Fálkinn - 30.04.1932, Side 4

A
F Á L K I N N
Krókur
William Martín las greinarn-
ai um brúðargjafir sir Williers
Radcliffe, með athygli sjerfræð-
ingsins. Þeim hafði nefnilega
verið stolið!
„Og svo einmitt armhandið og
perlufestin!“ lmgsaði hann
„Verðmætustu gripirnir og þeir
ijettustu i flutningi. Þó jeg
liefði verið þarna sjálfur liefði
jeg ekki kosið aðra fremur.
Þetta er nú sjötti þjófnaðurinn,
sem framinn er í hrúðkaupum
hefðarfólksins. Og þeir liafa
ekki einu sinni fundið þef af
þjófnum, ekki lagt grun á nokk-
urn mann. Jeg hlýt að eiga ein-
hvern slyngan keppinaut og
mann, sem hefir hepnina með
sjer“.
Martin hallaði sjer aftur á bak
í stólnum og kveikti í vindli.
„Jeg vildi óska að jeg vissi,
livaða kóni þetta er. Hann gæti
orðið ágætur samverkamaður.
Gaman að vita, hvort það er
einn af leyninjósnurunum, sem
taka borgun fyrir að gæta brúð-
kaupsgjafanna l’yrii- þjófum; en
það er óhugsandi, því að menn
frá Seötland Yard hafa aðeins
verið i þremur hrúðkaupunum
af þessum sex. í hinum hrúð-
kaupunum hafa verið einka-
njósnarar. Annars er þetta
leitt, því að jeg vildi gjarnan
hafa lögregluspæjara fyrir sam-
verkamann! — Þetta getur vit-
anléga lika hafa verið óhoðinn
gestur! Og þó, hann gelur
kannske laumast í eina eða tvær
veislur - en ekki heilar sex —
án þéss að það komist upp um
hann. Auk þess var ekki nema
nánasta skvldulið í brúðkaupi
sir Williers Radcliffe, aðeins
fjölskyldan, þvi að einhver ætt-
ingi hrúðarinnar var nýdáinn.
Jeg gæti best trúað, að það væri
einhver af þjófunum. Við svona
tækifæri eru altaf ráðnir þjón-
ar til viðbótar við þá, sem fyrir
eru. Best að athuga það!“
Undir þvi yfirskini að ætla að
fá áætlun um koslnað við hrúð-
kaup uppáhaldsdóttur sinnar —
hann nefndi þó hvorki sitt nafn
nje hennar — sneri Martin sjer
til hins ágæta veitingahúss
„Prentner“, sem hjelt veislur
fyrir hefðarfólk og náði tali af
eigandanum.
„Jeg vil hafa alt svo vandað
sem hægt er!“ sagði Martin, og
eigandinn gerði honum ýms
lilboð,
„Mjer þælti gamaii að liafa
það líkt og var í hrúðkaupi sir
Williers Radcliffe. Mjer fanst
það svo einstaklega smekklegt“.
„Já, það var einmitt jeg sem
sá um það“, svaraði eigandinn
hreykinn.. „Og það tókst líka
afar vel, en kostaði tíu gineur
á mann“.
„Og svo ábyrgist þjer að
framreiðslan sje í lagi.
á móti
Allir þjónar mínir liafa verið
hjá mjer ekki skeniur en í sjö
ár; þcir eru ráðvandir og þekkja
vel skyldur sínar“.
„Voruð það líka þjer, sem sá-
uð um veisluna hjá Clav Bor-
rie?“ spurði Martin.
Eigandinn hrosli og málti
Iieyra meðaumkunarhreim í
röddinni.
„Nei, hcrra minn. Það var
ekki jeg. Það var líka auðsjeð
á öllu.
Martin hafði fengið að vita
það sem hann vildi. Þjófurinn
var ekki í þjónaliðinu. Hann
sagði eigandanum kurteislega,
að liann gæti ekki ákveðið sig
núna, ekki fyr e'n hann hefði tal-
að við konuna sína. Svo kvaddi
hann og fór heim til sín.
