Fálkinn - 03.10.1936, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
í miðri þyrpingunni sat Amanda með
bera handleggi og á nærbuxunum
og horfði forvitin á hana.
„Jeg er alveg nýkomin heim líka“,
sagði hún hróðug og bjó sig undir
að segja frá.
„Hvað er klukkan orðin'?“ spurði
Magda.
Amanda átti armbandsúr og það
hafði hún á sjer líka þegar hún svaf.
Hún sveigði hendina upp að augun-
um. „Kortjer yfir fimm“.
„Sei, sei. Sá var nú ekki dóna-
legur, sem jeg v.ar með í kvöld“,
hyrjaði hún.
„Heldurðu að jeg sæi það ekki“,
sagði Amanda og kinkaði kolli. „En
hver þremillinn varð af ykkur. Jeg
var alstaðar að gá að ykkur“.
„Já, þú ættir nú að vita það!“
Svo brosti Amanda gletnislega. „Jeg
hitti sveimjer fínan pilt líka“
Það var nóg efni til í laglegl sam-
tal. Magda hagræddi sjer i heyinu.
„Hver var nú það?“
„Reyndu að geta“.
Nei, Magda gat ekki getið.
„Sonur á einu mesta stórbýlinu í
sveitinni, heillin".
En Magda gat ekki getið enn.
„Hann Rasmus Berger!" sagði
Amanda þrútin af ánægju og horfði
íbyggin á systur sína.
Magda sat kyr og varð hugsi. Hún
hafði mætt honum Rasmus Berger
núna undir morguninn; var á mótor-
hjóli og hafði hana Ingu Hommer-
stad fyrir aftan sig.
„Hefirðu verið með honum þang-
að til núna?“ spurði hún.
„Já-já!“ svaraði Amanda og augun
ljómuðu af sælu. „Hann ók mjer
heim á mótorhjólinu sínu rjett áðan“.
Magda mintist ekki neitt á það enn,
að hún hefði mætt honum. Hún sat
enn og var hugsi. Herra mmn trúr,
liún þekti sjálfa sig svoi vel á syst-
ur sinni .— svona gátu, þær setið og
skáldað hvor að annari og fyrir sjálf-
um sjer; loksins steingleymdu þær
að þetta var eintómur uppspuni, og
hvor vissi um hina, að liún var að
Ijúga, en samt trúðu þær hvor ann-
ari og urðu glaðari og glaðari hvor
fyrir hönd annarar, þvi lengur sem
þær sátíu og röbbuðu.
Nú rann sólin upp og varpaði eld-
rauðum geislum inn um rifurnar á
hlöðuþakinu og sólstafina lagði inn
á heyið og steinsofandi börnin.
Magda flýtti sjer úr skónum. Svo
fór hún úr kjólnum og hengdi hann
upp á hlöðubita. Hún brosti af innri
sælu.
„Ó, jeg er svo ástfangin!"
„En jeg þá“, sagði Amanda og
rjetti úr sjer í heyinu.
Magda kom riðandi á sokkaleistun-
um, nærri því allar tærnar stóðu út
úr. „Jeg á að hitta hann aftur í
kvöld“.
„Og jeg líka“.
En nú varð Magda ergileg, því að
liún hafði ,sagt satt. Og þá var ekkert
gaman að því að láta rugla því sam-
an við liitt, sem hún vissi áreiðan-
lega að var lygi.
„Annars mætti jeg honum Rasmus“,
sagði hún. „Hún Inga Hommerstad
sat fyrir aftan hann. En minn var
finni“.
Systirin glenli upp augun af undr-
un. „Segirðu það salt?“ sagði hún.
„Já, víst segi jeg satt!“ svaraði
Magda, eins og engum gæti dottið í
hug, að hún færi nokkurntíma með
ósatt mál. „Hann á heima í sumar-
gistihúsinu".
„Nú krossbrá mjer!“ hrópaði syst-
irin, því að þarna í sveitinni fanst
öllum, að fólk sem hefðist við þar,
hlyti að vera höfðingjar.
