Fálkinn - 10.08.1935, Síða 11

F A L K 1 N N
11
YNGSW
L£/&NbURNIR
Barnsránið.
Kare'n litla var að vísu ekki
nema fimm ára, en sveitatelpur á
þeim aldri hafa mörgu að sinna.
Á hverjum inorgni fór hún með
honum pabba sínum i fjós og hest-
hús, þegar hann var að líta eftir
skepnunum og að svo búnu út á
tún eða fram á stöðul. Og þegar
það var búið fór hún aftur inn i
bœ til þess að hjálpa henni mömmu
sinni. En þó fór mestur tíminn i
að leika sjer við leikbróður sinn.
bessi leikbróðir var stór hundur,
sem hjet Spott, og með honum var
hún út á hlaði og upp í húsagarði
mestan hluta dagsins. Spott var
fyrirmyndar hundur, gæfur og
tryggur. Það var aðeins ef að ein-
hver ókunnugur dirfðist að koma
nærri litlu stúlkunni að hann gat
haft það til að fitja upp á trýnið og
urra.
í stuttu máli var Karen litla al-
veg ómissandi á heimilinu — allir
voru sammála um það„ ait frá
fjósamanninum til húsbóndans.
AÍeðan heyannirnar stóðu yfir,
voru foreldrar hennar altaf úti á
engjum og þá var Karen jafnan
með þeim. En svo var það einn
molluheitan sólskinsdag, að Karen
hafði orðið þreytt af heyvinnunni
og ranglaði frá og var að skygnast
eftir hagamúsum. Foreldrar hennar
ljetu hana eiga sig, því að þau
Vissu að henni mundi vera óhætt úr
því að Spott var með henni. Karen
kom brátt að stórum galta og lagð-
ist þar fyrir lil að hvíla sig og sofn-
aði von bráðar.
vefja telpunni innan í sjalgarminn
sinn og svo tóku þau á rás með
ránsfenginn.
Það var ekki fyr en tveimur
límum seinna, að móðurinni fór að
þykja nóg um hve Karen litla væri
lengi i burtu. Hún kallaði á hana
hvað eftir annað og furðaði sig á,
að hundurinn skyldi ekki einu sinni
svara með gelti. Fór hún þá að leita
og fjekk bráðlega skýringu á því,
að Spott gelti ekki, því að bak við
galtann fann hún hundinn lagandi i
blóði og meðvitundarlausan. Hún
varð dauðhrædd og kallaði á
inanninn sinn. Rendu þau undir
eins grun í, að telpunni hefði verið
rænt og hófust handa um að leita
að henni. Engin mínúta mátti fara
forgörðum. Vinnufólkið dreifði sjer
í allar áttir og nágrannarnir gengu
í lið með heimafólkinu og leituðu
í allar áttir. En sú leit varð til
ónýtis — Karen var týnd.
Nú voru liðin þrjú ár siðan Kar-
en hvarf. Foreldrar hennar gátu
ekki yfirbugað sorgina, sem þau
báru eftir hvarf hennar. Það sem
kvaldi þau mest var óvissan um,
hver örlög hennar hefði orðið, þau
vissu ekki einu sinni hvort hún
væri dauð eða lifandi. Þau lifðu
gleðilausa daga, og Spott, sem
hafði loks raknað úr rotinu eftii
höggið mikla, var altaf svo lúðulaka-
legur, þó varla hafi hann vitað
sjálfur hversvegna hann var það.
Þá bar svo við einn dag, að
bóndinn ætiaði að gera kornversl-
Þau lœddust bak viÖ galtana.
En um sama leyti bar þarna að
fólk á ferð á þjóðveginum
iskyggilegt fólk. Það var sigauna-
kerling og strákur hennar. Þau
höfðu tekið eftir barninu sofandi
í galtanum og datt auðsjáanlega
uiidir eins í hug að ræna því. Þau
laeddust bak við galtana, svo að
fólkið sæi þau ekki. Spott sperti
eyrun og þegar hann i sama bili sá
strákinn færa sig nær, hljóp hann
upp til að ráðast á hann, en varð
of seinn á sjer, og strákurinn
lamdi hann í hausinn með priki
sinu, svo að hann lognaðist útaf.
