Fálkinn - 30.07.1932, Side 4

4
F Á L K 1 N N
Gerlar
„Yður getur ekki verið al-
vara?“
„Jú, mj(er er þetta alvara“.
Claus Graae leit hvatvíslega
til starfssystur sinnar og sneri
sjer svo undan sem fljótast, til
þess að leyna óðagotinu, sem
á honum var.
Þau voru ein á rannsókna-
stofunni, en hún var í litlu
herbergi við hliðina á setustofu
ungfrú stud. med. Ruth Holteu,
em bjó í húsi ríka frænda síns
við eii\a af kyrru og tignu göt-
unum í vesturhluta horgarinn-
ar. Föl síðdegissólin speglaði
fjöldann allan af áhöldum úr
gleri, sem var raðað eftir endi-
löngú vinnuhorðinu. Ungmenn-
in tvö, granna og beinvaxna
stúlkan með fallega og dugn-
aðarlega andlitið og lækna-
kandídatinn, sem var nokkrum
árum eldri voru i hvitum slopp-
um. Þau voru að ljúka við
vinnu sína í dag.
„Svo að þjer ætlið þá að
hverfa frá þessu stóra verkefni,
sem við erum komin svo vel á
veg ineð að ráða fram úr, og
sem gefur svo góðar vonir um
frækilegan árangur?“ sagði
stúlkan og kendi gremju í rödd
lvennar. „í þrjá mánuði höfum
við u'nnið af kostgæfni og erum
nú meira en hálfnuð — og þá
hverfið þjer frá öllu saman upp
úr þurru! Þjer getið ekki afsak-
að þetta, Graae! — Þó að við
sleppum því alveg, að þetta vís-
indalega verkefni er samkeppn-
isstarf, sem við getum unnið
okkur hæði fje og heiður fyrir,
þá er uppgötvun okkar á c-gerl-
inum svo þýðingarmikil fyrir
almeúning, að við getum alls
ekki varið það, ef við leggjum
árar i hát hjeðan af — —“
„Það stendur heldur ekki til
að leggja árar í bát! svaraðji
ungi maðurinn. „Þjer eigið að
ljúka við verkefnið, ungfrú
Holten!“
„Ein? Það er jeg ekki fær
um!“
Það var komin ákefð í rödd
stúlkunnar og hún bankaði í
borðið með gómunum á löng-
um og fallegum fingrunum.
„Leil' Ramming er maður til
að hjálpa vður. Hann hefir
heyrt sömu fyrirlestrana hjá
prófessor Bardram og jeg hefi
lieyrt, og' hefir því skilvrði til
Jjess. Fái hann tækifæri til að
setja sig inn í það, sem við höf-
um þegar gert, og hvernig við
höfum sannað tilveru c-gerils-
ins, verður honum ekki skota-
skuld úr því, að yinná með vð-
ur það, sem óunnið er“.
Claus Graae talaði liægt og
fremur þyrkingslega, eins og
hugur hans væri allur á öðrum
stað. Hánn var fölari og tekn-
ari en venjulega.
„Svo yður er þá bláköld al-
Saga eftir EMIL JÖRGENSEN.
vara“ Hún virtist ekki geta
trúað sínum eigiu eyrum..
„.Tá, mjer er það, ungfrú Holt-
en“.
Claus Graae liafði fært sig úr
sloppnum og vafði hann nú
saman og stakk honum uiður
í tösku sína. Unga stúlkan hló
óeirðarlega.
„Nú jæja, auðvitað!" sagði
hún. „Þjer ráðið sjálfur því
sem þjer gerið. Þjer munuð
liafa fengið eitthvert kostatil-
hoð, svo að þetta starf okkar er
einskis virði í samanhurði við
það. En livað seg'ið þjer um, ef
að Ramming og mjer tekst að
vinna verkið og við vinnum
guHpening háskólans og þessa
20.000 dollara frá Grevsjóðnum.
