Fálkinn - 24.10.1931, Síða 7

F Á L K I N N
7
Kasmir Lengyd lifði mjög
liamingjusömu hjúskaparlífi.
Hann hafði lilotið ágætt kvon-
fang. Konan var af góðum ætt-
um og ríkum. Hann liafði því
úr meiru að moða en launum
þeim, sem hann fjekk i hankan-
um. Enda lifði hann eins og
auðmanni sæmdi. Ilann hjó í
fegursta og fínasta hluta horgar-
innar, hélt þjóna og vagna, sat
stöðug't á kaffihúsum eða í
lieimboðum. Þeim stundum, ef
liann staðnæmdist heima, varði
hann lil lestrar. Þegar kall var
á vetrin settust þau hjónin við
ofninn,- og Kasmir las upp hátt,
en hún hlustaði. Þetta var dá-
samlegt. Hvilíka sælu veitti ásl-
in þeim ekki!
alla daga hjá vinkonum sínum,
skeytti hún ekkert um heimilið.
Hann kvartaði yfir þessu og
spurði liana, hvort hún væri
Iiætt að elska sig. Hún reyndi á-
kaft að sannfæra liann um ást
sína, en liann reyndist van-
trúaður. Af þessu reis alt hið
illa. Ósamkomulag hjóna stafar
venjulega af þvi, að annað
þeirra tekur að efast um ást
hins..
„Þetta er alveg' ófyrirgefan-
legt, Matthildur“, sagði Kasmir.
„Þú ert ósvífinn“, sagði hún
og þau tóku að linakkrífast.
Þau gengu bálreið til rekkju
þetta kvöld. Næsta morgun gekk
hann hljóður í bankann, en
hún til vinkvenna sinna. Bæði
I>au sátu siöan lengi og spjölluöu saman, hvort í sínum stól viö eldinn.
Einu sinni var það, að Kas-
mir var að lesa skáldsögu um
ung lijón, sem víttu alla lijóna-
deilu. Þau höfðu komið sjer
saman um að ver'ða undireins
sátl aftur, ef þeim bæri eilthvað
á milli. En fyrsta sporið var þó
erfiðast, en á því reið þó mest.
Hvorugt mátti litillækka sig'.
Þau fundu þá þa'ð ráð, a'ð það
hjónanna, sem vildi sætast
skyldi opna ofnhurðina. Það átti
a'ð vera tákn þess að nú væri
allri deilu lokið. Ef hitt þeirra
óskaði sættar skyldi það loka
hurðinni. Með þessu móti komst
friður og sættir á þegjandi og
hljóðalaust. „Þetta var ágæt
tiugmynd“, sagði frú Lengyd,
„stundum segja þessir rithöf-
undar eillivað, sem vit er í. Ætl-
um við að fara að eins og þessi
hjón?“ Ilann svaraði já og' kysti
konuna.
Að nokkrum mánuðum liðn-
um tók að brydda á nokkru ó-
samkomulagi með ungu hjónun-
um. Kasmir liafði út á ýmislegt
að setja á heimilinu. Hann
reyndi heldur á engan liátt a'ð
dylja þa'ð. Upp á síðkastið hafði
frúin tekið upp þann sið að sitja
útluiðuðu þau hjónabandinu og
ráðlögðu vinum sínuin aðhengja
sig ekki i þvi „bandi“.
Við matborðið hófust deil-
urnar á ný. Súpan var brunnin
vi'ð kjötið snöggsoðið og kartöfl-
urnar hráar.
Nokkrir dagar liðu og alt fór
á sama veg, þangað til Kasmir
segir dag nokkurn, þegar hann
stóð upp frá mat, að nú ætli
liann á spilaklúbb.
„Láttu það nú vera, góði
minn“, segir frúin.
Hversvegna?“
„Af því að jeg leyfi þjcr það
ekki.“
Raunar hafði liann ekkert
meint með þessu, en nú ákvað
liann að fara. Hann gekk inn í
herbergi sitt og liaf'ði fataskifti.
Frúin kom á eflir honum. „Ef
þú ferð, þá kem jeg með“, sagði
hún. Þau skiftu um þetta nokkr-
um orðum, og niðurstaðan varð
að hann fór ekki neitt.
Meðan á þessu stóð liafði
vinnukonan borið af borðinu
og lagað til í stofunni, síðan fór
hún og kveikti upp í ofninum.
Ilún gleymdi a'ð loka ofnliurð-
inni. Unga frúin fjekk sjer stól
Elsta Maríu-myndin
Meðal mynda úeirra, sem prý'ða
Kalakomburnar i Róm cr sjaldgæft
að sjá mynd af Maríu Guðsmóður,
með barnið í jötunni. 1 frumkristn-
inni forðuðust menn sem sje söguna
um, að Krislur hefði verið lagður
i jöfu eftir fæðinguna, vegna þess að
þeir álitu, að heiðingjarnir, sem
bjuggu saman við þá mundu nota
þetta sem ástæðu til að lítilsvirða
minning Krists. Heiðingjarnir mundu
hafa myndir af frelsaranum í gripa-
húsi, með ösnum og nautum, að
háði og spotti. Þessvegna máluðu
þeir myndir af Mariu mey með barn-
ið í fanginu eða þá af Jesú-barninu
og vitringunum frá austurtöndum.
Iíina myndin sem menn vita um af
Jesúbarninu i jötunni frá fyrstu öld
e. Kr. var í St. Sebastian-katakomb-
unni en er nú glötuð.
Myndin hjer að ofan er gerð seint
á annari öld. Hún er i Priscilla-kata-
kombunni og sýnir Maríu mey með
barnið á örmum sjer, en maðurinn
til vinstri á að vera spámaðurinn
Ksaias. Eins og myndin ber vott um,
eru l>essi gömlu listaverk i kata-
kombunum einkar vel gerð.
og bók og settisi fyrir framan
ofninn. Bókin var ekki sjerlega
spennandi. Hún lagði liana þvi
fljótt aftur og tók að lnigsa um
liið óliamingjusama hjónaband
sitt. Hún komst að þeirri niður-
stöðu, að öll þeissi leiðindi væri
þeim sjálfum að kenna. Þau
væri altof þverlynd. Þau ættu
að sætast, hugsaði hún. Á þcssu
augabragði kemur eldgusa út úr
ofninum. Hún liafði ekki tekið
eftir því að liann var opinn fyr
en nú. Alt í einu rennur upp
fyrir henni minningin nm kvöld
ið sæla, er þau lásu um ungu
hjónin. „Nú hefir Kasmir opn-
að ofninn", liugsaði hún með
sjer. „Þvi skyldi jeg ekki sætt-
ast?“ Ilún stekluir upp lokar
ofninum, hleypur inn i stofuna
lil Kasmirs og kastar sjer í fang-
ið á honum. Hann veit ekkert
livaðan á sig stendnr veðrið, en
verður brátt áskynja, hvernig i
öllu liggur. Þau sátu síðah lengi
og spjölluðu saman, hvort i sin-
um stól við eldinn og þetta
kvöld gengn ungu Jijónin sæl
og sátt til sængur. Morguninn
eftir gaf hann vinnukonunni
silkikjól og nýja skó í þakkar-
skyni fyrir það, að hún hafði
bjargað hjónabandi hans frá
glötun.
| M á I n i n g a-
■
■
vörur
■ . •
■
■
Veggfóður
|
!
:
Landsíns etærata úrval.
»
MALARINN
« :
Keykiarík.
Best er að auglýsa í Fálkannm