Fálkinn - 06.03.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
— Nei, en þetta er svo mikið. Þu
Hætir orðið leiður á henni.
— Þá get jeg flúið inn á skrifstof-
una mína — jeg þarf ekki að sjá
hana fremur en mjer sjálfum líkar.
— Ó, livað þetta væri gaman —
en, en hara að það sje ekki of mikil
eigingirni af mjer, að fara fram á
þetta'?
— Langt frá þvi! Vauquelin var
hinn náðugasti. S.egðu að við grát-
bænum hana um að koma. Segðu að
heimili okkar eígi að verða hennar
líka, svo lengi sem hún vilji sýna
okkur þann heiður að vera lijer. Jeg
skal skrifa henni nokkrar línur sjálf-
ur. — Hefir það ekki altaf verið
heitast ósk min og mesta gleði, að
uppfylla óskir þínar'?
Þegar þær höfðu skifst á nokkrum
brjefum ljet ungfrú Paumelle tilleið-
ast að koma og það leið ekki á
löngu þangað til hún fann sig heima
í fjölskyldunni. Blanche var gleði að
taka eftir því, að faðir liennar dró
sig sjaldan í hlje. Hann gerði það
minsta kosti aldrei meðan Blanche
var i píanótímunum.
Svo var það einn góðan veðurdag
að gamall kunningi hans. Brigard að
nafni, koin í heimsókn til hans. Er-
indið var að bjóða Vauqueline son
sinn fyrir tengdason.
— Góði vinur, jeg hefi ætlað henni
dóttur minni annan, svaraði Vau-
queline ákveðinn.
En þessi heimsókn kom honum í
slaemt skap, því að hann sá fram á,
að undir eins og Blanche giftist, yrði
(ieorgette að flytja á burt.
Næsta skifti sem þau Georgette
vo.ru ein saman spurði hún, hvað
það væri sem amaði að honum.
— Ekki neitt. Jeg var að hugsa
um framtíð barnsins míns. Feður
hafa mikla ábyrgð.
— Jeg vona, að yður finnist það
ekki forvitni þó jeg spyrji, livað um
sje að vera.
— Er jeg ekki vanur að trúa yður
fyrir öllu? Monsieur Brigard kom til
þess að mælast til mægða við mig.
Hann vill láta ison sinn giftast
Blanche.
— Hefir hann enga atvinnu, jiessi
sonur hans?
— Jú, hann hefir afbragðs stöðu.
— Hafið þjer nokkuð út á hann
sjálfan að setja?
— Ekki vitund, liann er besti mað-
ur í aíla staði. En jeg hefi nú hugs-
að mjer annað með Blanche.
— Já, hann Daudenarde! Jeg hje!t
þjer væruð orðinn afhuga þvi.
— Engan veginn. Jeg vil að hún
giftist Daudenarde; við verðum að
tala um það við tækifæri, móðir
h.ans og jeg.
— En, þjer ætluðuð að tala við
liana fyrir níu til tíu mánuðum?
— Maður verður að fara hægl og
rólega í slíkum málum.
— Blanche er svo indæl og falleg.
En það eru fleiri fallegar stúlkur i
París. Ef þjer viljið láta verða úr
þessu, verðið þjer að gæta vel að
því, að hann gangi yður ekki úr
greipum.
— Það er engin liætta á því, sagði
Vauqueline hálf gramur. — Jeg fer
til frú Daudenarde — þegar Blanche
er orðin dálítið eldri.
Georgette ljetti litið við þetta, sjer-
staklega af því að Blanche hafði trú-
að henni fyrir því— og roðnað um
leið — að sjer litist einstaklega vel
á Daudenarde.
OG svo, einmitt þegar hinn ljett-
úðugi faðir hafði bannfært allar
Imgsanir um hjónaband dó.ttur sinn-
ar, fór það hvorki betur eða ver en
að frú Daudenarde kom sjálf tii að
fitja upp á ráðahagnum.
— Góða frú, hún dóttir mín er of
ung, svaraði hann undir eins.
— Hún er tultugu og eins, sagði
frú Daudenarde. Jeg var ekki nema
nítján þegar maðurinn minn átti mig.
— Jú, en hún móðir mín var þrjá-
tíu ,og tyeggja þegar hún giftist, og
hún sagði altaf að það væri bésti
aldurinn.
— Þrjátíu og tveggja? hrópaði frú
Daudenarde með fyrirlitningu. —
Eigið þjer við að við eigum að fresta
samtalinu í ellefu ár?
— Svo harða kosti vil jeg ekki
setja, sagði vesings maðurinn i öng-
uiii sínum — en uppástunga yðar
kennir mjer svo óvart — jeg verð
að hugsa mig um.
Georgetta, sem kuniii að leggja
saman tvo og tvo, var fljót að giska
á erindi frúarinnar. Vauqueline vildi
helst sem fæst um að tala, en þegar
Blanclie fór að andvarpa hátt næstu
daga og gerðist svo lystarlaus —ineira
að segja á súkkulaði, þá skildi Georg-
ette hvað á spítunni hjekk, og að
hún yrði að tala við föður hennar.