„Sagðirðu ekki að þú hefðir sjeð
okkur, ha?“
„Jeg sagði það hara svona hins-
seginn. Því að jeg hjelt að þú vildir
heldur að jeg segði það“, sagði
Amanda.
Æ„ —“, sagði Magda vonsvikin.
„Nei, þú hefðir átt að sjá hann —
hann er svo laglegur og karlmann-
legur. Hann er stórkaupmannssonur“.
En nú varð hún aftur hugsi, þvi
að nú fanst henni svo skritið, að
hún skyldi ekki hafa spurt hann um
hverra manna hann væri.
En hann var svo fínn, hann hlaut
að vera stórkaupmannssonur.
Hann kom ekki. Hún ráfaði þarna
og góndi, þangað til henni fanst
hálsinn á sjer vera orðinn helmingi
lengri en áður, hún varð döpur til
augnanna og máttlaus í kroppnum og
fanst hún svikin og auðmýkt.
En daginn eftir fjekk hún brjef.
Þá lioppaði alt í henni hálfa leið íil
himna af gleði. Hún varð svo glöð
að lnin tók ekki eftir að póstberinn
var meinlegur við liana. „Fröken
Magda Hörven — það mun eiga að
vera þú?“ sagði hann um leið og
liann afhenti brjefið.
Hann hafði orðið að fara óviðbú-
inn, því systir hans var veik, fyrir-
gefðu að jeg kom ekki. Og þarna
voru mörg innileg orð og löng röð
af skákrossum, en skákross merkir
koss.
Það var nærri því gott að hann
skyldi verða að fara, áður en liann
fjekk tækifæri til að tala við fólk. En
nú hafði hún dálítið að sýna henni
Amöndu!
Og hún hitti hana aftur miklu
fljótar en hún hafði búist við. „Að
hugsa sjer, hann kemur á móti mjer
á brautarstöðina, flýttu þjer, taktu
töskuna mína og láttu sem þú þekk-
ir mig ekki! Það kom óskaplegt óða-
got á hana, hún ýtti handtöskunni
til systur sinnar og flýtti sjer inn-
eftir stjettinni í öllum mannfjöldan-
um.
„Hver?“ hrópaði Amanda og botn-
aði ekki í neinu.
„Hann, auðvitað!" sagði Magda og
flýtti sjer áfram.
„Nú-ú!“ Nú skildi Amanda alt svo
mætavel. „Ojæja, hefir hann komið
á stöðina!“ Hún dróst afturúr með
vilja og velvild, með stóran böggul í
gráum umbúðum undir annari hend-
inni og ljótu handtöskuna hennar
Mögdu í hinni hendinni. Hún gætli
þess aðeins, að bilið milli þeirra
yrði ekki of langt, svo að hún gæti
sjeð hann þegar þau mættust. Him
gaut augunum til Ijóta pappakofforts-
ins — ónei, það er skiljanlegt að hún
vildi ekki hafa þetta, þegar þau hitt-
ust, hann og hún Magda.
Auðvitað hafði Magda svarað brjef-
inu hans, hún hafði víst getið um
það líka, hvenær hún kæmi aftur í
horgina. En ekki hafði henni dottið
í hug, að hann kæmi á brautarstöð-
ina. Þarna stóð hann svo ungur og
kurteis og tók ofan fyrir henni. „Jeg
var svo hræddur um, að einliver ann-
ar kæmi og tæki á móti þjíer“, sagði
liann. „Hver ætti svo sem að taka
á móti mjer“, sagði hún glaðlega,
en iðraðist þess á sömu stundu, því
auðvitað voru það tíu fyrir einn,
sem vildu taka á móti finni fröken
þegar hún kæmi i borgina.
Þegar þau komu út af stöðinni
lióaði hann í bifreið. Þetta var ljóm-
andi, þvi þarna við söluturninn stóð
hún Amanda með handkoffortið og
pakkann og horfði á þau. Hún læddi
liendinni upp að bakrúðunni í bíln-
um og bandaði til hennar um leið og
)iau óku framhjá.
