Fálkinn - 28.03.1936, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Massimo Bontempelli: SPEGLAR
Úr því verið er að lala um
spegla, þá má jeg til að minnast
á annað atvik sem kom fyrir
mig. Jeg veit að mjer verður
uáttúrlega borið á brýn að mjer
sje tíðrætt um þetta efni, eli við
skulurii ekki fást um það vinur
minn. Jeg vildi auðvitað lielst
lcomast lijá að gefa tilefni til
þess að illgjarnir náungar haldi
um mig að jeg eyði meirihluta
æfinnar fj'rir framan spegil. Það
er einnntt þvert á móti af því að
jeg nota svo sjaldan þetta hlekk-
ingartæki, að jeg hefi orðið var
við ýms einkennileg fyrirbrigði
i samabndi við það, sem aðrir,
er nota það hversdagslga og að
staðaldri, ekki verða varir við.
Það var fvrir hjerumbil 8 dög-
um síðan, snemma dags, fyrir
miðdegisverð, að konan sem jeg
leigi hjá vakti mig og fjekk mjer
simskey ti. Eftir.talsverða áreynslu
var jeg kominn í það skýrleiks-
ástand að jeg gat lesið það. Það
var simskeyti frá Vín. Utarián,-
skriftin var til mín, til mín sjálfs,
það var rjett utanáskrifað. Þetta
stóð i skeytinu:
„Fer áleiðis til Róm daginn
eftir morgundaginn stopp Sjá-
umst bráðum stopp Massimo“.
Fyrir tvéim mánuðum var jeg
8 daga í Vín. Jeg revndi að rifja
upp fyrir mjer alla þá, sem jeg
hafði liaft saman við að sælda
þessa fimtán daga. Það var fyrst
og fremst gamall ungverskur
vinur minn, sem heitir Tibor og
ýmsir aðrir sem heita t. d. Frits.
Richard og John. Jeg velti þessu
fyrir mjer frain og aftur, en jeg
gat ekki munað eftir neinum
Massimo í Vín nema sjálfum
mjer. Það var aðeins ein lausn
á málinu og hún var augljós.
Þar eð jeg var sá eini Massimo
sem jeg þekti i Vín, þá hlaíut
Massimo sem hafði senl sím-
skeytið að vera jeg sjálfur.
Símskeytið hlaut ]iví að vera
frá mjer.
En hvað lesandanum viðvíkur.
þá getur hann auðvitað ekki skil-
ið þetta ennþá.
Nú skal jeg útskýra þetta nán-
ar. En áður en jeg geri það, er
nauðsynlegt að jeg segi lesanda
minum frá öðrum atvikum, sem
hafa komið fyrir mig í sambandi
við símskevti. Eitt dæmi ætti
raunar að vera alveg nægilegt.
Dag nokkurn er jeg var að
dunda við að laga til í herberg-
inu mínu, tók jeg af tilviljun
eftir þvi að regnhlífin mín var
horfin. Jeg leilaði alstaðar að
henni, og oftar en einu sinni
(eins og við erum vön að gera
rjett eins og einu sinni ætti ekki
undir svona kringumstæðum.
að nægja), gætti jeg hvort jeg
sæi hana ekki í horninu sem jeg
var vanur að geyma hana í, en
árangurslaust. Loksins sætti jeg
mig við það að hún væri týnd og
hjelt áfram við það sem jeg var
að gjöra; við missum stundum
hluti sem meira veltur á í lífinu,
en einni regnhlíf.
Tveim dögum seinna (en þá
var jeg búinn að gleyma þessu
atviki) fjekk jeg eftirfarandi
símskeyti: „Ivem í nótt, Regn-
lilífin“. Jeg gaf þessu ekki mik-
inn gaum, og um kvöldið fór jeg
að hátta í venjulegu hugarjafn-
vægi. Þegar jeg vaknaði morg-
uninn eftir, var regnhlífin mín
fyrsti hluturinn, sem vakti á sjer
athygli mína. Já, sannarlega!
