Fálkinn - 05.11.1932, Síða 4

4
F Á L K 1 N N
Púðurgeymslan.
Vegarálman lá í bugðum nið-
,ur að voginum, milli kræklóttra
píltrjáá, ofan frá þjóðveginum
milli sjávarþorpanna tveggja.
Við þessa vegarálmu stóð lítið
hús með torfþaki. Fæiá maður
þessa leið alveg niður að vogin-
um mátti sjá langt undan grátt
steinhús, sem varla stóð upp úr
mýrinni í kring og beitti maður
augunum vel var hægt að grilla
í veg með skurðum á báða vegu,
sem hafði verið lagður }’fir mýr-
ina að lágg steinhúsinu; þetta
var vegur, sem liermálaráðu-
neytið hafði látið gera og var
hans gætt vandlega dag og nótt,
því að lága steinhúsið hafði að
geyma púðurbirgðir frá ríkinu
og önnur sprengiefni. Milli
geymsluskálans og vegarálm-
unnar sást gömul mylla, sem
hætt var að nota, bera við himin
og niður við voginn stóð hrör-
legur fiskimannakofi, sem nú
var í eyði. — annars var þarna
engin bygð.
Það var einn dumbungsgráan
vetrardag að ung og tiltakanlega
fríð kona kom gangandi neðan
frá voginum áleiðis að fiski-
mannskofanum. Henni var erf-
itt um gang, þvi að liún bar á
bakinu heilmikið al' humartein-
um, sem hún lagði af sjer þeg-
ar liún koma að kofanum, en þar
livíldi hún sig og setti hendurn-
ar að mjöðmunum. Þetta var
Jael Hackett, sem átti heima i
litla húsinu með torfþalcinu, of-
an við veginn. Hún stóð þarna
og einblíndi á púðurgeymsluhús-
ið í fjarska; þar í námunda við
var Jim Hackett, maðuirinn
hennar, sem nú hafði verið varð-
rnaður þar undanfarnar sex vilc-
ur. Stríðið var nýlega dunið yf-
ir og Jim hafði verið kvaddur
undir fánann ásamt öðrum ung-
um mönnum úr nágrenninu;
þeir áttu að gæta þess, að engir
óviðkomandi kæmi of nærri
púðurgeymslunni, hvorki af sjó,
landi eða úr lofti. Síðan Jim fór
að heiman hafði hún stundað
starf hans áfram, en það var að
veiða skelfisk og selja hann í
næsta þorpi og á þann hátt liöfðu
þau ofan af fyrir sjer. Einveran
skelfdi hana ekki, því að á dag-
inn hafði hún ekki tíma til að
hugsa um hana en á nóttunni
hafði hún huggun af leitarljós-
unum frá púðurgeymslunni, sem
var varpað í sífellu liringinn í
kring um mýrarnar þangað til
fór að birta af degi.
Hún Ieit af púðurgeymslunni
og upp veginn, sem hún varð að
fara til þess að komast heim.
Langt undan sá hún mann koma
á móti sjer og þekti að það var
maðurinn, sem hún síst af öllum
vildi hitta. Hún þekti á göngu-
laginu að það var Jack Fleet,
sem einu sinni hafði beðið henn-
ar og sem hafði sagt orð, sem
hana langaði ekki til að minnasl,
þegar hún tók Jim Hackett fram
yfir hann.
Fleet hafði ekki komið auga
á hana og liún flýtti sjer að
skjótast inn í kofann; vonaði að
hann mundi ganga framhjá. En
þegar hann kom að kofan-
um staðnæmdisl hann og
blístraði einsog hann væri að
gefa merki. Hún klöngraðist
upp stigagarminn og gægðist út
um þakgluggann. Sá hún þá bát
leggja að landi niðri í fjörunni
og maður sem blístraði á móti
veifaði til Fleet.
