Fálkinn - 11.03.1933, Blaðsíða 14

14
F Á L R I N N
hið mikla á einni viku. Ilann er að koma
úr sýklaverksmiðjunni núna.
Er hann það?
Já, jeg hef komist að einu og öðru um
liann, siðan jeg komst á slóð lians fyrst.
Þrisvar í viku fer ha'nn jjessa leið. Jeg er
að reyna að komast að J)ví, á livaða (lög-
um hann er að heiman. Því áður en langt
er um liðið ætla jeg að komast í sýklahúið
og ])á skal hann standa augliti til aug-
litis við dauðann og djöfulinn. Til Jjess þarf
jeg hjálpar yðar, doktor, j). e. a. s. nema
við getum komið dýrinu i fangelsi áður en
hann hefur sprenginguna.
Á sama augiiabliki, sem þjer útvegið
eina einuslu sönnun fyrir jæssu, skal jeg
lara beint í Scotland Yard, og jeg skat sjá
um að J)eir hlusti á mig, sagði Hollis hörku-
lega.
Ilafið þjer nokkurnlíma haft nokkuð
við J)á að skifta áður?
Það vill svo til, að jeg er sjúkdóma-
fræðingur hjá stjórninni.
Maine svaraði engu. Það var eins og
hann væri að núa saman höndum i hugán-
um.
Veit þessi Vorst, að þjer eruð Kellard
Maine? spurði doktorinn alt í einu.
Nei, J>að held jeg tæplega. Það nafn
dó með mjer i Dartmoor-fangelsinu. Jeg
lofaði því að deyja. Það, sem hánn veit,
er það, að einhver hefur gerst nærgöngult
leyndarmálum hans uppá siðkaslið. Og lijer
sjáið J)jer árangurinn! Maine veifaði svarta
þfíhyrningnum. Eftir því, sem hann frek-
ast veit, er jeg en í fangelsinu eða þá
dauður!
IIollis leit fast upp eftir götunni og niður.
í hundríið skrefa fjarlægð voru tveir lög-
reglumenn á leiðinni til þeirra, liægt og bít-
andi. Annar Jjeirra var að reykja, og af J)vi
rjeð Hollis, að þeir ættu frí. Mainc hafði
orðið of illa fyrir harðinu á lögreglunni til
þess að liafa mikla trú á hæfileikum tienn-
ar, en Hollis var á annari skoðu’n. Hann á-
kvað að stöðva ])essa tvo menn, sem lion-
um leist vel á, og halda J)eim á staðnum
meðan Maine væri að eiga við Jean Vorst.
Bekkurin'n var ekki nema svo sem tiu
skref frá þeim. Hann gekk ])angað og sett-
ist.
Maine setli sig aftur i sömu stellingarnar
við grindverkið og lagði framhandleggina
fram á það, og starði óaflátanlega á vjel-
bátinn, sem nú var ekki nema spölkorn
frá lionum.
I augum Hollis, sem var skelfdur og
taugaóstyrkur, bar stelling Maines ein-
hverja fegurð með sjer. Án ])ess að leggja
nokkra tilgerð í nokkurn tilburð sinn, var
eitthvað hræðilegt og dramatiskt í öllu fasi
háns. Hann var maður, sem hafði verið
brendur i eldi og barinn með liamri af for-
lögunum, þangað til ekkert var orðið eft-
ir nema grjótharður og einbeittur ásetning-
ur að rjetta við hluta sinn. Hánn Iiorfði
á Vorst stíga út úr bátnum, og hneigja
höfuðið með einskonar rannsakandi svip.
Vorst gaf vjelstjóra sínum inerki um að
fara og liann setti samstundis vjelina i
samband og var liorfinn af stað uppeftir
ánni. Kynblendingurinn gekk rólegur upp
tröppurnar og sneri sjer við er liann kom
að grindverkinu. Maine beið þar eftir hon-
um og sagði lágri, eðlilegri röddu: — Þjer
ætlið víst að finna mig?
Vorst leit upp dálítið hissa og leil snöggt
á hann.
Yður skjátlast sennilega, lautaði liann
i kurteislegum róm, og reyndi að komást
áfram. En Maine steig snöggl lil hliðar,
svo að liann komst ekki lengra.
Nei, sagði liann fast, — jeg lief ástæðu
til að lialda, að mjer skjátlist ekki. Og ef
J)jer viljið ekki finna mig, getið J)jer ver-
ið viss um, að jeg vil finna yður.
Lofið mjer að komast leiðar minnar
maður minn. Þjer takið mig fyrir ein-
livern annan. Jeg þekki yður alls ekki, og
án þess að vilja vera ókurteis — get jeg
bætt ])vi við, að mig langar alls ekki til
að kynnasl yður. Lofið mjer að komasl!
Já, þjer senduð mjer spjaldið yðar,
hjelt Maine áfram með ])ráa, og grimdin
skein úl úr hverju orði.
Gerði jeg J)að? spurði Vorsl og hörf-
aði skref aftur á bak.
Já, núna i morgun. Og jeg er kominn
(il að finna yður ])vi viðvíkjandl.
Eitthvað var það í rödd Maines, ein-
hverjir odclhvassir rýtingar, sem stungust
út milli orðanna, sem komu Vorst lil að
stara á liann fasl og lengi. Þessum manni
með gremjulega ránfuglsandlitið, lilaut að
vera alvara. Einbeitni lians bar þess ljós-
an voll, að honum liafði alls ekki skjátlast.
Vorsl lokaði munninum eiris og honum
væri skelt aftur. Hann aðeins stóð kyrr i
sömu sporum og heið eftir að Maine talaði.
Þjer virðist ekki þekkja mig aftur?
sagði Maine.
