Fálkinn - 30.07.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
lialda í hcndina á mjer, eða di'ekka vínið.
Hingað til hafa þeir ætíð heldur kosið
vínið“.
Ilún lagaði svæflana í legubekknum.
„Komdu hingað, sestu við hliðina á mjer,
og gefðu mjer þitt besta ráð“.
Tony hlýddi og' ljet bakkann svo nálægt,
að iiann næði í hann.
„1 íyað er að þjer?“ sagði hann með sam-
hvgð.
Mollv hljes revkjarbólsti út úr sjer hugs-
andi. „Það er Pjetur. Eitthvað mjög alvar-
legt hefir komið fyrir hann“.
„Mjer er kunnugt um það“, sagði Tony.
„Hann tapaði fimm hundruð pundum i veð-
máli við mig“.
Molly hristi höfuðið.
„Nei“, sagði lxún. „Það er ekki þar sem
skórinn kreppir. Jeg veit að vísu að honum
er mjög illa við að tapa, en hann mundi
þó varla verða svona æstur af því einu
saman. Jeg hef grun um að hjer sje annað
lahgt um mikilverðara á ferðum“.
„Einmitt það“, sagði Tony. „Hvaða fyrir-
boða hefir þú fengið?“
„Jú — sjáðu til. Hann átti að koma liing-
að og borða litlaskatt í gær klukkan tvö;
en klukka'n eitt símar hann, og kvaðst ekki
geta komið á rjettum tírna. Mjer fanst rödd
hans eitthvað undarleg í símanum. Jeg
er farin að þekkja Pjetur mjög vel — og
þegar hann kom, sá jeg undir eins að eitt-
hvað meira en lítið var að honum. Aum-
ingja drengurinn var svo sorgmæddur og
raunalegur að hatin gat varla neytt matar
síns“.
„Þetta hljómar ekki vel“, sagði Tony.
„Það þarf nxeira en lítið vandamál til þess
að ræna matarlystinni frá konungbornum
mönnum".
Molly kinkaði kolli.
„Það er einmitl það“. Jeg hjelt i fyrstu
að hann liefði orðið hrifinn af einhvem
annari stúlku, en það reyndist ekki rjett.
Eitthvað alvarlegt er á ferðum, og ef jeg
er ekki orðin liálfgeggjuð, þá er það eitl-
hvað viðvíkjandi Livadíu".
„Sei — sei —“ sagði Tony. „En livers-
vegna heldur þú að þetta sje viðvíkjandi
Livadíu? Það gæti verið----------“
„Ef það hefði verið eitthvað annað, þá
hefði hanp sagt mjer það“, tók Molly fram í.
„Hversvegna spurðir þú hann ekki“.
Molly hristi liöfuðið.
„Það hefði ekki orðið til neins. Hann hef-
ir lofað da Freitas að minnast aldx-ei á mál-
éfni Livadíu við óviðkomandi menn, og
hann er nógu heimskur til þess að halda
loforð sitt, jafnvel þótl jeg eigi i hlut. Auð-
vitað fæ jeg að vita þetta seinna, en það
tekur dálitinn tima af því að Pjetur er svo
þrár. En jeg þarf að vita, sem fyrst, hvað
um er að vera. Og þii átt að hjálpa mjer
til þess“, bætti hún við.
Tonv leit á hana lxálf undrandi.
„Mjer væri mjög kært að geta orðið þjer
að liði“, sagði hann. „En jeg er hræddur
um, að jeg hafi lækkað töluvert í áliti hjá
Pjetri við fimm hundruð pundin“.
„Þú getur samt sem áður hjálpað mjer ef
þú vilt“, sagði Molly með áleitni. „Mánstu
ekki eftir því að þú sagðir mjer frá vini
er þú ættir. — Jeg man ekki hvað liann
hjet. — Hann hefir bifreiðaverslun í Porto-
rigo“.
Tony fór nú að skilja.
„Þú átt við Jimmy Jimmy Dale.
