Fálkinn - 09.11.1935, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
S k r í t I u r.
NÝl LÖGREGLUÞJÓNNINN:
Já, en þjer sögðnð sjálfur, að jeg
ætti að talia númer allra þeirra bif-
reiða, sem æki yfir 50 kílómetra.
Nr. 356. Adamson og hundurinn hans.
Kötturinn og litli fuglinn í gauks-
klukkunni.
— Hvor fetillinn er fyrir ben-
sínið, frændi, og hvor er fyrir fót-
hemilinn?
— Viljið þjer kemba skeggið á
mjer niður á við. Jeg er i sorgum.
— Jeg er ávalt fús til þess aö
treysta almenningi, sagði frambjóð-
andinn í rœðu sinni og barði í borð-
ið.
— Blessaðir, þá ætla jeg að biðja
yður að setja upp klæðaverslun
hjerna í bænum, tók einn af áheyr-
endunum fram í.
Kona sem leið af martröð og org-
aði oft upp yfir sig í svefni, aug-
lýsti eftir herbergi hjá fólki, sem
ekki væri illa við org á næturþeli.
Meðal svaranna sem hún fjekk var
þetta: — Hvað oft þurfum við að
orga1 á nóttu?
Presturinn (að tala við Kidda,
sem hefir verið beinbrotinn): —
Jeg ætla að biðja guð þess, að hann
láti þig fyrirgefa honum Jóni það,
að hann beinbraut þig með múr-
sleininum.
Kiddi: — Jeg vildi heldur prestur
minn, að þjer geymduð þessa bæn
þangað til jeg er gróinn. En þá skul-
uð þjer biðja fyrir Jóni.
Jimmy fjekk tvær afmælisgjafir:
Dagatal og baunabyssu. í dagatalið
skrifaði hann: Mánudag: fjekk daga-
tal og baunabyssu. Þriðjudag: Óð i
lappirnar og skeit mig út. Miðviku-
dag: Skaut ömmu.
— Veiða? Þau hafa nú varla get-
að veitt mikið, úr þvi að þau höfðu
ekki nema tvo ánamaðka.
Kennarinn (stendur yfir smástrák
með reiddan sóflinn): —- Veistu,
strákur, hversvegna jeg ætla að
berja þig?
— Eins og jeg viti það ekki? Af
því að þú ert stærri en jeg.
— Þú hefir ekki kyst mig i heila
viku, sagði prófessorsfrúin með grát-
stafina í kverkunum, við manninn
sinn.
— Er það sátt, væna miín, svaraði
hann. — Hver skyldi það þá vera,
sem jeg hefi kyst?
Pabbi hefir verið að skamma sex
ára gamla dóttur sína. Og hún svar-
ar:
—Þú skalt ekki halda það pabbi,
að þó að þú hafir gifst henni
mömmu hafir þú leyfi til að vera
ókurteis við alt kvenfólk.
— Tommi, sagði kennarinn, —
geturðu nefnt mjer tvent, sem er
nauðsynlegt til þess að skírn geti
farið fram?
— Já, svaraði Tommi. — Vatnið
og barnið.
— Þú skalt ekki vera hrædd,
María. Ilann dinglar rófunni.
— Já, hjartans þakkir fyrir vindi-
ana, Maria mín. Jeg hefi þá hjerna
beint fyrir framan mig.
— Nú skuluð þjer ekki salta
meira. Það gereyðilegur súpuna.
Kennarinn: — í hvaða orustu var
það, sem Nelson lávarður týndi lífi?
Greindur drengur: — f síðustu
orustunni sinni.
Leigjandinn: ■—Jeg kem til að láta
yður vita, húseigandi, að kjallarinn
hjá mjer er fullur af vatni.
Húseigandinn: — Nú, og hvað er
með það. Þjer liafið varla búist við
RÖDD FRAMAN ÚR ELDHÚSINU:
— tlvað erlu að gera þarna, Pjesi
minn?
— Jeg er að bursta tennurnar
á hljóðfærinu, mamma.
að finna kjallarann fullan af kampa-
víni fyrir 40 króna leigu á mánuði.
— Hvað heldurðu að hann Nói og
fólkið hans hafi getað gert sjer til
dægrastyttingar meðan þau voru í
Örkinni? spyr drengurinn föður
sinn.
— Jeg veit ekki. Kanske þau
hafi verið að veiða.