Þarna var hún einmitt i horninu
sem jeg liafði leitað mest að
henni i. Mjer var vel kunnugt
að það er ekki óalgengt (enda
þótt vísindin hafi ennþá ekki
fundið neina skýringu á þessu
fyrirbrigði), að hlutir finnast ein-
mitt á þeim stöðum þar sem er
margbúið að leita að þeim. En
það er ekki mjög algengt, að
hlutir, sem liafa verið týndir, til-
kynni með símskeyti að þeim
niuni koma á sinn stað aftur.
Með þetta dæmi fyrir augúm, en
það rifjaðist upp fyrir mjer þeg-
ar jeg las símskeytið frá Vín,
ætti það sem jeg nú ætla að
skýra frá, að virðast jafnvel hin-
uni mestu efnishyggjumönnum
meðal lesenda mínna, ofur eðli-
legt.
En nú verðum við að fara of-
urlítið aftur i tímann.
Fyrir tveim mánuðum, í Vín,
stóð jeg fyrir framan spegilinn
minn, og var að hnýta hálsbind-
ið. Jeg var að verða tilbúinn
að fara heim, til Róm með járn-
brautarlestinni. Um þetta leyti
voru stjórnmálaóeirðir víðsveg-
ai uiri borgina.
Eins og jeg ók fram, stóð jeg
fyrir framan spegil og var að
hnýta hálsbindið. Alt í einu
skeði ógurleg sprenging sem
Iiristi og skók húsið og mölbraut
spegilinn minn.
Jeg þóttist strax vita að þetta
hefði verið af völdum sprengju
sem kastað liefði verið, og lijelt
áfram að hnýta bindið mitt speg-
ilslaust. Þegar því var lokið tók
jeg saman dót mitt og fór beint
á járnbrautarstöðina og fór
burtu úr bænum. Nokkrum dög-
um seinna var jeg kominn til
Róm. Það var seint um kvöld,
svo jeg háttaði strax og fór i
í'úmið. '
Næsta morgun þegar jeg stend
fyrir framan spegilinn með rak-
kústinn í annari hendinni og
bandklæði í hínni, sje jeg mjer
til mikillar undrunar, ekki neitt
í speglinum. Það er að segja, ef
maður á að fara út í smáatriði,
það sást í honum alt sem átti
að sjást, nema jeg. Jeg sá rak-
kúst löðrandi í sápu slettast til
og frá og lumdklæði í álíka
miklu uppnámi. En sjálfur var
jeg ósýnilegur. Spegilmyndina
af andlitinu af mjer vantaði al-
gjörlega.
Alt í einu áttaði jeg mig á
hvað fyrir hafði komið og fór
að skellildægja.
Jæja. Þetta var einmitt það
sem henti nrig í Vín. Spegillinn
brotnaði í einu vetfangi í þús-
und mola, hann eyðilagðist svo
skvndilega, að jeg var ekki nógu
fljótur til þess að taka með mjer
spegihnyndina, til. þess að rífa
hana burtu áður en hún hvarf.
Þar sem mjer lá svona mikið
á að komast í burtu, gaf jeg
auðvitað þessu smáóhappi litinn
gauni. Það var ekki fyr en tveim
dögum seinna, þegar jeg stóð
fvrir framan spegilinn i Róm,
eins og áður er sagt, að jeg tók
eftir hvað fyrir hafði komið.
Þannig hefi jeg þá verið án
spegilmyndar siðastliðna tvo
mánuðina. Þetla bakaði mjer dá-
lítilla óþæginda fyrst í stað, sjer
staklega hvað skegginu og liáls-
hnýtinu viðvíkur. Mjer lærðist
samt brátt að komast af án
hennar. Jeg komst uppá að
hnýta bindið eftir minni, en
hvað skegginu viðvikur, þá rak-
aði jeg það eftir heyrn, með
Gilette-rakblaði.
Jeg tók spegilinn ofan af
veggnum og ljet hann ofan í
koffortið mitt.
