Fálkinn - 09.01.1932, Síða 13

F Á L K I N N
Jónas Guðbrandsson stein-
smiður í Brennu verður átt-
ræður íð. jan.
Jóhann Eyjólfsson fyrv. alþing-
ismaður frá Sveinatungu verð-
ur sjötuyur 13. janúar.
R. P. Leví kaupmaður verður
fimtugur 13. jan.
13
Christen Zimsen konsúll verð-
ur fimtugur 13. janúar.
Sflnxinn ranf þögnina...
Skáldsaga
níii. Jeg liei’ átt þessa i’lekklausu konu á
undan yður .... Ó, ge'rið svo vel að stilla
yður .... Nú er það yðar að undrast,
Nieliolson. Og jeg cndurtck, úr því þjer virð-
ist furða yður svo mjög á þessu: jeg elsk-
aði líka þessa konu, sem skrifar vður nú
sjálfsagt mjög viðkvæm orð í brjefinu, er
þjer fclið vandlega í vasa yðar. Þjer liafið
meira að segja heimtingu á nánari upplýs-
ingum. l’egar menn ætla að hvetja konu til
skilnaðar i þvi skyni að giftast henni, er
gotl fyrir þá að vita, liverskonar mann-
eskja það er. Og þann greiða vil jeg gjarn-
an láta yður í tje. Árið sem leið var jeg i
London og um fimm mánaða skeið lifði jeg
með henni mitt fegursta ástaræfintýri ....
Jeg kyntist líka manni h.ennar, glæframann-
inum, sem lifir á spilum. Hefir liann einnig
getað fjeflett yður um nokkur þúsund
pund? Jeg elskaði þessa konu eins og þjer
.... Þvílíkur skrípaleikur! En það er að-
gætandi, að okkur hel'ir ekki verið gert jafn
hátt undir höfði, því að þjer .... þjer hafið
aðeins fengið leifarnar eftir mig!
Það er rangt! Þjer ljúgið. Þjer skrökv-
ið þessu öllu af afbrýði, öfund. . . .
— Heimskingi! Haldið þjer kannske að
jeg hafi nokkurntima viljað leika þetta
asnalega dómarahlutverk gagnvart yður,
sem þjer segið? Nei, ekki j'rekar en það
er satt, að afganska sólin hafi ruglað mig
í höfðinu. Yður skjáUast. Jeg hel' stórlega
liðið fyrir þessa konu, og það er þessvegna
að jeg liefi lagt þessar nærgöngulu spurn-
ingar fyrir yður...leg vildi vita alt, livað
sem kostaði.....leg vildi vita ástæðuna til
þess, að hún skrifaði mjer ekki. Loksins
lval'ið þjer gefið mjer hana. . . .
. Þjer hafið kannske elskað Ölhu, en
elskhugi liennar hafið þjer ekki verið. Yð-
ur hefir sárnað það og af því stal'ar gort
yðar.
Gort! Jæja lítið á!
Roberts tók í skyndi fram lyklakippuna
og opnaði liandtöskuna. Hann rak mynd-
ina næstum því framan í Nicholson og æpti
mjög æstnr:
Hvað er þeUa? Segið mjer það, ungi
taðskegglingur. . . . Myndin af lienni, árituð
með eigin hendi. Hún afhcnti mjer liana
eiU kvöld. . . . við hvíldum þá sanian, viss-
um livorki i þennan heim nje annan af
ástarvímu. . . .
Þcgið þjer!
He, lie.... Sjálfsagt alveg sama sag-
an með yður. Þeir sömu eru ekki teknir
aftur, lieldur einhverjir nýir. Það er ein-
ungis skift um leiktjöld. í mitt skifti var
það lítil ihúð í Belgravia. En þjer höfðuð
pýramídana í baksýn. Það var ennþá vndis-
legra. Jæja, jeg vona að þjer gleymið ekki
að hjóða mjer í væntanlegt hrúðkaup. Þann
dag gæti jeg gefið yður ýms holl ráð.
Værum við horfnir til London í horg-
arafötum, mundi jeg slá yður.
Og jeg sömuleiðis með mestu ánægju.
En úr því ekki vill svo vel til, er þetta
cinkasamtal á enda og frá deginum i dag
að telja höfum við ekki annað saman að
sælda en það nauðsynlegasta er herþjón-
ustan krefur. Þjer getið farið.
