Fálkinn - 08.08.1936, Síða 9

F Á L K I N N
9
GEORGES SIMENON:
Líkið
á krossgötunum.
•sá sem framið hefir fvrri glæpina tvo,
sem situr fvrir honuin á leiðiimi, leikur lög-
reglumann, fer upp í bifreiðina til lians ....
f>að var ekki Elsa, sem stakk upp á þessu
. . . . Jeg held lielst, að það muni hafa verið
Osear. Honum er skipað, að aka i gegnum
Paris . . Vegurinn til Compiegne, liggur í
gegnum þjettan skóg .... Enn skýtur morð-
inginn á stuttu færi .... sennilega hefir
hann heyrt til bifreiðar á eftir sjer .... liann
flýtir sjer .... fleygir líkinu i skurðinn ....
hann ætlar- að fela það betur, þegar hann
keniur aftur . .
Á því veltur alt, að leiða af sjer grun, sem
allra fyrst .... það tekst; hifreið Andersens
er skilin éftir, örskaint frá helgisku landa-
mærunum.
Löregían verður að draga af því þá ör-
lagaríku ályktun, að hann hafi flúið til úi-
landa! Hann er, með öðrum orðum, sekur.
Morðinginn fer heimleiðis i annari hifreið
.... Líkið er horfið úr skurðinum . . . hann
sjer spor, sem gefa honum ástæðu til að
ætla, að maðurinn hafi ekki dáið .... Mað-
urinn, sem liafði það hlutverk á hendi, að
myrða Andersen, símar til Oscars, í París . .
Hann vill ekkert af þvi vita, að þurfa að
hverfa aftur í þetta umhverfi, hjer rnuni
vera aragrúi af lögregluþjónum ....
Ást Carls á konunni, er á hvers manns vit-
orði .... sje hann lifandi, þá er talíð víst,
að hann komi heim aftur. Komi liann heim,
er líklegl, að hann segi frá tilræðinu ....
Það er óhjákvæmilegt að rjrðja honum úr
vegi .... Kjarkinn vantar .... Oscar gefur
ekki um, að aðhafast neilt sjálfur ....
Er nú ekki kominn tími til þess, að nota
Miclionnet? Michonnet, sem öllu hefir fórn-
að, vegna ástar sinnar á Elsu, og nú á að fá
liann, til þess að framkvæma síðasta afrekið.
Málið er hugsað mjög ýtarlega. Oscar og
kona hans fara til Parisar með miklum há-
vaða og lála vitnast uin alt, sem þau ætla að
aðhafast þar ....
Herra Michonnet sendir eftir mjer, til
þess að sýna mjer það, að liann geti sig
hvergi hreyft úr hægindástólnum .... ef-
laust hefir hann lesið glæpamálasögur ....
hann heitir sama bragði i þessu máli, sem
liánn notar í vátryggingaviðskiftum.
Jeg er ekki fyrr farinn frá hontim, en
hann tildrar kúslskafti i sinn stað í hæg-
indastólinn, og tildrar ofan á það leppa-
högli .... Þessu er ákaflega kænlega kom-
ið fyrir. Að utan, er skuggamyndin full-
komin. Og frú Michonnet, sem er yfirkom-
in af skelfingu, lætur liafa sig til þess, að
taka þátt í skrípaleiknum, og lætur sem
hún sje að stumra yfir sjúklingnum, innan
við gluggatjaldið .... henni er kunnugt um,
að kvenmaður er annarsvegar .... hún er
líka afhrýðissöm .... en liún vill, þrátt fyr-
ir alt, bjarga manni sínum, því að hún von-
ar, að liann þýðist hana aftur.
Henni skjátlast ekki . . Michonnet grun-
ar það, að verið sje að leika á liann. Hann
er á háðum áttum um það, hvort heldur
hann elskar Elsu eða liatar liana. En eitl
er honum ljóst: hann ætlar að drepa liana.
Hann er kunnugur trjágarðinum, húsinu
og öllum dyrum .... Hpnum er sennilega
kunnugt um, að Elsa drekkur öl á hverju
kveldi .... hann kemst inn í eldhúsið og
hellir eitri i ölflöskuna .... og er á gægjum
á von á því, að Carl komi lieim ....
Hann skýtur .... liann er viti sínu fjær —
hann sjer lögregluþjóna, livert sem hann
lítur. Svo skríður hann ofan í brunninn,
sem lengi er húinn að vera vatnslaus......
en á meðan verður frú Michonnet, að leika
sitt hlutverk .... Henni hefir verið skipað,
ef hún skyldi verða þess vör, að eitthvað
grunsamlegt væri að gerast lijá hifreiða-
skálanum, að sima til Parísar, til La Chope
Saint Martin .... Þá er jeg staddur í skál-
anuni .... hún sjer mig fara þar inn ....
jeg hleypi af skammbyssuskoti ....
Þegar slökt er á lampanum, þá er það að-
vörunarmerki til bifreiðastjóranna, um að
nema ekki staðar.
Talsíminn er i lagi. Herra Oscar, kona
hans og Guido, sem er með þeim, hlaupa
upp í hifreiðina. Þau aka alt hvað aftekur,
og gera tilraun til að skjóta mig, með
skammbyssu, því að þau telja líklegt,
að jeg einn muni vita nokkuð......
Þau völdu leiðina um Etampes og Orle-
ans. Hversvpgna? Þau gátu alveg eins ekið
aðra leið og í aðra átt? Það er af því, að á
þessum vegi er á ferðinni flutningabifreið,
sem fengið liefir varahjól hjá vjelamannin-
um .... og í þessu vcirahjóli eru gimstein-
arnir .... Þeim riður á að ná i flutninga-
hifreiðina — og siðan ætla þau sjer að kom-
ast yfir landamærin, með gimsteinana.
