Fálkinn - 20.02.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
svona töfrandi fallega höll með öllum ný-
tísku þægindum?. . . . Hafið þjer litið inn
i baðherbergin okkar? Það er ótrúlegt, blátt
úfram. Heitt og kalt vatn, tært uppsprettu-
vatn hjer á þessari brennandi, þuru steppu.
Merkilegt. . . . Góðu dagarnir eru ekki
liðnir. Það er eins og all brosi við okkur,
síðan við urðum óaðskiljanlegir vinir eftir
þetta hundsbit á landamærunum. Jeg er
kannske heimskur, en jeg' hygg að svona
vinátta liafi dularfullan mátt til að bægja
frá okkur leiðindum, óhöppum, óláni......
Hættið þjer, Freddv. . . . Berjið í borð-
ið!. .. .
Þjer eruð þó ekki hjátrúarfullur?
Ekki örgrant.... Það er skiljanlegt,
að maður verði á endanum fyrir áhrifum
frá þeim þúsundum, sem gera mann hrædd-
an með tölunni l.J og öðrum hindurvitnum
. ...Það er ekkert vit í því, en samt apar
maður eftir þessa endemis vitleysu.. Þjer
áttuð ekki að fara að tala um að við vær-
um óskabörn hamingjunnar. Nú kemur
einhver fjandinn í spilið....
Blessaður verið þjer, Eddie. Þjer ger-
ið að gamni yðar. . . .
Nei, hver þremillinii!. . . . Klukkan orðin
6V2. . . . Flýtum okkur að hafa fataskifti
kunningi.
Reykingasalurinn og hinn geysistóri bilj-
ardsalur voru skreyttir með fjörutíu og
fimm tígrisfeldum, sem hjengu á veggjun-
um. Milli hinna liáu glug'ga voru málverk,
sem sýndu afreksverk hallarbóndans á
dýraveiðum: ljónaveiðar, nashyrninga,
villisvína- og krókódílaveiðar. Indverskir
þjónar i gullbryddum skarlatsskikkjum
báru fram vínblöndu (cocktail) á bökkum
settum fágætum gimsteinum.
_ Maharajah’inn fagnaði vel hinum nýju
gestum sínum, sem Bamda Singh kynti fyr-
ir honum. Furstinn var eirrauður á liörund,
gráhærður með snöggklipt yfirvararskegg
og svört augu og var ekki annað að sjá en
hinn svarti einkennisbúningur, sem tíðkast
á samkvæmum í Vesturlöndum, færi lion-
um mæta vel. Ilann talaði lýtalaust ensku,
já, meira að segja óvenju liðugt, og fyrir
það vakti hann árlega sjerstaka athygli í
efri málstofu þingsins í Delhi.
Herrar mínir, sagði maharajah’inn
við Roberts og Nicholson; það var fallega
hugsað af inágkonu minni að fá ykkur til
að kveðja óshólma Gangesfljótsins og
bregða ykkur liingað upp í brjóstrugu ör-
æfin til okkar. Þið hafið getað sannfærst
um, að trjen eru fásjeð náttúrufyrirbrigði
hjer í Radjputana; „the Bandar Logs‘, sem
Kipling þótti svo vænt um, ættu erfitt með
að stökkva af einu trje á annað. En við lát-
um þetta ekki aftra okkur frá að fara á
dýraveiðar eftir tvo daga.
Furstinn liætti, ]iví nú kom markgreifa-
frúin af Pazanne og maður hennar á eftir.
Maharajah’inn lieilsaði frúnni með sýni-
legri aðdáun. Ilún vakti athygli með glil-
ofna kjólnum sínuin, sem fór lienni eins og
drotningu. Roberts, Nicholson, Burgess og
Stead, sem stóðu saman við eitt biljard-
borðið litu hrifnir hver til annars:
Þessar Parísarkonur!. . . . Þær hafa
smekk fyrir fallegum búningi. .. . Sjáið þið
þessa konu, til dæmis, hvað hún sómir sjer
vel i þessum yndislega kjól!
Frakkar eru j7fii-leitt skrítnir náungar.
Þeir rægja hverir aðra, rífast og' skamni-
ast út af stjórnmálum, sem er höfuð ástríða
þeirra.... Og það veit trúa mín, að þar
sem svona heillandi kvenfólk er á hverju
strái, æltu menn á endanum að geta komið
sjer saman.
Nema kvenfólkið haí’i alveg gagnstæð
áhrif á karlinennina.
Nicholson sagði i gamni við Stead of-
ursta:
Trúið þjer enn á kvenþjóðina, undir-
rót allra sundrungar?
Að sjálfsögðu. . . . Ef hennar nyti ekki
við, nnindi allur heimurinn loga i ófriði
sjöunda liverl ár, og þess á milli væru ein-
lægir flokkadrættir.
Nú vildi Roberts láta til sín heyra.
Jæja, Stead minn sæll, jeg trúi nú
ekki lengur á þessa hleypidóma fremur en
Nicholson. .. . En þjer Burgess? Hlustið
þjer á þetta möglunarlaust? Þetta er skrum
sem kvenþjóðin heldur vakandi. Það stær-
ir sig, heldur en ekkert, af því að geta
sagt: „Sjáið livað við liöfum mikið vald.
Sjáið hvað við höfum gert. . . . Frá því í
Trójustríðinu hefur það ekki breyst. . . .
