Fálkinn - 01.07.1933, Blaðsíða 14

14
r Á I. K I N N
ar á manninum. Hann var sýnilega á lileri
og hlnslafíi eftir hverju liljócSi. HöfuS hans
var ofurlitiö áh’itt, hendurnar lijengu mátt-
lausar niður, og eyrað sneri a'ð tröppunum.
Einstakur geisli frá ljósakrónunni hafði hitt
á skámmbyssuna, sem hjekk niður.
I>ar sem maðurinn var, gat hann ýerið
hulinn, alt þangað til Maine kæmi að liatta-
hénginu. M gat hann í tveim hljóðlausum
skrefum náð í hann og barið hann í höfuð-
ið með byssuskeftinu. Alt þetta gat farið jafn
liljóðlega fram og vel æft atvik i kvikmynd.
Sekúndurnar liðu, smátt og smátt. Mað-
urinn virtist hafa til að bera þolinmæði eins
og Sfinx. Maine geklc út frá þvi sem gefnu
bver hann væri. IJað var auðvitað Dassi
nafnið var líkast því að vera indverskt, fanst
honum; og andlitið var að minsta kosti nógu
dökkt til að vera það. Hann lilaul að hafa
lieyrt er lnisbóndi hans datt á gólfið uppi, og
var nú milli tveggja elda, hvort hann ætti
að meta meira: að hlýða skipunum sinum
og húgsa um Maine eða fara upp og grensl-
ast eftir hvemig á þessum dynk í gólfið
stæði.
I’að var ekki um að villast livað Vorst
hafði sagt. Maine Iiafði sjálfur heyrt orðin:
„Kellard Maine er nýfarinn úl“. Það var á-
kveðið og sjálfsagt að lilýða þvi. Það kom
valla til að húshónda hans hefði verið
þröngvað til að segja neitt annað en hann
sjálfur vildi. Maine gat næstum fylgt þessum
lnigsanaferli undir lmykluðum augnabrún-
um Asíumannsins. .. . en ef Maine var far-
inn út úr stofunni hversvegna koin hann
J)á ekki niður? Og hvað þýddi þessi dynkur
uppi? Var það Maine eða Vörst, sem hafði
dottið. Ef ]>að var Vorst, gat það ekki liaft
nema eina skýringu. Maine hlaut að hafa
snúið við og komist að honum óvörum.
Manninum fanst sem hjer |>yrfti eitthvað
frekar að gera en bara að biða, i myrkrinu,
í skotinu hjá stiganum.
Dassi virtist hafa komið sjer niður á því
livað gera skyldi. Maine heyrði, að hann
setti byssuna í hálfsþennu. Dassi ætlaði að
fara að leita. Maine skautst hinummegin við
f
stigaopið. Fyrir ofan stigann var geysistór
kassaklukka, sem marraði hægt og tilbreyt-
ingarlaust. Maine þrengdi sjer bak við hana
og beið. Dassi kom upp stigann, mjúkur eins
og lígrisdýr. Maine gat aðeins heyrt i flóka-
skónum á tröppunum. Hann sást koma fyrir
krókinn við stigauppganginn, með skamm-
’byssuna lítið eitt fram undan sjer en aug-
un skimuðu í hvert horn. Hann átti ekki eft-
ir tvö skref að manninum bak við klukkuna,
en hann var í slíkum æsingi og forvitni að
vita livað liggja kynni í leynum fyrir hon-
um, að hann tók ekki einu sinni eftir liætt-
uni, sem var alveg lijá lionum.
Hann læddist J)vert yfir stigaopið. Maine
beið Jiangað lil hann kom móts við hann, en
|>á ýtti hánn hægt á klukkuna. Ilún hallaðist
og tók að detta. Marrið í lienni hætli sam-
stundis og Iiinn þungi dinglandi slóst innan
á hurðina. Dassi sneri sjer við með adköfum
er liann sá, að klukka nætlaði að detta of-
an á hann og að skífan var ekki nema fet
frá andliti hans.
