Fálkinn - 31.12.1937, Qupperneq 13

F Á L Ií I N N
13
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 25.
eftir t
JOHN GOODWIN
Grant starði á Dench. Hann svaraði engu.
Það var ekki síður örvæntingu en giúmd
að sjá í anditi mannsins. Hann var maður-
inn sem aðeins hugsaði um að myrða. Það
voru ekki nema nokkrar sekúndur síðan
Philipp fór út, en þeim fanst margra min-
útna bið þangað til Granl sagði orð.
— Nei, sagði hann liægt. — Jeg ætla ekki
að láta líf mitt og gefast upp fyrir tveimur
manneskjurolum og einum fanga. Og fing-
urnir kreptust um lásana.
Dench hljóp til. Honum vanst ekki tími
til að ná til Grants áður en hann hleypti af
byssunni, en hann gat kastað sjer fram fyr-
ir Joyce og ýtt henni til liliðar. Skotið reið
af byssunni hjá Grant, svo að bergmálaði
í stofunni. Dench nam staðar þegar kúlan
hitti hann og snerist við af loftþrýstingn-
um. Skotið x-eið líka af lxinni byssunni en
kúlan gerði eklci tjón og lenti í Ioftinu, því
að nú var Jeff kominn að Grant. Hann tók
báðum höndum um hálsinn á honum aftan-
frá og sveigði hann aftur og spai’kaði sam-
tímis í kálfana á honum. Báðir duttu þeir
á gólfið, og Jeff undir. Um leið og hann
datt gat hann beygt handlegginn á Grant
svo, að hann vai'ð honum ónýtur. Grant
braust um eins og vitskertur maður, og
hann reyndi að koma fyrir sig skammbyss-
unni, senx liann hafði enn í hendinni.
Blóðið lagaði úr liægri handlegg Denchs,
en eigi að síður rjeðst hann i bardagann.
Hann greip urn úlflið Grants og sneri á
hendina, svo að Grant varð að sleppa
skammbyssunni.
Samt bai’ðist hann eins og Ijön, og hann
var jötunn að burðum, svo að það reyndist
erfitt að ráða við hann. Jeff lá á gólfinu og
gát ekki staðið upp vegna þess að aliur
þungi Grants hvíldi á honum, en Dencli
varð það að óliði, að liann gat ekki notað
nenia aðra höndina. Þeir byltust þarna til
og frá um gólfið, allir þrír í einni bendit.
Borðið valt um með braki og brestum og
úrslit leiksins voru enn vafasöm, þegar
fjórði maðurinn kom á sjónarsviðið og
skarst í leikinn. Og nú — það gerðist í
einni svipan smullu handjárn að úlf-
liðunum á Grant og hann lá ósjálfbjargá á
gólfinu og starði blóðhlaupnum augum á
Richard Brant lögreglufulltrúa.
Jeff kom fyrir sig fótunum, stóð upp og
starði undrunaraugum á manninn, sem síð-
ast hafði komið á sjónarsviðið. Dench stóð
líka upp og stóð kyr og hjelt um særða
handlegginn með heilbrigðu hendinni, og
andlit hans lýsli sárum kvölurn. Blóðið
seitlaði út um jakkaermina, og hann var
náfölur,
Lögregluþjónninn sneri sjer að Joyce.
Þai'na sjáið þjer, frú, sagði hann
kuldalega, — að það er hættulegt að leika
sjer að eldinum. Það er altaf vissast, að
vera lireinskilinn við lögregluna.
Joyce svaraði engu. Hún var ekki ennþá
gengið úr skugga um, hvort þetta hefði
alt verið martröð og draumur, sem hún
mundi vakna af aftur. Brant sneri sjer að
Dencli. — Varðmennirnir koma hingað
hráðum, Jake Dencli. Maður þarf vist ekki
að selja handjárn á yður, er það?
— Nei, jeg skal vera þægur, sagði Dench
og hló.
AIl í einu færðist líf i Joyce.
— Ilandjárn, lxrópaði hún. — Þjer setjið
ekki handjárn á særðan mann. Ef þjer
þurfið að setja handjárn á einlivern þá
setjið þau á mig. Hann hætti lífi sínu lil
þess að bjarga mjer, ög hann er særður —
getið þjer ekki sjeð, að hann er særður?
Jeff, gerðu svo vel að ná í heitt vatn í bað-
herberginu. Fljótt .... fljótt!
Það tekur ekki að æðrast út af þessu,
frú, sagði Dench. — Það er ekki nema of-
urlítið gat á handleggnum. Skotið hefir
ekki einu siniii komið í beinið. Þeir gera
við þetta á fangelsisspítalanum.
En yður blæðir út á meðan. Gerið þið
eins og jeg segi. Hjálpið þjer mjer að færa
liann úr frakkanum, herra Brant.
Dench fór að malda i móinn aftur, en
Brant var jafn rólegur og liann álti að sjer
og brosti og fór að hjálpa honum.
Frú Nisbet hefir á rjettu að standa,
Dencli. Þjer missið mikið blóð. Setjið þjer
yður lijerna á stólinn.
