Fálkinn - 04.12.1937, Síða 13

F Á L K I iN N
13
Setjiðþið saman!
118.
2 • 2. Spánskt skáld. 3. a, helliskúr
3. 4. Bæjarnafn. ö. Landstjóri i Gyðingalandi.
-1 ti. Mannsnafn. 7. Smásíld.
8. Sorl í spilum.
;> 9. Hluti úr Danmörku.
(5 10. Fugl.
11. Vatnahestur.
12. Stórsynd.
1? Kvenheiti.
8 14, Spámaður.
9
10
11. Samstöfurnar eru alls 35 og á að
12 selja þær saman í 14 orð í samhengi
13 við það, sem orðin eiga að tákna. Þannig að fremstu stafirnir í orð-
14 unum taldir ofan frá og niður og öftustu stafirnir neðan frá og
a—a—a—a—a- af—al—-as— -bab upp, myndi nöfn fjögurra höfuð- borga í Evrópu. Strykið yfi.r hverja samstöfu
dauð—demb—el—i—i—i—í—húm- um leið og þjer notið hana í orð og
land—lá—lon -mun—-na—nyk—o- skrifað nafnið á listann lil vinstri
ol—orr—píl—sít—synd—-tus—un Nota má ð sem d og i sem í, a sem
ull—tík-—viðr—y. á, o sem ó og u sem ú.
,,HVER SEM HNEYKSLAR“. annasl leikstjórnina en aðalhlut-
Nýlega er fariS aS sýna leikril verkin Jeika .Bodil Kjer, sem er ný
meS þessu nafni og cr þaS frum- á leiksviSi, og Eyvind Jolian-
smiS danskrar skáldkonu, Inger Svendsen. Sjást þau hjer á á mynd-
Bentzon aS nafni. Bodil Ipsen hefir inni.
.MeSal þeirra, sem Stalin hefir lát-
iS handtaka nýlega er forstjóri dýra-
garSsins í MoskvS og fóðurmeistari
einn i dýragarðinum. FóSurmeistar-
inn, Musjitski var fyrverandi fursti
og hafði hann gefið sumum dýrunum
eitur, mest til þess að ná sjer niðri
i dýralæknunum við stol’nunina. En
forstjórinn hafði sjálfur selt fóður
lianda dýrunum en stolið því jafn-
harðan og látið dýrin svelta. Auk
|)ess hafði hann látið „skemta“ dýr-
i'.num með jazzlögum, svo að þau
ærðust.
Lögreglan verður að fara afar varlega
um þessar mundir, bælti hann við — þó að
henni skjátlist sjaldan til lengdar.
Joj'ce fann hvernig iijartað seig í henni
alveg sama tilfinninningin og hún hafði
kent þegar Dench sagði henni, að Brant
væri að koma, en hún harkaði af sjer og
iók sig á.
Þjer megið ekki gleyma, að það eru
forrjettindi konunnar að spjrja, herra
Brant, sagði hún ljettilega, — En jeg skal
géra mitt hesta til að svara spurningum
yðar fyrst. .Teg hefi ekki margt fólk. Þrjú
faslahjú og eitt lil hráðahirgða. Matseljan,
Emma Roff, hefir verið lijá mjer síðan jeg
kom hingað og það hefir Ellen líka verið,
stofustúlkan mín. Þær eru báðar góðar og
heiðarlegar stúlkur. Jeg þelcki fólkið þeirra
veit allan æfiferil þeirra. Ellen er trúlof-
uð unga Denham, syni fógetans í Draycott.
Bráðahirgðastúlkan heitir Maggie Clever.
Hún er ....
Brant lyfti hendinni. Afsakið að jeg
tek fram í, en það var eiginlega ekki kven-
fólkið, sem mig varðar um.
Joyce átti bágl með að leyna því ógeði,
sem hún kendi við þessi orð, þó að hún
hefði vitað með sjálfri sjer frá því fyrsta,
að allar varnir gegn þessum skarpskygna
manni múndu revnast ónýtar. En samt
vildi hún nú reyna að standa meðan stælt
væri. Auðvitað var það Dench, sem maður-
inn var að njósna um. Þegar hún mintist
þess, að Dench mundi sennilega standa
bak við þilið á hleri og heyra livert orð, og
að frelsi hans valt á því, hvernig henni tæk-
ist að tala við manninn, einsetti hún sjer
að gefasl ekki upp fyr en í fulla lmefana.
Alt þetta flaug um'hug hennar meðan liún
hlustaði á rödd Brants, rólega og látlausa.
7— Það sem mig langar mest til að vita er
þetta: Hverjir eru þessir tveir karlmenn,
annar fullorðinn og hinn ungur, sem eiga
heima hjerna hjá yður?
