Fálkinn - 03.10.1936, Page 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
Framkvœmdastj.: Svavar Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Bankastræti 3, Reykjavík. Sími 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—6.
Skrifstofa í Oslo:
Anton Schjöthsgade 14.
Blaðið kemur út hvern laugardag.
Askriftarverð er kr. 1.50 á mánuði;
kr. 4.50 á ársfjórðungi og 18 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftanir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter.
Herbertsprent prentaði.
Skraddaraþanfcar.
Það var hjerna í gamla daga, þegar
bændur hjeldu rausnarlegar brúð-
kaupsveislur og afkomendurnir erf-
isdrykkjur, að stundum komu fleiri
en boðnir voru. Þetta fólk hafði þann
sið, að trana sjer fram allstaðar á
mannamótum og þótti lieldur hvim-
leiðir gestir. bað' voru kallaðar boð-
fiennur, sem liöfðu þetta háttalag.
En nú eru veislurnar liðnar undir
lok og boðflennurnar orðnar atvinnu-
lausar — „sem slíkar“. Þær hafa
visnað og þornað upp, eins og livert
annað ónauðsynlegt líffæri. Hinsveg-
ar er altaf nóg til af fólki, sem hef-
ir þann þráláta si,ð, að slett'a sjer
jafnan fram í mál manna, einka-
hag og þó einkum opinber mál, án
þess að sjeð verði, að þetta komi þvi
nokkuð við, eða að það hafi nokkuð
til brunns að bera málefninu til skýr-
ingar eða liagsbóta. Þessi fjenaður er
stórum leiðinlegri boðflennur en þær,
sem forðum komu í veislurnar og
fengu þar að jeta og drekka.
Þeir h’alda það víst þessir menn,
að slettirekuskapurinn sje eina ó-
brigðula ráðið til þess, að ná áhrif-
um. meðal lýðsins og verða kunnur
maður í landinu eða bygðarlaginu.
Að ríða milli bæjanna og ausa af
viskubrunni sínum i viðræðu við
saklausan almúgann, tala á fundum
eins og sá sem vald hefir, leggja
dóm á alla hluti, hvort sem þeir
liafa snefilsvott af þekkingu á hon-
um eða ekki. „Láta álit sitt í ljósi“ í
tíma og ótíma. Og því miður verður
þeim að von sinni. Hversu margir
liafa ekki orðið valdamenn og náð á-
hrifum, vegna þess að þeir voru
slettirekur og kjaftaskar. Og hversu
margir hafa ekki staðið i skugga
þessara manna, þó þeir væru marg-
fídt betri hæfileikum búnir — aðeins
vegna j)ess, að þeir voru menn hóg-
værir og óframhleypnir.
bað er dómgreindarskortur al-
menriings, sem á sökina á þessu. All-
ur fjöldinn er laus við framhleypni
og afskiftalitill og lætur boðflenn-
urnar vaða uppi. Sættir sig við þær,
eða þolir þær. Þessvegna er orðið
svo mikið af ljónshúðarösnunum í
opinberu lífi, og það er enginn, sem
tekur sig fram um að fletta af þeim
húðinni eða benda á eyrun.
Það er fjöldinn, sem á að benda á
eyrun. Og það er. fjöldinn, sem á að
gera boð eftir þeim, sem dyljast í
skugga boðflennanna, þeim sem koma
ekki nema þeir sjeu kallaðir. Þeir
hógværu eru að öllum jafnaði miklu
meiri menn en slettirekurnar. Því
að hógværðin sprettur fyrst og fremst
af því, að mennirnir gera sjer far
um að þekkjia sjálfa sig.
Minningarathöfnin í Landakoti.
stökti á þær vigðu vatni, en að þvi
loknu voru þær bornar i kirkju milli
drúpandi fána skátanna, er höfðu
raðað sjer beggja megin kirkjustígs-
ins. í kirkju og úr báru 88 franskir
hermenn kisturnar.
Nú hófst hin hátiðlega sálumessa,
með því að söngflokkur útvarpsins
söng „Requiem æternam" undir stjórn
Páls ísólfssonar og síðan „Kyrie
eleison". En víxlsönginn milli prests
og safnaðar söng flokkur kirkjunnar
og stýrði Boots prestur honum.
Hinir prestarnir sem aðstoðuðu við
sálumessuna voru þessir: franski
presturinn Quentel, sira Jóhannes
Gunnarsson og síra Liedekerken. Fór
athöfnin öll fram með þeirri hátign,
sem einkennir kaþólska kirkjusiði.
Meulenberg biskup flutti ræðu sína
á frönsku og rifjaði upp liinn sorg-
lega atburð og ly'Sti síðan dr. Char-
cot og manngildi lians. Einnig gat
liann um, hve sanntrúaður maður
liann hefði verið og benti á líkneski
Jeanne d’Arc þar í kirkjunni, sem
Charcot liafði gefið. Var ræða hans
flutt af mikilli tilfinningu en þó
sköruglega. — Ræðunni var útyárpað
á stuttbylgju til Frakklands og end-
urvarpað frá loftskeytastöð í Paris
og kvað hafa heyrst ágætlega þar.
Að ræðunni lokinni hófst söngur og
tón á ný. Stóð athöfnin í kirkjunni
nálægt tvo tíma. Að henni búinni
voru líkin hafin út á ný, borin af
sömu hermönnunum út á kirkjustíg-
inn, en þaðan á 12 bifreiðar, sem
fluttu þau til skips. Lá leiðin um
Túngötu, Kirkjustræti, Pósthússtræti,
Tryggvagötu og vestur að Grófar-
óryggju, þar sem „Aude“ lá. Á meðan
líkfylgdin fór um bæinn hljómuðu
klukkurnar frá öllum kirkjunum, en
fánar voru hvarvetna í hálfa stöng
fyrri hluta dagsins. Fyrir líkfylgd-
inni gengu skátar, þá lúðrasveit
Reykjavíkur, sem Ijek sorgarleik alla
leiðina undir stjórn A. Klahn, þá kór-
drengir, prestar og biskup og báru
fyrir sjer silfurkross, en næst komu
likvagnarnir og á báðar liliðar þeifn
vopnaðir hermenn franskir og óvopn-
aðir sjóliðar. Á eftir öftustu kistunni
_____________________Frh. á bls. 14.
Að ofan: Mannfjöldinn við höfnina.
í baksýn flntningaskipið „Aude“
T. v. Líkfylgdin fer um Tryggvagötu.
Hlultekning almennings í minning-
arathöfn þeirri, sem fór fram á mið-
vikudaginn var áður en líkin voru
flutt um borð, sýndi ljóslega hve
djúp álirif slysið mikla liefir haft á
bæjarbúa. Löngu áður en athöfnin
hófst í Kaþólsku kirkjunni, en það
var kl. 8 að morgni voru göturnar i
námunda við kirkjuna orðnar þjett-
skiapðar fólki, og svo mikill mann-
fjöldi var meðfram götúrn líkfylgdar-
innar frá kirkju og til skips, að lík-
legt er, að aldrei hafi verið fjöl-
mennari líkfylgd í Reykjavík.
Sálumessan í Landakotskirkju var
hin hátíðlegasta. Áður en hún hófst
böfðu allar líkkisturnar verið settar
i röð á götuna fyrir framan spítal-
ann, en menn af franska herskipinu
og skátar skipuðu heiðursvörð i
kring. Nú kom Meulenberg biskup
ásamt prestum sínum og kórdrengj-
um út á götuna og las franski prest-
urinn Quentel bæn við kisturnar og