Fálkinn - 09.12.1933, Qupperneq 14

J 4
F Á L K I N N
spurningum, sem nú komu, viðvíkjandi
rannsókn á hinum einstöku líffærum og hve
mikið fundist liefði af eitrinu.
-Hver eru einkenni eitrunar af nitróben-
sól? spurð dómarinn.
Helstu einkennin eru, að sjáaidrið
stækkar og óreglulegar krampateygjur fara
um líkamann og andardrátturinn verður ó-
reglulegur. Þegar hlýsýra er notuð, koma
þessi einkenni hjerumbil strax, en þegar
nitróbensól er notað, getur það dregist í
nokkra klukkutíma og svo komið snögglega.
Viljið þjer skýra kviðdóinnum frá ein-
keimum nitróbensóls.
Venjulega er það litlaus vökvi, með
lykt og bragð eins og af möndlum. Það er
notað við framleiðslu sprengiefna en einnig
til a'nnars. Fimtán dropar eru nógir til að
drepa mann.
— Með hliðsjón lii þess live mikið fanst
af eitrinu í líffærunum, hve langt gætuð
þjer haldið að liafi verið frá því það var
tekið og þangað tl þaið verkaði?
- Sennilega tveir til liálfur þriðji klukku-
tími.
— Það er að segja, að ef Sir Nicholas hefir
eins og hann gerði —. dáið um kl. 1,
hefir hann tekið eitrið sem næst klukkah
hálf ellefu?
Efnafræðingurinn kinkaði kolli til sam-
þykkis og allir áheyrendur htu á Sir Rollo
Brannock, sem starði náföiur og eins og
dáleiddur á gamla vísindamánninn, sem
virtist eitthvað svo ákvéðinn og óhrekjan-
legur.
Er hægt að blanda nitróbensól í mai
eða drykk? .
.íá, hvort heldur vill. í drykk kynni að
verða vart við það, en miklu síður í mikið
krvdduðum mat.
- Hjerasteik, tautaði einhver áheyrandi,
sem mitndi eftir skýrslu Rollos um kvöltl-
verðinn. En honum var þegar í stað skipað
að þegja.
:— Getur það komið lieim livort við ann-
að, að Sir Nicliolas hafi tekið eitrið á þeim
tíma, sem við nefndum og síðan gengið
heimleiðis og hnigið niður á Grænatorgi?
- Fullkomlega. Það er einmitt alveg að
vonum, með viljasterkan mann, sem hefir á-
kveðið að ganga heim.
Því næst tók Querit orðið:
Eitt atriði langar mig til að fræðast
um Sir Evan. Ef Sir Nicholas liefir dáið af
þessu eitri, gátu þá ekki ýrnsar ytri kring-
umstæður liaft álirif á tímann? Jeg meina
t. d. magainnihaldið, þegar eitrið var tekið,
lieilbrigðisástand mannsins, áhýggjur og eins
það, hvort han sat kyrr eða gekk?
— Sumt af þessu getur vafalaust haft sin
áhrif.
— þannig, að hann gæti hafa tekið eitrið,
segjum ldukkan níu i staðinn fyrir hálf-
ellefu?
- Jeg vil ekki fullyrða, að það sje ómögu-
legt, en eftir minin meiningu er það ólík-
legt.
Næsta vitni var dr. Harold Wilberforce.
Framkoma hans í rjettinum var í beinni
mótsetningu við starfsbróður hans, sem var
á undan honum. Leadenhall hafði talað eins
og efnafræðingur um verkanir eitursins og
magn þess. Hann var vísindamaður og af-
leiðingarnar fyrir aðra af ályktunum hans
komu honum ekki við. Wilherforce voru
hinar persónulegu ástæður aðalatriðið. Hann
iiafði lieyrt vitnisburðinn, sem kominn var,
og sá, að viuur hans var i liættu staddur.
Hvernig gat liaim hjálpað honum? Hann
vann eiðinn og dómarinn gerði grein fyrir
kunnáttu lians og stöðu.
Þjer muuð vera prófessor í eiturfræði
og ráðuneytið kveður yður stundum til að
segja álit yðar á einstökum tilfellum?
- Já.
í þessu tilfelli voru viss liffæri send
yður til rannsóknar og þjer gáfuð skýrsiu
uiii það?
- Já.
Þegar þjer gáfuð skýrslu yðar, var yð-
ur þá sagt úr hverjum þessi líffæri væru?
— Nei. Jeg vissi ekki fyrr en löngu seinna,
að þau voru úr líki Sir Nicholas Brannock.
Og rannsókn yðar leiddi í Ijós sönni
niðurstöðu og Sir Evan Leadenhall hefir
skýrt frá, að eitrunin stafaði af banvænum
skamti af nitróbensól ?
Rjett.
Nú vill svö leiðinlega einkennilega til,
að frændi Sir Nicliolas er vinur eðar?
— Það er hann.
Og hann heldur því fram, að liann hafi
komið heim til yðar þennan laugardag, sem
um er að ræða.
Má jeg benda á það, að jeg er hjer sem
sjerfræðingur en málið kemur mjer ekki við
að öðru leyti.
