Fálkinn - 01.02.1936, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
Mazarof f - mor ðið.
DULARFULL LÖGREGLUSAGA
EFTIR
J. S. FLETCHER.
i>iska uni þrítugt, með gisið yfirskegg jarpl
á litinn og með gleraugu. Vel til fax-a og
með lina’n flókahatt, svipaði mest til skrif-
stofumanns eða farandsala eða eittlivað í
þá áttina.
„Jæja, þjer liafið það lag' á þessu, sem
þjer álítið hest. Látið mig vita, ef þið þurf-
ið á hjálp minni að lialda, og ef jeg skyldi
frjetta eitllivað sem máli skiftir þá skal jeg
gera ykkur aðvart. Við verðum að revna að
vera samlientir“.
Svo fór hánn. Og Cottingley með honum.
Þjer skuluð gera þetta sem þjer töluðuð
um, Coltingley, og spyrjast fyrir hjá eim-
skipafjelögunum“.
Næslu tvo daga urðum við einskis vísaiá
i málinu en að kvöldi á þriðja degi eftir að
konurnar hurfu kom Maythorne eins og
eldibrandur heim til mín og fleygði í mig
einu kvöldhlaðinu. „Heyrið þjer, Holl!“
sagði liann í æsingi. „Lesið það, sem þarna
stendur!“
19. KAPlTULI.
ÞENNAN MANN HÖFUM VIÐ SJEÐ FYR!
Undir „Síðustu frjettir“ stóð þetta með
stóru og feilu letri:
Merkilegur fundur í Harrow Road.
Sennilegt ránmorð!
Þegar mr. Kilthwailhe, nýlenduvöru-
kaupmaður i Harrow Road 625 kom út í
garðinn hjá sjer klukkan hálf-fjögur i gær
lil að sækja þangað kassa, er stóðu þar í
lxlaða, fann hann þar lík af manni, sem auð-
sjáanlega hafði verið dregið yfir þveran
garðinn frá bakdyrunum og var falið
jxarna undir nokkrum kassafjölum. Hann
gerði lögreglunni aðvart samstundis og það
konx á daginn, að maðurinn liafði fengið
mörg högg og stór á höfuðið og liöfðu þau
orðið honum að bana. Myrti maðurinn var
á að giska um þrítugt, lítill og grannvaxinn.
Hann var með gleraugu og hafði hægra
glerið hrotnað, vel lil fara og lá linur flóka-
liattur undir líkinu. Sennilega hefir hann
verið rændur eftir að hann var myrlui*, því
að hvorki fundust peningar eða nokkurl
annað verðmæti á honum og eigi heldur
nein skjöl, er sagt gátu til um, liver hann
væri. Alt hafði verið tekið af honum nerna
einn sjálfhlekungur og tveir hlýntar, nýlega
yddir. Lögreglan náði þegar samhandi við
Scotland Yard og lögreglumenn þaðan eru
nú sem óðast að rannsaka málið. Ef nokluir
gæti þekt hinn látna eftir lýsingunni, er
hann heðinn að snúa sér til lögreglunnar.
Jeg lagði frá mér hlaðið og horfði spyrj-
andi á Maylhonie. Hann greip blaðið á ný.
„HoIt!“ hrópaði hann. „Þetta er sami
mfaðurinn, sem gekk á eflir kvenfólkinu
fvrir þremur kvöldum frá Shorts Hotel!
Jeg vil veðja einum móti tíu um það! Þetta
er sífelt að verða dularfyllra. Komið þjer;
jeg liefi hifreið lijerna við dyrnar svo
förum við á gistihúsið og náum í dyravörð-
inn og höldum svo áfram til llarrow Road.
Hver veit nema kvenfólkið sje i lífshættu".
Jeg var ekki lengi að hugsa mig um. Við
ókum á Shorts Hotel og eftir örstutta stund
var dyravörðurinn ferðbúinn.
Þegar við vorum sestir inn í hílinn sýndi
Maythorne honum lýsinguna í blaðinu.
„Getur þessi lýsing átt við manninn, sem
þjer sáuð fara á eftir frú Elphingstone
þarna um kvöldið?“ spurði hann.
Dyravörðurinn kinkaði kolli.
„Já, lýsingin kemur ágætlega lieim. Þess
er að vísu ekki getið, að maðurinn sé með
jarpt vfirskegg, en ef liann er ineð það, þá
ti
„Það kemur.nú hráðlega á daginn", sagði
Mavthorne með djúpri rödd.
Gangstjettin fyrir utan búð nýlendu-
vörukaupmannsins var troðfull af fólki.
Tveir lögregluþjónar stóðu við dyrnar og
lileyplu ekki öðrum inn en þeim, sem auð-
sjáanlega áttu erindi.
Maythorne þurfti ekki að segja'nema eitt
orð til þess að við fengjum inngöngu. Við
fórum inn og hittum þar Manners og Cork-
erdale, sem voru að tala við kaupmanninn.
Corkerdale kinkaði kolli íbygginn þegar
hann sá Maythorne.
„Hafið þjer sjeð hann?“ spurði May-
thorne.
„Ekki ennþá“, svaraði Corkerdale. „Hann
hefir verið fluttur í líkhúsið, en Jxað er
lijerna rjett hjá“.
Við hjeldum áfram niður dimma götuna
og komum að gráu ömurlegu húsi. Myrli
maðurinn hafði verið lagður á horð á miðju
gólfi í livítkölkuðu herbergi og hvítt klæði
lagt yfir hann. Maythorne gaf Coi’kerdale
og dyraverðinum hendingu um að koma
nær, og lögregluþjónninn svipti lakinu af.
