Fálkinn - 16.04.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
ur. Enginn skilur hvernig jeg er skapi far-
inn. Jeg leyni þvi undir yfirvarpsró þeirri,
sem okkur er fyrirskipuð í uppeldinu, þótt
við sjeum ekki fæddir með þeirri stillingu,
sem menn á meginlándinu furða sig á og
skopast að um leið. Hvernig sem um það
er, þá líðtir mjer eins og elskhuga sem ör-
væntir. Pjer liefðuð átt að láta mig fara í
fyrradag. En nú þýðir ekki að sakast um
orðinn hlut. Það verður að hafa það....
En gerum ekki ástandið verra .... Látið
mig líða hennar vegna, en bætið ekki við
það þeirri ógurlegu þjáningu, sem það bak-
aði mjer, ef þjer tækjuð nú upp á því að
vilja ....
— Hvað?
Til dæmis, ná henni aftur á vðar vald!
— Þjer talið i gamni. Hef jeg ekki tíu
sinnum stagast á að mjer stendur djöful-
inn á sama um hana?
- Jú. .. . jú.... Þeim nnin auðveldara
væri það fvrir yður vinur, að lofa mjer
einu: að tala ekki við hana. .. . Hlustið á,
heitum því báðir að forðast hana og yrða
ekki á hana meira en strangasta kurteisi
heimtar af okkur. . . . Þjer skiljið mig? Fyr-
ir það skal jeg einnig fór'na löngun minni
til að tala við hana einslega.
-— En hvað þjer gerið mikið veður úr
þessu! Er þörf á svo hátíðlegum loforðum
um jafn lítilvægt atriði?
— Afsakið.... Það er mjög mikilsvarð-
a'ndi. . . . því hin einlæga vinátta okkar er
i veði ... Gerið það nú, Eddie. Hættum
ekki á það að slíta þessi fósthræðrabön d,
sem við tengdumst þarna í blóði okkar,
þegar kúhun Afridanna rigndi yfir Iiöfðum
okkar. .. . Munið þjer Eddie, eítir höndinni,
sem tók í yðar og þr>rsti hana, þegar við
lágum hlið við hlið, særðir og þjakaðir, nær
J)ví meðvitundarlausir, milli heims og helju,
og fundum ekki til neins nema löngun-
arinnar til þess að þakka og fyrirgefa og
sættast heilum sáttum?.. Nú er það sama
höndin, hönd mannsins, sem á yður lífið
að launa, er stendur útrjett og biður yð-
ur þessarar bónar.
Þegar Roberts sá, hve Nicholson var
mikil alvara, hikaði hann ekki augnablik
að heita honum J)ví, sem hann beiddist.
Hann iók í hönd bans, kreisti hana fast
og Svaraði:
Jeg lofa yður þessu hátíðlega, kæri
Freddy. ... Og hvað get jeg svo gert meira
til þess að J)jer fáið aftur frið á sálinni?
— Haldið þetta loforð. . . . Ekki annað. .
Roberts sat einn í timburkofa sínum i
myrkrinu út við gluggann og sá stjörnurn-
ar blika á him'ninum. Hann kreisti í lóf-
anum kniplaða vásaklútinn, sem Alba hafði
fengið honum á meðan hún leit í spegilinn
og lagaði á sjer hárið eftir fyrsta kossinn.
Hann hafði gleymt honum í vasa sínum.
Nú tók hann þessa rósrauðu tusku, sem
fingur ()lbu höfðu leikið um fyrir skömmu,
bar hana upp að vitum sjer og lokaði aug-
unum. Þvi meira sem ilmurinn dáleiddi
hann, því veikari varð mótstaða viljans.
Snögglega rankaði hann við sjer. Hann
lagði klútinn á borðið og sló með hnefan-
um í stólinn. Hann varð að vekja samvisk-
una, vakna til veruleikans og vísa öllum
draumórum á dyr.
Hann stóð upp, fastráðinn. Ákvörðun
hans var óafturkallanleg. Gagnstætt loforði
því, sem hann hafði gefið Ölbu nauðugur,
ætlaði hann ekki að hitta hana niður við
vatnið kvöldið eftir.
XXII.
Kvöld næsta dags sátu um fimtíu gestir
umhverfis kvöldverðarborðið í Gizager,
þar á meðal nokkrir nýkomiiir menn frá
Delhi. Og á eftir var dansað. Þegar fyrstu
tónar jazzins gullu, tók Roberts Nichölson
tali.
Jæja, kunningi. . . . Þjer eruð þó vænti
jeg ekki gramur mjér ennþá?
Jeg var aldrei gramur yður, það vitið
þjer vel.
Þjer gátuð sjeð að jeg beí'i í allan dag
verið á veiðum með Stead og Burgess.
Haldið þjer að jeg vefengi yðnr?
-— Mjer þykir innilega fyrir sársauka yð-
ar, Freddy......lú, jeg þekki yður. . . . þjer
revnið aðeins að dylja hann. ..
Hvað sem því líður, Eddie, J)á er ekki
um annað að gera en hlæja.......Þjer sögð-
uð það sjálfur. Jeg verð að taka öllu, sem
að höndum ber, með kæruleysi tilfinninga-
lauss manns. . Og J)að er jeg að reyna.
Það er barðsótt, góði vinur. . . .
O nei, nei. . . . Jeg hef J)áð eins og
J)jer. .. . Lífið er leikur!
Roberts komst við, er hann sá hið
beiskjufulla liros, sem ljek um varir Nic-
holsons. Hann las hugsanir hans. En gat
hanl) óra'ð fvrir hyldýpi örvæntingarinn-
ar og þeirrar óbærilegu angistar, sem Iiel-
tók hjarla hins altof viðkvæma vinar lians?
