Fálkinn - 20.06.1936, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
3
Setjið þið saman! 85
Þrenn verðlaun: kr. 5, 3 oa 2.
2............................
3 ..........................
4 ..........................
5 ..........................
6 ..........................
7 ..........................
8 ..........................
9............................
10..............................
11...........................
12...........................
a—a—að—an—an—as — ár — ed—e —
g'utl—he—liild—i—ing—ill—krók—
kani—kal—len—lamv—ma—neit—
orm—rid—ragn—sauð—u—ur—van
ward—æ.
1. Útlent kvenheiti.
2. Útlent mannsnafn.
3. Prinsessa.
4. Bær í Abessiníu.
5. ísl. kauptún.
(i. Kvenheiti.
7. Norsk prinsessa.
8. Biissn. nafn.
9. Segðu nei!
10. Mannsnafn (þolf.).
11. ——r, mæður í dýraríkinu.
12. Ávöxtur.
Samstöfurnar eru alls 31 og á að
setja þær saman i 12 orð í samræmi
við það sem orðin eiga að tákna,
þannig að fremstu stafirnir i orð-
um, taldir ofan frá og niður og iifl-
ustu stafirnir, taldir að neðan og
upp, myndi nöfn tveggja heimsfrægra
rita.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
Sendið , Fálkanum", Bankastræli
3 lausnina fyrir 10. júlí og skrifið
nöfnin í horn umslagsins.
^III Best að auglýsa i Fálkanum
ANN SAGEH
lieitir þessi rúmenska stúlka. Hún
fjekk 5000 dollara verðíaun fvrir að
lijálpa iögreglunni til þess að h.and-
s;,ma óbótamanninn ,Iohn Dillinger
en hefir nú orðið að flýja úr Banda-
rikjunum af liræðslu við hefndir frá
vinum hans.
í BERLÍN
er nú starfað ósleitiléga að undir-
búningi Olympsleikanna og viðtök-
um hinna mörgu gesta. Hjer á mynd-
inni sjest inngangur að ..Olvmpseld-
húsi“ þar sem fólk getur fengið þjóð-
rjetti sína, hvaðan sem það kennir.
Skyldi fásl þar skyr eða hangiket?
„HvaS ætlið þið að gera við mig, liver
var að skjóta?“
Þetta var átakanlegt. Hún var um fimtugl,
og grjet eins og krakki. Hún var alveg búm
að leggja árar í bát. Svo var hún rugluð, að
þegar bún var slaðin upp, og Maigret varð
það á ósjálfrátt, að klappa á öxlina á henni,
þá lá við að hún fleygði sjer í faðm lians,
að minsta kosti liallaði hún höfðinu upp að
brjóstinu á honum, greip í jakkakraga liáns,
og hjelt áfram kveinstöfunum:
„Jeg er ekki annað en ístöðulaus kona
.... jeg hefi unnið baki brotnu alt mitt líf
.... Áður en jeg giftist, var jeg gjaldkeri á
slærsta gistihúsinu í Montpellier . ..
Maigrel ýtti henni frá sjer, en komsl þó
ekki hjá því, að hlusta á raunalegt trúnað-
arhjal hennar.
„Mjer hefði verið nær að vera kyr, þar
sem jeg var .... því að þar naut jeg traust
og virðingar. Jeg man eftir því, að þegar jeg
fór frá starfinu, sagði gistiliússeigandinn,
en honum hafði fallið vel við mig, — að
jeg myndi sjá eftir starfinu hjá honum ....
()g það er satt. Jeg hefi orðið að þræla marg
falt meira, en nokkru sinni áður . . . . “
Hún bráðnaði upp af nýju. Hrygðin gagn-
tók liana á nýjan leik, þegar hún kom auga
á köttinn.
„Vesalings kisa! Sú ógnar eymd!.........
hugsið þjer yður, fultrúi, — jeg held, að
jeg gæti drepið útlendinginn, ef hann væri
kominn liingað! .... Jeg fann það á mjer í
fvrsta skifti sem jeg sá hann .... Þó ekki
væri annað en svarta augað“.
„Hvar er maðurinn yðar?“
„Hvernig ætti jeg að vita það?“
„Hann fór að bein>an tímalega í gær-
kveldi, var það ekki? Strax eftir að jeg var
búinn að tala við hann. Hann var ekki frek-
ar veikur, en jeg“.
Henni varð svarafátl. Hún litaðist um,
eins og liún væri að leita að einhverri átyllu.
