr dökklcilu efni.
Þcgar uni samkvæmisjakkafötin
er aS ræ'Sa, j)á vil jeg ekki lála hjá
liða að geta nýrrar tísku, sem um
|)essar mundir brciSist mjög mikið
úl í Englandi og víSar. Er jia'S
h.vggja mín, að margir Reykvikingar
muni og vcita jiessari nýju lísku
mikla athygli.
Er j)að, sem hjer er áll við, kvöld-
klæðnaður, sem kemur í stað hins
svonefnda' „city.-dress“, er j)ykir
orSið helst lil hversdagslegur.
llafa i'orráSamcnn ensku klæða-
verksmiSjanna nú lengi lagt sig
sjerslaklega mikið fram um að finna
upp eitthvað nýtt á j)cssu sviSi. En
|)ví er nú einu sinni j)ann veg farið,
að mcnn eru yfirleitt ákaflega vana-
l'astir, ])egar um þaS er að ræða að
breyta sparifötum jieirra, og verður
reymlin alla jafna sú, að breyling-
in nær ekki fram að' ganga, nema
að nýmæli |)að, sem flutt er, sje svo
hersýnilegt að smekkvisi og öðrum
koslum, a'S alls ekki verði á in<>ti
mælt; en jiegar svo ber við, sem
])ó er ekki ósjaldan, ])á er vitanlega
ekki að sökum að spyrja. Auðvitað
vilja menn æfinlega frekar eignast
l>aS fallegasla og henlugasta, þeg-
ar og sá kostur l'ylgir, að ekki kem-
iir ncinn verSmunur lil greina frá
])vi, sem áður var, að því ógleymdit,
að ef til vill sje um einhverja verð-
Nýtislcu jaket.
lækkun að ræða.
í þetta sinn mun lausnin vera
fuiulin. IJru það svört „cheviot“
og kamgarns-efni, sem prýdd eru
fínum silfurgljáandi neistum. Þess-
ir silfurgljáandi neistar eru silki-
þræðir, sem ofnir eru í efnið, og
framkalla sjerstaklega fallega áferð.
Jeg geng þess ekki dulinn, að efni
þetta, sem biii'ð er til i allavega gerð-
iim, sem um má segja, að öll sjeu
jafn áferðafalíeg, muni falla vel í
smekk íslendinga. Hjer er dökkur
klæSnaSur, sem hægl er að vera í
við mörg tækifæri, þar sein dökkur
klæSnaður tilheyrir. Samtímis er
maSur sá, er klæðist fötum i’ir þessu
efni, prýðilega klæddur, án þess þó
aS likjast öllum öðrum, og gerir það
hinar margvíslegu gerðir. Þarf því
varla að kvíða því, þegar komið er
i samkvæmi að mæta fjölda öSrum
manna, sem klæddir eru I nákvæm-
lega samskonar föt.
Jaket.
•lakel er nii meira notaður en
áður, og skyldi engan undra það,
því að sá klæðnaSur er mjög smekk-
legur og hentugur. Þessum klæSpaði
fylgir sá mikli kostur, aS hann
klæðir ekki siSnr vel gildan og
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
um sem söggvast en var svo forvitinn, að
jeg tók brjefiö og las það. í sama hili sem
jeg sá brjefið, sá jeg að það var frá Kupie.
a'ð liljóðaði svo:
Þjev hafid gifsl Dóni og peningar ijðar
ern í umsjá Colemans. Þrátl fyrir pen-
ingaskápinn hans hirðnm vUf peningana
í nólt.
í nmslagið var nælclnr lítill hleðill, með
•annari rilhönd. Þar stóð:
Dára leggnr jiella nndir koddann hans
í nóU. Bíll sækir hana. Hún fer lil fíúda-
pest nm Harwich og verðnr þar /xtngað
til att er orðið rólegt aftur. Við gætiim
að Walton; ef hann verðnr baldinn, þá
jöfnum við á honum gúlana.
„Það tekur mig lengri tíma að segja frá
þessu en það tók mig að lesa það. Nú vissi
jeg, að jeg hafði verið gabbaður og átli
ekki einn cyri. Fyrst datt mjer í lutg, að
fara aflur inn í horðstofuna og fletta ofan
af þorpurunum. En livaða sannanir hafði
jeg? Svo nnmdi jeg eftir kvittuninni, sem
jcg liafði lagt i skrifhorðsskúffuna mína;
en jeg vissi lika, að bófarnir mundu ekki
láta neitt stöðva sig, þegar um það væri að
ræða, að hindra að jcg fengi aftur pening-
ana mina. Ótal hugsanir flugu um mig, cn
eina ákveðna hugsunin var sú, að jeg yr'ði
að fá fjc mitl aftur, og mjer var Ijósl, að
jeg yrði að vinna að þessu sjálfur. .Teg
haf'ði falaskifti til þess að láta líta svo út,
sem jcg hefði flúið, eða öllu heldur að jcg
hefði orðið geðveikur. Svo læddisl jeg of-
an stigann og slapp undan ósjcður. Af til-
viljun hitti jeg Wells og l'jekk liann með
mjer út i skipið, sem jeg haf'ði keypl og
látið ganga frá í fyrra. Það var stört llat-
hotna skip, hentugt til að sigla á ám og
skipaskurðum og þar var eins vel frá öllu
gengið og á skemtiskipum. Jeg liafði ællað
að nota það lil hrúðkaupsferðarinnar með
Dóru og ráða á það skipshöfn.