„Hvorki gæslumennirnir nje
þjónarnir", lmgsaði Marti'n með
sjer. „ Sami þjónninn gæti ó-
mögulega fengið sex sinnum
]iláss við svona veislur, á þrem
mánuðum og lögreglan er vön
að hafa nánar gætíir á þjónun-
um. Þá er ekki um aðra að ræða
en gestina. Ef jeg gæti nú haft
uppi á manni, sem hefir verið í
öllum sex veislunuin, mundi
jeg komast á sporið“.
Hann sendi dreng eftir nokkr-
um eintökum af „Vikublaði
Jiefðarfólksiiis", en þar var sagt
frá öllum brúðkaupum heldra
.jfólks og gestirnir faldir upp;
svo fór hann að gera skrá yfir
gestina i þessum sex brúðkaup-
um. Ilann hrosti þegar hann sá
að Portlandshiskup hafði verið
í fjórum af þessum hrúðkaup-
um og framkvæmt vígsluna.
„Það er gott fyrir veslings
hiskupinn, að hánn hefir ekki
verið í þeirn ö llum“, hugsaði
Martin með sjer. „Bara að hann
hefði verið það! Þá væri mjer
skemt“.
Loksins hafði liann lokið við
skrárnar og fór nú að stryka út
nöfn þeirra, sem ekki liöfðu ver-
ið nema i sumum hrúðkaupun-
um. „Sjáum til! Jarlinn af Net-
ford er sá cini„ sem liefir verið
i öllum þessum veislum“, muldr-
aði liann fyrir munni sjer. „Hver
skyldi trúa! Hann hefir þrjátíu
þúsund pund í árstekjur, en
iiver veit nema hann hafi gam-
an af skartgripum. Það er víst
þessvegna, að ekki hefir verið
gerð tilraun lil að koma þýfinu
í peninga. Samhönd mín mundu
eflaust liafa lálið mig vita, ef
tilraun hefði verið gerð til þess
að selja þetta, annaðhvort i
Amsterdam eða París! Það er
gamán að þessu. En livernig á
jeg nú að taka á málinu? Sið-
ferðislakari maður en jeg mundi
tvímælalaust nota þessa vit-
neskju til þess að þvinga mann-
inn til fjárútláta, en jarlinn af
Netford er svo heppinn, að eiga
við heiðursmann. Ætti jeg ekki
bragði.
að gefa honuin tilsögn i siða-
lærdóminum, reyna að snúa
hónum af villigötunum og jafn-
framt hagnast svolítið á því
sjálfur!“
Martin sat og hraut heilann
dálitla stund, svo hringdi haml
eftir hifreið og þaut á skrifstofu
Max Brown & Axtons. Allir vita,
að þessir kumpánar eru mála-
flutnihgsmenn háaðalsins enska.
Það cr ómögulegt fyrir aðals-
mann að giftast eða skilja við
konuna, erfa jarðeign eða verða
gjaldþrota án aðstoðar Max
Brown og Axton. Þeir hafa all-
staðar sambönd allra bestu
samhöndin og þeir húa yfir
mörgum verðmætum leyndar-
málum.
Ungur og þaulsnyrtur maður
tók á móti Martin og lirosli
hæðnislega, er hann haðsl við-
lals við Max Brown, mann sem
jafnvel riddarar af sokkahands-
orðunni urðu að skrifa áður, ef
þeir ætluðu að tala við hann.
„Mr Max Brown er um þess-
ar mundir á húgarði sínum í
SkotIandi“, sagði hann, „og það
ei aðeins liægt að hitta hánn
með því að skrifa homirn áður“.
„Þá gæti jeg kannske fengið
að tala við herra Axton?“
„Herra Axton hætti störfum
hjer fyrir tíu árum og hefir
dvalið i ítalíu síðan“.
„Ja, þetta voru hara smámun-
ir — rimma út úr húsaleigunni
minni“, sagði Martin.
Þó ungi maðurinn gerði sig
talsvert breiðan, gal hann þó
metið það sem hlægilegt var;
og honum fanst það mein fynd-
ið, að nokkur maður skyldi
lialda, að húshændur hans
legðu sig niður við þessháttar
smáinál.
„Jæja“, sagði hann þegar
hann hafði hlegið sig ánægðán,
„ef þjer viljið ínða svolítið þá
gel jeg ef til vill fengið einhvern
fulltrúann okkar til þess að lala
við yður.
