Fálkinn - 20.02.1932, Page 5

F A L K I N N
5
inn. — Allra vaensta hurð, safeði
hann, en snjeri sjer við i sömu svip-
an og horfðist þá í augu við skamm-
byssuhlaup Whitey Carsons.
Upp með þig! öskraði Carson og
sveiflaði skammbyssunni. — Þú
hefir gert þitt, en nú kemur lil
minna kasta. Sestu þarna á stólinn!
Denver Dan hugsaði sig um sem
snöggvast, en svo ypti hann öxlum
og settist. - Jeg á ekki betra skilið,
sagði hann kæruleysislega. — Jeg
hefði átt að vita, að það var ekki
að reiða sig á------- —
— Haltu kjafti, fnæsti Whitey.
Iíann hafði tekið upp snærishönk
úr skúffu i borðinu og rígbatt nú
ljelaga sinn niður á stölinn, eftir
að hann hafði tekið af honum báð-
a r skammbyssu rn ar.
— Já, við þessu niátti jeg búast,
sagði Dan kaldranalcga. - En sann-
ast að segja, þá gat jeg ekki um
annað hugsað en hann Watkins litla.
— Nú skaltu fá nóg næði til að
hugsa, urraði Whitey. Jcg þarf
víst ekki að kefta þig, því að Denver
Dan fer varla að hrópa á lögregluna.
Ansi var það annars hugulsamt af
þjer, að koma hjerna og hjálpa mjer,
og jeg skal svei mjer launa þjer með
því að láta lögregluna vita, hvar þig
er að hitta. Hann tæmdi skápinn og
Ijet alt í tftskuna, án þess að Dan
gæti sjeð hvað það var. Má jeg
lána regnkápuna þína, Dan? kallaði
hann. Þú hefir liennar engin not
framar. Og svo skundaði hann út í
anddyrið og inn í borðstofuna.
Augnabliki síðar heyrði Denver
Dan tvo hvelli af skotum -— og svo
varð löng þögn. Rigningin lamdi
rúðurnar í bókastofuglugganum.
Nú heyrðist þrammað þunglama-
lega úti í anddyrinu. Og inn kom
rauðbirkinn maður með skamrn-
byssuna á lofti. A regnkápu hans
glampaði á lögreglumerki.
— Hingað! lögregluþjónn, kall-
aði Denver. — Hjálp!
—• Það er þá svona, urraði lög-
regluþjónninn, lagði skammbyssuna
á skrifborðið og tók upp liníf, en
hugsaði sig um, sem snöggvast.
Hver eruð ])jer? spurði hann.
Þjer megið vera að því að
spyrja slíkra spurninga, sagði Den-
ver Dan byrstur. — Munið þjer
ekki, að þjer sáuð mig með Winston
Brevord daginn áður en hann fór?
Jeg er bróðursonur hans frá San
Francisco — Maxwell Brevord.
Já, alveg rjett, hr. Brevord,
sagði maðurinn afsakandi. Nú man
jeg eftir yður. .1 á, nú munaði minstu,
ha? — sagði hann hann um leið og
hann skar á síðasta spottann.
Denver Dan spratt upp og benti
á opna skápinn: — Jeg heyrði skot
Þvi miður, hr. Brevord, jeg
var tilneyddur. Bófinn miðaði á mig
skammbyssu, annarhvor varð að
týna lifinu. Svo skaut jeg hann
tveimur skotum, beint í andlitið.
Hann var steindauður þegar haun
datt um. En mætti jeg 'nú biðja um
að fá lánaðan síma?
Þa fór hrollur um Denver Dan,
en hann tók sig á og sagði. — Sím-
inn er í ólagi, því er nú ver, en —
— Jæja, það gerir þá ekkert til.
Sveitarforinginn kemur hvort sem
er að vörmu spori. Er ekki best að
koma þessum peningum iun í skáp-
inn á meðan.
Jú, langbest. Afsakið þjer, en
jeg er ekki búinn að jafna mig eft-
ir þetta ennþá, og —
Cögregluþjónninn gekk í áttina til
dyranna; það var pollur eftir hann
á gólfinu, þar sem hann hafði staðið.
