Fálkinn - 08.06.1935, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Soapy.
Soapy bylti sjer óþreyjufull-
ur á bekknuni sínum í xMadi-
son Square. Þegar konur seni
ekki eiga loðkápur fara að
verða l)líðar við mennina sína
og Soapy fer að ókyrrast á
bekknum sínum i Madison
Square, ])á er veturinn farinn
að nálgast.
Visið laufblað dalaði ofan í
fangið á Soapv. Það var nafn-
spjald vetrarins. Veturinn er
góður við þessa föstu leigjend-
ur í Madison Square og gerir
Jjeim boð góðum tíma á undan
sjer.
Soa])y varð að viðurkenna þá
staðreynd, að nú væri tími til
kominn að fara að taka ákvörð-
un um þær leiðir og úrræði,
er neyta skyldi lil þess að verj-
asl komandi kuldum. Og þess
vegna var hann að bylta sjer
á bekknum.
Þeir voru ekki báfleygir
draumarnir hans Soapy fyrir
veturinn. Þar var engin áætlun
um skemtiferð til Miðjarðar-
hafslanda. Alt og suml sem sál
hans þráði var þriggja mánaða
fangelsi. Þriggja mánaða öryggi
um fæði og húsnæði og fjelags-
skap við álíka menn og hann
var sjálfur, í skjóli fyrir norð-
annepjunni og lögreglusnuðrur-
unuin — ])að var hámarks-
sæluhugsjón Soapys.
í mörg ár hafði hið ágæta
risnuheimili, Blackwellfangels-
ið, verið vetrarlægi hans. Al-
veg á sama liátt og liinir hetur
stæðu samborgarar hans keyptu
sjer farmiða til Palm Beach
eða Miðjarðarhafslandanna,
hafði Soapy gert sínar einföldu
ráðstafanir til þess að fá ó-
keypis húsaskjól yfir hávetur-
inn á sínum stað. Og nú var
tími til kominn að fara að gera
ráðstafanirnar. Því að þrjú ein-
lök af sunnudagsblaði undir
vestinu, i buxunum og sokkun-
um, höfðu ekki megnað að
lialda kuldánum undan í nótt,
])ar sem hann svaf á bekknum
sínum, á sama stað og vant
var, rjett við gosbrunninn.
Fangelsið var því fyrir sjón-
um Soapy sem langþráður stað-
ur, sem reynandi væri að fara
að nálgast. Hann hafnaði gjöf-
um þeim, sem fátæklingum
borgarinnar voru rjettar í nafni
mannkærleikans. Soapy fanst
lögin vera miklu mannúðlegri
en mannkærleikinn. Það var til
óþrjótandi röð af stofnunum,
einkastofnunum og borgarinn-
ar, sem liann gat farið i til
þess að fá mat og húsnæði. En
Soapy og hans jafningjum að
sjálfsvirðingu fanst eittliverl
remmuhragð að liknargjöfum.
Það verður að horga þær með
auðmýkt, þó að þær kosti ekki
peninga. Hver gisting kostaði
skatl, sem heitir bað og' hver
brauðsneið kostaði nærgöngul-
ar spurningar. Þessvegna var
betra að vera gestur laganna. í
fangelsinu ráða ákveðnar regl-
ur, og þar er ekki verið að
sletta sjer fram í einkamál
manna á óviðeigandi hátt.
Þegar Soapy hafði ákveðið
að fara í fangelsi tók hann óð-
ar að undirbúa þá ráðagerð.
Það voru óteljandi auðveldar
leiðir lil að komasl þangað. Sú
þægilegasta var að fara á dýran
veitingastað og fá sjer góða mál-
líð, og svo um leið og maður
neitaði að borga — að láta af-
benda sig lögreglunni þegjandi
og hljóðalaust. Þá annaðist lög-
regluþjónninn það, sem ó vant-
aði.
Soapy skildi við bekkinn sinn
og slangraði út úr garðinum og'
þrammaði á ská yfir asfalttjörn-
ina, sem Broadway og Fifth
Avenue renna út í. Spottakorn
uppi á Broadwav stansaði liann
fyrir utan gla^silegt veitingahús,
sem á hverju kvöldi hefir að
bjóða úrval af ávöxtum vín-
berjanna, silkiormsins og laus-
lætisins.
