Fálkinn


Fálkinn - 13.02.1937, Blaðsíða 6

Fálkinn - 13.02.1937, Blaðsíða 6
6 F Á L K 1 N N Walter E. Grogan: Brúðkaupsgesturinn. Ilverfið kringum Paddingtonstöð- ina i London er eins og þjettriðið net úr mjóum og kyrlótum götum. í flestum húsunum eru litlar versl- anir á neðstu hæð, húsin stutt og breið ineð kynstrum af smáíbúðum en engum lyftum. Fólkið sem þarna býr er fátækt af öllu nema vonun- um — og loforðum, þegar það er að tala við lánardrotnana. Nóvembernæðingurinn gat verið bitur, þegar hann andaði í þessum gráu og skitnu götum. Alec Turner bretti kragann á gamla frakkanum sínum upp að eyrunum. Hann reyndi eftir megni að yfirgnæfa vælinn i vindinum með því að blístra, því að liann var ungur og þarafleiðandi von- glaður. Þessir eiginleikar koma að góðum notum jafnvel þó maður sje ekki nema ungur leikari, sem vonar að fá stöðu við leikliús i Westend, en verður sífelt að flakka sem um- ferðaleikari án þess að fá nokkra livíldarstund. — Afsakið þjer, mætti jeg ekki tala við yður rjett i svip! Ungi leik- arinn sá gamlan og kengboginn mann, se'm kom til hans af gang- stjettinni hinumegin. Hann kendi í brjósti uin manninn. Hann var einn þeirra, sem liafði lent i skítnum, rekald í stærstu borg veraldarinnar. — Hvað var það? Hann staðnæmd- ist og athugaði manninn eins vel og hann gat í hólfdimmunni. Röddin hafði stöðvað hann. Hún var ekki ein af þessum kjökrandi röddum atvinnubetlaranna áleitnu. Hann tal- aði eins og mentaður maður. Það var einhver virðuleiki yfir mann- inum — þó að liann blygðaðist sín auðsjáanlega fyrir að óvarpa Turner. — Jeg tek nærri mjer að gera þetta, herra! Röddin var há og skalf. Mögur og skjálfandi hönd hjelt gauðslitnum jakkanum saman að framan. Hann hóstaði þurrum og særandi hósta við og við. — Jeg hefði aldrei trúað — nei, þjer kærið yður ekkert um að vita það. Turner stakk hehdinni í vasann. Það var ónotalega lítið um peninga þar, — en það stóð ó sama. Augna- ráð mannsins var liræðilegt — sama augnaróð og hjá soltnum hundi. sem ætlar að gefa bita. — Yður liður ekki vel? Turner reyndi að telja peningana sem hann átti, án þess að taka þá upp úr vas- anum. — Jeg svelt. Maðurinn sagði þetta ckki með neinni tilfinningu. Það var það, sem liafði mest áhrif. þegar menn sem leggja sig í líma til þess að gera röddina ástriðufulla þegar þeir segj- ast vera að segja sannleikann, hafa engin áhrif. Ef þeir eru ekki stadd- ir á fáförnum stað og eru sterkir. — Jeg — jeg gæti ekki gert þetta, ef sulturinn væri ekki svona áleitinn. Þegar maður er sokkinn eins langt og jeg er gerir ein auðmýkingin meira eða minna hvorki til né frá. Hann þrengdi orðunum fram og leit svo undan. — Heyrið þjer, sagði Turner. — Það vill svo til að jeg á heima í ein- um af þessum kumböldum hjerna. Komið þjer með mjer og fáið yður matarbita! — Herra! Lítið — lítið þjer á mig! — Þjer eigið við fatnaðinn. Það er í lagi. Þjer eruð eldri en jeg, svo að það er eðlilegt, að fötin yðar sjeu slitnari. Mjer þykir vænt um að sjá það. Jeg hjelt að fötin mín væru að syngja útgönguversið, en nú sje jeg að þau geta enst mörg ár enn. Betlarinn hló. — Jeg þakka yður innilega. Hann hneigði sig fyrir- mannlega. Svo bætti hann alt í einu við, eins og honum kæmi nokkuð nýtt í hug: — Get jeg rjett til, að þjer sjeuð einhleypur? — Nei, guði sje lof, svaraði Turner. Það átti ekki fyrir injer að liggja. — Eiginkona! Betlarinn hugsaði sig um. — Kvenmaður ó heimilinu. Það er sagt að konurnar sjeu mildar og alúðlegar, en þær eru svo fínar. Þær vilja ekki óhreinindi inn á lieim- ilið. — Jeg á sápu og handklæði. — Og svo eru nágrannarnir. Þeir eru