Fálkinn - 08.08.1936, Síða 6

F A L K I N N
NIC. HENRIKSEN:
HATUR
Nú hafði liann tekið ákvörðun.
Fasta og óbreytanlega ákvörðun.
Fann ætlaði að gerast morðingi.
Það var ekki peninganná vegna sem
hann ætlaði að gera það. Og hann
var ekki geðveikur maður. Hann
ætlaði að myrða ákveðinn mann af
því að hann hataði liann — af því
að þessi maður hafði eitrað líf hans
frá þvi að hann var drengur.
Og þessi maður var hann frændi
hans, Alexsei.
Hve hann hataði hann innilega ..
. . hataði bros hans, hataði málfæri
hans og jafnvel göngulag hans hat-
aði hann — live hann gekk ljettilega
og jafnt. Jafnvel nafnið Aleksei. Hve
margar nætur hafði hann legið vak-
andi og tautað þetta. nafn fyrir sjer
og bitið á jaxlinn og gníst tönnum
og krept hnefana, svo að neglurnar
gerðu för í lófana.
Hann hafði hatað frænda sinn frá
því að hann var tíu ára — lítill
drengur tíu ára. Hann mintist greini-
ltga dagsins, er hann liitti Aleksei
i fyrsta, sinn.
Hann átti heima i Petrograd. Og
Aleksei átti að vera lijá foreldrum
hans meðan hann færi í skólanum,
því að faðir hans var læknir uppi
í sveit.
Hann mundi vel með hve mikilli
eftirvæntingu hann beið dagsins, er
frændi hans kæmi. Og hve vonsvik-
inn hann hafði orðið þegar hann
Ivom. Frændinn var svo þreklegur
og sterkur. Og þettai var einmitt á-
stæðan til að hann byrjaði að hata
l.ann. Hann hafði altaf fundið sig
svo minni máttar gagnvart lionum.
Aleksei var sterkari, Alelcsei var
hygnari og Aleksei var friðari. Þeir
voru jafnaldrar og voru í sama
bekk. Aleksei var efstur en hann
sjálfur með þeim neðstu. Og hve oft
höfðu kennararnir sagt:
„Þú verður a.ð taka Aleksei Ke-
menski þjer til fyrirmyndar. Hann
er frændi þinn“.
Þeir vissu ekki hvað þeir gerðu.
Þeir sáu ekki hvilíkt hatur þeir
kveiktu í hjarta drengsins með þess-
um orðum.
Og altaf þegar hann kom heim
með einkunnabókina sína var faðir
hans vanur að segja:
„Nei, nei, Igor .... Littu á eink-
unnabókina hans Aleksei og berðu
hana saman við þína“.
Og Aleksei stóð lijá brosandi,
Hann langaði til að ráðast á hann
skella honum flötum og sparka i
fallega andlitið hans.
Hann mundi líka daginn, sem hann
lenti í áflogum við Aleksei. Þeir
voru fimtán ára þegar þegar það
skeði.
Það sumarið var öll fjölskylda
hans hjá föður Alekseis. Og svo var
það einn morgun, að þeir voru að
veiða aborra, hann og Aleksei, niðri
i ánni. Aleksei þeytti hverjum fisk-
inm eftir annan úpp á bakkann, en
hjá honum tók ekki á. Hann sat og
glápti á korkið, sem vaggaði í vatns-
borðinu í færinu og gremja hans óx
þangað til hann rjeð sjer ekki. Al-
eksei veiddi einn aborrann enn og
kallaði sigri hrósandi:
„Nú hefi jeg fengið tuttugu. Hvað
marga hefir þú veitt?“
Hann svaraði ekki, ljet sem hann
heyrði ekki spurninguna. En þá kom
Aleksei til hans og gægðist ofan í
fötuna.
„Hefirðu ekki orðið var ennþá?“
sagði hann forviða. Svo greip hann
af honum veiðistöngina og dró upp
færið. Fór svo að lilæja. „Þú hefir
sett maðkinn vitlaust á. Sjerðu ekki
að öngullinn er ber. Heldurðu að
aborrin sje svo vitlaus að taka á
þetta?“
Þá hafði hann tekist á loft og svif-
ið á frænda sinn. Hann vissi ekki
hvað hann gerði eða hvað hann
vildi. Heiftin hafð gert hann blindan
og óðan. Hann vildi fletja þetta hat-
aða andlit, vildi kæfa þennan lilátur.
vildi fleygja frænda sínum i ána.