Soapy bafði fult traust á sjálf-
um sjer, all frá neðsta vestis-
bnappinum og upp úr. Hann var
nýrakaður, jakkinn hans ein-
staklega snyrtilegur og svarta
bálshnýtið sitt hafði hann feng-
ið að gjöf frá heimatrúboðs-
stúlku síðasta bænadag. Ef hann
næði sjer í borð á veitingastaðn-
um án þess að vekja athygli, þá
færi alt vel. Sá hluti hans, sem
var sýnilegur ofan horðsins
mundi ekki vekja neinn grun
hjá þjóninum. Andarsteik væri
hæfilegur rjettur, liugsaði Söapy
með einni flösku af Cliablis,
og síðan Camembert, bolli al'
kaffi og vindill. Nóg að fá sjer
vindil fyrir einn dollar. Reikn-
ingurinn yrði ])á ekki svo hár,
að hann vekti uppnám eða hefni-
girni af hálfu veitingamanns-
ins; og þó mundi maturinn
seðja hann svo, að honum
mundi líða vel á leiðinni í vetr-
arherhúðirnar.
En þegar Soapy steig' fætin-
um inn fyrir dyrnar í veitinga-
salnum rak yfirþjónninn augu
i raunalegu skóna hans og rifn-
ar buxnaskálmarnar. Sterkar og
æfðar hendur sneru honum við
og ýttu honum hægt og hljóð-
lega út á gangstjettina og l)jörg-
uðu öndinni, sem hafði átt að
verða fyrir tilræðinu, frá háðu-
legum afdrifum.
Soapy gugnaði á Broadway.
Það sýndist svo sem leiðin á
hinn margþráða stað væri ekki
hrúuð kræsingum. Hann varð
að athuga önnur ráð til þess að
að komast í tugthúsið.
Búðargluggi einn á horninu
Eftir O. HENRY.
á Sixth Avenue vakti athygli
hans fyrir það hve fallegar vör-
ur voru í hönum og hve vel
hann var upplýstur. Soapy tók
upp stein úr götunni og kastaði
í gluggann. Fólk kom lilaupandi
fyrir hornið með lögregluþjón í
broddi fylkingar. Soapy brosti
með hendurnar í vösunum er
hann sá lögregluþjóninn og stóð
grafkyr.
„Hvar er maðurinn, sem gerði
þetta?“ spurði lögregíuþjónninn
flumósa.
„Gætuð þjer ekki hugsað yð-
ur, að jeg væri eitthvað við það
riðinn?“ sagði Soapy kesknis-
lega, en þó lilýlega eins og mað-
ur sem fagnar uppfyllingu óska
sinna.
En lögregluþjónninn tók ekki
Soapy gildan. Fólk sem mölvar
rúður, bíður ekki eftir vörðum
laganna og fer að skeggræða við
])á. Það tekur til fótanna. Lög-
regluþjónninn sá til manns dálít-
i'ð neðar. Hann var á hlaupum
til að ná í sporvagn. Og hann
þaut á eftir honum með kylf-
una á lofti. En Soapy ranglaði
áfram hryggur í huga vfir
heillaleysi sínu.
Hinumegin við götuna var
veitingahús, ekki sjerlega við-
hafnarmikið. Það bauð opinn
faðminn svöngum mönnum
með ljetta buddu. Andrúms-
loftið þar inni var þykt eins
og leirtauið; súpan og borðdúk-
arnir þunt. Soapy skálmaði
með neðri blutann á sjer þarna
inn, án þess að vckja nokkur
mótmælí. Hann settist við borð
og innbyrti buff, pönnuköku
og eplabúðing. Síðan trúði
liann þjóninum fvrir því, að
hann væri gerókunugur þarna
í borginni og jafn ókunnugur
væri hann peningum.
„Flýtið þjer yður nú að ná í
lögregluþjón en látið ekki við-
skiftamenn lögreglunnar þurfa
að biða að óþörfu“, sagði Soapy.