- Jeg — jeg hafði tekið af mjer
skóna og sat og var að lesa í bók,
sagði Denver Dan, meðan þeir voru
á leiðinni fram i anddyrið. — Svo
hlýt jeg að hafa sofnað. Meðal ann-
ara orða: hvað ætli þess verði langt
að bíða, að fjelagar yðar komi? Jeg
vildi gjarnan láta rannsaka garðinn.
Þeir koma á hverri stundu, sagði
lögregluþjónninn um leið og hann
lauk upp eldhúsdyrunúm.
Denver Dan fór með honum inn.
Lögregluþjójininn hafði fuiidið
.slftkkvarann á veggnum og kveikti
Ijós. Hann hafði dregið lik Whitey
Carsons ineð sjer inn í eldhúsið.
Whitey Carson lá þarna á grúfu
i votri regnkápunni hans Dan. Und-
ir andlitinu var stór blóðpollur.
Skamnibyssan hans var horfin.
Aftur fór hrollur um Denver Dan.
Hann leit upp. Þarna stóð lögreglu-
þjónninn og horfði á hann, og þaö
brá lyrir glampa í kænlegu augunum.
— Má jeg spyrja hafið þjer heyrt
getið um Denver Dan? spurði hann.
Það kom kökkur í hálsinn á Den-
ver Dan, en hann hristi höfuðið.
Þetta er hann!
Denver Dan starði á dauða mann-
inn. Svo? inuldraði hann. Þjer
hafið þá þekt þann mann fyr?
Nei, en jeg er handviss um, að
það er hann. Þegar kapteinninn
kemur, þá þekkir hann hann aftur.
Hann kann alla stórbófana utanað.
Jeg hefi altaf verið svo óheppinn,
að vera bakhjarl í lögreglunni. Hefi
aídrei fengið tækifæri tit að láta að
mjer kveða fyr en núna í nótt. En
þegar hann, drengurinn, sagði mjer
að hann hefði sjeð Denver Dan
hjerna, þá fann jeg að nú var að
duga eða drepast. Svo bað jeg hann
að hringja tii kapteinsins, meðan
jeg skærist í leikinn hjerna.
Denver Dan kinkaði kolli: Jeg
skal ekki gleyma, að borga heimild-
armanni yðar hæfilega fyrir hjálp-
ina.
Hann hefir fengið nægilega
borgun, hr. Brevord! Það var ó-
mögulegt að toga nokkurt orð út úr
honum, fyr en jeg hafði lofað hon-
um helmingnum af þvi fje, sem lagt
hefir verið til höfuðs Denver Dan!
Að rjettu lagi ætti hann að vera i
tugthúsihu, en i hvert skifli sem
hann er tekinn fer hann að skæla
og ber sig svo aumlega, að honum er
slept. Það er þessvegna sem þeir
kalla hann „Skælu-Charley". Hann
sagðist hafa þekt Denver Dan eftir
myndum, sem hann hafði klipt út
úr blöðum og límt upp á vegg heima
hjá sjer. Jeg sagði við hann, að jeg
þyrði að veðja um, að erindi hans
hingað hefði verið það, að stela silf-
urborðbúnaði, en hann sór sig og
sárt við lagði, að hann væri fyrir
löngu hættur slíku. Jæja, sagði lög-
regluþjónninn, ]iegar hann heyrði
að dyrabjöllunni var hringt,
þhrna koma þeir þá víst, piltarnir!
Denver Dan brá hendinni upp að
hálsinum til þess að lagfæra á sjer
hálshnýtið. — Viljið þjer gera svo
vel að hle.vpa þeim inn, sagði hann
brosandi. - Jeg ætla að biða hjerna
og kveikja á ljóskerunum úti i garð-
inum.
Sjálfsagt, svaraði lögrgluþjónn-
inn og fór út. Denver rjetti út hönd-
ina, el'tir töskunni en kipti henni
að sjer með hryllingi. Handfangið
var atað i blóði.
A næsta augnahliki æddi Denver
Dan áfram á sokkaleistunum. Það
var sleipt í votu grasinu og ísköld
rigningin lamdi hann í andlitið.
Ilann fór tómhentur og skjálfandi
af hræðslu í fyrsta skifti á æf-
inni.
Um víða veröld.
---Y----
FIMTÁN ÁRA FRÍ- i Derby á
MERKJAFRÆÐINGUR. heima 15
-------------------ára gamall
piltur, scm heitir Ronald Douglas.