Þetta Sama kvöld sat Roherts á skrif-
slofunni við vinnu sína, þegar Nicholson
kom frá því að líta eftir aðflutningi drykkj-
arvatns og gekk inn í litlu, svölu stofuna.
Ilann dró upp úr vasa sínum stórt pappírs-
hlað með þinu fvrirskipaða sniði og afhenti
Roherts það.
- Höfuðsmaður, hjerna er beiðni mín
um að vera sendur annað af persónuleg-
um ástæðum. Mjer þætti vænt um, ef þjer
vilduð koma henni sem fyrst rjetta boðleið
til yfirumsjónarmanns landamærahersins.
Roherts rendi augunum yfir liina sUitt-
orðu heiðni. Nieholson har við persónuleg-
um ástæðum, sem hann nefndi ckki, til að
vera settur í einliverja aðra sveit í lijerað-
inu. Róherts tók lindarpennann og skrif-
aði beiðninna: meðmæltur, og svaraði án
þess að líta upp:
Beiðni yðar fcr með póstinum ekki á
morgun heldur hinn daginn.
X.
Jeg get ekki lengur litið þennan mann
augum. Hann verður að fara, annars áhyrg-
ist jeg ekki hvað gerist. . . .‘*
Hugsanir Roberts sviftu hann nú aftur
allri ró. Nú liafði liann komist að öllu, sem
hann vildi. Afstaða lians var deginum ljós-
ari. llvað var nú eftir af hinum miklu ást-
um þeirra, nema heiskja, óbeit, særð metn-
aðartilfinning og takmarkalaus heift til ör-
laganna. Alba skrifaði hinum eniiþá. En
Robcrts liafði lnin gleymt daginn eftir að
hann fór. Astin í rústum. Brjef lians, áhrifa-
lausar setningar. Hróp hans og bænir, orð,
sem hergmála hvergi.
„Þssi maður verður að fara biirt . . . .“
Sannfæringin um það gaf Roberts aldrei
stundarfrið. Hann mat með sjálfum sjer
líkurnar til þess að umsóknin um staða-
skifti næði fram að ganga. Altal' tæki það
marga daga .... kanske vikur. Ó, hara að
hann sæi aldrei framar þennan mann, sem
þekti iíka þann unað að kvssa varir þess-
heittelskuðu konu. Og hver veit nema Alha
liefði reynst lionum trú, hefði Nicholson
ckki komist í spilið og fengið liana til að
lítast á sig? Og þann mann varð hann nú
að umgangast daglega sakir liins stranga
og miskunnarlausa heraga.
Þá stundina sem Roberts formælti ekki
örlögunum, er enga huggun ljetu honum í
tje í sorginni, rifjaði liann ennþá upp fyrir
sjer alt sem þeir Nicliolson höfðu ræðst
við. Hinum fráleitustu grunsemdum skaut
upp í liuga lians .... Var Alba einlæg? Eða
var hún vísvitandi meðsek fjárdráttarmann-
inum, sem nolaði sjer fegurð konu sinnar
til að fá aðdáara hennar til að spila og
með hrögðúm eigur þeirra undir sig? ....
Varla hafði lionum dottið þetta í lnig, er
honum fanst það óguðlegt ranglæti gagn-
vart henni. Hin æfðasta Ieikkona hefði
ekki getað lcikið á móti honum svo erfitt
hlutverk. Auk þess hafði hún verið svo ein-
læglega ástrik, og sýnt það oft óheðin með
yndislegri ákefð .... Nei, Alha seldi ekki
kossa sína fyir peninga.
Um ieið og Roberts freislaðist til að hera
blak al' liinni fornu ástinev sinni, iðraði
liann einnig þeirra ákvæðisorða, sem hann
hafði látið dynja yfir kcppinaut sinn. Ilann
sá vfirlcitt eftir að liafa vakið máls á þessu.
Hann hafði ljóstað upp levndamáli sínu.
Og til þess að hefna sín á Nieholson hafði
liann svívirt þá cinu konu, seni liann hafði
clskað um æfina. Það var ósæmileg hefnd.
En annað veifið var hann í vafa um, hvort
hann elskaði liana enn, þrátt fvrir alt . .
Níu döguni eftir að umsóknin var scnd
ásamt meðmælum Roberts, kom svarið lil
loftskeytastöðvarinnar. Skeytið var lagt inn
á skrifstofuna.
„Frá lienderson undirforingja til höf-
uðsmanns virkis nr. 4. — Ilef þann lieiður
að tilkynna yður að heiðni Nieholson að-