„Þakka yður innilega fyrir“,
sagði Martin glaður, „en vilduð
þjer ekki gera svo vel að lána
mjer pappírsblað, svo jeg geti
skrifað niður lielstu atriðin
meðan jeg híð. Jeg vil ógjarna
tefja hann lengi“.
Ungi maðurinn benti honum
á pappírshilluna og Martin fór
að skrifa ýmislegt hátiðlega
niður á pappírsörk með áprent-
uðu nafni firmans og stakk um
leið nokkrum örkum í vasa
sinn, óskrifuðum.
Fulltrúinn var mjög drumbs-
legur við Martin en ljet hann fá
j)ær upplýsingar, sem liann
þurfti með. Hann flýtti sjer
inn í prentsmiðju i Ilolhorn, þar
sem nafnspjöld voru prentuð
meðan maður heið eftir þeim.
Þarna hað hann um 50 spjöld
með nafninu: David Axton.
„Það er betra að jeg steli
nafninu hans“, hugsaði Martin.
„Hann hefir verið að hciman í
tíu ár svo að það er ósennilegt,
að jarlinn þekki hánn.
Ennfremur ljet hann prenta
í liornið: Max Brown & Axton.
Og úndir eins og hann hafði
fengið kortin stökk hann upp í
bílinn og ók heim til jarlsins af
Nelford, sem átti hcima á Gros-
venor Square. Þegar þangað
kom skrifaði hann nolckur orð
á eitl nafnspjaldið og fjekk
brytanum.
„Hans liáheit eru í önnum!“
sagði hrytinn jnirlega.
„Viljið þjer gjöra svo vel að
líla á nafnspjaldið“, sagði Mar-
tin og um lcið laumaði hann
pening að brytanum. Ilann
kannaðist auðvitað við Jiessa
frægu stofnun og datt undir eins
í Img hjónaskilnaður i ætlinni,
varð hlíður eins og hráðið smjer
og kom aftur eftir tvær mínút-
ur og sagði að lians háheit ósk-
uðu að sjá herra Axton í hóka-
stöfunni þegar í stað.
Martin elti brytann inn i
stofu, afsíðis i húsinu. Þar sat
jarlinn af Netford við skrifborð
sitt. Ilann virtisl vera mjög ó-
rólegur. Hann var með milcið
strýskegg og mikinn tinnuskalla.
Hann var mjög alúðlegur við
Martin og hað liann setjasl.
„Ilvaða áríðandi málelni er
j)að svo, sem Jjjer ætluðuð að
tala um við mig, herra Axton?
Jeg vona að þjcr skýrið frá j)vi
með sem fæstum orðum, því að
jeg er að húa mig undir ræðu
sem jeg á að halda í jjinginu í
kvöld“.
„Já - þetta er afar viðkvæmt
mál“, sagði Marlin. „Má jeg
spyrja, getur nokkur liætta ver-
ig á þvi, að hjer sje staðið á
hleri?"
„Nei, nei lijer getuin v-ið
talað undir fjögur augu“.
Martin læddist þó til vonar
og vara á tánum út að hurðinni
og opnaði hana fljótt. Brytinn
var að hirða títuprjón upp af
gólfinu við dyrnar, en hverf
mjö g fimlega á hurt.
„Þjer afsakið varúðarráðstaf-
anir mínar, Yðar háheit, en yð-
ar vegna er það mjög áríðandi
að viðræða okkar fari ckki
lcngra“.
„Svei mjer cf jeg fer ekki að
verða forvitinn, hr. Axlon!“
Martin hvesli nú augun á jarl-
inn. „Jeg ætlaði að tala við Yðar
háheit um kynleg atvik, sem
gersl hafa í ýmsum liefðarfólks-
brúðkaupum siðustu mánuð-
ina“.
Enginn dráttur hærðist í and-
liti jarlsins, en Martin tók eftir,
að einhver ókyrð komst á þum-
alfingurna.
„Nú er liann genginn i greip-
ar mjer“, hugsaði hann sigri
hrósandi.
Ilvaða kynleg atvik eru það
sem þjer eigið við?“ spurði jarl-
i n n kæruleysislega.
„Það er á þessa horfnu skarl-