Fálkinn - 06.02.1932, Qupperneq 11

F Á L K I N X
11
Á ís og snjó.
Þegar góSur ís er á tjörninni og
sleða- og skíðafæri í brekkunum,
lái jeg ykkur ekki þó að ykkur
langi til að fara út. Þá flýtið þið
ykkur eins og þið frekast getið að
lesa lexíurnar ykkar undir morgun-
daginn og farið svo út, til nð fá
gott lofl í lungún og auka heil-
brigði ykkar.
lausi vængurinn lafi al'tur af.
Þegar þið hreyfið skíðið fram
dr'egst lausi lamarvængurinn aftur
og hindrar ekkert rensli skíðisins,
en el' skíðið hreyfist aftur á bak
gengur vængurinn niður í brautina
eins og broddi og skiðið g'etur ekki
runnið lengra til baka. Það er
nnuðsynlegl að bera oliu á lömina
Ef þið cigið ekki sleða síðan í
fyrra, eða hafið ekki fengið bann i
jólagjöf i vetur, þá er einfaldast að þið
strákarnir smíðið ykkur sleða sjálf-
ir. Það er ódýrasl og smíðið svo
einfalt, að þið; hljótið að geta gerl
þetta, ef þið eruð ekki því meiri
klaufar. Nú skal jeg segja ykkur
hvernig ])ið farið að þvi að smíða
ykkur sterkan og góðan sleða.
Borðviðurinn, sem þið notið ætti
helst ekki að vera þynnri en tveir
sentimetrar. Illiðarfjalirnar eiga að
vera 10 sm. háar, breiddin á sleð-
anum 3jí sin. og lengdin 150 sm.
Sælið eða pallurinn á sleðanum
er fest i bliðarfjalirnar með skrúf-
um, sem eru skrúfaðar svo langl
niður, að þær standa ekki upp úr.
Og til þess að styrkja sleðann er
nauðsynlegt að setja ljóra járnvinkla
innan á hliðarfjalirnar og skrúfa
þær á pallinn, svo að slfcðinn skekk-
ist ekki. Að öðru leyti farið þið að
eins og teikningin sýnir. Undir
bliðarfjalirnar verðið þið svo að
setja meiða úr járni, sem er kúpl á
þá hliðina, sem niður snýr. Það
verðið þið að kaupa lijá járnsmiðn-
urn og láta hann setja götin á það
og bafa þau þannig, að skrúfuhaus-
inn falli alveg niður i járnið, því
að annars verður dragbitur í sleð-
anum, 'sem tekur af honum ferðina.
Byrjendur á skíðum reka sig oft
á það, að skíðin vilja skrika aftur
á bak i hvcrju spori, þegar gengið
er á brekku og verður þessa einkum
varl þegar snjór er lvarður og ísað-
ur. En það er luegur vandi að losna
við þessi óþægindi, þó að fæstir
muni nota sjer ráðið nema byrjend-
ur. Þið kaupið ykkur tvær lamir og
sverfið at' öðrum lamarpartinum
þannig að breiddin á honum verði
um það bil tvöföld þykt skiðisins
að aftan. Svo skrúfið þið hinn lam-
arendann al'tast á skíðið, þannig að
.10 dorf/ct á ís.
við og við, svo að hún ryðgi ekki.
Ef að þjer á annað borð þykir
gaiiian að veiða, þá- er engin ástæða
lil að leggja það á hilluna þó að is
sje kominn á tjörnina, el' það er
nokkur silungur í henni á annað
borð. Það er meira að segja auð-
veldara fyrir þig að veiða þegar ís-
inn er kominn, því að þá geturðu
valið þjer þann stað, scm þú held-
ur að silungurinn sje hclst á, i stað
þess að verða að veiða frá landi,
eins og þú heíir orðið að gera, nema
þú hafir liaft bát og það eru ekki
allir sem hafa hann.
