Fálkinn - 01.07.1933, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
1 2 3 4 5 6 m 7 8
9 1 . m 10 1 m 11 1
mm 12 13 m 14 1 1
1 r» 16 m 17 m 18 m
19 20 |H||21 |22 I 23
24 25 i i m 26
m 27 m\- 29IMI301
31 32 33 1 34
35 m 36 iili37 38 39
40 m. 4! !
Krossfláta nr. 91.
Lárjett. Skýring.
1 l'jórar í gangi. 7 mynni. 9 ey-
lendingur. 10 flasa. 11 skammstöfun
(í danskri málfræSi). 12 Spjald meÖ
inynduin. 14 koma f'-rir. 15 sem
stendur. 17 lengdareining. 18 fjall.
19 fæða. 21 niest á aðalgötum. 24
sjódýr. 20 fugl. 27 sem. 28 vikudag-
ur. 30 agnir. 31 elskar. 33 amboð 35
höndla. 36 höfuðborg. 37 áköf. 40
merki. 41 hluti af reiðtýgjum.
22 tala. 23 hreyfa bolinn fram og
aftur. 33 léreft. 34 blóm. 36 inerki
38 hnoðrar. 39 lcm3.
Lausn á krossgátu 90.
Lárjett. Ráðning.
1 lr. 3 melrakki. 10 jok. 12 sia.
13 ról. 14 örvast. 16 far. 17 ís. 18
tau. 20 eg. 22 akra. 25 mál. 27 frá.
29 nýr. 30 ala. 31 nót. 32 örva. 34.
at. 35 vör. 37 inó. 39 bar. 40 Ak-
urey. 43 org. 44 ama. 45 amr. 46
bálstofa. 47 mi.
Lóörjett. Skýring.
I æfinletfa. 2 iþróttafélag. 3 trje.
4 hlass. 5 mögulegt. 6 frumefni. 7
kvenmannsnafn. 8 fer á kostum. 13
samtenging (fornt). 14 skurn. 15
vargur. 16 forsetning. 18 meira en
góðu hófi gegnir. 20 niðurlagsorð.
aftur. 25 þegar. 29 yfirlið. 32 lík.
Sannleikurinn á að vera sérhverj-
um manni svo heilagur, eins og hvert
,,já“ og „nei“ væri eiður.
Maður þarf færri orð lil þess að
segja það sem inaður veit, en til að
fegra það, sem maður ekki veit.
Lóörjett. Ráöning.
I fjörefni. 2 rór. 4 ess. 5 lít. 6 lta.
7 krauma. 8 kór. 9 il 11 kvi. 15
asa. 16 fa. 18 tarf. 19 Flate.vri
21 gró. 23 knör. 24 rýr. 26 áli.
28 átvagl. 33 Amu. 36 ör. 38 óra.
39 brá. 40 anno. 41 kaf. 42 emm.
43 Ob. 44 at.
Slitni strengur þá segir hljóðið
frá því, bresti hjartað, veit engirin
maður um það.
Menn taka meira eftir þeirn manni,
sem vantar hnapp, heldur en þeim’
sem vantar höfuðið.
Hin
víðfrœga
LILA DAMITA
segir:
,, Lux Handsápan er
besta meðalið sem jeg
þekki til þess að halda
hörundinu mjúku og
fögru. Hin skæra bir-
ta, sem notuð er \’ið
kvikmyndatökur, orsa-
kar það, að hvað smá
misfella sem er í hörun-
dinu, kemur fram.“
HÖRUNDSFEGURÐ
í Kvikmyndaheiminum
í liiimm \dðhafnarmestu búningsherbergum í Uollywood,
siáið þjer hina látlausu hvítu Lux Handsápu, sem er
fegurðarJeyndarmál filmstjarnanna. Myndavjelin sýnir
hina minstu misfellu í hörundinu. Hið milda löður
Lux Handsápunnar, hefir fengið óskift hrós film-
stjarnanna fyrir þann yndislega æskupokka, sem hún
lieldur við á hörundi peirra. Því ekka að fylgja
tízkunni í Hollywood, og láta hörund yðar njóta
Meistari V orst
Skáldsaga eftir Austin ./. Small (jSeamark')
andlitið. Hönd hans konisí aldrei alla leið
að flöskunni. Það var eins og hún harðn-
aði og yrði að steini á miðri leiðinni þang-
að. Hann reyndi með miklli fyrirhöfn að
koma henni alla leið, en eitthvað var at-
ltugavert við liana, því hún hlýddi alls ekki
skipunum heilans. Hún var taugalaus og til-
finningarlaus, og eins og hún væri höggvin
út úr ólívugulum steini. Jaan Voi*st tók að
svitna á gagnaugunum. Einnig hin höndin,
sem hvíldi á borðinu, var að missa máttinn.