Um teleytið hafði Nicholson talað við ung-
frú Cassano og leikið við livern sinn fing-
ur. Undir borðum hafði hann rabbað við
Pazanne markgreifafrú. Samt var J)að með
naumindum að hann heyrði til hinnar fögru
borðdömu sinnar. Þegar hann hló að ein-
hverri fyndni, hljómaði þa'ð eins og hlátur
úr gjallarhorni. Ilann forðaðist að líta á
Ölbu. Návist hennar varð honum leynileg
pynting, sem hann varð að bera með stó-
isku jafnaðarge'ði. Hvað voru líkamlegar
þjáningar hans, er hann lá særður í dauð-
ans greipum milli fjallaklettanna á landa-
mærum Afganistans, í samanburði við þær
píslir, sem Alba bakaði honum með litils-
virðingu sinni!
Roberts fór með hann og Fremann að
veitingaborðinu og ljet bera fyrir Nichol-
son eitt glas af vodka.
Svona, drekkið þessa bolsjevísku
guðaveig, vinur sæll.... Þá gleymið þjer,
að þjer að þjer mistuð ántílópunnar á dög-
unum á þrjátíu feta færi. Svo dansið þjer
við frú Stokes; henni finst l)jer vera l)esti
dansmaðurinn í Ilindústan.
Þegar Nicholson var horfinn með Ame-
ríkukonuna í faðminum, tók Freemann til
máls:
Freddy virðist ekki sjerlega upprifinn
i kvöld.... Hvað ætli gangi að honum?
Ekkert alvarlegt. . . . Jeg held hann
hafi fengið brjef frá London, sem ekki bef-
ur glatt hann. . . . Fáið hann til að drekka
dálítið í kvöld, svo að hann komist á rjett-
aii kjöl.
Þjer hafið rjett að mæla, ofursti. Við
fjelagarnir skulum sannarlega láta hann
hressa upp á samviskuna.
Roberls fór inn í annah sal. Ilann átti
tal við prinsinn af Zorren og furstann. Því-
næst dánsaði hann við konu stjórnarerind-
rekans í Madraipur. Þegar kl. vantaði um
kortjer í 11 ætlaði hann að ganga í gegn
um lordyri aðalsalarins, J)egar hann sá
hvar Alba gaf honum merki með aug'na-
ráðinu. Hann hikaði. Hann hikaði meira að
segja nokkuð augnablik. Síðan gekk hann
nær henni. Þau töluðust stutt við Alba stóð
upp við stormhlíf á bak við grænt laufgerði
dvergvaxinna pálma, og sendi bonum töfr-
andi bros.
Klukkan hvað á jeg að hitta yður á
vatnsbakkanum?
Jeg fer ekki í kvöld .
Svarið var ótvírætt og kom henni á óvart.
Ilún endurtók:
Farið þjer ekki i kvöld?. .. . Þjer hjet-
uð mjer í gærkvöldi að. .. .
Það er satt. . . . En trúið mjer, Alba,
okkur er fyrir bestu að hittast þar ekki oft-
ar....
Eruð þjer viss um það?
Ilann hikaði aftur. Síðan mælti hann:
Já.. Og við höfum engu við J)að að
hæta, sem við sögðum í gærkvöldi.
Alha leit til hans ásakandi:
Engu við J)að að bæta?. .. . Jæja, jeg
er þá ekki að tefja.... Góða nótt!
Iiún gekk burt, sneri sjer við, gaf hon-
um merki gletnislega og endurtók:
Góða nótt!
Roberts þótti J)essi framkoma hennar dá-
lítið kynleg. Hann ætlaði að stökkva á eftir
Ölbu og stöðva liana til að biðja afsökun-
ar á ókurteisi siimi, en ])á kom markgreifa-
frúin af Pazanne að bjóða honum í dans.
Hann luigsaði sig dálitið um. Hann fann
til ánægju með sjálfan sig, sem blandin
var nokkrum söknuði.
Skemtunin hjelt áfram. Rósrauðir is-
molar syntu innan um kirsuberjalíkörinn
í víðum glösum með öllum regnbogans lit-
um. Nicholson, Stead, Freeman og Young
drukku kampavín. Roberts ætlaði að slásl
í liópinn, en tók þá eftir því að vindlinga-
veski lians var tómt. Og þar sem honum
líkuðu ekki sjerlega vel rafgulu vindling-
arnir og þrjátíu sentímetra löngu vindlarn-
ir, sem furstinn ljet bjóða gestum sínum
þetta kvöld, brá hann sjer heim í timbur-
kofann sinn til þess að fylla veskið aftur
af sinni vindlingategu'nd.
Hann gekk í gegn um garðinn og lá leið
hans ekki langt frá trjeskúrnum á vatns-
bakkanum. Minningin um eintal J)eirra
Ölbu, kvöldið áður ásólti hann skyndilega.
En hann flýtti sjer að bægja l'rá sjer þeim
hættulegu hugsunum. Ilið hvatlega göngu-
lag hans og áhyggjulausi svipur gáfu til
kynna að liann var ánægður í hjarta sínu.
Hann hafði bundið bráðah enda á þessar
uggvænlegu endurminningar frá liðnum
sælustundum. Svona leið lionum vel. í ein-
lægni varð hann að játa að hann hafði
tekið nærri sjer að koma þannig fram við
Ölbu. En ándleg vellíðan vinar bans var
vissulega J)ess verð. Og innan skamms yrði
alt gleymt. Alba mundi fara og lifa lífi
sínu áfram í einhverju öðru landi. Það var
ekki a'ð vita hvar hún mundi lenda, úr
því að luin lagði lag' sitt við þennan prins
af Zorren. Eftir J)essa yfirstöðnu hættu
mundi friðurinn ríkja í hjörtum heggja liðs-