En það var ekki dyravörðurinn sem þekti
liann. Við Manners litum samstundis hvor
á annan og sögðum, eins og með einum
múnni:
„Þenan mann höfuð við sjeð fvr!“
Hinir horfðu forviða á okkur.
„Þið þekkið hann háðir?“ spurði May-
thorne. „Hver er það þá?“
„Rlaðamaður frá Marrasdale11, sagði
Manners. „Hann heitir Bownas“.
„Hann og Manners komu báðir til mín á
Hrossagauikskrána eftir að Mázaroff var
horfinn“, skaut jeg frarn i. „Jeg liefi lika
sjeð liann síðan, það var í Gilchester. Víst
er þetta Bowas, ]>að er ekki nokkur vafi á
þvi“.
„Og myrtur lijer í London!“ tautaði
Manners. „Hvernig í ósköpunum vikur
þessu við. Iljer hlýtur eitthvað merkilegt
að liggja að baki“.
„Augnablik!“ sagði Maythorne og vjek
sjer að dyraverðinum. „Athugið þjer liann
nú vel — og segið okkur svo, hvort þetta
er maðurinn, sem kom á Shorts Hotel?“
„Vísl er það hann!“ sagði dyravörðurinn.
„Jeg sá það undir eins! Hann er að vísu
fölari, en —“
„Það er engum vafa bundið jeg er
handviss um það“, sagði Manners. „Þetta er
Bownás, hlaðamaðurinn við „Tweed and
Border Gazette“ i Gilchester. En livað hefir
liann verið að vilja liingað?"
„Hvað hefir hann verið að vilja á Shorls
Hotel?“ sagði Mavthorne. „Það er meiri á-
stæða til að spvrja um það. En svo mikið er
vist, að það hefi rverið frú Elphingstone,
sem hann var að elta. Óg svo það, að hann
lijelt í humátt á eftir lienni þegar hún fór
út. En livert fór liann? Og hvar eru þær nú,
kvenfólkið?"
„Við skulum tala betur við kaupmanu-
inn“, sagði Corkerdale.
Við föruni aftur út á dininiu gotuna.
Dyravörðinn sendum við heim á gistihúsið
i bílnum en við hinir hjeldum til húðar
Kilthwaithe.
Garðurinn hak við húðina var talsverl
stór og haka til í honum múrveggur, með
gamalli og ræxnislegri liurð.
„Hjerna fundum við hann“, hvíslaði Kilth-
waitlie. „Jeg gat ekki sjeð nednn áverka á
lionum, en lögreglumennirnir, sem voru
hjerna áðan sögðu að liann hefði verið dreg-
inn að kassahlaðanum frá þessari hurð
hjerna“.
„Hvað er hinumegin við hurðina og múr-
garðinn?“ spurði Corkerdale.
Við fóruni allir þangað til að skoða. Þar
var mjór steinlagður stígur með liáum
veggjum á háða vegu og hrunnu þar tvau*
daufar gastýrur. Þarna var skuggalegt og
staðurinn kjörinn til óhæfuverka.
„Einhver sagði, að það væri blóðslettur á
steinunum þarna!“ hvíslaði kaupmaðurinn.
„En jeg heyrði alls ekki neitt og enginn
hefir heyrt nein hljóð þaðan, svo jeg viti“.
Við fórum aftur inn í búðina og töluðum
um athurðinn og reyndum að l'inna ein-
hverja skýringu. Þá var hringt i símann.
Kaupmaðurinn tók áhaldið og leit siðan a
okkur.
„Það er einhver sem vill tala við mr. May-
thorne“, sagði hann.
„Það er dyravörðurinn á Shorts Hotel“,
sagði hann. „Frú Elphingstone og ungfrú
Merchison eru komnar aftur“.
20. KAPÍTULl. ÁKÆRAN.
Fram að þessu hafði jeg liaft mig lítl
frammi, en varla hafði Meythorne talað
þessi orð, fyr en jeg tók viðhragð. Jeg var á
svipstundu kominn út að búðardyrunum;
en Maythorne var líka viðbragðsfljótur og'
þreif i handlegginn á mjer, um-Ieið og jeg
var að skjótast út úr dyrunum.
„Hvert ætlið þjer?“ spurði ha.in.
„Það var hyggilega spurt“, svaraði jeg.
„Auðvitað á Shorts Hotel. Ætlið þjer ekki
þangað líka?“
„Náttúrlega", svaraði liann. „En dokið
þjcr uú ofurlítið við. Þeir verða að koma
mcð okkur hinir, en jeg þarf að segja nokk-
ur orð áður við kaupmanninn.
Það stóð dálítið á því að ná í bíl, og það
var ekki fyr en við vorum komnir rjett að
gistihúsinu, að Manners tók til máls.
„Þessi Bownas veslingurinn liefir auðvit-
að komið til London með sömu leslinni og*
Elphingstone-fólkið. Það er eins og haiin
hafi veitl því eftirför. En hversvegna? Það
væri fróðlegt að vita“.
Það varð ofulítil þögn.
„Blaðamenn, skiljið þjer! Sú manntegund
þarf altaf að vera með nefið ofan í málum,
sem ekki koma þeim við. Þeir eru alstaðar
hoðflennur. Oftar en einu sinni liafa þeir
eyðilagt mál fyrir mjer. Þeir eru sólgnir í
að gerast levnispæjarar fvrir hönd hlaðsins