Fálkinn - 23.10.1937, Qupperneq 12

12
FÁLK.IN N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 17.
eftir
JOHN GOOÐWIN
lil þess, eins og þeir segja fangaverðirnir.
Joyee tók sjer þetla nærri. Hún kunni
vel við fangelsisstjórann, sem var stór og
þrekinn slöttólfur og piparsveinn, um finit-
ugt, og krossaður herforingi. Það var liart.
að þetta skvldi bitna á honum.
Hafið þjer nokkra hugmynd um, hvar
liann muni vera niður kominn? spurði hún.
Nei, ekki get jeg sagt það. Það var
sagt frá því í einu blaðinu, að hann hefði
sjest i Crediton, en það er liklega rangl.
Jeg hefi fengið lieilar tvlftir af símskevt-
um og símtölum síðan hann strauk, frá
fólki sem þvkist hafa sjeð hann, en alt
liefir reynst vitlevsa, þegar það var rann-
sakað nánar.
Það er helst að sjá, að menni telji að
hann sje kominn til London, sagði Jeff.
Það er mjög ósennilegt, ])vi að Seot-
land Yard var gert aðvart undir eins og
hann strauk, og hann hefir haft verði á
öllum stöðvum.
En það er ómögulegt að hann lcyn-
ist i heiðinni ennþá, sagði Jeff.
Nei, það er enn ósennilegra, því að þá
liefði maður áreiðanlega frjett að liann
hefði brotist inn einhversstaðar til að stela
mat. Jeg er á þeirri skoðun, að einhver hafi
skotið skjólshúsi yfir hann. Þið vitið að
það voru margir sem liöfðu samúð með
lionurn og voru á hans bandi meðan stóð
á rannsókninni, því að þeir töldu, að þessi
þorpari, Senstone, befði svikið hann i
trygðum. Það er mjög sennilegt, að einhver
feli hann.
Jovce var mállaus og jafnvel Jeff gat
ekki fundið neitt til að segja.
Forstjórinn hjelt áfram: Því meir sem
jeg hugsa um þetta þvi sannfærðari er jeg
um, að það muni liggja einhvernveginn
svona í þessu. Jeg vildi aðeins óska, að jeg
gæti gerl slikum kjánum skiljanlegt, hvað
þeir eiga á hættu. Ef það kemst upp um
þá, er aldrei um sektir að ræða. Þeir lenda
í fangelsi fvrir. Löngu fangelsi, það er vist
um það.
Fingur Joyce titruðu, er hún tók upp
vínglasið. Jeff beit á vörina. En Dench
virtist ekki láta samtálið á sig fá.
öfurlítið meira, sagði hann, og án
þess að bíða eftir svari líelti hann á glasið
hjá majórnum.
— Þetta er dásamlegt vín, frú Nisbet,
sagði Merivale um leið og hann drevpli á
glasin u.
Það megið þjer þakka herra Ballard,
eða rjettara sagl lionum föður hans, sagði
Joyce rólega. Henni þótti vænt um, að
samtalið skyldi berast að öðru. Hánn
hefir geymt þetta vín, svo að jeg gel ekki
eignað mjer heiðnrinn af því.
— Það er skrítið, en ef þjer hefðuð beð-
ið mig um að velja mjer sjálfur það vín,
sem mjer þætti best, þá hefði jeg kosið
þetta, sagði majórinn hugsandi.
Það þykir mjer gott að heyra, sagði
Joyce. Og svo hefi jeg gott portvín, sem
jeg vona að yður geðjist vel að.
Mjer þykir glas af portvini ákaflega
gott, sagði majórinn og fór nú að lala um
vintegundir.
Joyce varð Ijettara. Það virtisl sem hún
væri komin út úr ógöngunum. Nú var skift
mn diska og andarungarnir og grænu baun-
irnar, sem næst komu, var hreinasta sad-
gæti. Emmu hafði tekisl upp. Ávaxtarjett-
urinn var líka herramannsmatur og fram-
leiðsla Denchs var hafin yfir alla dóma.
Hver einasta ósk majórsins var uppfvlt áð-
ur en hann hafði borið hana uþp.
Nú kom eg'gjakakan og Joyce fór nú að
verða rórra. Bráðum gæti hún farið út og
skilið Jeff og geslinn eftir yfir víninu.
En henni fanst eins og hún væri stödd á
eldfjalli og að hepnin væri of mikil til
þess að hún gæti haldist. Eftir stuttá þögn
sneri fangelsisstjórinn sjer að henni.
Meðal annara orða, frú Nisbet það
var dálítið, sem mig langaði til að spvrja
vður um, jeg var rjett búinn að glevma þvi.
Jeg vona að þjer skiljið það ekki svo, að
jeg sje að yfirheyra yður, en það er dá-
lítið sem mig vantar skýringu á. Kvöldið
sem fangarnir struku ....
Joyce varð ekki um sel. Hún vissi á
hverju hún átli von.
.... það kvöld hringduð þjer í fang-
elsið og sögðuð okkur frá Willard. Það var
vel af sjer vikið og sýndi hugrekki. En
Gribble, varðmaðurinn á brúnni, sagði
mjer, að þegar þjer fóruð þar hjá, hefðuð
þjer ekki minst einu orði á fangann. Mig
langaði til að vita hvernig því víkur við
auðvitað fer það aðeins okkar á milli. '
Hann tók málhvíld og einblíndi á Joyce.
Augun voru hvöss og stálblá.