Hann þagnaði og horfði vel á hana.
Gelið þjer tekið ábyrgð á þeim
Joyce hafði lialdið, að hún hefði forhert
sig svo, að hún gæti leynt öllum skapbrigð-
um, en það lá við sjálft, að það sæist hve
mjög henni ljetti, þegar Dalton var nefnd-
ur en ekki brytinn. Svo að það var þá Dal-
ton en ekki Dench, sem Scotland Yard var
að eltast við. En eftir þennan ljetti kom
óttinn. Því að eitt var vist og það var það,
að ef Dalton yrði handtekinn mundi liann
ekki víla fyrir sjer að ljósta upp um Dench,
og það mundi draga liana sjálfa og Jeff í
svartholið líka. Henni hafði lærst það til
fullnustu á reynslu fimm síðustu daga, hver
erkifantur Dalton var. Hún kaus ekkert
fremur en að losna við Daltonsfeðgana, en
hún skildi, að liún varð að berjast fyrir
þeim samt, ekki síður en fyrir Dench.
Hún leit undrandi á Brant. — Eigið þjer
við Grant Dalton frænda minn og Phillip
son hans, spurði hún og ljest vera forviða.
— Frænda yðar? tók njósnarinn eftir og
varð forviða líka.
í'rænda mannsins míns, rjettara sagt,
sagði Jojæe. — Jeg á við frænda mannsins
míns sáluga, Charles Nisbets.
— Dó maðurinn yðar i Ameríku? spurði
Brant með samúð. Og áður en hún hafði
svarað nokkru hjelt liann áfram. — Eða
rjettara sagt, lögreglan áleit það, var ekki
svo? Hann beið eftir svari hennar og ein-
blíndi á hana gráum augunum.
— Ilann fórst við Rogue-slysið, sagði hún
lestin fór niður úr hrúnni og svo kvikn-
aði i henni. Allir farþegarnir i fyrstu vögn-
unutn týndu lifinu. Hún talaði ótt en þó
skýrt og eins og í trúnaði. En hún skildi, að
þessi maður vissi of mikið, spurningin var:
hve mikið vissi hann?
Hvað sem þvi líður, þá hafið þjer eig-
ur Nishets undir höndum núna? sagði
Brant.
Jovce kinkaði kolli. — Arfleiðsluskráin
var viðurkend gild af vfirvöldunum fyrir
vestan, sagði hún. — Og jeg, sem ekkjan,
var einkaerfingi hans.
Brant kinkaði kolli. — Mjer þætti gott að
vita, frú Nisbet, hvar og hvenær þjer hittuð
þá fyrst, þennan mr. Grant Dalton og son
hans?
Iljerna i Englandi. Nánar liltekið i
London, fyrir ekki fullum tveimur árum.
Mr. Grant Dalton skrifaði mjer frá New
York til að samhryggjast mjer út áf frá-
falli mannsins míns, og mintist þá á, að
hann og sonur hans mundu koma til Eng-
lands. Og af þvi að þeir voru ættingjar
mannsis míns, hauð jeg þeim að koma
til Englands. Og af því að þeir voru ætt-
ingjar mannsins míns, bauð jeg þeim að
koma hingað og heimsækja mig.
Já, vitanlega, sagði Brant. — Það var
ekki nema eðlilegt. Þjer munuð ekki hafa
rekist á þá, meðan þjer voruð hjá mann-
inum vðar fyrir vestan?
Joyce hristi liöfuðið. — Nei, en jeg hafði
hevrt Charlie — það var maðurinn minn -—
tala um Dalton-ættingjana sína.
Gerðu þeir nokkrar kröfur til arfs eft-
ir manninn yðar?
Nei, alls engar, sagði Joyce.
Jeg þakka yður fyrir, að þjer hafið
verið svona greiðviknar að svara öllum
þessum spurningum, frú Nisbet, sagði Brant
alúðlega. — Get jeg fengið levfi til að tala
við Grant Dalton?
Sem betur fór var Joyce viðbúin að
svara þessari spurningu líka.
Þeir eru hvorugur heima núna sem
stendur, sagði hún. — Þeir fóru eitthvað i
bilnum sinum í morgun, og jeg veit ekki
hvenær þeir koma heim aftur.
Brant virtist ánægður. Jæja, ef þjer
getið áhyrgst þá, er sennilega alt í fullit
lagi, sagði hann hægt og rólega. Og svo
kom sú spurningin, sem Joyce hafði beðið
eftir og óttast mest. — Eru nokkrir fleiri
karlmenn lijer á heimilinu?