Fálkinn - 16.04.1932, Blaðsíða 5

• Á L K I N N
kveikti í og teygaði að sjer revk-
inn með velþóknun. Þá tók hann
efíir bát hafnarlögreglunnar,
sem kom brunandi á fullri ferð
út að skipinu.
Leynilögreglumaðurinn fleygði
vindlinum og gekk nokkrum
sirinum fram og aftur um þil-
farið. Svo stóð hann kvr og
horfði á b átinn meðan hann
lagði að ferjunni.
Nokkrir lögreglumenn komu
um borð og Vera var i hópnum.
Þau fóru beint til levnilögreglu-
mannsins.
„Hvert er erindið?" spurði
hann. „Jeg hefi ekki fundið
sökudólginn hjerna um borð,
en jeg veit að hann er hjer. Þið
komið of snemma, því að nú
l'er hann að gruna eitthvað og
íelur sig“.
„Jeg býst við, að við komum
nógu snemma", sagði lögreglu-
fulltrúinn og tók í öxlina á hon-
um. „Sie sind vei’haftet! Þjer
eruð sjálfur njósnarinn“.
Maðurinn hrökk við. Það blik-
aði á skammbyssuhlaup í hendi
iians, en sterkar hendur afvopn-
uðu hann. i skyndi og hjeldu
lionum blýföstum.
„Ágætur gamanleikur41, sagði
Vera hlæjandi og mjög eðlilega
leikinn, hr. Kolonoff. En lítið
þjer á, jeg get líka leilcið og líka
íagt saman tvo og tvo, en þessi
aðferð til þess að koma leynd-
armáli úr landi var helst til of
úthugsuð. Þjer virðist alls ekki
muna eftir mjer, hr. Kolonoff.
En það er ofurlítið, sem þjer
hafið gleymt. Fyrir tíu árum
voruð þjer skógarvörður hjá
föður mínum og þjer hafið of-
urlítið brúnan depil á hægra
auganu. Börn taka oft vel eftir
þess konar og' þegar þjer lituð
sem fyrirlitlegast á mig á braut-
arstöðinni þekti jeg yður aftur,
þó að vður hafi tekist vel að
Íxreyta útliti yðar að öðru leyti“.
Tveimur tímum síðar sátu
Arnfelt og Vera saman á kaffi-
húsinu Continental i Kiel. Og nú
fanst honum tími korninn til að
Ixiðjast skýringa.
. Hún brosti eins og hún færi
lijá sjer og andlitið varð af-
sakandi.
„Gefðu mjer þá vindling
fyrst “, sagði hun. Hún tók
nokkra teyga. „Jeg vei’ð að biðja
þig afsökuar á einu fvrst. sagði
hún. „Jeg hefi stöðu í gagn-
njósnárs'veit þýsku stjórnarinn-
ar“.
Hann hrökk við: „Ha, njósn-
ari ?“
Það var eins og drættirnir
kringum munninn á henni
hörðnuðu og augun urðu gljá-
andi. „Er það nokkuð ljótt?
Þýskaland er ættland mitt í
raun og veru. Þú þjónar þínu
landi og jeg mínu“.
„En ekki með njósnum“.
„Njósnir eru nauðsvnlegar
og jeg er kona“.
Hann þagði um stund. „Segðu
mjer alt“, sagði hann loks, en
hann horfði ekki á hana.
„Jæja,“ sagði hún þá og augu
hennar tindruðu. „Þú skalt fá
að vita hve ærulaus jeg er. Jeg
er sem sagt njósnari — gagn-
njósnari og upp á síðkastið hef-
ir ýmsum hernaðarleyndarmál-
um verið stolið og þau komist
úr landi, án þess að hægt væri
að rekja leiðina. Grunurinn
beindist að Colmann bankaeig-
anda, en þar koma margir út-
lendingar, ekki sist frá Norð-
urlöndum. Mjer var skipað að
setjast þar að“.
„Og það gerðuð þjer með því,
að svíkjast inn á þau undir vin-
áttu yfirskini. Þjer njósnuðuð
um velgerðarmenn vðar og
komuð þeim í fangelsi. Jeg geri
ráð fyrir, að jeg hafi ekki farið
varhluta af njósnum vðar“.
lteiðin náði valdi yfir honum.
„Það var þá þéssvegna að þjer
. . . . “ hann gat ekki lokið setn-
ingunni.
Orð hans voru eins og svipu-
högg á andlit hennar og hún
varð að taka á því, sem hún
átti til, að stilla sig. „Þjer báð-
uð mig um skýringu“, sagði
luin og reyndi að vera róleg.
„Jeg verð að hiðja yður um, að
bíða með útskýringar yðar
þangað til jeg hefi lokið máli
mínu“. Hún lók málhvíld sem
snögggvast og han kinkaði kolli
og horfði á hana með nístandi
glotti.