Þetta varð inngangur sannkallað. a
gæfustunda fyrir Mögdu í höfuð-
staðnum, — baðferðir i Kattarvík á
sunnudögum, knattspyrnur og bi >.
Um haustið og fram á vetur var hún
með honum í leikhúsunum, öllum
þessum skemtilegustu, þau voru á
Kaffistofunni, í Bjórskálanum og
ýmsum öðrum fínum samkomustöð-
um, með liljómleikum og fínu fólki.
Hún hafði eignast fastan leiðsögu-
mann og alt var i himna lagi.
Svo var það einn morguninn að
hún kom askvaðandi heim til Am-
öndu og sýndi henni að hún hafði
fengið flunkunýjan og spegilfagran
trúlofunarhring á rjettan fingur, og
systirin sem stóð á hausnum i stór-
þvottinum ljet þvott vera þvott, þurk-
aði af lúkunum á sjer og svo röbh-
uðu þær lengi saman inni í komp-
unni hennar.
„En þú liefir víst sagt honum, að
þú ert bara vinnukona hjerna i
borginni?“
Þá varð Magda eitthvað svo lang-
dregin og skrítin í framan og fór
uiidan í flæmingi.
„Hefirðu ekki sagt honum það?“
hrópaði Amanda i skelfingu. „En
þú munt þó ætla að giftast nonum
úr því þú ert trúlofuð honum'?"
Og nú fyrst rann það upp fyrir
henni, hve bjánalega hún hafði far-
ið að ráði sínu. Hún setti upp skeifu
og fór svo að gráta og Amanda grjel
ofurlítið líka, til samlætis. Þetta var
ógaman.
„En þykir þjer ekki vænt um
hann?“
Magda hágrenjaði, hún hrópaði
hátt og vafði vasaklútnum um
fmgurinn.
„Það er nú meinið, að mjer þykir
svo ógn vænt um hann“.
Þarna sátu þær lengi og góndu
vonlaust út í loftið.
Svo stóð Amanda upp. „Jeg skal
reyna að tala við hann“.
„Æ, nei, nei“ lirópaði Magda. Svo
skældi hún dálítla stund aftur, en
Amanda góndi út i eilífðina.
„Jæja“, sagði hún loksins, „það
verður að ganga meðan það getur“.
Og svo var það eins og þær hefðu
báðar tekið málið út af dagskrá i
þetta sinn. Amanda fór aftur að þvo
og Magda fór að dútla i sinni vist.
Hún hafði bara stolist burt ofurlitla
stund og nú tók hún aftur til við
ryksuguna, og hún söng meðan ryk
sugan suðaði og hvein og yfirgnæfði
gleðiljóðin hennar.
En þetta varð skammgóður vermir.
Nú kom aftur sumarorlof og
Magda og Amanda ætluðu eð verða
samtimis heima eins og fyr. Og þá
\ar það eitt kvöldið að Sverrir kom
og sagði henni glaður frá þvi, að
hann hefði koinið þvi þannig fyrir,
að hann fengið orlof um leið og liún.
Hann hefði skrifað sumargistihúsinu.
sem hann var á í fyrra, og nú
mundu þau fá að njóta margra góðra
daga saman.
Henni fanst hún ætla að sökkva
þarna sem hún stóð. Ilún varð að
liarka af sjer að láta ekki lappirnar
bogna undir sjer.
En hann hafði ekki ætlað sjer að
koma til hennar á öðalssetrið, flýtti
hann sjer að bæta við — hann var
svo hógvær, hann Sverrir.
En Mögdu fanst öll tilveran hring-
snúast fyrir sjer. Hún vissi að það
var ómögulegt að vera þarna i orlof-
inu nema hann fengi að vita um
alt.
Reyndar var hann alls ekki eins
fínn og lhin liafði haldið í fyrstunni,
hann vann i búð og var alls enginn
yfirmaður með burgeisalaun. En
samt! Drottinn minn, hvað átti hún
að gera?