Jeg er viss um, að þetta kemur af
einhverjum misskilningi, sagði hann svo
rólega. Getið þjer sagt mjer hvernig í
því liggur, frú Nisbet?
23.
Á veikum ís.
Jeff liorfði með eftirvæntingu á Joyce.
Hann trúði varla sínum eigin luiguni, þegar
hann sá að hún brosti. Jeg þóttist viss
um, að þjer munduð spvrja mig að þessu,
majó'r, sagði Iiún. Auðvitað var þetta
lagabrol og jeg bjóst jafnvel við að lenda
í fangelsi.
Forstjórinn pírði augunum. Góða frú,
liversvegna gerðuð þjer þetta?
Joyce brosti aftúr. - Ef þjer væruð gifl-
ur þyrftuð þjer ekki að spyrja svona. Þá
niunduð þjer vita, að samúð konunnar er
ávalt með þeim, sem líður illa.
Ilm! sagði Merivale, — en þjer vorúð
fljót að skifta um skoðun, frú Nisbet?
Já, af því að jeg sá, að þetta var
raiigl, undir eins og jeg fór að hugsa um
það. Jeg Iiafði farið frá mannimun, sem lá
særður í vegarbrúninni, og svo fjekk jeg
vonda samvisku, þegar jeg fór að hugsa
lil þess, að ef til vill lægi hann þarna og
dæi af kulda og þreytu. Og þá hringdi jeg
lil yðar. Jeg vona að þjer fyrirgefið mjer.
Fvrirgefi yður. Minnist þjer ekki á það,
svaraði majórinn óðamála. — Þegar þjer
hafið skýrt fvrir mjer, hvernig í ])essu lá,
|)á finst mjer framkoma yðar mjög eðli-
leg. En þjer hefðuð getað komist i slík
vandræði útaf þessu, að enginn hefði getað
bjargað yður úr þeim aftur. 1 næsta skifti
verðið þjer fyrir alla muni að minnast ])ess,
að fyrir fangana er aðeins einn slaður lil
og ])að er fangelsið.
Jovce skall' ofurlítið. — Jeg vona að það
mx'sta skifti komi aldrei fyrir, sagði hún.
Qg það vona jeg líka, svaraði fang-
elsisstjórinn. Maður verður að muna, að
Dench leikur enn lausúm lmla.
Glás af portvini? sagð Dench i sömu
svifum. Og án ])ess að bíða eftir sVári helli
hann á glasið hjá fangelsisstjóranum.
Hann saup á. Yndislegt vín, sagði
liann. Yndislegt og vel verkað vín. Hann
lyfti glasinu lil frúarinnar. Yðar skál,
frú Nisbet, og jeg' vona, a'ð l)jer Iendið
aldrei í verra en þessu.
Þakka v.ður l’yrir, majór, sagði Joyce
brosandi og' slóð upp. Hún fór úl úr stof-
unni og Dench á eftir, þegar hann hafði
setl flöskuna fyrir framan Jeff.
Það leið hálftímj þangað lil þeir komu
inn lil hennar, og ])á var fangelsisstjórinn
í betra skapi en svo, að hann færi að ergja
hana með fleiri spurningum. Hann hrósaði
matnum, hinum ágætu vínum og yfirleitt
þeim frábæru viðtökum, sem liann hafði
fengið.
Brylinn yðar er snillingur, frú Nisbet,
sagði hann. Ef svo kvnni að fara, að þjcr
þyrftuð ekki á honum að halda, þá vona
jeg að þjer látið mig vila.
Joyce var hin rólegasta. Já, það skal
jeg gera, majór, cn jeg býst við að Jankins
kjósi heldur að vera hjerna á Deeping en
hjá vður i fangelsinu.
Já, jeg væri heimskingi, ef jeg vissi
það ekki, sagði majórinn. það er tilbrevl-
ingalítið hjá okkur þarna í Dartmoor, en
þessi heimsókn hefir verið einstaklcga
skemtileg. En nú verð jeg að fara heim
aftur, i vinnuna og' amstrið.
Jeff fvlgdi honum til dvra og kom svo inn
aftur. Hann lokaði borðstofudyrunum á eftir
s.jer.
Guði sje lof, að þetta er afstaðið, sagði
hann og andaði djúpt. Við vorum á
veikum ís áðan.
Já, ])að brakaði dálítið, sagði Joyce. og
hló. En Dench hafði rjett að mæla. Það
borgar sig að vera frekur í blekkingunum,
og nú býst jcg við, að við sjeum sæmilega
örugg.
Já, um tima, sagði Jeff. — En þú
manst eftir Daltonfeðgunum. Meðal ann-
ara orða: Hvað er orðið al' Philip?
Jeg hefi ekki sjeð hann síðan í fyrra-
dag. Dench flutti ])á háða inn i gömlu álm-
una og aðvaraði þá nokkurn veginn skýrt
um, að verða ekki á vegi mínum. Jeg geri
ekki ráð fyrir að okkur hljótist nein ó-
þægindi af PIiillip.
Nei, jeg' býst við að Dench sjái um
hann, en Granl þcgar liann kemur afl-
ui'? Hvenær verður það?
Jeg býsl við, að hann komi á morgun.
En við skulum nú ekki vera að hugsa um
Iiann núna, Við skulurn taka bifreiðina og
aka niður á Slaptonfjörur og baða okkur.
Við getum fengið okkur te á gistibúsinu
og verið komin heim aftur i lækatíð fyrir
mi'ðdegisverð.
Jeff hló. Þú eyðileggur mig, Joyce.