Jeff kom bráðlega inn aftur með skál
með heitu vatni og Joyce hljóp inn i svefn-
herbergi sitt og kom þaðan með bráða-
birgðaumbúðir, Brant færði Dench varlega
úr jakkanum. Skyrtuermin var gegndrepa
af blóði, sem streymdi niður handlegginn,
úr Ijótu svöðusári á uppliandleggnum. Sem
betur fór, liafði kúlan aðeins sneitt hjá
beininu. Joyce þvoði sárið og bar joð á það,
og þó að liann hlyti að svíða meira en hana,
þá var það samt hún, sem fann meira til
en liann. Hún batt um sárið og eftirá gerði
hún fetil úr treflinum, sem hann hafði haft
urn hálsinn. Dench þakkaði henni fyrir,
með hásri röddu og reyndi svo að standa
upp.
Sitjið þjer kyr, sagði hún. Rödd henn-
ar litraði, en hendurnar voru styrkar.
Meðan Jovce liafði verið önnum kafin
við þetta, liafði Jeff verið að tala við lög-
reglufulltrúann. Hann vissi engin deili á
Brant önnur en þau a .hann var Ieynilög-
reglumaður og liafði aldrei sjeð hann áður,
en rendí þó grun í, að liann væri frá Scot-
land Yard. Og af því, sem hann Iiafði heyrt
lögreghunanninn segja við Joyce, skildisl
honum, hvað gerst mundi hafa. Honum
skildist, að þau lilytu að hafa talað saman
áður. — Hvar er Dalton yngri? spurði hann.
Hann fór út til þess að hafa bifreiðina
tilbúna, einni eða tveiinur mínútum áður
en þjer komuð.
Við liöfum hramsað hann líka, sagði
Brant og brosti. Aðstoðarmaður minn sá
um liann.
Það voru þúsund spurningar, sem Jeí'f
langaði til að spyrja um, en af varfærni
neitaði hann sjer um.það. Þessi maður virt-
ist vita alt, en vissi hann hvaða hlutverk
Joyce hafði leikið, að þvi er snerti Dench?
Hann leit á Grant Dalton, sem hnipraði sig
saman i stól með liendurnar í hlekkjunum,
og sem starði framundan sjer eins og
mannýgt naut. Þar var aðalhættan fyrir
Joyce. Því að það var engin leið til þess,
að fá hann til að þegja, þar var ekkert
þar að gera. Hann var í öngum sínum, að
þurfa að standa svona ráðalaus.
öllum ljetti þegar marrið í bifreið heyrð-
ist á mölinni fyrir utan og bifreið fang-
elsisstjórans nam staðar við aðaldyrnar.
Augnabliki síðar kom Marivale Major á-
samt tveimur varðmönnum inn i stofuna.
34.
Síðasta blekkingartilraunin.
Fangelsisstjórinn var stórlega undrandi.
Þarna var Dalton með handjárn, þjónnirin
særður og þau öll hin alvarleg eins og i
líkfylgd, svo að það var ekki furða, þó að
andlitið á honum yrði ens og spurningar-
merki. Hann sneri sjer að Brant, lögreglu-
fulltrúanum.
— Þjer hringduð og sögðust hafa liand-
tekið Dencli. Hvar er liann?
Lögreglufulltrúinn benti á Dench.
Þarna er hann, major.
Fangelsisstjórinn góndi á liann eins og
flón. — Þessi maður —- nei ....
Annar varðmaðurinn tók fram í: Jú,
það er liann, það er alveg áreiðanlegt, sagði
hann ákveðið.
Númer 63, Jake Dench.
Fangelsisstjórinn færði sig nær. Já,
sagði liann hægt. — Já, jeg sje það. Og
særður. Svipurinn varð þungur. Veitti
hann mótstöðu þegar þjer ætluðuð að hand-
haka hann, Brant?
Hann veitli enga mótstöðu, tók Joyce
fram í. Hann veitti mólstöðu mannin-
um, sem ætlaði að skjóta mig, og varð
sjálfur fyrir skotinu, sem mjer var ætlað.
Hann brá sjer fyrir kúluna, sem beint var
á mig.
Grant Dalton lyfti höfðinu og starði á
Joyce. Augu hans voru köld og grimdar-
leg eins og í ránfugli.
Nú liefir þú fengið þitt! Það er hún, sem
faidi hann, sagði liann ákafur. — Hún tók
liann á Dai’tmoormýrunum og ók lionum
heim í bifreiðinni sinni, og hún hefir hald-
ið hlífisskildi yfir honum síðan.
Þið munuð tæplega vilja hlusta á.
þvaðrið í morðingjanum, herrar mínir,
þegar þið getið hlustað á framburð frúar-
innar, sagði Dench rólega. — Svona lygum
getur maður altaf búist við af manni eins
og Hawk Halstead. Nú kemur sannleikur-
inn.
Jeff tók fram i. Hlustið þjer á mig,
majór. Hún veit alls ekki neitt um þetta,
sagði hann við fangelsisstjórann. — Jeg
hefi ráðstafað þessu upp á eigin spýtur
og jeg er eini maðurinn, sem gat gert það,
bætti hann við di’ýgindalega.
Þú ert erkilygari, öskraði Grant, fjar-
vita af bræði.
En Dalton sinnti þeirri áminningu
ekki hót. — Hlustið þjer á mig, flónið,
hrópaði hann.
Brant talaði rólega við fangelsissljórann
og hanri gaf varðmönnum sínum fyrirskip-
anir. — Farið þið út með þennan mann,
og gætið hans vel, sagði hann.
í einu vetfangi höfðu varðmennirnir tek-
ið tökum á Grant Dalton og lyft honuiri
upp úr stólnum. Hann var dreginn út úr
stofunni, bölvandi og ragnandi, hurðin lok-