Fálkinn - 11.05.1935, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Njósnarar
Skáldsaga
eftir
William le Queux.
og aftur fjell gríman-yfir magra, þunna and-
litið, þetta afmyndaða andlit, og þegar hann
talaði aftur, voru orðin formleg og nákvæm,
eins og vanalega.
— Þessar kenningar mínar falla senni-
lega ekki í smekk yðar, kæra Signorina, en
þjer hafið sagt mjer, að faðir yðar hafi haft
líkar skoðanir. Mjer skilst hann sje með-
limur í hinu mikla Bræðralagi, sem ein-
hverntíma mun stjórna lieiminum.
Claudia hristi hægt höfuðið. — Gamli
pabbi minn talar ekki eins vel og þjer, en
hann getur talað tímunum saman. Hinsveg-
ar myndi hann aldrei starfa að þessu, jafn-
vel þótt tækifæri gæfist.
Kryplingurinn setti upp vonbrigða svip.
— Eins og allir hinir veikari, mun hann liafa
gott af framkvæmdum hinna sterkari bræðra
sagði hann dapurlega. —- Jæja, verið þjer
'sælar, Signorina, jeg hitti yður sjálfsagt oft
áður en þjer farið. Og jeg sje yður líka i
París. Jeg fer hjeðan hjerumbil samtímis
yður. Þar er áríðandi verk í framkvæmd og
hinn mikli Salmon hefir skipað mjer að sjá
um það. Addio!
Hann ’var farinn — þessi einkennilegi
maður, sem fjekst við njósnir og var um leið
byltingamaður og hugsjónamaður. Hann
myndi altaf dreyma um þann dag, þegar hin-
ir þrælbundnu myndu slíta fjötra sína og
rjetta út nýleystar hendur sínar til að steypa
keisurum og harðstjórum af stóli og tilkynna
háum rómi endurfæðingu mannsins, samn-
ing lieimsfriðarins og Bræðralag þjóðanna
með eitt markmið og eina hugsjón.
Claudia stundi þegar hann var farinn. Hug-
sjónin var stór og fögur. En hún kæmi ekki
til framkvæmda, hvorki á hennar tíð nje
barnabarna hennar. Og samt — hvað aum-
ingja gamli Gobbo gat verið elskulegur, þrátt
fyrir sjervisku sína og draumóra.
Þegar tími var til kominn, fór hún að búa
sig til ferðarinnar. Salmon var hygginn að
láta hana ekki vera svo lengi í Róm, að fólk
yrði leitt á henni. Hann ætlaði að láta liana
koma aftur þangað, sem hún hafði gengið
mest í augu fólks, með nýja sigurvinninga.
Hún játaði með sjálfri sjer, að hann væri o-
viðjafnanlegur í sinu starfi — að hann gæti
hlúð að upprennandi listafólki með sjerstakri
umhyggju.
En hversvegna hafði hún strax tekið á-
horfendurna fangna? Þá spurningu lagði hún
oft fyrir sjálfa sig. Hún var viss um, að Sal-
mon ætti mikinn þátt í því með klóklegri
auglýsingastarfsemi og þrálátum meðmæl-
um með því sem hann vildi koma á mark-
aðinn. En eitthvað fleira hlaut að liggja á
bak við þetta.
Rödd hennar var lítil og gáfa hennar held-
ur ekki mikil. Hún var nógu óvilhöll til að
að játa það með sjálfri sjer, og naistum
skammaðist sín er hún hugsaði til þess, hve
litið hún hafði til brunns að bera. Það var
ekki rödd hennar og listgáfa, sem hafði gert
alla unga menn í Róm vitlausa eftir henni
— það var fegurð hennar.
Eegurðin og æskublóminn og framkoma
hennar á leiksviðinu — þetta var það, sem
gekk í augu fólks. Þessara heimsku áhorf-
enda, sem var sannarlega vorkunn, er þeir
keptust við að klappa fyrir bágborinni lista-
konu, bara ef hún var snoppufríð.
Helst hefði hún óskað sjer bæði fegurðar
og hæfileika eins og Yvette Guilbert og ör-
fáar aðrar höfðu. En það var nú vonlaust,
svo hún varð að gera sig ánægða með það,
sem var.
Hún brosti viðkvæmnislega er hún minnt-
ist hins eina mikla viðburðar í lífi sínu. Það
voru töfrár henriar og fegurð en ekki list
hennar, sem hafði fært henni ástina — hreina
og stöðuglynda ást Carlo.
Hún skildi við unnusta sinn með sundur-
leitum tilfinningum. Annarsvegar var það,
að lífið i París hlaut að verða einmanalegt
án hans, en lijnsvegar þurfti hún nú ekki
lengur að gæta að hverju orði og hreyfingu
af hræðslu við, að hann færi að spyrja hana
spjörunum úr.
Inst i hjarta sínu hafði hún óskað að úti-
loka sig frá honum meðan þetta ár væri að
líða, þangað til hún væri laus við þennan
svívirðilega samning og gæti litið hann eins
hreinskilnu augnai'áði og lians eigið augna-
ráð var.
— Guð má vita, livenær við getum sjest
aftur, sagði liann dapurlega er þau kvöddust.
— Það hefir verið talað um að senda mig til
París í sjerstökum erindum, og þá muridum
við sjást tiltölulega oft. En þetta er alt í ó-
vissu enn, og auðvitað er það of gott.til að
vera satt. Svo heyri jeg líka utan að mjer,
að jeg kunni að verða sendur í utanríkis-
ráðuneytið í London og fái sæmilega stöðu
þar.
