Fálkinn - 31.07.1937, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
Nr. 250. Adamson tekst ekki að hitta erkifjandann.
S k r í 11 u r.
— .leg er að serjja: H-j-á-l-p!
.l-e-rj d-r-u-k-n-a!! 1
— tíara að þeirlkomi nú bráðum
með vísirana!
Jói litli horfir á frænku sína, sem
er að reita hænu, og segir: „Heyrðu,
frænka, verðurðu að hátta hana
svona á liverju kvöldi?“
.... og hjerna sjáið þjer kgtr-
una mina.
Faðirinn er að eiga við bridge-
þraut og litla dóttir hans er að lesa
lýsingu á brúðkaupi Júlíönu Hol-
landsprinsessu og er stórhrifin af
allri viðhöfninni í brúðkaupinu.
Loks spyr hún:
— Heyrðu pabbi, eru allar drotn-
ingar og kóngar góð?
— Það er undir þvi komið hvar
ásinn liggur, svaraði gami maður-
inn.
Útvarp frá veðurstofunni:
tíað eru horfur á framhaldandi
þurviðri og hlýindum.
— Það var gott að þjer komuð,
smiður. Það er vist(eitthvað að bað-
ofninum.
Prófessorinn fer á lögreglustöð-
ina til að tilkynna, að vasaþjól'ur
hafi stolið veskinu hans í Aðal-
stræti. Lögreglumaðurinn spyr:
— Urðuð þjer ekki var við, að
höndin færi í vasa yðar?
— Jú, en jeg hjelt að það væri
höndin á sjálfum injer, svaraði
prófessorinn.
— Hvernig datt jijer í hug, að
kasta tveimur viðardrumbum í haus-
inn á honum.
- Af því að sá fyrri liitti ekki.
— Hversvegna hlóstu ekki þegar
liúsbóndinn var búinn með söguna
sina?
Það hefir enga þýðingu. Jeg
á að fara hjeðan eftir viku.
Fangavörðurinn hafði verið á
stofugangi og staðnæmdist við klefa,
sem nýr gestur hafði verið settur i
og segir: — Hjer i fangelsinu reyn-
urn við að láta fangana hafa það
verk fyrir stafni, sem þeir eru van-
astir við. Hvaða atvinnu hafið þjer
stundað?
— Jeg er sjómaður, svaraði fang-
inn. Og fangavörðurinn hætti talinu.
Frú N er fastur gestur á biðstofu
læknisins. Þegar hún kemst að, byrj-
ar hún á löngum fyrirlestri um höf-
uðverk, meitingarörðugleika og þar
fram eftir götunum. Læknirinn
hlustar þolinmóður á hana og gefur
henni lyfseðil upp á flösku af mixl-
úru. Loksins sýndi frúin á sjer far-
arsnið, og glaður var læknirinn, en
i dyrunum snýr hún við og segir:
— Það var satt, læknir, þjer haf-
ið víst gleymt að skoða tunguna i
mjer.
— Þess þarf ekki, frú. Það grær
ekki gras á veðreiðabrautum.
— Hvar er piparsveinunum kald-
ast ?
— Fyrir utan dyrnar hjá þeim,
sem jieir eru ástfangnir af.
— Afsakið þjer ungfrú. Höfum
við ekki sjest einhverntíma áður?
— Það getur vel verið. Jeg var
einu sinni barnfóstra.
— Hvar hefirðu lært þessa fyndni?
— Jeg bjó hana til sjálfur.
— Jæja. Þá ertu talsvert eldri en
þú hefir útlit til.
Pabbi var úti að ganga með litlu
dóttur sinni. Stór hundur kom hlaup-
andi á móti jieim. Telpan hjúfraði
sig hrædd að föður sínum.
— Þú skalt ekki vera hrædd við
hundinn, hann gerir jijer ekkerc
mein.
— Ert þú ekki hræddur við hunda?
— Nei, væna mín.
— Ertu ekki hræddur við stóra
bola heldur?
— Nei.
— En ertu l)á ekki hræddur í
þrumveðri og eldingum?
— Nei, það er jeg ekki.
— Pabbi — ertu þá ekki hrædd-
ur við neitt nema hana mömmu?
— Jeg skil ekkert í, að þú skulir
ráða mjer frá að giftast honum.
Hann er alls ekki ljótur og hann á
mikið til.
— Jeg trúlofaðist honum í gær.
— Jeg spilaði tennis við hana
systur þína í gær. Hún verður góð
liúsmóðir.
— Af hverju ræðurðu jiað?
—■ Af þvi að hún hjelt greipinni
eins og rjómaþeyti og tekur á bolt-
unum eins og þeir væru kartöflur.
— Jónas spámaður má vera feg-
inn að hann var ekki giftur þjer.
— Hvað meinarðu með því?
— Ef hann hefði verið að heim-
an í þrjá daga og þrjár nætur og
kæmi svo og segði þjer að hvalur
hetfði gleypt hann, þá værir þú vís
til að segja hann' ljúga því.
Gesturinn -fokvondur): — Nú finn
jeg aftur hár í súpunni, þjónn. Tek-
ur þessi eldabuska ykkar ekki eftir
neinu?
— Nei, hún er með svo mikið
hár, að það sjer ekki högg á vatni
— Jæja, herra lektor, þjer hafið
víst lært mikið á þessu ferðalagi yð-
ar til Frakklands og Sviss í sumar?
— Nei, það fór alveg út um þúf-
ur. Undir eins fyrsta daginn sem jeg
var i París sá jeg hundrað skilti
með málvillum.
Kunningjarnir hittust á götuhorni:
— Jeg er í standandi vandræðum,
stundi annar. Jeg verð endilega að
ná mjer í hundað krónur fyrir
klukkan þrjú og hefi ekki hug-
mynd um, hvers jeg á að leita til.
— Það er gott, segir hinn.
— Gott? Hvað segirðu maður?
— Já gott. Jeg var nefnilega far-
inn að halda að þú æltaðir að leita
til min.
Innbrotsþjófnrinn: — Þessi bjeuðu
l'unkishúsgögn! Maður veit ekkert
hvar maður á að fela sig þegar ein-
hver kemur.
— Mamma, er klukkan ekki bráð-
um orðin tólf?
— Nei, það er talsvert þangað til.
— Þá hlýtur maginn á mjer að
hafa gengið of fljótt í dag.
Kenslukonan: — Hver var Katrín
mikla af Rússlandi?
Rut: — Marlene Dietrieh.