Þú heggur ofur litil göt á isinn
þar sem þú ætlar þjer að veiða og
svo rennir þú öngli á færi niður
um gatið. Þú getur haft margar hol-
ur í takinu samtimis, lagl færi i
hvert gat og þá eru likindin meiri
fyrir veiðinni.
Það getur verið bentugt fyrir þig
að geta sjeð undir eins, hvorl bitið
hel'ir á öngul i gati, sem þú ert ekki
nærri, og til þess er sá útbúnaður,
sem jeg ætla nú að segja lrá:
Þú sjerð hann á myndinni. Það
er sívalt kefli, dálitið lengra en
breiddin á vökinni. A mitt keflið
festirðu þunna spítu, með svolitlu
flaggi á endanum, en i neðri enda
spítunnar festirðu færinu. Þegar
silungur kippir í færið kemur flagg-
ið upp og þá verðurðu fljótur lil
að draga hann upp og afgogga hann.
Þessi fallegi isbálur hjer á mynd-
inni er smiðaður úr þunnum fjöl-
um. Hann fær orkuna l'rá gúnnní-
handi; er annur endi þess festur
í auga aftan til á bátnum en binn
við kefli á loftskrúfunni, sem knýr
Siglingor á ís.
bátinn áfram. Loftskrúfan er gerð'
úr hörðum viði og verður að fægja
hana vel með sandpappír.
brainstykkið (X), sem lóftskrúfan
er fesl við, er gert úr litlum trje-
klossa með gati og beygðri íþálm-
þynnu með gati fyrir skrúfuásinn
og smærri götmn fyrir skrúfnagla.
„Skautarnir" undir sleðann eru
gerðir úr trjeklossum, sem rifa er
söguð neðan i. Skautajárnið er sorf-
ið að neðan og beygja að fram-
an, eins og venjulega á skauta.
Framskautarnir eru festir á fram-
slana, en afturskautinn á langslána;
Hann er hafður hreyfanlegur, þann-
ig að hægt sje að stýra með honum.
Að öðru leyti sjáið þið útbúnaðinn
á sjálfri myndinni, svo að jeg orð-
lengi ekki meira um þetta.
Jeg hefi ekki heldur tiltekið nein
mál á þessum sleða, þvi að hann
er leikfang og þið getið hagað
stærðinni eftir eigin geðþótta. En
jeg hefi einhverntíma áður sagt
ykkur frá, hvernig þið búið ykkur
íssleða, sem þið getið ekið á sjálf
fyrir fullum seglum.. Hafið þið
notfært ykkur þær ráðeggingar?
Ef isinn brotnar nndir ]>jer!
El' illa fer og þú hcfir farið út á
of veikan is og hann brotnað, eða
ef þú dettur í vök, er um að gera
að láta ekki koma fát á sig. Ef þú
ferð inn undir isinn áttu að opna
augun og þá sjerðu dökkan blett
nálægt þjer, þar sem vökin er, en
þar sem ís er yfir sýnist þjer allt
hvítt. Þú reynir að komast að dökka
blettinum —• í vökina sjálfa. En ef
þú ert alveg ósjálfbjarga ertu stadd-
ui' i mikilli hættu.
Sjertu nú í vökinni og getir ekki
komist upp úr, þá þýðir ekkerl að
vera að reyna að vega sig upp á
vakarbarminn á höndunum. Annað-
hvort er ísinn svo veikur, að hann
brotnar undir þjer í sífellu, eða að
þú rennur jafnóðum niður aftur.
Eina ráðið er að snúa bakinu að
vakarbarminum og rjetta út bend-
urnar á barminn, svo að þungi þinn
dreil'ist á svo stórl svæði, sem mögu-
legt er, og takir svo nokkur sund-
tök með fótunum, eins og á venju-
legu baksundi. Þá getur verið, að
þjer lakist að renna upp á isinn.
