Fálkinn - 05.02.1938, Síða 13

F Á L K i N N
13
Setjið þið saman!
í.
2.
3.
I.

().
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
1. Mannsnafn.
2. Viðurkendu.
3. Kreppa.
4. Eftirlíking.
5. Sildartegund.
6. Ávöxtur.
7. Fangi.
8. Við Austurvöll.
9. Mannsnafn.
10. Kvenheiti.
11. ísl.œttarhafn.
12. Fylgja háum aldri.
13. Kirkja.
14. Yfirnáttúrlegt.
Samstöfurnar eru alls 33 og á að
búa til úr þeim 14 orð er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda;
Nöfn tveggja íslenskra fjallvega.
a—að —
band
ha.ld
an an
an—ar—as
e—ell—finn—glöp—-guðs
hús—i—i—ing—ját—ján
krist—lík—loðn—óm—sal—u—uð-
u n d—ur —ur—-■v i ð—þ i n g.
Strykið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á.
o sem ó, u sem ú — og öfugt.
Best er að auglýsa i Fálkanum
FRIÐRIK KRÓNPRINS
og Ingiríður kona hans fóru bæði til
Londoh í haust og stóð hann stutt
við en hún varð eftir hjá frændfólki
sinu. Myndin er tekin, Jiegar hann
ætlaði að fara að kyssa hana kveðju-
kossinum á brautarstöðinni í London.
ÁHÆTTUSÖM ATVINNA.
Myndin er af japönskum hermanni
í Shanghai, sem hefir það áhættu-
sama starf með höndum að rannsaka
sprengjur, sem fúndist liafa víðsveg-
ar um borgina og gera þær liættu-
lausar, ef J)ær hafa ekki sprungið.
á seyði, en kaus heldur að látast ekki skilja
neitt.
— Þið eruð auðvitað að glettast við mig,
sagði hann. — Jeg kom liingað lil þess að
fá matarbita og svo rjeðust þessir tveir
dólgar á mig. Og þjer talið um rúhína. En
jeg vil ekki láta liafa mig fyrir fífl hjer.
Hvar eru þeir? sagði Sander§on aftur
og lók fastar í öxlina á lionum. En maður-
inn engdist sundur og saman og sór sig og
sárt við lagði, að hann liefði ekki gert neitt
ilt af sjer.
Gestirnir höfðu horft á þá með áhuga.
Fyrst liafði þeim ljett við, að svo vel hefði
gengið að ná í þjófinn. En svo urðu þeir
fyrir vonbrigðum er þeir sáu, að liann liag-
aði sjer alveg eins og óhrotinn hnuplari
og ekki eins og æfintýramaðurinn sem þeir
höfðu haft i huga. Og svo fóru einhverjir
að efast. Hversu grunsamlegt sem það var,
að þessum úfna lubba hafði skotið upp
þarna einmitt í þessum svifuin þá var það
harla ósennilegt, að svona ræfill dirfðist að
ráðast i nokkur stórræði. Gat verið um
misskilning að ræða?
Það er alveg fráleitt! hvislaði Nora.
Og Val kinkaði kolli og fór til lögreglu-
mannsins: — Hafi þjófnaðurinn verið fram-
inn fyrir hálftíma, getur þessi maður þá
hafa framið hann? spurði hann. — Skyldi
hann ekki hafa forðað sjer á hurt undir
eins?
Lögreglumðurinn var svolitla stund að
álta sig. — Hvar funduð þið liann? spurði
hann annan þjóninn.
Rjett lijá dyrunum að húsaþaki. Hann
var í þann veginn að skríða inn um glugg-
ann á fyrstu hæð.
— Já, það er rjett, sagði „Slippy“. — En
jeg hafði ekki hugsað mjer að stela nema
mat. Mig hefir aldrei dreymt um þessa
rúbína.
Ilversvegna tilkyntuð þjer mjer ekki
undir eins þegar þið sáuð að bann var i
þann veginn að brjótast inn? spurði lög-
reg'lumaðurinn ergilegur. Honum datt vit-
anlega ekki í liug að sleppa manngarmin-
um, þvi að hann ætlaði að lála hann sæta
ábyrgð fyrir innbrotstilraunina. En það
var ósennilegt að hann væri við rúbínþjófn-
aðinn riðinn nema þvi aðeins að hann væri
í vitorði með öðrum.