Ilvaða kröfur ætlið þjer þá að
gera?“
Kandídafinn sneri bakinu að
ungu stúlkunni. Hún sá ekki
andlitsdrætti hans, endurspegl-
uniua af orustunni sem geysaði
í lniga hans. Þegár hann svar-
aði var rödd hans róleg og stilli-
leg eins og hún var vön.
„Ekki neitt. Jeg hefi yfirgefið
þetta starf af sjálfsdáðum. Ef
að þjer viljið geta þess, að jeg
liafi hjálpað til....“
„Hjálpað til!“ hrópaði hún.
„Það eruð þjer sem liafið....“
Ilann handaði frá sjer með
hendinni, svo að lnin liætti i
hálfnaðri setningu. Það var cill-
hvað ósagt, hart og þúngt í fasi
hans, sem gerði hana hrædda.
1 Iversu fegin hefði hún ekki
viljað taka í hönd hans og biðja
hann um að vera kyivai.
heðið hann —■ ef rödd hans
lelti ekki verið svona kcld!
Stiiiidum aöur iiafði lienni
fundist, að hann mundi fegins
liugar vilja vera n.eð henni um-
fram það að þau störfuðu i «m-
an. — en lienni hlaut að hafa
skjátlast, er hún liugsaði svo.
Þegar hanú hafði kvattnokkr-
um mínútum síðar, stóð hún við
gluggann sinn og horfði á eftir
lionum þegar hann flýtti sjer út
um garðshliðið. Augu hennar,
sem að jafnaði voru glöð, voru
nú full af tárum.
Kandidat Graae liafði á leigu
herbergi í einni af gömlu göt-
unum bak við háskólann. Her-
hergið var slórt en lágt undir
loft. Húsgögnin liafði .hann lagt
til sjálfur, þau voru öll að
heiman frá honum. Og þó að
þægindin væri ekki mikil þá
fann liann sig ætið heima þarna
og naut þess vel, hánn hafði
lokað á eftir sjer luirðinni og
rendi augunum yfir gömlu,
rauðu flauelsdregnu húsgögnin,
stóra, gamla bókaskápinn og
allar myndirnar af ættingjun-
um, sem horfðu á liann eins og
þau væru að.bjóða hann vel-
kominn heim.
En í dag var hö’num allrar
gleði varnað. Hann færði sig
þreytulega úr frakkanum og
scttist. Og þarna sat hann graf-
kyr meðan rökkrið læddist inn
í hálfkalda herbergið og eina
hugsun hans var þessi:
„Nú er úti um það“.
Og hann átti með þessu ekki
aðeins við starfið, sem var svo
vanalegt, heldur líka og öllu
l'remur við annað Ruth Holt-
cn. Hann hafði elskað liana frá
því að í fyrsta skiftið, sem þau
af tilviljun höfðu verið að bera
saman afrit sín af fyrirlestri,
sem þau liöfðu skrifað upp
hann hafði elskað hana i þessa
mánuði, sem þau höfðu unnið
saman dags daglega og haldið
að þau mundu í sameiningu á-
vinna sjer mikla vísindalega
frægð, sem að eilífu nnindi
hinda nöfn þeirra saman
hann elskaði hana — og nú var
úti um það!
Stud med. Ruth Holten og
stud. med. Leif Ramming hjeldu
starfinu áfram, sama starfinu,
sem Claus Gi'aae yfirgaf af eiu-
hverjum ástæðum. En Rnth
saknaði hins fyrri samverka-
manns síns. Það var eins og
hann hefði verið sálin í öllu
starfinu og nú þegar hann var
horfinn var það orðið algjör-
lega öðruvísi.
Stundum efaðist Ruth um,
livort henni og Leif tækist
uokkurntíma að ljúka viðfangs-
efni'nu, og þegar Leif stakk
upp á því, að nú skyldu þau
hvíla sig og fara út og drekka
te eða taka sjer kvöldstund og
dansa í stúdenilafjeláginu eða
fara í leikhús þá andmælti hún
því ekki, en fór með honum
án þess þó, að hana langaði vit-
und til þess.