Köld dofatilfinning tæstist upp eftir liand-
leggnum og liann fann eins og títuprjóns-
stungur í skinnið, eftir þvi sem hún á-
gerðist.
Næst tóku litirnir i stofunni að dofna fyrir
augum hans. Alt var að verða livítt og þoku-
kent. Hræðsluglampa brá fyrir i augum
hans. Þokukendar, hálfdimmar myndir voru
á flökti um alt og sjálf stofan virtist ganga
í bylgjum og vagga, eins og tiún ætlaði að
velta á lihðina.
Iiann opnaði munninn og æpti: — Dassi
fljótt! Litlir, rauðir elddilar dönsuðu inn-
an um hvíta þokuna. Hann tók smátt og
smátt að skilja hvernig i öllu lá. Það var
þessi djöfull, Kellard Maine, sem liafði gert
það. Veitt liann í gildru, sem jafnvel hann,
Vorst, liafði ekki getað sjeð við, þrátt fyrir
alla sína kænsku. Lungu hans voru eins og
að frjósa og verða að ís. Það var lieljarstór
skamtur af kókaíni, sem liann hlaut að Iiafa
sett ofan i flöskuna. Helviskur morðinginn.
Hann liafði verið að liampa framan í hann
þessari fölsku gildru í hálftíma og loks veitt
hann i þá raunverulegu, um leið og hann fór.
Þá hvarf tivíti liturinn frá augum hans og
sorti kom i staðinn. Næst livai-f meira að
segja sortinn og Jaan Vorst valt út af með
braki og brestum.
Keilard Maine lá með eyrað við liurðina
og hlustaði. Hann brosti kuldalega með sjálf-
um sjer og læddist síðan á támmi fram að
stiganum. Hann gægðist yfir sterklega hand-
riðið, með liverja taug í alspemm. Fyrir neð-
an liann var eins og hylur af daufri birtu,
sem stafaði frá smálömpum, sem voru
dreifðir lijer og livar eins og' lýsandi vínber,
um alla veggi. I miðju lofti lýsti stór og
fallegur ljósahjálmur, eins og öfug keila af
glitrandi neistum, sem glampaði eins og
ljómandi ský.
Alstaðar var dauðaþögn, sem í gröf. Ekki
heyrðist svo mikið sem skóhljóð frá vistar-
verum þjónanna niðri. Hann liallaði sjer
fram yfir liandriðið og horfði á það, sem
fyrir augun bar. Hann fór yfir alt gólfið í
smáreitum, gægðist vandlega kringum hatta-
hengið, sem stóð á gólfinu, bak við stigann
og inn á milli tjaldanna, sem skildu suhdur
móttökusalinn. Hvar sem var og alstaðar gat
einhver mannleg vera hafa falið sig tit að
ráðast á hann.
En hann gat hvorki sjeð nje heyrt, að
neinn væri þarna. Húsið var alveg eins og yf
irgefið, og svo einmanalegt og tómt, sem hús
verða, þar sem fólk hefir áður hafst við,
en gerir ekki lengur. Það var rjett eins og
uppbrotin grafvelfing, þar sem ósýnilegar
vofur virtust vera að bíða eftir því að helgi-
sjnllirinn kæmi í ljós.
Af einhverjum ástæðum, sem hann sjálf-
ur gat ekki gert sjer grein fyrir, leit Maine
augurn sínum að gyltum spegli, sem var
greyptur inn i vegginn liinumegin. Allra fyrst
gat hann ekkert sjeð. En einlivernveginn var
eins og slóri spegilliim hjeldi augum lians
hlýföstum. Hann skoðaði Hirhorð hans
vandlega, og leitaði innan um dökku skugg-
ana, sem þar sáust. Þá varð liann var við
eins og ofurlitla hreyfingu í speglinum. Svo
óveruleg, sem jiessi hreyfing var, gat ekki
verið um að villast.
Einhver stóð og beið í horninu vi'ð stig-
ann. Sá var svartklæddur og mjög dökkur
i framan. Svarti liturinu, sem á honum var
liafði gert hann illsýnilegan i speglinum.
Hann stóð þar sem dimmast var í forsalp-
um og uppvið dökka cikarþilið, svo að mvnd
lians gat illa skorið úr. Aðeins skammhvssa
hans, sem glitraði ofurlitið, hafði gert vart
við liaim.
Maine horfði á liann en dró sig eins langt
frá riðinu og hann gal án jiess að missa sjón-