Hefir hann safnað frímerkjum frá
því að hann man eftir sjer og
fjekk nýlega bikar
í verðlaunaskyni
fyrir frábæran
dugnað sem frí-
merkjasafnari.
Fjekk hann verð-
launin sjerstak-
lega fyrir safn af
elstu persnesku
Irímerkjunum,
sem gefin voru út,
„Ijónsfrímerkjun-
um“ svonefndu.
fengið verðlauna-
bikara fyrir frímerkjasöfnun og þeg-
ar hann var þrettán ára hafði hann
svo góða þekkingu á persneskum
frimerkjum, að ýmsir helstu ‘fri-
merkjasafnendur Englands leituðu
ráða til haiis, barnsins, um alt, sem
laut að persneskum frimerkjum.
Dreng þessum kippir í kynið, því
að faðir hans var kunnur frimerkja-
safnari og leiðheindi drengnum
harnungúm. Nú eru í safni piltsins
25.000 l'rímerki og mun mftrgum
öðrum frimerkjasafnenduin ekki
þykja það ýkja há tala. En þess
ber að gæta,' að þessi frímcrki eru
að kalla ftll frá þeim löndum, sem
nota tillölulega svo lítið af frímerkj-
um, eða svo há og sjaldgæf að liægl
er að verðleggja þau eftir stykkja
tali, en ekki eftir þyngd. Meðal ann-
ars á Ronald 8 persnesk frímerki,
sem eru 1400 króna virði. Getur
drengurinn verið fyrirmynd annara
drengja í því, að safna eftir ákveðn-
um reglum, en ekki af liandahófi.
Því að handahófssöfnunin verður
sjaldan til þess, að menn nái sam-
an eigulegu frímerkjasafni. Söfnun
frímerkja cr fræðigrein, eins og alt
annað, sem gert er með viti.
Huagun í rauu.
Göinul kona á Neseýjum álti tvo
kanarífugla og voru þeir það eina,
sem henni þótti vænt uin á jarðríki.
Eina gleði heunar var sú, að fóstra
þá og hlusta á tístið í þeim.
En svo bar það við einn dag, að
kattarskrattinn náði í annan kanarí-
fuglinn og át hann með húð og
l'jöðrum. Og má nærri gela, hve ó-
umræðilega aumingja gamla konan
syrgði h'ann. Þarna hjekk búrið
tómt dag eftir dag og viku eftir
viku, og i hvert skifti sem luin leit
á það ýfðust harmar hennar. Loks
fanst henni óhærilegt að hafa búr-
ið i stofunni sinni, svo hún gaf
það dreng, sem var hálfgerður
heimagangur hjá henni. Hann þakk-
aði henni innilega gjöfina og hljóp
á burt með búrið. — En daginn eft-
ir fjekk vcslings garrila konan heim-
sókn af bróður drcngsins og hann
segir:
Blessuð, viltu ekki gefa mjer
hitt búrið, þegar kötturinn er búinn
að jeta kanarífuglinn úr því?
----x----
KVENNFEGURÐ í AFRÍKU. Þetta
listaverk er kvenhöfuðsmynd frá
hinum spanska hluta Guinea og
sýnir hugmyndir þær er einn inn-
fæddi kynstofninn þar, gerir sjer
um kvenlega fegurð. Líklega mundu
samt svona stúlkur tæplega þykja
útgcngilegar hjerna.
SKATTUIÍINN í HNETUM. Sumstað-
ar i Bandaríkjunum er leyft að
gjalda opinber gjöld i vörum, eða
friðu, en þó'má eigi greiða hann í
ódýrri þungavöru, svo sem hveiti
eða maís. Hinsvegar eru hnetur tals-
vert notaðar sem gjaldeyrir. Hjer á
myndinni sjest s k g't I hei mt u maðiú r
einn sem er að vikta hnetur er skatl-
greiðandinn hefir koniið með til
hans. Þetta minnir á smjörafgjaldið,
sem altitt var áður hjer á landi og
tiðkast sumstaðar enn.
o ■•%.• o -•m,.- • • ■••«,.• <
..••••%.•■•%.■• ;
' • ■•%.■•■•%. • '
Dnekkiö Egils-öl
,.'•■«%■ • •-%■ • ••%.■ ••%■■ • ■•'%•• ■•%.• • • ■••% • ■••!
Munið Herbertsprent. Bankastr.