Varkárir skautainenn hal'a tvo
brodda í bandi um hálsinn og þeir
konia oft að góðum notum til þess
að komasl upp á vakarbarm.
Tóta frænka.
LANDSÍMASTÖÐIN, frh. af bls. 7.
með. Úr kjallara og upp á þak eru
alls 107 stigaþrep.
Smíði sjálfs hússins og pússun
þess að utan annaðist Ólafur Theo-
dór Guðmundsson. Innrjettingu og
trjeskilrúm milli herbergja gerði
Loftur Sigurðsson, en málararnir
Einar Gíslason og Guðmundur Fil-
ippusson máluðu húsið. Sigurður
Ingimundarson annaðist veggfóðr-
un og lagði dúka alla, nema gúmmí-
dúka á ganga og stiga, sem verslun-
in Brynja seldi og ljet enskan sjfcr-
fræðing leggja. Miðstöð, vatnslögn
og frágang snyrtiklefa annaðist Helgi
Magnússon &Co., en Júlíus Björnsson
tók að sjer raflagnir og setti upp
lyftuna í húsinu.
Hjer hefir verið farið fljótt yfir
sögu og mörgu slept, sem þörf væri
að minnast á, svo sem frágangi lang-
línuiniðstöðvarinnar og ritsímans.
En væntanlega verður tækifæri til
að minnast þess síðar, þegar ritsím-
inn og landsíminn taka til starfa i
nýja húsinu og verður því staðar
numið í þetta sinn.
----x----
EKKl RÁÐALAUS. Sagan gerðist i
----------------- fyrsla bekk í
barnaskólanum og' kennarinn vai- að
segja til i reikningi. — Sýnið það
nú, hvað þið kunnið og svarið þið
einni spnrningu, sagði hann. Hún
er svona:
Móðir átti 5 börn en ekki nema
l'jögur epli. Hún vildi skifta þeim
þannig, að öll fengi jafnt, eins og
þið skiljið. En hvernig átti hún að
að fara að þvi. Getur nokkur sagt
mjer þa'ð?
Þá svaraði Inga, sem var sex ára
og sat á aftasta bekk: Hún hefir
búið til eplagraut, kennari!
Ungur maður hafði be'ðið lengi
með hjartslátt og taugatitring i bið-
stofunni hjá bankastjóranum, rík-
asta manni í bænum. Loks kom að
honum — en þegar hann kom inn,
gat hann varla stunið upp nokkru
orði.
— Hvert er erindið? spurði banlca-
stjórinn önugur. Eru það peningar?
Nei, herra bankastjóri, sagði
ungi maðurinn og roðnaði.
— Nú, hvað get jeg þá gert fyrir
yður?
Ungi maðurinn roðnaði aftur, hafi
fyrri roðinn verið farinn af honum
og sagði stamandi, eins og bi'ðlar
gerðu í gamla daga:
Jeg er kominn til þess að bi'ðja
um hönd dóttur yðar. Við erum
Ir—r -úlofuð.
Vissi jeg ekki bankabygg, sagði
bankastjórinn eins og hann væri að
afgreiða hengingarvíxil. — Það voru
þá peningar, þrátl fyrir alt.
Skelfing ertu vesældarlegur.
Já, konan min hefnr verið að
heiman i sex vikur.
- Nú, er það nokkur ástæða?
Jeg skrifaði henni i hverri viku
og sagðist sitja heiina á hverju
kvöldi. Og svo kom hún i gær og
það fyrsta sem hún gerði var að
borga rafmagnsreikninginn og hann
var 13 aurar.
/Ijá Slátrarannm.
Hún mamma sendi mig með
þcssa steik lil að skila henni aftur;
hún segir að hún sje svo ólseig, að
það mcgi sóla skó með henni.
Af hverju gerði hún það þá
ekki?
Það gengu ekki i liana nagl-
arnir.
Munið Herbertsprent. Bankastr.