„Mjer var ljóst, að peningarnir voru á
Portland Place, cn fyrsta tilraunin mín lil
])<‘ss að hrjótast þar inn —“.
„Svo að þú varst þá sjálfur fyrsti inn-
hrolsþjófurinn ?“
Hex kinkaði kolli. „Já, og Nippy var ann-
ar. Fyrsta tilraunin var heimska, og það
munaði minstu, að það næðist í mig. Ilina
tilraunina gerði Nippy, eftir að jeg hafði sett
hann vel inn i málið. --- Peningarnir lilutu
að vera einhversstaðar í húsinu; og lil þess
að vera viss um, að þcir væri ckki teknir
þaðan rjeð Nippy einhverja grunsamlega
kunningja sína til þess að halda vörð við
lnisið og rannsaka hvern einasta stóran
höggul, sem kæmi út þaðan“.
„Mvernig gastu vitað, að peningarnir
væri í vinkössunum?“
Rcx Walton hrosti. „Dóra hafði ein-
hvernlíma minst á þá í hugsunarleysi en
fór að reyna að eyða ])essu með svoddan
ákefð, að mig grunaði, að þetta jarðhús
madti helst ekki vera á vitorði annara en
fjölskyldunnar. Að minsta kosti rcyndi jeg
að kanna þeta jarðhús. Fyrst hjelt jeg að
við hefðum farið fýluferð, en Nipj>y vildi
ólmur opna kassana og raniisaka hvað i
þeim væri og þá komst alt upp“.
„Svo að það varst þú, sem framdir inn-
hrotið hjá Lawford Collett til þess að ná í
kaupmálann og síðan rændirðu karlinum",
sagði Jimmy, „en hann sagði okluir, að þið
hefðuð ekið í þrjá tíma. Yarstu úti á sjó
þá?“
Walton hristi höfuðið.
„Nei, við vorum hjerna úti í Riclunond.
Bíllinn ók fram og aftur i þrjá tíma lil þess
að rugla hann. Collett varð lafhræddur þeg-
ar hann sá mig, og cr hann hafði árangurs-
laust reynt að ná sambandi við umheiminn
sagði hann okkur alt sem hann vissi, gegn
því að jeg lofaði að hjálpa honum til að
flýja land. Jeg hefi skriflega skýrslu frá
honum. Collett var i höfafjelaginu; hann var
kominn að gjaldþroti og þá liefði alt komist
upp um hann og hann lent í tugthúsinu, ef
Coleman hefði ekki hjargað lionuin — cf
hægt er að kalla það því nafni með því
að koma honum i samband við Kupie“..
Dóra sat í dagstofunni i hinni nýju íhúð
Jim Seppings, með hók í kjöltunni og horf'ði
út um gluggann. Mún heyrði að lnirðin var
opnuð, en leit ekki við. „Eruð það þjer,
Alhert?“ spurði hún.
„Það er ekki Alhert”, var svarað, og hún
slóð upp, náiol og óstyrk.
Rex Walton gekk hægt inn gólfið. „Sepp-
ing segist geta hjargað þjer út úr þessu, úr
því að Tod Ilaydn er dauður“.
„Dauður?“
„Já, liann stytli sjer aldur í fangelsinu í
nótt“.
„Þá get jeg víst farið mina leið“, sagði
luin og leit á liann. „Þú verður víst að fá
skilnað við mig“, hætti hún við eftir stulta
þögn. „Því a'ð við erum löglega gift“. Þvi
getur Jimmy ekki bjargað mjer út úr“, sagði
luin með veiku hrosi. „Mjer þykir þetta
mjög leitt — Rex“.
„Leitt — hversvegna?“
„Þín vegna“, sagði hún. „Og líka mín
vegna. Mjer þykir slæmt að liafa gert þjer
svona mikið ilt og konunni, sem þú elskaðir
svo heitt. Mjer er sárast um þig. Getur þú
fyrirgefið mjer?“
Ilún rjetti honum höndina og hann lók
hana með háðum höndum. „Jeg get ekki
sjeð hvernig liann gctur haldi'ð mjer fyrir
utan þetta - nema þá að jeg flýji“, sagði
hún. „Það er víst besta ráðið, Rex“.
„Mvert ætlarðu þá að flýja ?“
Ilún hristi höfuðið. „Veit ekki — til Wien
til Róm — jeg á svolítið af peningum,
óstolnum peningum, þó að þú eigir hágt
með að trúa þvi“.
Þau þögðu lengi hæ'ði og svo sagði Rex að
lokum: „Það væri ef til vill best, en þú verð-
ur að gefa mjer utanáskrift þína, því að þeg-
ar rannsókninni er lokið kem jeg til þin og
svo hyrjum við nýtt líf þar, sem það liætti
áður, á þröskuldinum á hjúskaparskrifstof-
unni í Chelsea.
Ilún rendi augunum niður og liann sá, að
varir liennar skulfu. „Er þjer alvara?“
spurði hún i hljóði.
Rex Walton vafði hana örnnun og kysti
hana.
Endir.