Hann har ósjálfrátt fyrir sig hendurnar
til þess að verjast klukkunni. En hún fjell
fram á hendur hans g hann stóð undir henni
eins og stoð. En meðan á því stóð, þó skamt
væri, var Dassi óvígur. Maine stje rólega til
hliðar og sneri skammbyssuna úr hendi hans.
Þetta tók ekki nema augnablik. Það gekk
svo eðlilega og sjálfkrafa að það var næst-
um hlægilegt. Dassi var of hissa og svo mjög
gekk fram af honum, að hann gat ekki einu-
sinni rekið upp neitt ýlfur lil að kalla á h.jálp.
Skeftið á skammhyssunni skall á gagnauga
lians. Ivlukkan, byssan, stiginn og yfirleitt
alt, sem var innan sjóndeildarhrings lians,
dansaði og hann skall á gólfið, með hryglu
stunu.
Maine liafði rekið öxlina undir klukkuna
og reisti lianá nú aftur upp að veggnum.
llann setti hana i gang aftur og læddist svo
liægt niður stigann.
I forsalnum var dauðaþögn og ekkert lífs-
mark með iieinu. Litil klukka, sem stöð |)ar
á svartviðarstólpa, sló tólf á miðnætti.
Maine þreif batt sinn af fatahenginu og
gekk þÖgull út um dyrnar.
IV.
Næsta morgun vaknaði Maine við það, að
liarkalega var barið á hurðina hjá liommi.
Unglingsrödd fyrir utan tilkynti, að maður
biði eftir lionum niðri og J)yrfti að tala við
liann tafarlaust.
Líkist hann nokkuð Kínvérja? spurði
Maine.
Nei. Það er stór maður, voða lierða-
breiður, svaraði unglingurinn. Dálitið
skoskur i málfæri.
Sendu hann Jiingað, sagði Maine og tók
slána frá hurðinni.
Maðurinn kom upp einni eða tveim min-
útum síðar. Það var borgarabúinn lögreglu-
spæjari. Það var eftirtektarvert, að liann
mintist ekki einu orði á veðrið.
Eruð J)jer Kellard Maine? spurði hann.
Já, sem áður var í Dartmoor. Bíð-
ur eftir tilkynningu frá aðalstöð lögreglunn-
ar á hverju augnabliki. Er ]>að sá, sem þjer
viljið tala við?
Það er sá rjetti. Og jeg er með tilkynn-
inguna. Við vildum ekki nota símann; svo
alvarlegt finst lögreglustjóranum málið.
Okkar á mill sagt, gengur hann með hjartað
i buxiinum. Hafið |>jer sjeð blöðin í morg-
u n ?
Var alveg að opna augun núna.
Spæjarinn tók lieila hrúgu af hlöðum og
lagði á rúmið.
Litið þjer á þetta og þá muíiuð þjer
sjá hversvegna gamli maðurinn gengur eins
og köttur á lieitri járnplötu. Þetta virðist
ekki vera neitt smáræðis mál?
Það er nokkuð lil í því. Og nú býsl jeg
við, að Sir Everard, sem í nokkrar vikur hef-
ir fussað við mjer, liafi kannske ekki neitl
á móti ]>ví að sjá mig og fá einhverjar upp-
lýsingar. Eða var það ekki erindi yðar?
Jú, ef þjer gætuð komið sem allra fljót-
ast á stöðina. Hann bað mig Jeggja áherslu
á J>að, að ]>jer kæmuð sem allra fyrst þjer
gætuð. Jafnvel ein minúta getur verið dýr-
mæt, ]>egar um svona mál er að ræða.
Já, |>að getur hún verið, getið Jijer bölv-
að yður uppá, urraði Maine og rjetti sig upp
í rúminu. Það var skaði, að Lewis skyldi ekki
skilja það fyrr en skall í tönnunum. Jeg gæti
svo sem verið þver ef jeg vildi en það er
nú svona, að jeg vil það ekki þegar svona
stendur á. Bíður hann eftir mjer á stöðinni?