Já ef þú getur liaft eitthvað gagn af lxon-
um, þá segðu bara til. Jeg er viss um að
liann gerir alt sem jeg bið hann um, nema
ef til vill að myrða forsetann".
„Svo afleitt er það nú ekki“, sagði Mollv.
„Það sem jeg fer franx á er aðeins það að
hann skrifi mjer linu. Þú skilur. Jeg þarf
að vita nákvæmlega livað er að gerast í
Livadíu. Það er nokkurnveginn víst að eitt-
livað er þar á ferðum, annars væri Pjetur
ekki svona áhyggjufullur, og maður, sem
eins og Jimmy býr í Portoiágo, ætti að geta
fengið töluvert að vita um ástandið“.
„Já, Jimmy ætti að geta sag't sitt al'
hverju“, svaraði Tony. „Hann vii'ðisl að
vissu leyti vei-a í vinfengi við forsetann. í
fyrra seldi hann honum notaðan Rolls
Royce, senx nokkurskonar ríkisbíl. Forset-
inn, sem virðist vera „besti náungi“ varð
svo hrifin'n af þessari verslun að liann elsk-
ar Jinxmy síðan. Annars fjekk jeg brjef frá
Jiinmy fyrir þrem inánuðúm, og er jeg ekki
farinn að svara því ennþá“.
„Þú ert vanur þvi að svara aldrei brjef-
um“, sagði Molly. „Þessvegha síma jeg ætíð
til þín“.llún stóð upp og tók brjefsefni upp
úr skrifborði sínu. „Gerðu svo vel og svar-
aðu bi’jefinu snöggvast“, bað liiin. „Þxi get-
ur spurt hann unx leið að því, sem mig lang-
ar til að vita“.
Tony sat stundarkorn og liorfði á pappír-
inn. Siðan lagði hann frá sjer vindlinginn
og tók að ski'ifa. Þrenx mínútum siðar lagði
hann pennan frá sjer, varp öndinni ljetti-
lega og snjeri sér að Molly. „Er þetta gott?“
spurði hann
Kæri James!
Jeg hef nú í nokkra nxánuði ætlað mjer
að svai'a bx-jefi þinu, en það hefir altaf
dregist, af einhverjum óskiljanlegum á-
stæðuxh. Líklcga þó af því, að jeg get al-
tlrei fengið mig til að gegna alvai'legum
störfum á vorin. Það gleður nxig að þú ert
enn á lífi, og ert svo vel sjeður á hærri
stöðum. Jeg hef aldrei sjeð foi-seta, en jeg
hugsa mjer hann sem þrekvaxinn aldur-
Jxiiiginn nxann, með íþróttaliúfu, og rauð-
an linda bundinn unx nxittið. Ef þetta er
rangt lijá mjer, þá bið jeg þig að leið-
rjetta það eklci, því að mjer er illa við
að láta ræna nxig glapsýnum mínum. Jeg
vildi óska þess að þú kæmir til Lohdon,
mjer hefir dottið í liug að setja upp bif-
reiðageymslu í Piccadilly. Hún á að byggj-
ast á nýjuixi hugmyndum, en mig vantar
góðan formann. Hin nýja hugmynd nxín
er í því innifalíxx að viðskiftavinirnir
komi bifi-eiðum si'nunx í geymslu, og finni
hæði hensín og verkfæri óhreyft, þegar
þeir sækja þær aftur. Jeg er viss um að
það yrði ágætl fyrirtæki. Við gætum sett
upp mjög lxátt vei'ð, því viðskiftaviuirnir
yrðu svo undrandi yfir því, að sjá að
engu væri stolið af þeim, að þeir gleymdu
að lnigsa unx verðið.
Þetta er bláköld alvai'a. Snúðu því baki
við Livadíu áður en þíix meðfædda óráð-
vendni kenxur þjer á kaldan klaka. Þegar
jeg nefndi Livadíu konx mjer í hug að
jeg þarf að biðja þig bóixar, áður en þú
ferð þaðan. Ein vinkoxxa min lxefir ólxeil-
brigðan áhuga á hi-eppapólitík ykkar, og
og Jiaxxa langar injög mikið til að vita
livað gerist lijá vkkur, nú sem stendur.