Þjer eruð lijer í þágu rjettvísinnar yfir-
leitt, dr. W.ilberforce og jeg verð að biðja
yður að syara þeim spurningum, sem jeg
legg fyrir yður.
Wilberforce vissi, að þetta var satt og
lmeigði sig stíft til samþykkis.
— Sir Rollo segir, að þjer hafið hoðið
honum leikhúsaðgöngumiða þennan dag. Er
það rjett?
— Já.
Hann segist hafa komið til yðar laust
fyrir kl. 10 til að segja yður, að liann gæti
ekki notað hann. N.ú er víst lítið gagn í að-
göngumiðanum klukkan tíu?
— Menn fara oft seint í slík leikhús.
— Og þjer voruð að Iieiman?
Já.
Þegar þjer komuð heim, var yður þá
sagt, að Sir Rollo liefði komið og beðið eft-
ir yður nokkra stund?
— Já.
Hvar beið hann eftir yður?
Þar sem jeg var ekki heima, get jeg
ekki....
— Yður þýðir ekki að vera með vífilengj-
ur, dr. Wilberforqe. Auðvitað get jeg fengið
að vita það hjá þjón yðar, en Sir Rollo segir,
að hann liafi heðið í vinnustofu yðar.
Wilberforce lmeigði sig aftur, og var mjög
vandræðalegur.
- Hafið þjer mikið af eitri í vinnustofu
yðar ?
- Já.
— Er nítróbensól þar á meðal?
— Já.
— Getið þjer sagt mjer hvar það er og
hvernig auðkent?
— Jeg lief skáp öðrumegin í stofunni,
með eitri og sýnishornum, og livert glas er
auðkent með miða.
Gæti hver, sem bíður í stofunni komist
í þennan skáp?
Venjulega ekki. Doktorinn varð meir
og meir órólegur.
Hversvegna ekki?
Vegna þess, að hann er lokaður.
Var hann lokaður þetta kvöld?
— Já.
Höfðuð þjer lykilinn lijá yður?
Nei liann stóð í skráargatinu.
- Þetta dugar ekki, doktor Wilberforce.
Skápurinn getur bafa verið lokaður eða ó-
lokaður, eftir því, sem á stendur. En þegar
lvkillinn stendur í honum, er hdnn sama sem
ólokaður. Þjer ættuð að svara hreinskilnis-
lega.
Þjer eruð að reyna að fá mig til að
bera sakir á vin minn, sem myndi ekki frem-
fremja morð en jeg eða þjer.
Jeg er liissa á því, að þjer skuluð ])jóla
svona upp, doktor. Þjer megið fara. Jeg hef
fengið að vita það, sem jeg þurfti.
Eitt auknablik! Qnerit var stokkinn
upp úr sæti sínu. Hjer var þó eitt vitni, sem
vai vinveitt hinum grunaða.
— Þjer segið, að þjer berið venjulega
lykilinn á yður. Hvernig vitið þjer, að þjer
höfðuð hann ekki á yður í þessu tilfeíli?
— Þegar jeg koin heim, gat jeg ekki opn-
að sjálfur, af því að jeg liafði enga lykia.
Þjónninn minn opnaði fyrir mjer og sagði
rnjer frá heimsókn lir. Brannocks.
— Hvar voru lyklarnir?
í skáphurðinni. Jeg mimdi eftir að jeg
hafði skilið þá eftir þar.
Þessi vitnisburður bætti ekki úr skák og
það var vesalings doktornum fyllilega Ijóst.
Querit gerði fleiri tilraunir, með lieldur betri
árangri.
— Þjer Iieyrðuð spurningu mína til Sir
Evan Leadenhall áðan um tímann, sem eitr-
ið væri að verka. Hvað er lengsti tími, sem
þjer getið liugsað yður undir þessum krirtg-
umstæðum?
— Það er bágt að segja; en það gæti tekið
nokkra klukkutíma.
Væri fjórir tímar hugsanlegt ?
Þvi býst jeg við.
Þakka yður fyrir. Og svo að endingu
eitt: Þegar þjer komuð heim og funduð lykl-
ana i skápnum, höfðuð þjer þá nolckra á-
stæðu til að halda, að nokkur hefði liróflað
við þeim?
— Alls enga.
Þakka yður fyrir, þá var það ekki fleira,
sagði Querit og settist niður.
— Eitt augnablik, doktor Wdlberforce,
sagði dómarinn: Þjer segis liafa nítróbensól
í skápnum yðar. í hvernig íláti er það geymt?
I glasi með tappa í.
- Gætuð þjer greint ef svo lítið sem fimt-
án dropar hefðu verið teknir úr glasinu?
Ekki nema því aðeins að jeg mældi
það sjerstaklega.
— Hafið þjer mælt þa sjerstaklega?
Nei.
Nokkur fleiri vitni voru kölluð, þar á með-
al nokkur frá matsöluhúsinu, til þess að gefa
upplýsingar um matinn, sem á borð var
borinn, og síðan tók dómarinn saman vitn-
isburðina að efninu til, kviðdómnum til leið-
beiningar. Það var auðsjeð að álit hans á
málinu var þegar ákeðið og orðaskifti lians