Fálkinn - 28.11.1936, Blaðsíða 10

-10
F A I. K 1 N N
I w Copynghl P. I. B. Bo» 6 Coi>enhogC-. Zí. J )
Nr. 413. Adamson og betri maðurinn hans.
Copvright P. I. B. Box 6 Coppnhci
Nr. 414- Adamson fer í skyrtuna
S k r í 11 u r.
— Heyrffu, Emil. Mjer finst rœkall- fíjóðar varir fram í andlátiiö.
ans sviðalykt hjerna!
— Hver er þessi unga dama?
— Það er konan mín.
— Konan yðar?
-— Já, jeg hafði endaskifti á henni.
Kaupmaðurinn er að segja búðar-
stúlkunum sínum hvernig þær eigi
að selja:
— Stúlkur mínar, þegar einhver
viðskiftavinur sjer ekki það sem hún
vill kaupa, i því sem þið leggið fram
HÚN: — Æ, drottinn minn. Og þú,
sem ekki hefir borgað iðgjajdið af
líftryggingunni þinni síðasta missir-
ið!
til að sýna, þá verðið þið að sjá um,
að hún vilji kaupa það sem þið get-
ið sýnt henni.
Hend—urnar upp og ekki
nokkra hreyfingul
— Þetta er pipan hans pabba. Hún
mamma var að setja upp ný glugga-
tjöld fgrir Hvítasunnuna og vilt ekki
láta hann regkja inn i stofunni síðan
— Mjer þætti vænt um að jeg gæti
fengið frí í clag. Mig langar til að
fylgja henni tengdamóður minni til
grafar.
— Jeg segi sama ng alt eins, sagði
hú sbóndinn.
— Hvað er mannæta, sem hefir
jetið' hann föður sinn?
— Saddur.
— Og þegar hann hefir jetið haíia
móður sína líka??
— Þá er liann foreldralaus.
— En þegar hann hefir jetið alla
ættingja sína?
— Þá er 'hann einkaerfingi.
— Og hvar getur hann fundið
samúð eftir að hafa drýgt öll þessi
ódæði?
— Undir bókstafnum S í orða-
bókinni.
Umrenningurinn var að enda við
að segja: „Þakkir, hjartans þakkir
frú, þegar hann sneri sjer við og sá
að lögregluþjónn nálgaðist. Hann
þorði ekki að standa kyr við dyrnar
og gekk því út á götuna og Ijet eins
og ekkert væri.
— Bíðið þjer við, sagði lögreglu-
þjónninn og tók hendinni á öxlinni á
hetlaranum. — Hvað voruð þjer að
vilja þarna i húsinu.
— Ekki neitt!
— Ekki neitt? Við skulum'nú at-
liuga það. Hvað eruð þjer með i vös-
unum?
Umren ningurinn varð að taka tvo
höggla úr vösum sínum — það var
í þeim smurt brauð, með allskonar
álagi.
— Ekki neitt! sagði lögregluþjónn-
inn aftur. — Þjer hafið betlað þarna
í húsinu. Já, það hafið þjer gert!
— Betlað! — Jeg betlað! Hvílik
ósvífni! kallaði umrenningurinn reið-
ur. -— Þetta eru sýnishorn frá smjör-
hrauðsstofunni, sem jeg er seljari
fyrir.
Gvendur kemur ljómandi af ánægju
inn í kenslustofuna og segir við
kenslukonuna: — Hún Anna systir
niin hefir fengið mislingana!
''eslukonan bretti rsig og segir
ávítandi: — Hvernig dettur þjer í
hug, að koma hingað í'skólann? Þú
veist vel, að þú mátt það ekki!
Farðu undir eins heim til þin og
komdu ekki aftur fyr en hún er orð-
in heilbrigð!
Gvendur fór og þegar hann kom
heim tautaði hann í afsökunarróm:
— Jeg komst ekki að til þess að
segja kenslukonunni, að hún systir
mín á heima austur á fjörðum.
1