vandfýsnari en vinirnir og þess- vegna er vert að óttast þá. Konan yðar mundi óttast masið í þeim. Fað- ir hennar“ — er jeg viss um að þeir mundu skíra mig — „læddist inn til hennar eins og betlari — óhreinn og illa til fara — líklega drekkur hann Iíka“. Þjer þekkið þetta, herra? Hús- freyjurnar vilja ekki eiga slíkt á hættu, þessar venjulegu. — En konan mín er ekki ein þeirra „venjulegu“, sagði leikarinn blátt áfram. Hún er hlind og heyrn- arlaus, hvað nágrannana snertir. Hún hægri og vinstri til þess að sjá betur. Anddyrið var mjög þröngt, og Alec Turner var hreiður um herðarnar. — Það er brúðkaupsgesturinn okk- ai' sagði hann. Gamli lotlegi maðurinn hneigði sig. — Jeg vissi ekki að hjer væri brúðkaup, frú. Hefði jeg vitað það þá liefði sulturinn jafnvel ekki gel- að knúð mig til þess að verða sam- ferða manninum yðar. Jeg fer. Hann bretti jakkakraganum upp aftur og lagði hornin saman að liálsmálinu með skjálfandi fingrunum. — Nei, nei. — Beatrice komst við. Henni lá við að blygðast sín er hún fann virðuleikann, sem þessum föru- manni var svo einlægur. — Það er ekki brúðkaup heldur er það fyrsti giftingardagurinn okkar. Og þjer er- uð hjártanlega velkominn! Beatrice lagði ó borðið, en menn- irnir tveir, ungi og vonglaði leikar- inn og gamli vonlausi betlarinn sett- ust í stofunni. Augu gamla mannsins ljómuðu af fögnuði þegar Turner fór fram í eldhúskytruna og kom aftur með steikt dilkslæri ásamt ýmsu til- heyrandi. Og augu hans eltu flösku af ódýru cliianti meðan lnin var á leiðinni frá skenknum og að horðinu. Merkið á flöskunni var fínt þó að innihaldið væri ljelégt. Gainli maðurinn borðaði með góðri lyst fyrst í stað, en bráðlega tók £J| | vill lifa lífi sínu, eins og hún sjálf telur rjettast. — Það er sjaldgæft að heyra uni svoleiðis konur. — Henni þykir áreiðanlega vænt um að sjá yður, sagði Turner ákveð- inn, af því að hann var ekki alveg viss um það. Hvaða maður er ekki svolítið órólegur þegar hann kemur heim með óvæntan gest, jafnvel þó hann sje vel klæddur? Turner opnaði gangliurðina að súð- aríbúðinni og kallaði: Bee! Falleg smávaxin kona með rautt hár kom út úr út úr stofudyrunum og kallaði: — En hvað þú kemur seint, Alec! Svo þagnaði hún. Það stóð maður bak við Alec og hún var í morgun- kjólnum. Hann fór henni ljómandi vel, liturinn var samstefndur við bláu augun, sem ljómuðu af ánægju, en að vísu var kjóllinn tæplega hoðlegur til að taka á móti gestum i honum. — Jeg kem ekkert seint, svaraði Alec. En það er gaman að heyra, að konunni, sem manni þykir vænt um, finst að maður komi of seint, því að það hendir á, að henni finnist tím- inn lengi að líða þegar maður er ekki heima! Jeg kem meira að segja tíu mínútum fyrir tímanrr! Hefirðu saknað min, gullið mitt? — Ekki vitund! Konan hans kast- aði höfði og ljet eins og sig gilti einu hvenær hann kæmi, en það var ekki hægt að blekkjast á því lát- bragði. — En .... Hún gægðist til Beatrice að furða sig á því, að hann virtist hafa mist matarlystina. Ilann tók aðeins örlitla sneið af síróps- kökunni og var liún þó ekki nema lítið hrend. „Eldavjelarskömmin er að erta mig með því að skemma fyrir mjer matinn", sagði Beatrice. — En jeg vona að hann bragðist samt. Gerið þjer svo vel að fá yður meira! — Nei, þökk, jeg er svo óvanur að borða mikið. — Þetta hefir verið konungleg máltíð fyrir mig. Chianti- nektarinn og alt hitt. En nú get jeg ekki borðað meira. Jeg hefi ofurlít- inn svima, aðeins lítinn — það kem- ur af þvi að jeg hefi fastað svo lengi. Alec lijálpaði konunni sinni að taka af borðinu, en gesturinn fjekk sjer i pípu lijá húsbóndanum. — Hann hefir sjeð betri