Fálkinn - 22.05.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
illa. Hann rckst á vinkonu fyrri konu sinn-
ar, Olgu Fenton á götunni, og lnin þekkir
hann. Hann reynir að fá hana til þess að
kjafta ekki neinu í fyrri konuna, og homun
tekst að hafa Iiemil á henni í nokkra daga,
með ótrúlegri lygasögu — ekki vantar hann
hugmyndaflugið, mannskrattann — en það
lekst ekki til lengdar og hún fer til prests-
ins síns og segir honum frá öllu og spyr
hann livað hún eigi að gera, og hann segir
að hún skuli segja fyrri konunni frá öllu;
J)að gerir hún og í næsta skifti sem hún liitt-
ir JorgenSen segir hún honum Iivað hún
hafi gerl og liann þýtur eins og hundeltur
til Boston til þess að reyna að fá konuna
sína til að þegja, og þar náum við í hann“.
„En hvað er um komu hans lil veðlánar-
ans?“ spyr jeg.
„Já, ekki má gleyma þvi. Hann sagði, að
það ætli að fara lesl til Boston eftir nokkrar
mínútur og að hann hefði enga peninga á
sjer og mætti ekki vera að því að fara heim
til þess að sækja peninga þess utan lang-
aði hann vist ekki til að liitta seinni konuna
sína, fyr en liann liafði róað þá fyrri, og
bankarnir voru lokaðir, svo að hann setti
úrið sitt. Þetta kemur altsaman heim við
sannleikann".
„Hafið þjer sjeð úrið?“
„Nei, en jeg get fengið að sjá það. Þvi
spvrjið þjer “
„Mjer datt bara dálítið í hug. Þjer lialdið
ekki, að það hafi ekki einhverntíma getað
átt heima í öðrum endanum á úrfestinni,
sem Mimi fjekk yður?“
Hann spratt upp. „Ja, hvert í veinandi!"
Svo gaut hann grunsemdaraugum lil min
og sagði: „Hafið þjer vitneskju um þetta,
eða —“
„Nei, mjer datt það bara svona í hug.
Ilvað segir liann um morðin? Hver lieldur
hann að Iiafi framið þau?“
„Wynand. Hann viðurkennir, að sjer hafi
dottið það i lnig um tíma, að það gæti ver-
ið Mimi, en hann segir að hún hafi sann-
fært sig um það gagnstæða. Hann segir að
hún hafi ekki viljað segja honum frá sönn-
unum, sem hún hefði gegn Wynand. Það
getur hann nú vel sagt til þess að verja
sjálfan sig. Jeg get ekki lnigsað mjer að
það geti verið nokkur vafi á því, að hún
hafi ætlað sjer að nota þessi gögn lil þess
að æra út úr honum peninga, sem henni
hráðliggur svo á.
„Þá haldið þjer ekki að hún hafi komið
með festina og hnífinn til þess að villa“.
Guild setti upp skeifu. „Hún hefði getað
komið með þetta til þess að ná af honum
]ieningum. Finst yður það nokkuð ósenni-
legt“. ^
„Þetta er dálítið of flókið fyrir óbreyttan
mann eins og mig“, sagði jeg. „Hafið þjer
athugað hvort Face Peppler situr ennþá í
fangelsinu í Ohio?“
„Já, hann losnar í næstu viku. Það gefur
skýringuna á demanlsliringnum. Hann
hafði fengið demantshring hjá einurn kunn-
ingja sínum, sem var laus, til þess að senda
henni að gjöf. Það virðist svo sem þau hafi
ætlað að gifta sig og lifa heiðarlegu lifi,
undir eins og hann yrði látinn laus, eða
eitthvað í þá átl. Fangavörðurinn segist að
minsta kosti hafa sjeð brjef sem fóru á milli
þeirra og sem gætu bent i þessa átl. Peppler
fullyrðir við fangavörðinn, að hann vili
ekki neitt, sem geti komið okkur að liði og
fangavörðurinn man ekki til, að hann hafi
sjeð neitt í hrjefunum, sem við gætum haft
gagn af. En auðvitað lijálpar ])að sem við
vifum okkur til þess, að staðhæfa hver til-
gangurinn hafi verið. Við skulum segja, að
Wynand hafi verið afbrýðissamur og hafi
tekið eftir að hún gekk með hringinn frá
þessum náunga og var að búa sig undir að
flýja með honum. Það gæti —'“ Hann hætli
til ])ess að svara í simann. „Já“, sagði hann
i taltækið .... „Já .... hvað segið þjer ....
jú, .... já, já .... en skiljið einhvern eftir
á staðnum .... Ágætt!“ IJann ýtti símanum
frá sjer. „Nýtl blindspor viðvíkjandi morð-
inu, sem var framið i 29. götu í gær“.
„Svo-o?“ sagði jeg. „Mjer lieyrðisl nafn
Wvnands vera nefnt. Þjer vitið, að sumar
raddir heyrast svo vel í sima“.
Hann roðnaði og ræskti sig. „Það getur
vel verið að það hafi heyrst svo .... þvi
ekki það .... jú, víst gat það heyrst svo.
Jeg var rjetl búinn að gleyma: „Við böfum
alhugað þennan Sparrow".
„Höfðuð þið nokkuð upp úr því?“
„Það virðist ekki vera neitt á lionum að
græða fyrir okkur. Hann heitir rjettu nafni
Jim Brophy. Eftir því sem við komustum
næst er hann að draga sig eftir rauðu slelp-
unni hans Nunheims, og hún var reið yður,
og hann var nægilega fullur til að halda, að
hann gæti komið sjer í mjúkinn hjá henni
með því að berja yður“.