— Það væri betra — finst þjer ekki, Carlo?
sagði Claudia blíðlega. Einhvernveginn bjóst
hún við að verða rólegri í Paris ef hann væri
þar ekki.
— Miklu betra af þessu tvennu, elskan mín.
Og ef við svo giftum okkur þar, svo lítið
bæri á, myndi ráðuneytið ekkert skifta sjer
af því. Jeg skal að minsta kosti vinjia eins
og hestur.
Já, að Carlo kæmi til London það var það,
sem hún óskaði öllu framar. Þar var .hann
öruggari og laus við öll álirif frá Salmon og
óaldarflokki hans. Að minsta kosti vonaði
hún það.
Síðan fór hún frá Róm og segir ekki af
ferðum hennar fyrr en komið var til París.
Hún ók til ibúðarinnar, sem henni hefði ver-
ið sagt að myndi vera þar tilbúin handa
henni. Miðaldra kvenmaður, sem leit vel úl
og var með snjóhvíta húfu á höfði, opnaði
dyrnar og hneigði sig.
— Velkomin til París, mademoiselle. Alt
er tilbúið handa yður. og maður -sem vill
tala við yður biður í stofunni.
Claudia var næstum hnigin niður af
hræðslu. Hún hafði fengið margar heimsQkn-
ir uppá siðkastið og allar höfðu þær á eiri-
hvern hátt verið henni til ama.
Skjálfandi og með hjartslátt og máttlaus
í hnjánum fór hún inn í fallega salinn til að
hitta gest sinn.
Hún greip andann á lofti, er hún sá hann
— stóra, digra manninn með skallann, snyrti-
lega yfirskeggið, og dálítið grett andlit, sem
dró nokkuð úr hinni vingjarnlegu fram-
koinu, — Salmon sjálfan.
— Jeg er liissa á að hitta yður hjer, stam-
aði hún, og vissi ekki hvað liún átti að segja.
— Þjer hafið svo mikið að gera. Hvernig
fenguð þjer tíma til að fara lringað?
Hann leit á liana með grimdarsvip. —
Þetta er stærsta starfið í lífi mínu, sagði
liann stuttaralega. Hún tók eftir því, að
röddin var ekkert vingjarnleg lengur. —
Öll önnur störf mín mega fara fjandans til
fyrir mjer. Jeg kom liingað til þess að hafa
tal af yður.
Hún sá strax, að liann var í hættulegu
skapi, en skarpleiki konunnar kom lienni
til hjálpar. Nú varð hún að afvopna hann.
Hún gekk til hans með iðrunarsvip.
— Ó, lir. Salmon, þjer eruð reiður við
mig, hef jeg fengið að vita hjá signor Matt-
elli. En jeg gerði það, sem jeg gat. Jeg gat
ekki að því gert, að leikið var á mig.
Hann leit fast á hana. — Eruð þjer þá
viss um, að leikið hafi verið á yður?
Svo hann hafði hana þá grunaða. Það
hafði hún líka getað skilið á Gobbo. Hún
rjetti úr sjer með þeim virðuleikasvip sem
hún gat. — Þjer eruð orðinn breyttur síðan
jeg sá yður síðast, hr. Salmon, og komið
öðruvísi fram en þá. Þá komuð þjer fram
eins og prúðménni, en nú ........
Hún gerði áhrifamikla þögn, og brosti
síðan til hans, eins ómótstæðilega og liún
gat. Hún hafði heyrt, að hariii væri veikur
gegn slíku. Og nú ætlaði hún að reyna
hverju fríðleiki hennar fengi áorkað.
IJann sefaðist dálítið við bros hemiar:
Ef jeg bara gæti verið viss um einlægni yð-
ar, tautaði hann.
— Getið þjer efast um liana? spurði hún
með sinni innilegustu rödd. —- Þjer björg-
uðuð mjer frá tortímingu, og gerðuð mjer
mögulegt að giftast manninum sem jeg
elska, síðar meir. Finst yður trúlegt, að jeg
gleymi því, sem þjer hafið gert fyrir mig?
Einlæglega sagt, hefði jeg heldur kosið að
launa yður á annan hátt. En engu að síður
mun jeg standa við skuldbindingar mínar.
Tortryggnu augun mýktust ofurlitið, og
maðurinn í Salmon beygði sig i bili, fvrir
kænsku konunnar.
— Við skulum tala um þetta á vinsamleg-
an hátt, sagði hann og röddin mýktist tals-
vert. Þjer sýnduð af yður hræðilegan klaufa
skap síðast. Mein Gott, það var nærri því
búið að koma okkur í bölvun. Þjer hljótið
að hafa haldið illa á hæfileikimi yðar.
Þau höfðu nú setst niður og sneru hvort
á móti öðru, sitt í hvorum stólnum. Claudia
hallaði sjer fram og var iðrandi á svipinn,
og spenti greipar.
— Það var ekki mjer að kenna. Jeg bað
Signor Mattelli að skýra málið fyrir yðul'.
Carlo var klókari en nokkur okkar lijelt.
— O, sei sei, hann er ekki klókur. Bara
venjulegur stirðbusa Englendingur, sagði
Salmon með ósvikinni þýskri fyrirlitningu
á seingáfuðum Englendingum. — Ef þjer
hefðuð haldið svolítið betur á spilunum,
hefði enginn vandi verið að vefja honum
um fingur yðar.
Claudiu langaði mest til að drepa hann
þar sem hann sat í stólnum, og gera þannig
enda á þessari óþolandi persónu. En þar