daga, svo mikið er víst, sagði Beatriee við Alec meðan hún var að koma matarleif- unum fyrir í búrskápnum. — Hann hefir að minsta kosti varla sjeð verri daga, sagði Alec og setti diskana i vatn, svo að hægra yrði að þvo þó. — En þetta er mentaður maður. Og svo virðulegur. — Það lítur út fyrir að liann sjé jafn óvanur að fá sæmilega máltíð eins og við að eta styrjulirogn. — Já, hann virðist vera þraut- pindur af sulti. Guð blessi þig Alec, fyrir það að þú komst með hann heim! — Þjer þótti það þá ekki miður, gullið mitt? — Nei, öðru nær. Það er að segja, í fyrstunni var jeg það, en hann er svo kurteis og svo þakklátur. Jeg er hrifin af honum. — Nú, nú, liægan, liægan, Bee! Þú veist hvernig jeg er þegar jeg verð afbrýðissamur! — Hvað ertu að bulla? Gamli maðurinn stóð upp þegar þau koniu inn aftur. -— Nú verð jeg að fara. Þið hafið tekið mjer undur- samlega vel. Mjer hefir verið hingað- koman einsog æfntýri, lieimilislaus- um veslingnum. — Nei, þjer megið ekki fara strax, mr...... mr........ Bee þagnaði og liló. — Við erum orðnir góðvinir og svo vitum við ekki einu sinni nöfnin hvert á öðru. Maðurinn minn ei Alec Turner, leikarinn. Hún þagn- aði því að gesturinn ljet sjer fátt um finnast þó hann heyrði nafnið. Al- menningur virtist vera blindur og lieyrnarlaust gagnvart bestu lista- mönnum þjóðarinnar! — Og jeg er Beatrice, kona hans. — Og jeg er — jeg var Paul Ver- mont. Líka leikari. Höfuð gamla mannsins skalf er hann nefndi nafn- ið, en liann bar það hátt. — Leikari! kallaði Alec sigri hrós- andi. — Datt mjer ekki í hug! — Hversvegna? spurði gesturinn þegar. — Vegna framburðar yðar. Og radd- arinnar — hún er svo þjálfuð. — En þjer kannist ekki við nafn mitt? ’ Nei, auðvitað ekki. Enginn kannast við það framar. En — einu sinni — nei, það stoðar ekki að tala um það. — Þjer voruð leikari? spurði Bee og tók andann á lofti. Skyldi endir- inn á erilsömum æfiferli verða svona hjá Alec? — Jeg var talsvert þektur. Að vísu ljek jeg eingöngu utan Lunúnaborgar, en það eru til tryggir áhorfendur í minni b'orgunum líka. En jeg vonaði að vinna fullan sigur í London. — Já, hver er það, sem ekki gerir það? — En vonir mínar brugðust. Æ, jeg er brúðkaupsgestur hjerna og vil ekki segja neitt, sem getur varpað skugga á daginn. Skál fyrir ham- ingjusamri framtíð ykkar beggja! Hann lyfti glasinu og drakk. — Það eru ekki margir eins óheppnir eins og jeg var. — Alec á áreiðanlega glæsilega framtíð fyrir höndum, sagði Beatrice fagnandi. — Jú. vitanlega, sagði gamli leik- arinn en það var engin sannfæring í orðunum. — Sumir vinna gull og græna skóga. Sumir verða meira að segja leikhússtjórar. Jeg hefi þekt nokkra, sem farnaðist þánnig. — Vilja þeir ekki hjálpa yður? Það var Turner sem spurði og hann var dapur. Saga brúðkaupsgestsins var eiginlega ekki. skemtileg. — ónei, ekki er því til að dreifa. Jeg hefi hjálpað mörgum .... en hversvegna er jeg eiginlega að rifja þetta upp! Orðið að „mishepnast" er ekki til í orðabök unga fólksins. Þjer eruð ungur, kunningi. Kórónan er til jiess að vinna Iiana. Jeg er vanþakklátur glópur, að sitja hjerna og rekja raunir mínar, ]ió að jeg hafi i kvöld fengið sönnun fyrir því að gamla móðir Jörð fóstrar enn hjarta- gott fólk eins og ykkur. — Það er eðlilegt, að þjer sjeuð bitur, sagði Beatrice með hluttekn- ingu. Hún fann til kvíða um örlög Aleces. — Það er máske afsakanlegt núna, frú. Það kom harka í hrukkótta and- litið. — Jeg fór að tala við Larry Lowther í dag. — Larry Lowther lirópaði hús- freyjan. Leikliússtjórann? — Jú, rjett er það. — Þennan þræl-

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.