Fálkinn - 30.05.1936, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
En hásætið var Elliheimilið. Hann
lækkaði um marga þumlunga, þegar
htnn heyrði orðið. Það virtist ekki
svara til hugmynda hans um hásæti.
— Hans minn góður, sagði prest-
urinn, — ekki skaltu Iiliðra þjer
við að taka það sæti sem þjer ber.
Þjóðfjelagið getur ekki sýnt þjer
hetri viðurkenningu.
— Jeg fæ engar tekjur þar, svar-
aði Hans.
— Þú þarfl heldur ekki á tekjum
að halda, svaraði prestur. — Þú
nýtur bara launa Jjinna.
— En jeg hefi hátt útsvar i ár,
s; gði Hans, — og Jjað verð jeg að
borga.
— Það verður gefið eftir af fús-
um vilja, svaraði prestur. — Kon-
ungarnir borga aldrei skatt.
Hann barði i borðið með skjálf-
andi fingrunum. En hann hafði bætl
við sig aftur þumlungunum sem
hann hafði mist, er presturinn mint-
ist á Elliheimilið. Því að þetta lilaut
að vera alt annað en hann hafði
lialdið. Og nú átti hann ekki nema
hálfan mánuð eftir. Hann liafði sagt
upp í dag. Eftir það hafði hann ekki
annað að gera en njóta sigursins.
Það var ekki laust við að hann
hugsaði til drengjanna sinna. Þeir
rnundu vera orðnir miklir menn og
nú mundu þeir bráðunr fá að sjá
hann. Bara að þeir fengi að sjá hann
í allri sinni dýrð. Sitjandi í lrásæti
og vafinn heiðri. En svo var liann
líka faðir þeirra.
Honum datt skýndilega í hug, að nú
væri hann að lilaupa á sig. Það
liefði verið lögulegt. Hugsum okk-
ur ef hann hefði svikið einnritt þeg-
ar mest lá við. Því að drengirnir
voru í rauninni ekki fullbornir enn.
► Það var ennþá nokkuð til, sem gat
lækkað þá í áliti. Og þetta var hann
sjálfur. Jú, þeir áttu inni hjá hon-
um ennjrá. Þeir höfðu ekki fengið
nærri alt, sem þeir áttu kröfu á.
Honunr fanst þetta ömurlegt í svip-
inn. Hann sem aldrei liafði unr ann-
að hugsað en að gefa drengjunum
fullar bætur fyrir það, að hann hafði
sett þá inn í heiminn. Hafði liann
frrið vilt? Var hann konrinn í ó-
göngur á síðasta spilinum? Jú, það
mundi vera svo. Því að hann gat ekki
eygt lrásætið framundan.
Það fór hrollur um hann. Því að
framundan var aðeins eyði og tóm.
Einmitt lressvegna gat hann ekki
lagt árar í bát. Hann gat ekki hugsað
að verða ekki börnunr sinunr til
minkunar. Að vísu var lrann útslit-
inn. Hann liafði þörf á að komast
a Elliheimilið. En Jrað mátti hann
ekki. Hann yrði að taka uppsögn
sína til baka.
Ailir drengirnir hans voru finir
og ríkir nrenn. Nágrannarnir skyldu
ekki geta farið með slúður um þá.
Ef það bærist út, að þeir sæi ekki
fyrir honum föður sínum? Svei! Þá
mundi fólk segja, að þeir væri hvorki
finir nje ríkir. En Hans liafði var-
ið lífi sínu til þess, að þeir yrðu
það. Og þeir voru orðnir það.
Ekki dygði að spara útsæðið ef
uppskeran ætti að konra, Hann yrði
að bita á jaxlinn og hrinda af sjer
letinni. Ætti hann að leggjast í mók
meðan liann gæti lafað uppi? Ætti
hann að rifa alt niður fyrir drengj-
unum með leti sinni og ómensku?
Aldrei. Ekki skyldi hann gera þeim
Jrá skönrni að eiga föður á Elliheinr-
iiinu.
Gamli klukkuhjallurinn á veggn-
um spilaði „Kvásarvalsinn". Iílukkan
var orðin ellefu einu sinni enn.
Hann þreif lyklakippuna og lagði á
stað. í flaustrinu rak hann höfuðið
i planka. Það dönsuðu stjörnur fyrir
augunum á lionum. 0g hann fann
eittlivað heitt renna niður hálsinn
cg annað augað lokaðist. En hann
starði með hinu og hjelt áfram.
Hann fálmaði sig áfram milli
BLÚNDUKJÓLL.
Myndin hjer að ofau sem sýnir
„tailormade" snið af blúndukjól er
sönnun þess, að varla er hægt að
finna hentugri sanrkvæmiskjóla en
blúndukjólana.
BLAR VORJAKKI OG HATTUR.
Cloque-efnið, senr enn nýtur mik-
illar vinsælda, nær vel tilgangi sin-
um í litla boloro-jakkanunr hjer á
myndinni, nreð breiðum kraga og %
löngum ermum. Hatturinn svarar til
jakkans. Hann er nreð ferhyrndu
skygni og löng fasanafjöður upp úr
honum aftanverðum.
plankastaflanna. Hann var svo skjálf-
lientur, að liann gat varla hitt nreð
úrlyklinum. Hann grjet og tautaði og
snökti. Þetta var ekkert gaman leng-
ur. Hann var orðinn kraki en ekki
kongur. Það var sárt að vera svo
fátækur að geta ekki lijálpað börn-
unurn sínunr. Hann lrurkaði af sjer
tárin, svo að hann varð votur á
handarbakinu. Hann liefði átt að
vera svo fjáður að geta verið drengj-
unum sínunr til sóma. En nú gæti
hann orðið þeim til vansa, þegar
minst varði. En sá, senr ekki hefir
annan arf handa börnunum, ætti að
bíða í lengstu lög með að skifta.
í Ponunqrn hafa yfirvöldin hafið
baráttu gegn veggjalúsinni, sem þár
er nær í hverju húsi. Voru gefnar
út nákvæmar reglur um hvernig bar-
iaganum skyldi lragað og reglugerð-
in send öllum húseigendum. Einn
irra svaraði aftur á þessa leið:
Jeg hefi lesið reglugerðina hátt fyrir
veggjalúsunum mínum. Þær hlóu svo
tnikið, að nú eru þær allar stein-
dauðar og húsið lúsalaust!
----x-----
Um daginn veðjaði maður nokk-
ur í Ameríku, sem heitir Daníel við
annan mann um að hann skyldi geta
galað alveg eins og hani, svo að
allar hænur yrðu alveg vitlausar í
hænsnagarðinum. Þeir fóru út í
hænsnabú, tóku borgarstjórann með
sjer sem vitni og dómara, og nú
tók maðurinn að gala alt hvað hann
gat. Hann vann veðmálið, Jivi borg-
arstjórinn kvað upp þann dóm, að
maðurinn hefði galað miklu belur
en hanarnir.
——x—-—
. Við vatnavextina sem urðu í
Bandarikjunum i mars, er talið að
429.000 manns liafi orðið húsviltir.
Og signatjónið er metið 507 miljón.
NÝTÍSKU
HANSKAR.