„í fvrstu skeði ekkert mark-
vert hjá bankaeigandarium. Jeg
varð þess brátt vísari, að hann
mundi að minsta kosti ekki
beinlínis vera við neitt óhreirit
riðinn, enda er það ósatt, að
hann liafi verið tekinn fastur.
En við komumst að raun um,
að í hvert sinn sem samkvæmi
hafði verið hjá honum, varð
eitthvert leyndarmál uppvíst.
Jeg gat ekki sagt bankastjóran-
um eða frúnni eins og var. Grun-
urinn hvildi enn á þeim. En það
var yfir allan vafa hafið, að eitt-
hvað gerðist i þessum sanx-
kvæimim".
„Og svo þegar hattaskiftin
urðu hjelduð þjer að jeg . ... ‘ ‘
„Nei, nei“, sagði hún og lagði
liöndina ósjálfrátt á handlegg-
inn á honum. „Jeg hjelt það
ekki .... eða gat að minsta
kosti ekki trúað því. En mig
grunaði, að þessi hattur hefði
einhverja þýðingu, jeg vissi ekki
hvei'ja. En snemma i morgun
kom maður til Colmanns og
sagðist hafa fengið skakkari
hatt í gærkvöldi. Af tilviljun var
jeg viðstödd þegar hann var að
tala við stúlkuna, og þá skvldi
jeg alt“.
„Hvað skylduð þjer?“
„Að hatturinn væri notaður
til þess að flvtja levniboð úr
landi“. " '
„Jæja, hvernig datt yður það
í hug“. Bros haris varð sífelt
háðslegra.
Hún varð enn ákafari og sár-
gramari. „Mjer datt það í hug
vegna þess að inaðurinn, sem
kom til þess að liafa hattaskifti
hafði alls ekki glevmt neinum
hatti. Hann hafði pípuhatt í
gærkvöldi. Hann vildi aðeins
fá að vita, hver farið hafði rriéð
skakka hattinn“.
„Og þá urðuð þjer viss í vð-
ar sök
„Jeg var að minsta kosti viss
nm, að hatturinn mundi valda
yður ógæfu og þessvegna ók
jeg hingað eins fljótt og jeg
gat“.
„Svo? en þjer grunuðuð
mig?“ endurtók hann með
slrákslegri þrákelkni.
Hún svaraði ekki undir eins.
l.oks sagði hún. „Nei, jeg grun-
aði yður ekki. En þjer getið
máske fallist á-, að ciðrir mundu
gruna yður. Þessvegna ætlaði
jeg
„Hvað þá?“
„Jeg ætlaði að leysa vður úr
vandanum", svaraði hún. „Og
þegar jeg þekti Kollonoff aftur
gat jeg sannað, að þjer hefðuð
verið verkfæri i höndum hans
óafvitandi. En nú eruð þjer
laus — og-nú ætla jeg að kveðja
yður“.
llún stóð upp og lók tösku
sína. En hann varnaði henni
útgöngu.
„Ilvað hefði orðið, ef þjer
hefðuð ekki þekt Kollonoff?
spurði hann.
„Þjer hefðuð verið skotinn",
svaraði hún hikandi.
„Og þjer? Þjer höfðuð revnl
að hjálpa njósnara“.
Hún svaraíti ekki. Tárin
hrundu niður vanga hennar.
„Lofið mjer að fara burt“, hvisl-
aði hún.
En hann Ijet hana ekki fara.
Tveir sterkir arnxar umföðm-
uðu hana og höfuð lxennar lagð-
ist upp að öxl hans.
MYRTUK AF SVERTINGJA.
Danskur sjómaSur, Finn EgenfelcU
að nafni, sem var liáseti á skipi, sem
statt var á Jamaica varð fyrir þeim
örlögum, áS Svertingi rak hann í
gegn meS hnifi og drap hann i
haust. HafSi svertinginn komiS um
borS í skipiS til þess aS sníkja, en
Egenfeldt rak hann frá borSi.
Skömmu síSar kom sá svarti aftur og
skoraSi mi á Danann aS takast á viS
sig en í sama bili og þeir gengu
saman greip hann hníf og hitti
Egenfeldt í hjartastaS.
„Daily Mirror“ flutti þessar tvær
myndir njlega ásamt hugleiSing-
um um þáS, hvort fólk ætti aS ganga
láklætt eSa ekki, og komst aS þeirri
uiSurstöSu, aS þaS færi alveg eftir
líkamsbyggingunni, hvort fólk ælti
aS hylja líkamann mikiS eSa lítiS.
Fyrri myndin er af Gandhi, tekin
i London og segir blaSiS, aS hann
mundi eflaust sóma sjer betur ef
hann væri klæddur aS siS Evrópu-
manna. Hinsvegar segir blaSiS, aS
stúlkan á siSari myndinni myndi
hvergi i heiminum gegta fengiS kjól
sem ldæddi hana betur en sundbol-
urinn sem hún er í. En stúlka þessi,
sem heitir Louise Jris, fjekk nýlega
fyrslu verSlaun lyrir likamsfegurS,