Það hafði sifelt verið að þykna
í lofti um daginn og nú skall á
hellirigning. Jael ' heyrði að
mennirnir leituðu skjóls niðri í
kofanum. Hún lagðist á gólfið
og gægðist niður um rifu milli
fjalanna. Maðurinn sem Fleet
var með var i þessu að taka af
sjer sjóhattinn og fara úr olíu-
kápunni og hún sá að hann var
ungur, vel klæddur og Ijós yfir-
litum og ósjálfrátt fanst henni
strax að hann mundi vera út-
lendingur. Hann tók upp silfur-
veski og kveikti í sígarettu og
reykurinn, sem lagði upp til
liennar og styrkti liana i þeim
grun, að hann væri útlendur, en
þegar hann tók til máls heyrði
lmn að hann talaði góða eusku.
— Þjpr haldið að það væri gott
að reyna í kvöld? sagði hann og
í?neri sjer að Fleet, sem sestur
var í gluggakistuna og púaði úr
sjer reyknum úr pípunni sinni.
Yður finst veðrið hagstætt?
— Það gæti ekki verið betra,
svaraði Fleet. I svona bullandi
rigningu er mjög erfitt að sjá
J'rá sjer.
— En getið þjer fundið veginn
í svona veðri? Þjer sögðuð að
það væri svo erfitt að finna
hann, sagði ókunni maðurinn.
— Jeg um það, svaraði Fleet
rólega. Fái jeg það sem jeg
lieimta getið þjer reitt yður á
mig. En jeg geri þetta ekki fyr-
ir minna en jeg hefi sagt: tvö
hundruð pund í gulli, helming-
inn núna og hinn hehninginn
þegar jeg hefi sýnt j'ður leiðina.
Jeg verð hjer klukkan átta í
kvöld.
Ókumii maðurinn kinkaði
kolli og tók upp ljereftspoka,
sem hann fjekk Fleet. Hann
flýtti sjer að telja innihaldið.
— Við verðum tveir i kvöld,
sagði ókunni maðurinn; — það
verður annar maður með mjer.
Við komum sinn úr hvorri átt-
inni og færi svo að við kæmum
ekki samtímis er best að þjer
fáið „inngangsorð“ svo að þjer
getið þekt hinn manninn. Það
stendur á sama hvaða orð við
veljum, látum okkur segja „sub-
marin“. Getið þjer munað það?
— Já, það get jeg, svaraði
Fleet. Þá erum við sammála: jeg
íylgi yður þangað sem þjer get-
ið auðveldlega komist að púður-
geymslunni frá og þar fæ jeg
hundrað pund i viðbót; en jeg
lylgi yður ekki alla leið og jeg
bíð ekki eftir yður.
Já, þá er alt í lagi, sagði ó-
kunni maðurinn og gægðisl út
úr dyrunum; og þegar hann sá
að heldur var farið að draga úr
skúrinni fór hann í stakkinn aft-
ur og bjóst til ferðar. — Nú er
klukkan sex og svo hittumst við
þá aftur hjerna eftir tvo tíma.
Ekki skal mig vanta, sagði
Fleet.
Þeir gengu saman niður að
bátnum. Jael Hackett fór ofan
stigann og hljóp heim á leið eins
hratt og hún gat; hún gætti þess
að gamla kofann bæri jafnan á
milli sín og mannanna tveggja.
II.
Jael Hackett hafði haft orð
fyrir það frá blautu barnsbeini
að vera bæði djörf og snarráð.
Það fyrsta sem hún gerði þegar
hún kom heim var að Ijúka upp
kistu og taka upp hlaðna
skammbyssu, sem hún geymdi
þar. Jim hafði kent henni Jivern-
ig ætti að nota liana, áður en
hann fór. Hún stakk henni í
hrjóstvasann á víða karlmanns-
iakkanum, sem liún gekk i að
jafnaði, þegar hún var við vinnu.
Svo settist hún ogfór að hugsa
um það sem hún liafði heyrt
niðri i gamla. sjómannakofanum.
Henni var ljóst að ókunni mað-
urinn var úr liði óvinanna; hún
hafði heyrt að ýmsir útlending-
ar væru enn í landinu. Ókurmi
maðurinn ætlaði að sprengja
púðurgeymsluna i loft upp og
það mundi óhjákvæmilega verða
manni liennar að bana. Nei, ekki
vildi hún láta það við gangast,
að Jim ætti að deyja og land-
ráðamaðurinn Jack Fleet stinga
200 pundum í vasann. En hvað
átti hún að gei'a?