Nú gerðist margt í senn. Húsbóndinn kom
á sjónarsviðið og um sama leyti vitnaðist, að
ýmsir lögreglumenn væru komnir á velt-
vang.
Gestirnir liópuðust kringum sir Jeremiali
og tjáðu honum samúð sína og vildu sann-
færa sig um, að hann hefði sloppið ómeidd-
ur frá bófanum. Hann átti hágt með að
dylja geðshræringu sina.
Mjer finst þú ættir að fara upp aftur
og ieggja þig, pabbi, sagði Fay. — Þú ert
eini maðurinn sem ekki ert undir grun.
Mundu að þú ert veill fyrir hjartanu.
Sir Jeremiah taulaði eitlhvað í þá áttina
að hann væri húsbóndi á sínu heiinili. Nú
kom Tyrell lögreglufulltrúi inn með tvö
Jeynilögreglumenn og tók við stjórninni af
Sanderson. Þau hjeldu ofurlitla ráðstefnu
fulltrúinn, lögreglumaðurinn, sir Jeremiali,
Fay, frú Fenton og Gus, Hallam. Og nú
brýndi Gus röddina miklu:
— Dömur mínar og herrar! Sir Jeremiah
biður mig að tilkynna ykkur live mjög hon-
um þyki fvrir því, að þessi kvöldstund skuli
hafa farið í hundana, með þeim hætti sem
vkkur öllum er kunnugt. En jeg er viss um,
að þið eruð mjer öll sammála í því, að gera
alt sem i ykkar valdi stendur til þess að
málið skýrist og þjófurinn verði handsam-
aður ....
Ivliður samþykkis fór um salinn og Gus
hjelt áfram: —
Það er ekki geðfeld tilhugsun, að ein-
liver þeirra sem hjer eru viðstaddir g'ætu
verið bendlaðir við þetta mál, en við get-
um ekki látið þann möguleika óatliugaðan.
Sir Jeremiah og lögreglan óskar þess, að
þetta mál fari eins dult og' hægt er. Þess-
vegna hefir verið stungið upp á þvi, að ali-
ir sem ætla að verða hjer í nótt fari inn í
danssalinn. En þeir sem ætla heim í kvöld
verða rannsakaðir fyrst og geta svo farið
frjálsir ferða sinna. Svo verður leitað á
hinum seinna. Jeg vona að enginn hafi
neitt við þetta að athuga. Mjer fyrir mitt
levti finst, að öllum sje greiði ger með því
að gengið sje úr skug'ga um, að þeir sjeu
ekki við málið riðnir.
Sumir voru gramir en sumir lilógu.
Hver á að rannsaka kvenfólkið? kallaði
einhver í liópnum.
— Fay og frú Fenton, svaraði Gus.
— Og hver á að rannsaka frú Fenton?
spurði annar.
— Það ætla jeg að gera, svaraði Fay. Og
frú Fenton gaut liornauga til hennar.
Alt fór eftir áætlun. Nora, Val og þau
öll liin, sem komið höfðu í miðdegisverðinn
fóru inn i danssalinn, en hin sem síðar
höfðu komið voru svo rannsökuð áður en
þau kveddu. Þegar húið var að leita á Jim
Longshaw, tók hann Díönu afsíðis og gal
kvatt liana með kurt og pi, þvi að verðirnir
höfðu mörgu að sinna.
En nú uppgötvaðist að „Slippy Tibbs“
var horfinn. Enginn vissi hvernig það hafði
atvikast. En líklega var hann meistari í
„hvarf“-listinni. í fatageymslunni fanst
gamall frakki, sem líklega var af honum,
en frakkinn af einum gestinum var horfinn.
— Það sannar að hann er saklaus, sagði
Nora við Val. Or því að liann gat geng-
ið úr greipunum á lögregluuni núna, hefði
lionum ekki orðið skotaskuld úr því að
komast á burt með rúbínana, ef hann hefði
stolið þeim.
Ekki fanst nokkuð það á neinum gest-
anna er gat vakið grun um, að þeir væru
við þjófnaðinn riðnir. Það voru lagðar
nokkrar spurningar fyrir hvern og einn
og nöfn þeirra og heimilisfang skrifuð. Og
bifreiðar þeirra voru kannaðai-.
Svo voru aðeins næturgestirnir eftir. Níu