„Það er satt, — hann þjáist af gigt“.
„Hefir fröken Elsa komið lringað?“
„Aldrei!“ hraul lienni af vörum, og var
fyrirlitningarhreimur í röddinni. „Jeg líð
ekki slíkt fólk í mínum húsum“.
„En herra Oscar?“
„Ilafið þjer handtekið hann?“
„Það liggur við“.
„Það er heldur ekki liann, sem hefir stol-
ið bifreiðinni. Maðurinn minn befði aldrei
lálið sjer koma til hugar, að umgangast fólk,
sem ekki er á borð við okkur að mannfje-
lagsálliti, fólk, sem gjörsneitt er allri menn-
ingu .... Það færi alt öðruvísi, ef karl-
mennirnir vildu sinna því, sem konurnar
segja! Hvernig haldið þjer að þetta fari ....
Það er altaf verið að skjóta. Jeg held að jeg
hljóti að deyja af blygðun, ef Michonnet
lendir í einhverju óláni. Að jeg nú tali ekki
inn það, að jeg er orðin alt of gömul, til þess
að geta fengið atvinnu aftur“.
„Þjer skuluð nú liafa yður inn i lmsið“.
„Hvað á jeg að gera?“
„Þjer skuluð drekka eittlivað heitt ....
l)íða .... sofa, ef þjer getið“.
„Sofa?“
Orðið olli þvi, að nú skall á nýtt svnda-
flóð, tárastraumur, sem hún varð að fát við
ein, því báðir mennirnir fóru leiðar sinnar.
En Maigret kom aftur, og gekk að sím-
anum.
„Halló .... Arpajon .... Lögreglan lijer
.... Viljið þjer segja mjer, hver það var,
sem í nótt bað um þetta númer, sem jeg er
nú að nota?“
Hann varð að biða nokkrar mínútur. Loks
var honum svarað.
„Archives 27—45 .... Það er stórt kafl'i-
bús við Sainl Martin bliðið.
„Já, jeg kannast við það .... Hafa farið
fram nokkrar uppbringingar frá Krossgöt-
unum?“
„Já, rjett í þessum svifum .... frá bif-
reiðaskálanum .... Það var beðið um lög-
reglustöðina i París“.
„Þakka“.
Þegar Maigret náði Grandjean aftur, úti á
veginum, var komin úða-rigning. Þó var
himininn heiður enn.
„Getið þjer x-áðið fram úr þessu, fnlltrúi?“
„Hjer um bil“.
„Hún var að leika, konan, eða bvað?“
„Hún var svo einlæg sem frekast mátti
vera“.
„Já, en .... maðurinn hennar?“
„Já. Þar er nú alt öðru máli að gegna.
Heiðvirður maður, sem flækst liefir út á
villigötur eða ef þjer viljið heldur, að því
sje snúið við, - þorpari, sem borinn er lil
þess að vera heiðvirður maður .... það er
eitthvert það flóknasta ástand sem liægt er
að hugsa sjer .... Slíkur náungi getur eirt
við þ'að klukkustundum saman, að finna
upp hin kynlegúslu klækjabrögð .... bann
skipuleggur binar ólíklegustu svikamyllur
.... og lilutverk sitt leikur bann með ó-
skeikulum vfirbrögðum .... Á því veltur
mest, fyrst og fremst, að komast að því,
hvað það var uppliaff|ga, sem gerði bann að
þorpara .... Og nú verðum við þá líka að
komast að því, livað honum liefir liug-
kvæmst, að koma í framkvæmd í nótt . . . .“
Maigret tróð tóbaki i pipuna sina, og voru
þeir nú að nálgast trjágarð ekknanna
þriggja. Lögregluþjónn var á verði við
ldiðið.
„Nokkrar nýjungar?“
„Jeg lield ekki, að þeir liafi orðið nokkurs
visari. Trjágarðurinn hefir verið umkringd-
ur. En vegsummerki bafa engin fundist“.
Fjelagarnir tveir gengu nú aftur fyrir
búsið. Morgunbjarminn varjjaði gulleitri
byrtu á bygginguna.
í slóra salnum, var all með nákvæmlega
sömu lunmerkjum, og verið hafði, þegar
Maigret kom þangað fyrsta sinn. Á mynda-
trönunum var-enn frummynd að veggfoðri,
með dökkrauðum blómum. Föla birtuna af
nýjum degi lagði inn í salinn.