. Hann hefir verið þar alla nóttina. Hef-
ir unnið hverja mínútu síðan hann fjekk
boðin frá yður.
I l-m! Hefir honuni nokkuð orðið á-
gengt í nótt?
Ekki vitund, neinstaðar. Það var kom-
ið yfir miðnælti þegar þjer hringduð. Þá var
sendur l)íll i Park Lane innan tiu milútna.
Ellefu menn umkringdu liúsið cn fimm leit-
uðu i ])ví. Fóru um það all, liátt og lágt.
En ekki nokkur lilandi sála sást neinstaðar.
Fjandi skrítið. Þeir liljöta að hafa komisl
burt meðan þjer voruð að síma. Það eru
J)ar ])rír menn núna, klæddir sem málarar,
til J)ess að lialda forvitnu fölki burtu. Alt
liúsið hefir verið borað og stungið og rann-
sakað í alla nótt, cn ekki fundist svo mikið
sem lyktin af Jieiúi. Allir liorfnir með all
silt. Pú-úh svona! Spæjarinn bljes út úr
sjer imynduðum reykjarmekki og dreifði
honuni með því að veifa hendinni. Þjer fór-
uð eftir að Jögreglan koin var ]>að ekki.
Maine svaraði ekki spurningunni. Ilann
horfði hissa á spæjarann.
Er það meiningin að enginn hafi fuiid-
ist í öllu Inisinu í nótt? spurði hann.
Ekki einu sinni háll'ur skuggi af Iiálf-
um draug.
Heldur ekki un’g stúlka í yfirliði, i
stórum stól i bókasafninu á fyrstu hæð?
Ekki lifandi sála. Bómur lögreghi-
mannsins var þannig, að enginn efi komst
að.
Guð minn góður. .Teg skildi Yorst eflir
með nóg kókaín í sjer lil að halda lionum
eins og daúðum í heilan sólarliring. Og
Dassi þjónninn - var liggjandi i kuð-
ung með marblett. á haúskúpunni, sem var
á stærð við skammbyssuskefti.
Það er nú sama, herra minn. Park
Lane hefir lekið lieldur illilega i nótt. Bott-
urnar liafa fundið það á sjer að skipið var
að sökkva og flúið. Eltingaleikurinn eftir
Vorst verður að byrja að nýju frá miö-
nætti i nótt sem leið að reikna. Nú eruð
þjer eini maðurinn, sem vitið nokkuð ákveð-
ið um fantinn. Þessvegna þarfnast gamli
maðurinn yðar meira en nokkurs annars
í heiminum. Eilurherferðin er þegar hafin.
Vorst er þegar tekin til við hyrjunarléikina.
alveg eins og þjer sögðuð gegn um simann
í gær, að hann myndi gera. Gamli maðurinn
lioppar upp og niður alveg einsog Ijón i
grindum, og véit ekki livað hann á af sjer
að gera. Það munaði ekki hársbreidd að
honum tækist að gera allan mannskapinn
vitlausan í morgun. Rak þrjátíu spæjara af
stað undir eins og hann vissi um þetta.
brjátíu! Það er slærsla útsending, sem jeg
hef enn vitað um í einu. Kinahverfið er eins
og sjóðandi grautarpottur. Öll B-deildin er
]>ar á höttum öll eins og hún leggur sig
og gengur þar á milli húsanna með heila
hrúgu af handtökúúrskurðum og lætur
greipar sópa. Sleppir ekki svo miklu sem
mús. Eru þegar búnir að finna fjöldann all-
an af ópíum-holum, og grafa upp ein fim-
tíu spilavíti og raka saman fjöldanum öll-
um af gömlum syndurum, sem þeir afa
ekki náð í árum saman. En þeir hafa hara
ekki náð i Vorst — eða neinn al’ árum hans.
Það er það merkilega. Því óaldaflokkurinn
er svo vel skipulagður, að þar skakkar ekki
punkti eða kominu. Nei, flokkurinn sá
komst ekki einu sinni með á myndina, helcl-
ur Imrfu einhvernveginn fjandinn má