En svo lá hann sjálfur kylliflatur
áður en hann vissi af.
„Ertu genginn af göflunum?"
brópaði Aleksei og strauk sjer kinn-
ina þar sem Igor hafði slegið hann.
Hann spratt upp og flaug á Al-
eksei á ný. En nú var hann orðinn
reiður líka. Og hann var miklu
sterkari og miklu liðugri. Á næsta
augnabliki var Igor fallinn í valinn
aftur og blóðið rann úr nefinu á
honum. En Aleksei gekk leiðar sinn-
ar á burt, blístrandi, er hann liafði
tekið dót sitt.
Igor hafði setið niðri á árbakk-
anum þangað til dimt var orðið.
Fyrst grjet hann af bjargarlausri
lieipt. Svo sat hann lengi og hugði
á hefndir. Undir eins þá datt hon-
um i hug a,ð drepa Aleksei. En þá
var hann ekki nema drenghnokki —
Þeir luku mentaskólanámi jafn-
snemma og faðir Ignors kom því
þannig fyrir, að þeir rjeðust báðir á
sömu skrifstofuna. Og þó undarlegt
megi virðast urðu þeir báðir ást-
fangnir af sömu stúlkunni. Örlögin
höfðu víst ráðið því.
Það var Ignor, sem kyntist henni
fyrst. í Pelagino-garðinum. Á fjöl-
mennri skemtisamkomu. Hann gekk
í hægðum sínum ein trjágöngin til
hliðar, þar sem fólkið var fæst, og
hlustaði á liljóðfærasláttinn sem óm-
aði svo þýtt úr fjarlægðinni. Þá hitti
hann systur sína og Sonju vinlconu
hennar. Harin hafði aldrei sjeð hana
áður, en hafði orðið snortinn af
henni þegar í stað. Hann, sem annars
rar svo þögull og fálátur hafði orðið
svo skemtilegur og ræðinn, og þau
gengu rabbandi og hlæjandi þangað
sem hljóðfæraslátturinn var. Á leið-
inni mættu þau Aleksei.
Og auðvitað var það hann sem bar
sigurinn úr býtum.
Ó, einhverntíma skyldi hann borga
honum allar andvökunæturnar, þeg-
ar honum lá við að brjálast.
Aleksei og Sonja trúlofuðust. En
þau giftust aldrei. Ef til vill höfðr
bölbænirnar, sem hann hvíslaði á
andvökunóttunum orðið að áhríns-
orðum og orðið Sonju að bana. Iiún
dó nokkrum vikum áður en brúð-
l.aupið átti að fara fram.
Og hann unni Aleksei vel þeirrar
sorgar.
Hæ-hæ-hæ. Og nú bjó hann með
Alekséi, með manninum sem hann
hataði, með illfylgju lífs síns. For-
eldrar þeirra voru látnir og Aleksei
hafði átt uppástunguna að því, að
þeir flyttu saman.
Hversvegna hafði hann gengið að
því boði? Hann vissi það ekki sjálf-
ur. Ef til vill til þess að hann liefði
Alelcsei nærri sjer, svo að hatrið
kólnaði síður. Hvorki timi nje rúm
gat drepið hatur hans. Og þá var
betra að hafa Aleksei nærri .... Ein-
hverntíma skyldi hann fá makleg
málagjöld fyrir allar þjáningarnar
.... fyrir einkunnabækurnar, fyrir
aborrana, fyrir Sonju, fyrir alt lífið.
Þeir höfðu búið saman í þrjú ár
í íbiið í Pskovskigötu. í þrjú ár
liafði hann verið að velta því fyrir
sjer hvernig hann ætti að fara að
myrða Aleksei. Þetta var orðið að
meinloku í honum. Þetta var orðið
lífsmark hans, það sem alt snerist
um. Hann var jafnvel hræddur um,
að forlögin myndu svifta liann þeirri
ánægju að fá að drepa Aleksei.