„Það var ágæt hugmynd“, sagði jeg. „Jeg
vona að þjer hafið ekki bakað Studsy nein
óþægindi“.
„Er hann einn af vinum yðar? Hann er
gamall tugtbúsfangi log á langt sakareg-
istur“.
„Vist er bann vinur minn. Jeg hefi einu
sinni útvegað honum langa lugthúsvist".
Jeg rjetti út hendina eftir hattinum mínum
og frakkanum. „Þjer eigið annríkt. Jeg ætla
að fara, og —“
„Nei, nei“, sagði liann. „Sitjið þjer bara,
ef þjer liafið ekki annað að gera. Jeg bíð
ennþá eftir dálitlu, sem yður þætti máske
gaman að, og svo getið þjer máske hjálpað
mjer svolítið með þennan unga Wynand“.
Jeg seitist aftur.
„Jeg má ekki bjóða yður glas?“ sagði
hann og dró út skúffu, en jeg hefi aldrei
verið hrifinn af whiskyinu sem lögreglu-
menn drekka, svo að jeg sagði: „Nei, þökk
það er sama og þegið“.
Aftur var hringt í símann og hann sagði:
„Já .... já .... það er ágæll ....
Hann hallaði sjer aftur á bak í stólnum
og lagði lappirnar upp á borð. „Heyrið þjer,
mjer er annars alvara með þetta refabú og
jeg ætlaði að spyrja yður, hvort þ'jer hald-
ið, að jeg ætli að fara til Californiu".
Jeg var ekki búinn að ráða það við mig
hvort jeg ætti að segja honum frá ljóna- eða
strútabúunum í Suður-Californiu, þegar
hurðinni var lokið upp og feitur maður og
rauðhærður kom með Gilbert inn. Annað
augað á honum var alveg lokað af bólgu og
vinstra lmjeð glotti gegnum rifu á buxun-
um.
XXVIII.
Jeg sagði við Guild: „Þegar þjer segið:
komið þjer bara, ])á á maður vísl að þeir
komi, livað segið þjer?“
„Augnahlik", sagði hann, „])að felst meira
í þessu en yður dettur í hug“. Hann sneri að
rauða manninum feita: „Spýltu út úr þjer,
Flint, láttu okkur lieyra söguna eins og hún
gekk“.
Flint þurkaði sjer um munninn með
handarbakinu“. Þessi ungi maður er hreinl
og beint tígrisdýr. Hann er ekki kempulega
vaxinn, en drottinn minn, bvernig hann tók
á móti! Og hlaupið gat hann líka“.
Guild urraði: „Þjer eruð hetja, Flint og
jeg skal leggja til við lögreglustjórann að
þjer fáið heiðursmerki fyrir hrevsti, en það
verður að híða dálítið ennþá. Segið þjer
okkur nú skilmerkilega frá“.
„Jeg var ekki að segja, að jeg hefði gert
neitt sjerstakt“, sagði Flint, „jeg sagði
bara —“
„Mjer er fjandans sama hvað þjer hafið
gert“, sagði Guild, en jeg vil vita, hvað hann
hefir gert“.
„Já, herra fulltrúi, nú kem jcg að því. Jeg
tók við af Morgan klukkan 8 í morgun, og
all var kyrt og rólegt eins og venjulega, og
ekki svo mikið sem köttur hóstaði þang-
að lil klukkan 10 mínútur yfir 2, og hvað
heyri jeg þá nema lykil í skráargatinu!“
Ilann saug upp í nefið og gaf okkur tæki-
færi til að láta undrun okkar í ljósi.
„Þetla var í ihúð myrtu stúlkunnar“,
sagði Guild við mig. „Mjer fanst einhvern-
veginn á mjer, að —“
„Já, yður fanst þetta á yður!“ sagði Flint
og svimaði af aðdáun, „jeg kalla þetta nú
eðlisávísun eða spádómsgáfu".
Guild góndi á liann og hann hjelt áfram.
„Já, herra fulltrúi, lykill — og svo er hurð-
in opnuð og þessi deli kemur inn“. Hann
glotti hreykinn til Gilberts. „Hann slirðnaði
allur af hræðslu, og þegar jeg rjeðist á hann
þaut Iiann út úr dyrunum eins ög fluga og
jeg náði lionum ekki fyr en niðri á 1. hæð,
og þá þótti mjer hann nú berja frá sjer,
pilturinn, og jeg mátti til að gefa honuni
einn á augað til þess að koma vitinu fvrir
hann. Hann er ekki vígamannlegur, en —“
„Hvað gerði hann þarna inni?“ spurði
Guild.
„Hann fjekk ekki ráðrúm til að gcra neitt,
i nn’ _“
„Datt yður í hug að hlaupa á liann án
þess að doka við og sjá hvað liann ætlaðist
fvrir?“ Svirinn á Guild hólgnaði svo liann
stóð útaf flibbanum, og andlitið á honúm
varð eins rautt og hárið á Flinl.
„Mjer fanst hest að eiga ekkert á hættu“.
Guild starði á mig reiðum og vantrúuðum
augum. Jeg gerði mitt hesta lil þess að láta
sýnast svo sem mig gilti þetta einu. Hann
sagði: „Þetta er nóg, Flint þjer getið
beðið fyrir utan“.
Bauðhærði maðurinn vissi ekki hvað
hann átti af sjer að gera. Hann sagði hægt:
„Já, herra fulltrúi, hjerna er lykillinn hans“.
Hann lagði lykilinn á borðið og fór fram að
dyrunum. Þar leit hann um öxl sjer og
sagði: „Og svo stendur hann á því fastar en
fótunum, að liann sje sonur Claude Wyn-
ands“. Hann bló hlakkandi.