Sestu því niður og skrifaðu mjer skýrt
og greinilegt frjéttabrjef, og segðu mjer
livern á að nxyrða á næstunni, og hverixig
það á að gerast. Hristu síðan af þjer
Livadíu rykið, og konxdu heim til vinar
þíns og fjelaga. Tony.
„Mjer finst þetta mjög snoturt“, sagði
Molly gagnrýnandi. „Mjer datl ekki í hug,
að þú gætir skrifað svona gott brjef“.
„Mjer ekki heldui'", sagði Tonv. „Jeg verð
ívtið undraiidi þegar jeg verð var við hæfi-
ieilca mina“.
..Hvernig maður er Jimnxy?“ spurði Molly.
„Hann er mjög aðla'ðandi, feitur og' linött-
óttui', og liann talar í veikunx rónx, eins og
smábai'ii. Hanxx getur drukkið fjóxTn
wliiskyglös án þess að nokkuð sjái á hon-
um, og liann hefir aldrei á æfi sinni orðið
i'áðalaus".
„Hann er þá hreinasta fyrirmynd“, sagði
Mollv. „Hversvegna ljest þú liann fara?“
„Jcg gat ekki komið i veg fyrir það“,
sagði Tony liryggur. „Hann liafði einhverja
óskiljanlega ótrú á því að láta vini sina
lána sjer peninga. Og þegar hann svo fór
að safna skuldum fyrir lífsviðurværi sitt,
var ekki mxx annað að gera fyrir hann eii
að fara“.
„Ætli liann svari brjefinu?" spurði Molly.
Tony stóð upp.
„Það getur þú reitt þig á. Jimmy svarar
öllum brjéfum. Eftir viku verður svar lians
komið, og skal jeg koma til þín með brjel-
ið“. Hann leit á úrið sitt.
„Jeg verð að fara í þetta sinn, Molly. Jeg
þarf að liitta lxiskup nokkurn í áríðandi
erindagerðum".
„Vitleysa“, sagði Molly. „Biskupar fara
aldrei á fætur fyrir hádegi“.
„Jú, nxinn biskup gerir það“, sagði Tony.
„Hann þjáist af svefnleysi“.
Mollv Jiló, og lagði báðar liendur á axlir
lionuni, tylti sjer á tá og kysti liann. „Þetta
skaltu ekki segja biskupnum þínunx. Hann
gæti orðið afbrýðissaniur" ------
Nákvæmlega klukkan tólf ók Tony inn
um Jiliðið á „Góðramánna livíld“. Hann
skildi vagninn eftir fyrir utaji dyrnar, og
gekk inn í húsið. Spalding kom á nxóti
honum.
„Er ungfrú Francis komin?“ spurði hann.
Spalding laut höfði samþykkjandi.
„Já, sir Anton. Ungfrúin er niðri í garð-
inum“. Ilann þagnaði snöggvast. „Herra
Oliver er hjá ungfrúnni henni til skemtun-
ar“ hætti liann við.
Tony leit á liana með undrunarsvip.
,,Herra 01iver“, endurtók liann. „Ilva'ð er
liann að gera þar?“
„Jeg heyrði liann segja við ungfrúna að
hann ætlaði að sýna henni blómabeðið“,
sagði Spalding án þess að á honum sæisl hiu
minsta undrun.
Tony fór inn í vinnustofu sína, og sneru
gluggar hennar út að garðinum. Hann varð
órór þegar hann hugsaði lil þess að Isabella
var ein með Oliver, sem liklega væri óvin-
gjarnlegur við liana.
Hann liafði sennilega ásetl sjer að tala
við lxana, þrátt fvrir alt, og væri líklega, ein-
nxitt núna að segja henni álit sitt á kunn-
ingsskap þeirra Tonys og hennar, á sama
hátl og hann liafði gert um morguninn við
Tony.