Með einu brosi, jái eða neii getum við enn-
þá hrundið af stað ófriði!“. . En jeg svara
þeim þá, öllum þessum litlu montrófum:
„Helena er dauð, löngu dauð, og þessi grýla
ykkar leið undir lok með trjehestinum sem
Ilionskviða getur um. . . .“
Nei, Roberts, ástin er enn hin sama
og fyrir tvö þúsund árum. Ástin, það er hið
5. Internationale og hið eina; sanna. Hin
byggjast á pólitískum fjarstæðum, fögrum
hugarórum. .. . En allir menn í heiininum
tala sömu tungu ástarinnar, hvort sem þeir
hafa jota, j> eða nefhljóð í móðurmáli sínu
eða ekki.
Gott og vel. Við skulum segja, að ást-
in sje í eðli sinu hin sama í Tokíó og Bel-
grad t. d. En áhrif kvenþjóðarinnar hafa
minkað.
Sjálfsmorðum út af ástamálum fer sí-
fækkandi.
Já, hjá okkur Engilsöxum, sem kæft
höfum tilfinningar okkar i öli og „stout“
En ef þjer lítið til rómönsku þjóðanna, þar
sem ástaglæpirnir eru daglegl brauð.
Það eru vitfirringar eða draumóra-
menn.
Stead ofursti rjetti frá sjer portvínsglas-
ið, sneri sjer að Roberts og sagði:
Jæja kunningi, tökum þá dæmi: Tveir
menn eru dauðlega ástfangnir í sömu kon-
unni. Viljið þjer segja mjer, livernig þjer
kæmust úr þeirri klípu stórvandræðalaust?
O, jeg ljeti kylfu ráða kasti, muldraði
Burgess og slakk upp i sig vindli.
Nei. . . . Án gamans.
Nú jæja, það er fljótsagt, konan skcr
úr; hún velur þann, sem henni líst betur
á, eins og barn, sem velja á um tvö leik-
föng.
Ágætt. En ef þjer elskuðuð nú inni-
lega eina konu, sem tæki annan fram yfir
yður, ætli þjer færuð ekki að ókyrrast?
Þessi spurning kom flatt upp á Roberts,
en hann flýtti sjer að gera hinar ógeðfeldu
minningar, sem skaut upp í lntga hans, aft-
urreka, og sagði lilægjandi:
Einu sinni kannske, fjelagi. ... En nú
er sú ti'ð liðin, nú læt jeg skynsemina ráða.
Samtalinu sleit við það, að Ramda Singh
kom og spurði þá, hvað þeir ræddu um:
Knattspyrnu eða póló?
Burgess varð fvrir svörum:
Hvorugt. . . . Þjer verðið lússa. . . . Vi'ð
töluðum um ást yfir höfuð og átylluna til
þess, að við slóguni út í þá sálma, gaf
auðvilað hin fagra markgreifafrú af Pa-
zanne.
Skemtilegt umræðuefni, herrar mínir.
Það er leitt að Englendingar skuli svo oft
lúta, sem þeir vilji ekki heyra það nefnt.
Þeir tala ekki um það, herforingi, en
þeim mun meira lnigsa þeir um það. Við
erum engir meinlætamenn, síður en svo.
En við viljum gjarnan láta líta svo út. til
þess að ganga lram af öðrum. Það mú ekki
gleyma þvi sem sagt er, að dygðir Engleud-
ingsins sjeu sem snjórinn á japönsku eld-
fjalli.
Ungur liðsforingi kom með símskeyti og
fjekk herforingjanum þa'ð.
Skeyti til lians hágöfgi....
Herforinginn braut það upp og sagði svo
þeim, sem í kring stóðu:
— Jeg' geri ráð fyrir að hans hágöfgi
megi fresta dýraveiðunum mn einn dag.
Tveir gestir hans, sem húist var við í dag,
koma ekki fyr en annað kvöld.
Það sást á Burgess, að honum þótti mið-
ur.
Er hægt að fá að vita, hverjir þessir
göl'ugu g'estir eru? spurði hann hvasslega.
Nú, auðvitað.... Það er lians tign
prinsinn af Zorren og frú de Nogales.
XVI.
Ljósin frá Yacht-klúbbnum i Bombev
spegluðust í iðandi, saffírblúum liaffletin-
um. Fyrir framan Austurlandahliðið lágu
nokkrir bátar með skáhallar, langar rær
og rugguðu hljóðlega í stjörnubirtu nætur-
innar.
Á pallstjett klúbbsins, sem lá á bökkum
hins svipmikla fjarðar, sátu prinsinn af Zorr-
en, R. R. Stevenson sjóliðsforingi, franski
konsúllinn í Kalkútta og liinn fjörlegi höf-
uðsmaður W. T. Fairbanks úr 27. Radjput
i iffilskyttusveitinni og mynduðu þeir hálf-
hring utan um hina fögru frú Nogales, sem
líktist rauðbláu blómi innan um svörtu
smókingfötin. Stevenson hafði boðið þcss-
um vinum sínum upp á kvöldverð til að
bjóða þá velkomna.
Samtalið var fjörugt, maturinn sæmileg-
ur, vínið svona og svona. En fjörðurinn
var svo töfrandi fagur einmitt þetta kvöld
og sýndi öll hugsanleg blæbrigði bláa lits-
ins frá dökkum saffírbláma og grænbláu
upp í ljósan himinbláma,, að enginn veilti
því hina minstu athygli, hvað á borð var
borið.
Frú Nogales var önnum kafin að skýra
frá, hvað hún hafði sjeð i Kaíró, Luxor eða
Assúan. Fairbanks höfuðsmaður var mjög
stimamjúkur við hana og hafði altaf einn
Abdulla-vindling til taks þegar sá var út-
brunninn, sem stóð i skelplötu munnstykk-
inu hennar. Stevenson sjóliðsforingi rcyndi
altaf að vera fyrstur til að rjetta öskubik-
arinn. En konsúllinn brosti við hverju, sem
hin fagra, blúklædda langferðakona sagði,
og var ajtaf á sama máli.