„Jeg hef ekki svo mikið við
þig að kalla á lögregluþjón,
sagði þjónninn og augun i hon-
um urðu eins og kirsiher í
inanhattan cocktail. „Hæí
Conni!“
Soapy datt á vinstra eyrað
á beinharða götuna en þjónarn-
ir tveir lnirfu inn aftur til vinnu
sinnar. Hann stóð uþp, lið fyrir
lið, eins og þegar maður opn-
ar tommustokk, og burstaði ryk-
ið af fötum sínum. Vonin um
lugthúsvistina var eins hæpin
og rósrauður draumur, og
fangelsið virlist vei’a langt und-
an. Lögregluþjónn sem stóð
skarnt frá fyrir utan lyfjabúð,
hló þegar hann sá aðfarirnar
og labbaði á burt.
Soapy hafði gengið framhjá
dimmum þvergötum þegar hon-
óx svo kjarkur að liann dirfð-
ist að gera eina tilraun enn að
freista gæfunnar. Ung stúlka
skrambi löguleg og aðlaðandi
að sjá stóð fyrir framan búðar-
glugga og liorfði með aðdáun
á bolla og blekbyttur og fáeina
metra frá stóð blóðþyrstur lög-
regluþjónn. Stúlkan bar það
með sjér að hún væri í tölu
heldra fólks og ])etta í sam-
bandi við árvekni og skyldu-
rækni lögregluþjónsins gaf So-
apy bestu vonir um, að bráð-
um tæki hinn þráði og þægi-
legi armur laganna hann undir
arminn, og' myndi trvggja hon-
um tugtlnisábúð þangað til færi
að vora.
Soapy lagaði slifsið, sem
heimatrúboðsstúlkan hafði gel'-
ið lionum, dró krumpaðar man-
sjetturnar fram i dagsljósið,
setti hattinn á skakk og vatt
sjer að stúlkunni. Hann sendi
lienni augnagot, sagði humm
hunim, hóstaði, ræskti sig, sletti
i góminn, blístraði og gleymdi
yfirleitt engu af hinum óæðri
viðkynningarformála, sem
strætaflagarar nota. Unga
stúlkan flutti sig um eitt skref,
en hjelt svo áfram að skoða
raksáþubolla í glugganum. So-
apy tók eftir að lögregluþjónn-
inn gaf honum auga svo lítið
bar á. Svo færði liann sig al-
veg að stúlkunni, tók i hatlinn
og sagði:
„Góða kveldið, fröken. Lang-
ar vður ekki til að koma og
lcika við mig?“
Lögregluþjónnin horfði énn á
þau. Unga stúlkan þurfti ekki
annað en henda honum með
litla fingrinum ,og þá lief'ði
Soapy verið kominn á rjetta
Icið í liöfn. Hann var þegar far-
inn að finna ylinn í fangaklef-
anum. En unga stúlkan sneri
sjer að honum, rjetti út hendina
og tók i jakkaermina á Soapy.
„Vist vil jeg það“, svaraði
hún hrosandi, „ef þú getur náð
í flösku. Jeg liefði verið búinn
áð tala við þig fyrir löngu, el'
lögreglusnuðrarinn hefði ekki
hangið þarna“.
Og með stelpuna hangandi á
sjer lababði Soapy burt, fram
hjá lögregluþjóninum, yfirhug-
aður af harmi og þunglyndi.
llann virtist vera dæmdur til
])ess að fá ekki að fara í tugt-
húsið.
Á næsla götuhorni hristi hann
af sjer stúlkuna og' flýði eins
og fætur toguðu.
Hann staðnæmdist í þeim
bæjarhluta, sem mest hefir að
bjóða af ljettúðugum götum,
lijörtum, loforðum og vísum.
Konur í loðkápum og kárlar
með uppbretta frakkakraga
dikuðu framhjá og töluðu glað-
lega saman í vetrarloftinu. So-
apy datt all i einu í hug, að
það væri ekki einleikið þella
með óhöppin, og livort það
hefði verið lagl á liann, að liann
yrði ónæmur fyrir fangelsun.
Hann hrökk við þegar liann