Hún leit út um gluggann og
sá að Fleet kom labbandi upp
veginn, sem lá framhjá húsinu
hennar. Og skyndilega rann upp
fyrir henni í einni svipan hvaða
ráðs hún skyldi grípa til. Hún
flýtti sjer út í garðinn og að hlið-
inu. Hún kunni vel þær ástar-
glettur, sem tíðkaðar voru í
sveitinni og í sama bili sem Fleet
gekk fram hjá rendi hún glettn-
islega til hans augunum svo að
hann stáðnæmdist. Þetta var í
fyrsta sinn sem hann liitti Jael
síðan hún giftist Jim Hackett.
— Ætlarðu ekki að líla inn
og fá þjer eitt glas og rabba dá-
litla stund við gamlan kunn-
ingja? spurði hún brosandi.
Það er nú víst fátt, sem þú
hefir við mig að tala, úr því að
þú erl orðin konan hans Jim
Hackett, sagði Fleet ólundarlega.
Yertu ekki að þessu. Jim
er á vísum stað við púðurgeymsl-
una og mjer finst svo leiðinlegt
að vera altaf ein.
Fleel hló og fór inn með
lienni. Hann horl'ði á hana og
var sigurbros á andlitinu þegar
hann settist við arininn. Hún
fann að nú varð að nota timann
vel.
Þú ert rennvotur, sagði
hún og lagði höndina á öxlina
á honum. — Farðu úr jakkanum
og hengdu liann þarna við eld-
inn. Það e.r eins g'ott að það fari
sæmilega um þig, meðan þú
stendur við.
Fleet gerði eins og hún sagði,
en Jael gekk að skápnum i horn-
inu og fór að handleika glös og
flöskur.
Æ, hvað er þetta, hjer er
ekki nokkur dropi eftir, kallaði
hún og hjelt tómri wiskyflösku
á lofti. En i kjallaranum á jeg
bæði wisky og romm. Viltu ekki
skreppa niður og ná í annað-
hvort; þú getur tekið hvort sem
þú vilt heldur. Gerðu það fvrir
mig, sagði hún og rjetti honum
eldspitnastokk. .Teg ætla að setja
yfir vatn á meðan.
Stiginn niðúr í kjallarann var
í stofuhorninu. Fleel lauk upp
hurðinni og sá 3—4 steinþrep
fyrir neðan sig.
— Hjer er niðamyrkur, sagði
hann um leið og hann kveikti
a eldspítu og fór niður.
Hún þaut að kjallarahurðinni
eins og elding, skelti henni í lás
og hleypti lokunni fyrir. Hún
heyrði að hann ragnaði hamslaus
af bræði niðri i kjallaranum;
hann skildi að hann hafði geng-
ið í gildruna. Hdnn reyndi. þrá-
sinnis á liurðina, en hún var úr
þykkri eik og ljet ekki undan.
II.
Þegar Jael kom niður í fiski-
mannakofann var komið niða-
myrkur. Leitarljósið á þaki púð-
urgeymsluskálans sendi skjálf-
andi ljósrák yfir mýrarnar og út
á sjó. Hún læddist inn í kofann
og stóð þar á verði og lilustaði.
Leitarljósið leið hægt yfir myll-
una sm hún var að koma frá og
yfir húsið linnar sjálfrar, ]iar
sem Jack Fleet var í öruggri
geymslu. Svo leið það aftur að
kofanum, sem hún var stödd í
og á sama augnabliki sem það
lýsti þar sá hún að tveir menn
voru hjá henni.
Annar þeirra var ungi mað
urinn sem hún hafði sjeð áður
en hinn var fullorðinn maður
hæruskotinn, sem horfði hvöss-
um augum á Jael um leið og
glampinn fór hjá. Jael tók á því
sem hún átti til; hún hafði i sí-
fellu verið að hafa yfir inngangs-
orðið með sjálfri sjer.
— Submarin, hvislaði hún.
Hver eruð þjer? spurði
gamli maðurinn.
Jeg er send af honum —
þjer ritið, svaraði hún. Hann
varð fyrir óhappi og getur ekki
komið sjálfur. Hann sendi mig
í sinn stað og sagði mjer orðið,