Þegar Aleksei fjekk kvefið var það
hann sem sótti læknirinn og liljóp
í lyfjabúðina eftir meðulum. Og hann
lifði í sífeldum ótta um, að Aleksei
kynni að verða undir sporvagni og
týna lífinu á þann hátt.
Oft bar það við að hann glaðvakn-
aði um miðja nótt og lá grafkyr og
lilustaði. Það var svo hljótt í hliðar-
herberginu. Hann gat ekki heyrt að
Aleksei drægi andann. Máske væri
hann dauður? .... Og liann vatt
sjer fram úr rúminu og læddist á
tánum að rúmi Aleksei.
Nei, hann dró andann. Hann var
lifandi.
Fyrst hafði hann einsett sjer að
móðga Aleksei og bjóða honum hólm-
göngu .... með sk'ammbyssum.
Hann hafði í laumi keypt sjer skamm-
byssu og æft sig af kappi á skotbraut-
inni. En svo fjell hann frá þessu.
í fyrsta lagi gat verið að Aleksei
hitti hann og hefði betur einu sinni
enn. í öðru lagi: ef það yrði hann
sem hitti Aleksei, þá væri slíkur
dauðdagi alls ekki nægileg fórn fyrir
allar þjáningar hans. Og hann, Igor,
mundi fá refsingu. Minsta kosti
þriggja ára fangelsi. Því að hólm-
göngur voru bannaðar.
Svo hafði honum dottið í hug að
gefa Aleksei eitur. í fyrra hafði
hann farið til Pskov í suinarleyfinu.
Og þar hafði liann keypt arsenik í
lyfjabúð. Það lá i kommmóðuskúff-
unni hans allan veturinn. En nú
hafði hann fleygt því fyrir nokkrum
dögum.
Því að hafði liann fengið rjettu
hugmyndina. Úr blöðunum.
1 Petrograd var innbrotsþjófur
einn jafnan að gera vart við sig.
Tvisvar hafði húseigandi komið hon-
um í opna skjöldu og í bæði skiftin
liafði iniibrotsþjófurinn drepið þá.
Þessum innbrotsþjóf skyldi verða
kent um dauða Alekseis. Aðeins hann
og Aleksei sjálfur mundu fá að vita,
að innbrotsþjófurinn væri saklaus.
Hann hafði beðið í þrjú ár og nú
varð hann að liefjast handa. Því að
verið gat að innbrotsþjófurinn yrði
handsamaður þá og þegar, og þá
yrði hann að finna nýtt úrræði.
í kvöld átti það að ske. Og alt var
undirbúið.
í gær hafði liann farið út í útjað-
ar borgarinnar og keypt þar skóara-
liníf. Því að þannig vopn hafði inn-
brotsþjófurinn notað. Og svo sá hann
jafnframt fyrir því, að hann gæti
sannað fjarveru sína. Hann ætlaði að
dvelja hjá kunningja sínum í Parga-
lovo frá því síðdegis á laugardag
þangað til á sunnudagskvöld. Það
var farið snemma í háttinn á því
lieimiji.
En hvað tíminn leið seint þar.
Honum fanst það ætla að sitja fram
á nótt yfir kvöldborðinu þetta Pop-
offsfólk í Paralovo. Igor var órótt
og hann geispaði.
„Þjer eruð vist þreyttur, Igor Ivan-
ovitsj?“ spurði frú Popoff.
„Æjá .... Við höfðum svo mikið
að gera á skrifstofunni. Og jeg er
með höfuðverk“.
„Þá skuluð þjer fara að hátta ....
Við erum vön að fara snemma að
hátta lijerna. En svo förum við
snemma á fætur í fyrramálið og
göngum okkur til skeintunar“.
„Það væri ágætt“, tautaði Igor.
Loks varð kyrt. Og hann gat heyrt
hroturnar í Popoff. Igor hafði lagst
fyrir í öllum fötunum. Hann stóð
varlega á fætur og gekk að gluggan-
um. Vorkvöldið var svo bjart. Leit
á klukkuna. Hún var bráðum níu.
Hann varð að flýta sjer. Igor opnaði
varlega gluggann og hljóp út. Klukk-
an níu fór lestin. Hann hljóp á-
leiðis á brautarstöðina.