Kerlingin var ekki sein á sjer að
un við mann, sem átti heima tveim-
ur dagleiðum vestar en hann sjálf-
ur. Hann lagði á hestinn sinn og
fór af stað, einn að öðru leyti en
því, að Spott var með honum og
var auðsjáanlega ánægður yfir að
fá að fara í ferðalag.
Eftir tveggja daga reið komst
harin á áfangastaðinn og baðst gist-
ingar í veitingakránni í þorpinu.
Hitti hann þar kornkaupmanninn
og er þeir höfðu gert út um kaup-
in, stakk hann upp á þvi, að þeir
skyldu bregða sjer á fjölleikasýn-
ingu, sem haldin var þarna í þorp-
inu þá um kvöldið. Bóndanum var
1. Freddy leikur á 2. Honum dettur ráð 3. Freddy grunar
cetló, en Teddy span- / }nlg 0g skiftir á ekkert, en grípur „bog-
gólar i baksýn. celló-boga og sög. ann“.
'fcgi fm: % v\!
ý;

'i. Svu spilar hann 5. svo að streng- skilur hann að
af öllum lífs og sálar irnir hrökkva, en þá Teddy hefir gert hon-
kröftum, — fyrst er cellóin brotnar um grikk.
um og ó, en Spott slóst i förina
óboðinn, og tókst meira að segja
að komast inn í fjölleikatjaldið -
án þess að hafa aðgöngumiða! En
bóndinn var ekki í þeim hug, að
hann hefði gaman af að horfa á
sýninguna, heldur sat hann í djúp-
um hugsunum. Þá var það að Spott
rauk alt í einu upp með gelti og
ólátum og rauk inn á leiksviðið,
þar sem ungur riddari á fallegum
þangað til sýningin væri á enda,
svo hann gæti komið honum út án
þess hann sæist.
Sýningarnar hjeldu áfram á
hringvellinum, eins og ekkert hefði
í skorist. Nú varð ákaft lófaklapp,
því að ljómandi falleg Ijóshærð
telpa kom fram á sviðið á hvitum
l'iesti og sýndi allskonar reiðlistir.
Fagnaðarópin ætluðu engan enda
að taka, Spott varð ókyr á ný og
Spott rjeðst í æði á fallha riddarann. . .
hesti var að leika allskonar listir
og hlaut almenna aðdáun fyrir.
Við þetta fældist hesturinn og
hljóp út undan sjer og fleygði af
sjer riddaranum, sem kom niður
á leiksviðsbrúnina og lá svo með-
vitundarlaus á hringvellinum. Á-
horfendurnir hrópuðu og veinuðu
af hræðslu.
Drepið þið hundinn! Hver á
hann? Út með hann! hrópuðu
hundruð radda og alt komst i upp-
nám. En hundurinn ljet það ekkerl
á sig fá. Hann rjeðst í æði á fallna
riddarann og beit hann svo illa í
handlegginn, að það var rjett svo,
að hægt væri að losa hann aftur.
Nú var riddarinn borinn út, en
þegar farið var að líta eftir hund-
inum, þá fanst hann hvergi -— hann
hefir líklega legið í næði undir
stól húsbónda síns í tjaldinu. Bónd-
inn hugsaði með sjer, að hundur-
inn skyldi fá rækilega ráðningu
fyrir athæfið þegar þeir kæmi
heim aftur. En hann varð að biða
húsbóndinn reyndi að halda honum
i skefjum. En það tókst ekki og
Spott hentist inn á leiksviðið enn
á ný.
Áhorfendurnir urðu æfir þegar
þeir sáu hann. — Þarna er hund-
skrattinn kominn aftur, hrópuðu
þeir, — drepið þið hann. En áður
en nokkurn varði flaðraði hann upp
að hestinum. Litla reiðmærin varð
hrædd og rendi sjer af baki, en
Spott hringsnerist kringum hana og
gclti alt hvað af tók.
En nú var fólkinu nóg boðið af
ólátum hundsins, sem hafði stöðv-
að sýninguna í annað sinn. Það
æddi inn á sviðið úr öllum áttum
til þess að reyna að handsama
hundinn og drepa hann. Loks vakn-
aði bóndinn til dáða og ruddi sjer
braut fram til þess að bjarga hund-
inum, en alt í einu staðnæmdist
hann við, að hann heyrði litlu
telpuna hrópá: — Þið megið það
ekki, þið megið það ekki, þiff meg-
Frh. á bls. 144.