Er þetta alt? Jeg er ekki að spyrja ....
IIIjóð! Michonnet er í brunninum .... Elsa
sem er öllu kunnug, liefir grun um, að
hann sje einmitt þar .... Hún veit, að það
var hann, sem byrlað liafði lienni eitrið . .
hún liefir enga trú á manninum þeim ....
hún veit, að ef hann yrði tekinn fastur,
kemur hann öllu upp . ... og hún ræður það
af að stúta lionum ....
Varð lienni fótaskortur á hrunnbarmin-
um? Hún fanst að minsta kosti niðri i hrunn-
inum, hjá honum. Hún er með marghleypu
í hendinni .... en hann gripur um kverkar
henni .... með hinni hendinni nær liann
taki um úlnliðinn á henni .... hardaginn
heldur áfram í myrkrinu .... eitt skot
lileypur af .... Elsa hljóðar ósjélfrátt, því
að liún óttast dauðann . . . .“
Það var dautt í pipunni, og Maigret kveik-
ir í lienni aftur.
„Hvað segið þjer við þessu, herra Oscar?“
Hinn aðspurði er orðinn úrillur og svar-
ar:
„Það skal ekki standa á mjer, að verja
sjálfan mig, jeg segi ekkert. Eða öllu held-
ur: Jeg lield þvi fram, að jeg sje aðeins
hylmari".
„Það er ósatt“, grenjaði Guido, sem stend-
ur næstur lionum.
„O-jæjæja! Jeg var hara að híða eftir
þessu, — því að það varst þú, sem skaust, i
öll þrjú skiftin .... Fyrst Goldberg .... síð-
an konuna hans . .. . og loks Andersen, í hif-
réiðinni . . . .sei, sei, — þú ert alveg þaul-
æfður morðingi, vinur minn!“
„Það er lýgi“.
„Vertu stiltur!“
„Það er lýgi! Það er lýgi! Jeg vil ekki . .“
„Það er skiljanlegt, að þú reynir að verja
höfuð þitt, en Carl Andersen fær að sjá þig
aftur, og er ekki ósennilegt að hann kann-
ist við þig .... og fjelagar þínir halda ekki
yfir þjer hlífiskildi .... þeir eiga ekki
annað á hættu, en að verða dæmdir til hetr-
unarhússvinnu . . . .“
Þá rjetti Guido úr sjer, og' var nú all gram-
ur. Hann henti á herra Oscar:
„Það var hann, sem gaf skipanirnar!“
„Óþokkinn þinn!“
Maigret fjelck ekki tíma lil að ganga á
milli þeirra. Skálaeigandinn lamdi háðum
liöndunum ofan í kollinn á ítalanum, og
grenjaði:
„Þrællinn þinn .... þetla skalt þú fá
horgað!“
Þeir mistu jafnvægið,fjellu á gólfið og kúl-
veltust þar, biltu sjer á ýmsar liliðar og
reyndu að ná livor til annars, en heiffin
brann i augum þeirra. Þetta augnahlik valdi
skurðlæknirinn til að lita inn í salinn.
Hann hafði Ijósgráan hatt á höfðinu og
hanska á höndunum.
„Fyrirgefið, mjer var ságt, að fulltrúinn
væri hjer . . . . “
„Það er jeg . . . .“
„Það er viðvíkjandi sjúklingnum. Jeg
held að honum sje borgið. En það verður
að vera alveg hljótt umhverfis hann. Jeg
stakk upp á því, að hann yrði fluttur á lækn-
ingahæli mitt, en það virðist ekki vera hægt
.... eftir liálfa klukkustund, i síðasta lagi
raknar hann við, og það er æskilegt, að . .“
Óp. ítalinn beit í nefið á skálaeigandan-
um, og frú Oscar flýtti sjer til Maigrets.
„Flýtið yður! Lítið þjer á þá“.
Hann skildi þá með þvi að sparka ó-
þyrmilega í þá, á víxl, nokkrum sinnum. En
skurðlæknirin flýtti sjer út að hifreið sinni
með viðhjóðs-svip, og setti hreyfilinn í gang.
Michonnet kúrði úl í horni og grjel i
hljóði. Hann gaf því engan gaum, sem var
að gerast.
Grandjean yfirlögregluþjónn, kom inn og'
tilkynti:
„Lögreglubifreiðin er komin“.
Þau voru nú rekin út, livert af öðru. Þeim
kom ekki til hugar lengur, að gera tilraun
til að komast undan. Þegar að hifreiðinni
er komið, lendir aftur í slag, á milli ítalans
og fjelaga hans, vjelamannsins frá hifreiða-
skálanum.
„Þjófar, — hófar!“ .... kallaði Italinn,
örvita af skelfingu. „Jeg liefi ekki fengið
einn einasla skilding ennþá, af þóknuninni,
sem okkur kom saman um“.
Elsa kom seinust. Þegar verið var að leiða
liana, nauðuga, út um dyrnar, fram á gras-
flötinn, sem laugaður var sólskinsflóði,
stöðvaði Maigret hana:
,,.Tæja?“
Hún leit upp i gluggann á efri hæðinni.
Þarna uppi lá Carl.
„Já, — hvað viljið þjer mjer nú?“ mælti
hún, með eðlilegum raddhreim. „En þetta
er líka alt honum að kenna“.
All-löng þögn. Maigret liorfðist í augu við
liana.
„Raunar .... nei, jeg' vil elcki segja neitt
ill uffl hann“.