Það geri jeg lieldur ekki, svaraði hinn.
Leiðinlegt. Og það er næstum ósvífn-
isleg gleymska. Það er þó ekki siður, að
morðingjar skammist sín fyrir að þekkja
hverir aðra.
Vorst rjetti úr sjer öllum. Á einu andar-
taki komst liann í spennu, eins og rándýr,
sem finnur blóðþef. Maine, herskár og of-
beldislegur eins og harðstjóri, hjelt honum
föstum upp að girðingun'ni með augnaráði
sínu. Hann leit nú til Hollis. Doktorinn var,
lionum til mikillar undrunar, i djúpum sam-
ræðum við tvo lögregluþjóna. ískalt hros
koin kringum munnvik Maines. Vorst liafði
sjeð livert hann leit, og var sýnilega ekki
um það að sjá lögreglumennina.
Jeg — jeg - er hræddur um að jeg
skilji jrður ekki, sagði hánn drembilega.
Þá gerið þjer það seinna! Og þjer skul-
ið fá að skilja mig alveg niður i kjölinn,
áður en yfir lýkur. Jeg skal skýra mál mitt
í sem fæstum orðum. Hið endanlega mark
mitt er að sjá sex fet af lofti milli yðar
og jarðarinnar. Það er sú hin fyrirskipaða
hegningarhæð í Darlmoor. .Teg tók einmitt
sjerstaklega eftir því.
Vorst horfði á andstæðing sinn með hálf-
lokuðum augum. Augnalokin voru það aft-
ur, að ekki var nema örmjó rifa á milli
þeirra, en aldrei hefur köttur horft á mús
með jafn einbéittri gleymsku á öllu öðru,
en Vorsl horfði nú á Maine. Hann hafði
fundið á sjer bardagagirndina, sem geisl-
aði frá honum i allar áttir, og var sýnileg,
rjett eins og hver önnur yfirhöfn, og kom-
ist að þeirri niðurstöðu ,að þar sem var
þessi ókunni maður með kaldranalega and-
litið og hina skpand framkomu, hefði liann
rekist á stærstu hættuna, sem hann ennþá
hefði háfl af að segja. Hann hafði ekki
minstu hugmynd um það, liver liann var,
nje um tilgang lians, en það var sýnilegt
þegar frá fyrsta augnabliki, að hann vissi
miklu ineira en eðlilegt mátli teljast og
hefði á einhvern dularfullan hátt komist
að því, er gerði hann að andstæðing, sem
ekki mátti ganga framlijá. Hann ljet enn
sem hann skildi ekki neitt.
Jeg skil alls ekki, hvað þjer meinið,
sagði hann og slakk höndum niður í vasana
á yfirhöfn sinni. — Ef til vill vilduð þjer. .
Ánægjan er öll mín megin, svaraði
Maine hörkulega og braut sundur svarta
þríhyrninginn og hjelt lionum upp að nefi
Vorsts.
Þjer liöfðuð þann lieiður að senda
mjer i morgun þennan fyrirboða um yfir-
vofandi lífsliættu, sagði hanri.
Vorst leit á hinn ískyggilega pappirs-
snepil. En andlitssvipur hans breyttist ekki
miiistu vitund, og hann gerði ekki svo mik-
ið sem depla augum.
Jeg vildi aðeins láta þess getið, að ef
e.kki væru þessi lögreglu-eiturkvikindi
þarna, skyldi jeg mölva úr yður tennurnar.
Ef til vill er ennþá tími til þess. Mjer þætti
gaman að láta þá lítilfjörlegu skemtun eft-
ir mjer. Ilann kreisti pappírsblaðið í hendi
sjer. Og mjer jiætti gaman að vita, hvað i
þjer hafið í hyggju að gera viðvikjandi
þessu hjerna?
Vorst þagði eins og steinn. Þær ásakanir,
sem áttu að koma fram þennan dag skyldu
ekki koina frá lionum, hugsaði liann með
sjer.
Valis fjekk einn svona? lijelt Maine
áfram. Og Hartigan gamli sömuleiðis.
Jeg veit ekki liversu mikið þjer hafið i
gangi af þessum boðskortum, en liitt veit
jeg, að jeg er eini maðurinn, sem hefur
fengið luö.
Vorst hrökk við. Haifn starði á unga
manninn með meiri eftirtekt en áður, og
fór með augun ])jett upp að hinu beiskju-
lega andliti hans.
Hver eruð þjer? hreytti hann út úr
s j er.
Jeg? Svo þjer liafið enn ekki þekkl
mig? Jæja. . . . fiiritán ár geta gert talsverð-
ar breytingar á marinsandliti. En samt finst
mjer menn ciga að þekkja sinn eigin morð-
ingja. Það lield jeg, að jeg hefði þekkt yð-
ur, Jean Vorst, þó jeg svo liefði orðið að
bíða fimtíu ár eftir að finna yður aftur.
Þekkið þjer mig nú? Vorst liorfði þögull
á lianri nokkrar sekúndur, og augu hans,
sem líktust mest svörtum marmarakúlum,
]iræddu livern andlitsdrátt hans.
Nei, svaraði liann óluridarlega.
Maine brosti dauflega. Jæja, i stystu
máli sagt jeg er morðingi yðar.
Já, það er ekki að því að gá: jeg er
maðurinn, sem myrti yður forðum. Skrítið
finnst yður það? Já, það er náttúrlega
ekki algengl, að morðingjar fái þá ánægju
að rahba við þá, sem þeir hafa myrt —
mörgum árum eftir, að þeir hafa verið
dæmdir lil dauða.
Hann leit l'ast á Vorst meðan hann talaði
Hann var eðlilegur og kátur í tali sínu, en