Rutli Ilolten og Leif Rannn-
ing voru af heldri manna ætt-
um. Leif, sem hafði gengið í
skóla með Claus Graae, var af
riku embættismannafólki í ein-
unl smábænum. Ruth var dóttir
forríks lvfsala.
í augum aðstandendanna fór
því vel á því að ráðahagur tæk-
isl milli þeirra tveggja, og með
því að Leif var laglegur, liraust-
ur og geðslegur piltur og Ruth
yndisleg yngisstúlka þótti ekki
nema. sjálfsagt, að viðkynning-
þeirra endaði með trúlofun og
giftingu.
Einn daginn þegar Ruth og
Leif voru á leið til d’Angle-
tcrre til þess að fá sjer te, rák-
ust þau á Claus. Það var Ruth
sem kom auga á hann, langaii
og renglulegan - og kallaði til
lians.
„Ilalló, herra kandídat! Haf-
ið þjer ekki tíma til að hjóða
gömlu samverkafólki vðar góð-
au daginn?“
Claus staðnæmdist og lieils-
aði. Hann var fölari en hún
mintist að hafa sjeð hann áður,
var eins og' liann væri kominn
að niðurlotum og brosið, sem
liann reyndi að láta koma fram
á varir sjer, gat ekki leynt á-
hyggjum hans. Eigi áð síður
voru samfundir þeirra hinir
innilegustu, en kveðjurnar sem
hánn og Leif, gömlu skólabræð-
urnir skiftust á voru fremur
kuldalegar.
„Starfið gengur afleitlega síð-
an þjer hættuð við það“, sag'ði
Rutli. „Það horfir óvænlega
uúna fyrir gullheiðurspeningn-
um og þessir 20.00 dollarar
lenda líklega í greipunum á
einhverjum öðrum eða þá
yður, þegar þjer liafið tíma lil
að sinna .... tíma til að hafa
eitthvað fjemætt upp úr þessum
fræga gerli okkar“.
„Bara að jeg gæti hjálpað",
muldraði Claus Graae.
„Jeg ætla mjer ekki að móðga
Leif“, hjelt Rutli áfram glað-
lega. „En sem vísindamaður
vcrður hann aldrei stórmenni.
Hinsvegar dansar liann líklega
betur en þjer. Megið þjer ekki
vera að þvi að líta inii til okk-
ar og koma okkur af stað aft-
ur .... þetta er alt í kalda
koli“.
„Jeg á afar annríkt“ svar-
áði ungi kanídatinn þreytulega.
„En- klukkutíma í einu gæti
jeg sjálfsagt sjeð af, við og við“.
„Ef til vill 'í kvöld?“
Hann liugsaði sig um.
„Annað kvöld. Um klukkan
átta, ef það er hentugt fyrir
y kkur“.
,,.Iá, það er ágætt1, svaraði
Rutli. „Jeg vonast þá eftir yður,
þakka yður kærlega fyrir!“
Þegar Ruth og Leif gengu á-
fram niður strætið, muldraði
hann:
„Ilvað á þetta að þýða, Ruth?“
Hún svaraði engu, en horfði
liálf forviða á hann.
Claus Graae kom nokkrum
sinnum á rannsóknarstofuna til
Ruth. Honum tókst að koma
vinnunni á rekspöl aftur, en
liann fann það vel, hve lítið
Leif var um aðstoð hans gefið
og þessvegna liætti liann að
koma og verkið rak í strand í
annað sinn.
Hinsvegar voru fjölskyldur
Ruth og Leifs ekki iðjulausar.
Foreldrar hans buðu henni í
heimsókn til sín ásamt Leif, og
þarna í smábænum fór fólk von
bráðar að stinga nefjum saman.
Nú mundi sonur stiftamt-
mannsins ætla að fara að gifta
sig. . . .
Einn daginn voru þau á gangi
utarlega i þænum Ruth og Leif
og þá var það að Leif stað-
næmdist og benti á lítið og óá-
sjálegt hús.
„Þarna er æskuheimili hins
fræga lænkastúdents Claus
Graae“, sagði hann og brosti
fyrirlitlega.
„Svo svaraði hún. „Það er