Hann Sverrir var svo glaður og
ánægður — en hvað það verður
skeintilegt þarna upppfrá! Var ekki
vatn þarna neinsstaðar, sem hægt
væri að fá að veiða i? Honum þótii
svo gaman að veiða. Og svo skyldu
þau fara langar göngufarir og koma
við á seljunum. Og að fá að vera
saman allan daginn!
Og Magda liugsaði, hvað þetta
hefði alt verið ljómandi skemtilegt
— bara, bara að hún liefði ekki
hagað sjer eins og bjáni.
Nóttina eftir sat hún við að skrifa
honum úppsagnarbrjef. Hún snökti
og grjet, reif blaðið i tætlur og fitj-
aði upp á ný. Hún hafði hagað sjer
eins og vond manneskja, skrifaði
Imn, þvi að hún ætti kærasta fyrir
heima i sveitinni. Henni þætti ó-
sköp vænt um hann og hún mundi
Tið yætum orðið
150 ára
— segir dr. Voronoff.
Yngingalæknirinn Serge Voronolf
var nýlega á ferð í Englandi í þeim
erindum að sjá um enska útgáfu á
nýrri hók eftir isig. í viðtali sem
hann átti við blaðamann frá „Daily
Mail“ hafði Voronoff orð á því, að
enskar konur hefðu ineiri hug á að
láta yngja sig upp, en konur annara
landa. „Konur annara landa láta sjer
nægja: að líta unglega út, en enskar
lconur verða að vera ungar. Þær
vilja leika golf, fara á dýraveiðar og
dansa eins og dætur þeirra eða jafn-
vel dæturdætur. Þær vilja halda lílc-
amsstyrknuin eigi síður en fegurð-
inni“. Voronoff segir annars, að það
sjeu einkum karlmennirnir sem láta
yngja sig; þeir eru tífalt fleiri en
kvenfólkið. Reyndar segir hann, að
kvenfólkið eldist seinna en karl-
menn og sje það hollara líferni að
þakka:
„Það er ekkert því ti! fyrirstöðu,
að menn og konur geti orðið 140 ára. «
Athuganir mínar liafa sýnt, að dýrin
lifa yfirleitt sjö sinnum þann tima,
sem þau eru að ná fullum þroska.
Mennirnir eru fullþroska um tvit-
ugt — ef þeir lifðu útilifi við eðlileg
skilyrði, lifðu ástarlífi og kynnu að
hlæja og gráta ættu þeir að gela enst
í sjö sinnum 20 ár. Kvenfólkið kemst
nær þessu marki en karlmennirnir".
Þá bætir hann því við, að með þján-
ingarlausri aðgerð, sem taki hálfan
annan tíma, geti konan bætt fimtán
árum við æfi sína.
Sjálfur er Voronoff orðinn 08 ára.
Líklega hefir liann yngt sig, þvi að
fyrir fáeinum áriun gifti hann sig.
Kona lians er 24 ára og kvað vera
ljómandi falleg. Ilún er dóttir augn-
læknis i Wien.
----x----
Alfons Spánarkonungur dvaldi _>
vikur í sumar i Königswarthöll hjú
Marienbad i Tjekkoslóvakiu. En
kommúnistar gerðu honum lifið svo
leitt, að hann varð að hverfa þaðan
aftur til Wien. Þeir máluðu á vega-
skiltin kröfu um, að konunginum
yrði þegar vísað úr landi, en ekki
er þess getið, að þeir hafi málað
upp neinar svívirðingar.
Einn af frægustu málurum Dana.
Oscar Mathiesen, varð nýlega 75 ára,
Hjelt hann stóra málverkasýningu
i tilefni af afmæli sínu.
aldrei gleyma honum. En það væifi
ekkerl við þessu að gera.
Svo dró hún hringinn af fingri
sjer, fallega spegilfagra hringinn —
vafði hann gætilega inn í silkipapp-
í og lagði hann innan í brjefið.
Þá kjökraði hún hátt.