— Jeg vona að samtal yðar og frú
Daudenárde hafi fengið góðan endi,
dirfðist hún að segja einn daginn,
þegar þau sátu ein í stofunni.
Vauqueline hrökk i kút. — Hvað
segið þjer spurði hann vandræða-
lega.
— Verður tfúlofunin opinberuð
bráðlegú?
— Ilvað er þetta? Hversvegna á
endilega að ræna mig einkabarni
mínú? stundi liann.
— Er það svo að skilja, að ekkert
sje afráðið enn?
—- Hversvegna á barnið endilega
að trúlofast? Líður okkur ekki vel
eins og er? Jeg liefi ekki gefið frú
Daudenardé svar enn — jeg verð að
fá umhugsunartima. Hafið þjer nokk-
urntíma liugsað út i það, að þégar
Blariche giftist verð jeg aleinn?
— Já, jeg veit líka, að þjer hafið
hugsað um það sjálfur.
— Það verður hræðilegt að eiga
að vera aleinn.
Það er þá yðar vegna en ekki
liennar, að þjer sláið málinu á frest?
— Þjer skiljið ekki föðurtilfinn-
ingarnar.
—: Jeg hefi aldrei átt föður.
— Þegar jeg missi hana verð jeg
aleinn. Það þarf ekki föður lil þess
að skilja það.
— Þjer getið heimsótt hana. Og
hugsið yður hve skemtilegt það verð-
ur að eignast barnabörn.
— J.eg kæri mig ekkert um barna-
börn, — jeg er ekki orðinn örvasa
afi! sagði Vauquelin og reiddist.
— Svo gætuð þjer líka gift yður
aftur.
— A mínum aldri! Hver niundi
vilja mig. Einhver gömul og skorpin
ekkja?
— Það kemur oft fyrir, að ungar
stúlkur giftast mönnum, sem eru
miklu eldri en jiær.
— En ekki af ást! Segið þjer mjer.
Hvað haldið þjer að jeg sje gamalD’
— Þjer eruð maður á besta aldi.
— Það er kurteislega tekið lil orða
i staðinn fyrir „dauður úr öllum
æðum“. Hugsið þjer yður, ef jeg
yrði nú ástfanginn af ungri stúlku,
sem væri aðeins litlu eldri en
Blanche — gagntekinn af ást, sem
gerði mig ungan i annað sinn —
haldið þjer þá, að hún mundi hlæja
að mjer?
— Hana mundi ekki dreyma um að
lilæja að yður, ef hún væri verðug
ástar yðar.
— Haldið þjer í alvöru, að ung
stúlka gæti gifst mjer af ást? Haldið
þjer að hún gæti sjeð mig i rómaii-
tisku ljósi — án þess að finnast jeg
hlægilegur ■*— án þess að láta hrukk-
urnar kringum augun ó mjer liræða
sig — eða gráu hárin. Það efast
jeg stórlega um.
— F.kki ef þjer kynnuð að veíja
rjett.
— Hver velur þegar ástin er i
tafli? Það eru örlögin sem velja. Og
hvað munduð þjer kalla rjett valið.
Hve göniul ætti hún að vera?
—- Nógu gömul til að vitá hvað
Enskir dómarar mega ekki sam-
kvæmt gamalli venju kveða upp dóm
án jiess að hafa parruk á höfðinu.
Hjer sjást tveir enskir dómarar vera
Lögreglan í Bukarest kvað fylgjast
vel með tímanum og öllum nýungum
i starfinu. Hjer sjest flokkur lögreglu-
manna með sporhunda sína. Hafa
getið laðast að henni.
— Og livað svo meira?
— Hún yrði að eiga eitthvað til,
svo að þjer þyrftuð ekki að vera
bræddur um, að hún hefði gifst yð-
ur vegna peninganna. Henni ætti að
þykja vænt um dóttur yðar — liafa
áhuga fyrir framtíð hennar, svo að
hún gæti ráðið yður heilt, þegar
þjer væruð á báðum áttum. Svo
inaður víki aflur að frú Daudenarde,
að koma úr Westminster Abbey að
aflokinni guðsþjönustu, þar sem dóm-
urinn var helgaður á ný eftir rjett-
ar-fríið.
þeir verið vandir á að sitja á haki
vfirboðara sinna þegar þeir eru send-
ir út af örkinni til þess að leita uppi
flóttamenn.
þá ræð jeg yður til að skrifa henni
undir eins í dag og gefa samþykki
yðar til trúlofunarinnar.
Vauqueline stóð agndofa og starði
á liana stórum og undrandi augum.
— Georgette. Elsku besta Georg-
ette! Þú ert að lýsa sjálfri jijer. —
Er þjer alvara að þú viljir mig?
— Hvort mjer er alvara! sagði hún
og tók mjúkum arminum um tiáls-
inn á honum.
----x----
hún vill. Nógu ung lil þess að jijer