Klukkan var tuttugu mínútur yfir
níu þegar hann kom í borgina. Hann
leigði vagn og ók í næstu götu við
Pskovskigötu. Þegar hann kom að
húsdyrunum fjekk hann ákafan hjarl-
slátt. Hann nam staðar. Hann slcalf
allur frá hvirfli til ilja og ennið var
vott af svita.
Að þetta mistækist nú ekki ....
Ef hann hitti einhvern i stiganum
yrði liann að hætta við áform sitt.
Eða ef Aleksei væri ekki heima. En
hann liafði sagt áður en Igor fór, að
hann væri með höfuðverk og færi
snemma að hátta.
Igor tók upp lykilinn og læddist
á tánum upp stigann. Lauk upp hurð-
inni i skyndi og smeygði sjer inn í
anddyrið. Hann hafði engan hilt og
það var hljótt í húsinu. Og inni í
íbúðinni var líka hljótt. Skyldi Al-
eksei vera úti . ... ? Hann stóð kyr
og liluslaði. Og varð svo glaður þeg-
ar hann heyrði að það brakaði i
rúminu þegar Aleksei sneri sjer.
Fór fyrst inn í lierbergið og fann
gamla koffortið sitt.
Aleksei svaf þegar Igor kom inn í
herbergið. Hann lá. á bakið og nátt-
skyrtan var opin i brjóstið ....
Igor lyfti hnífnum en ljet liann síga
aftur. „Ekki skal liann deyja, án
þess 'hann viti hver drap hann“.
tautaði hann.
„Aleksei .... Aleksei“, hvíslaði
hann.
Aleksei opnaði augun og liorfði
syfjulegur en hissa á hann.
,.Hvað viltu?“ tautaði hann.
„Þú ált að deyja, Aleksei .... Jeg
ætla að drepa þig“, hvíslaði Igor og
hixtaði.
„Hvað ertu að rugla. Ertu drukk-
inn?“ spurði Aleksei. Hann botnaði
ekki í neinu.
„Jeg hefi hatað þig alla æfi ....
og nú skaltu deyja“.
Aleksei ætlaði að rísa upp í rúm-
inu. Og Igor var hræddur".
„Ef hann sest upp þá get jeg ekki
drepið hann. Hann er sterkari en
jtg“, — þessar hugsanir fóru um
Igor.
Hann lagði sveðjunni hratt ....
einu sinni .... tvisvar.
Svo hljóp hann undan en stóð við-
búinn með sveðjuna á lofti, viðbúinn
þvi að leggja einu sinni enn, ef
Aleksei bærði á sjer. En hann hreyfði
sig ekki.
Þá liljóp Igor að kommóðunni.
Dró út allar skúffur, endavelti öllu
og henti sumai á gólfið en sumu ofan
i gamla handkoffortið. Hljóp svo inn
til sín og gerði þar sönui skil. Leit
anægjulega kringum sig. Alt í einu
datt honum nokkuð í hug. —- Það
mundi vekja grunsemd að Aleksei
fyndist myrtur í rúmi sínu .... Það
varð að líta svo út sem hann liefði
komið þjófnum á óvart og verið
rekinn i gegn af lionum .... og síð-
an .... riðað og dottið á rúmstokk-
inn.
Hálftíma síðar fór Igor út úr hús-
inu með handkoffortið í hendinni.
Og ekki mætti hann heldur neinum
á leiðinni út. Klukkan kortjer yfir
tólf steig hann út úr lestinni í Parga-
lovo og skundaði lieim veginn. En
hann fór ekki beint heim lil Popoff.
Fyrst fór hann inn í skóginn út að
tjörninni, sem var mjög djúp — og
þar sem vatnið var svo svart. Það
voru fjórir múrsteinar í koffortinu
svo að það sökk undir eins. Svo fór
hann heim til Popoff og skreið inn
um gluggann.
Þegar liann kom heim daginn eftir
var þegar orðið uppvíst um morðið.
Gamla ekkjan sem tók til hjá þeim
og eldaði handa þeim hafði fundið
Aleksei dauðan um morguninn og
Framh. á bls. 11.