Hið eina sem jeg varð að gæta
dálítillar varúðar við, var að
láta engan sjá mig fyrir framan
spegil, á götunum, á kaffihúsum
eða lieima hjá öðru fólki, því
eins og þið vitið, þá er fólki svo
gjarnt á að verða hissa. Það
myndi vilja fá að vita hvernig
og hvenær, og þá þyrfti jeg að
fara að gefa skýringu. Jeg
myridi þurfa að fara að gefa
skýringu. Jeg myndi þurfa að
fara að skeggræða um hug-
speki og álíka leiðinlega ógeð-
feld efni.
Af þessum ástæðum, enda
þótt skaðinn i sjálfu sjer hafi
verið harla lítilvægur, þótti mjer
afar vænt um að fá símskeytið
fvrir 8 dögum. Jeg skildi strax
(og nú held jeg að jafnvel hinn
skilningssljófasti af lesendum
mínum sje líka farinn að skilja),
að símskeytið myndi vera frá
spegilmyndinni minni, til þess
að búa mig undir heimkonm
liennar.
Auðvitað flýtti jeg mjer ekk-
er að líta í spegilinn, fjarri fer
því. Jeg var ekkerl fíkinn i að
gera spegilmyndinni minni það
til geðs að láta hana komast að
því hve mjög mjer væri ant um
hana, og að jeg hefði beðið henn-
ar með óþreyju, að jeg geti jafn-
vel ekki án hennar lifað.
Jeg fór frá Vin fyrir 8 dög-
FRÆGUR KYNBÓTAHESTUR.
Georg Bretakonungur hafði stórt
hestakynbótabú á einni af jörðum
sínum og fengu gripir frá búinu jafn-
an verðlaun á sýningum. Hjer sjesl
síðasti hesturinn, sem hann innritaði
á kynhótasýningu.
Ríkisskuldir Bandaríkjanna — „auð-
ugustu hjóðar í heimi“ — eru nú
orðnar meiri en þær hafa nokkurn-
tima orðið i sögu Bandaríkjanna,
eða 31,8 miljard dollara. Og nú er
stjórnin að taka nýtt „smálán“ að
upphæð 1,2 miljard dollara. Helm-
ingur þess er tekin til 15 ára með
2% % vöxtum, en helmingjurinn á að
greiðast 1941 og eru Vextir af þvi
1 '/•%.
----x——-
Selma Lagerlöf hefir samið leikrit
upp úr hinni frægu sögu sinni, „Gösta
Berlings Saga“. Var það sýnt á
Dramatiska Teatern fyrir skömmu og
tjeku hinir ágælu leikendur Torá
Teje og Uno Henning aðallilutvérkin.
Er leikurinn í 13 sýningum, og þ'ótti
takast ágætlega. Og hin aldraða skáld
kona var viðstödd frumsýninguna Og
var kölluð fram með miklum fögn-
uði.
um. Gerum jafnvel ráð fvrir að
ferðast sje með hraðskreiðuslu
járnbrautarlest, þá hafði hún átt
að vera komin hingað, að minsta
kosti fyrir f.jórum dögum.
Jcg ljet ekki uridan fyr en fyr-
ir 2 dögurn. Það var ekki fyr en
í gærdag, að jeg sótti spegilinn
ofan í ferðakistuna, blístrandi
lag úr Aida á meðan. Jeg Ijet
hann á sinn stað i baðherbergj-
inu án þess að líta í hann. Því
næst lagaði jeg ofur rólega flibb-
ann og hálsbindið og leit að því
búnu i spegilinn. Nú vai' alt í
lagi. Þarna var þá spegilmj’ndin
komin aftur, ekki vitundarögn
breytt. Jeg hafði haft eitthvert
óljóst hugboð um að hún myndi
ef til vill vera dálítið öðruvisi
en hún átti að sjer að vera, ef
til vill dálítið þykkjuleg yfir
kæruleysi mínu, eða ef til vill
dálítið þreytt eftir hið langa
ferðalag og alt sem á því getur
komið fyrir. En í stað þess virt-
ist hún vera í fyrirtaks ásig-
komulagi og alveg jafn róleg og
eigandinn.