Fálkinn - 26.02.1938, Qupperneq 12

12
F Á L Ií 1 N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
.UGLAN?
LEYNILÖGREGLUSAGA.
Jeg sá það í blöðunum, en jeg hal'ði
ekki hugsað neitl um það.
Er það svo að skilja að Jim fái fimm
þúsund pund? spurði Proctor.
Já, jeg geri ráð fyrir að hann gcri
kröfu til peninganna, svaraði fulltrúinn og
einblíndi enn á Jim Longshaw.
Jim vissi ekki silt rjúkandi ráð og gal
ekki svarað neinu.
Það er því líkast að „Uglan“ hafi eign-
ast svo mikið af gimsteinum, að liann sjc
farinn að útbýta þeim ókeypis, sagði Val.
Það skyldi þó aldrei fara svo, að jeg
vrði næstur fyrir gjöfinni.
Eða þá jeg sagði Ilallam. Vitanlega
gerir Jim kröfu til verðlaunanna. Það leik-
ur enginn vafi á, að liann er vel að þ'eim
kominn. Rúbínarnir eru trygðir fyrir fim-
tíu þúsund pund, og fjelagið verður guðs-
fegið að sleppa með fimm þúsund í kostn-
að. En jeg gel ekki skilið, hversvegna rú-
hínarnir voru sendir einmitt þjer, Jim.
— Jeg óska þjer til liamingju, lukkugep-
illinn! sagði Proctor. — Nú veit jeg hvert
jeg á að snúa mjer til að fá lán, ef á
liggur.
Það er ekki auðvclt að selja rúbína af
•þessari stærð sagði Ashdown þurlega.
Hylmararnir þora ekki að taka við þeim
af þvi að þeir eru svo auðþekkjanlegir.
En sje þeim stolið til þess að fá verðlaunin
fyrir að skila þeiin aftur, þá getur það ver-
ið góð atvinna. Það er lítið fyrir þeimtimm
þúsund pundum liaft. Einmitt af þessum
ástæðum er mörgu verðmæti stolið.
Nú varð almenn þögn þangað til Jim
hafði jafnað sig svo, að hann liafði upp-
burði til að segja: — Þú álítur þó varla
.... ]ni grunar mig þó víst ekki um að
hafa stolið rúbínunum, lil ])ess að fá verð-
laun fyrir að skila þeim?
— Jeg gruna engan. Jeg reyni aðeins að
komast að staðreyndunum. Hvar varst þú
þegar rúbínunum var stolið?
Jeg var í liúsinu hjá sir Jeremiah eins
og ])ú veist. Jeg var að dansa.
Varstu altaf að dansa?
Oftast nær, að minsta kosti.
Gætirðu gert nákvæmlega grein fyrir
þvi, sem þú liafðist að um kvöldið, ef til
þess kæmi að maður spyrði um það?
Jim mintist augnablikanna sem hann
hafði verið með Díönu, en það máttu for-
eldrar hennar helst ekki vita neitt um.
Það er nú til mikils mælst, sagði hann.
—: Maður dansar ekki eftir stoppúri.
— En hvað mundi hafast upp úr því?
sagði Proctor. — Hann fjekk böggulinn i
pósti. Og varla verður hann grunaður um
að hafa sent sjer hann sjálfur?
Annað eins hefir nú komið fyrir, svar-
aði Ashdown. — En sem sagt: jeg gruna
engan, leita aðeins sannleikans. Hversvegna
sendi þessi „Ugla“ Jim rúbinana
Þeirri spurningu gat enginn svarað. Það
var einskonar skýring í þessum orðum, sem
stóðu á spjaldinu: Þjer þarfnist þeirra
fremur en jeg“. En þau orð knúðu fram
nýja spurningu. Hvernig' gal „Uglan“ vitað.
að liögum Jims væri þannig háttað, að hann
þarfnaðist yfirleitt nokkurs?
Það eru oftast fleiri en einn, sem standa
á bak við þegar svona mál eru á ferðinni,
hjelt Ashdown áfram. — Það er aldrei víst
að þjófurinn komi sjálfur til þ|ess að taka
við verðlaununum. En sá sem gerir það
hlýtur að fá hlut af fengnum. „Uglan“ stelur
varla gimsteinum einungis sjier til gamans.
Og spurningin er framvegis þessi: Hvers-
vegna ýendi hann Jim rúbínana?
Eins og jeg geti svarað því, tautaði Jim.
Þú beldur ekki að „Uglan“ sje eins-
konar hollvættur þinn? spurði Val.
Ert ])ú í peningavandræðum, Jim?
spurði Ashdown alt i einu.
Meira og minna, eins og flestir eru.
Eru það margir ;sem vita um það?
Það er mfer ómögulegt að segja.
En þegar þú opnaðir böggulinn og
bjelst að þetta væri gerl af gletni, þá fanst
þjer líki|egast að einbver okkar befði sent
hann
Já.
- Getur þjer dottið i hug nokkur annar,
sem hefði sent hann?
— Farðu nú varlega, Jim, sagði Gus.
Ef þú svarar nei, þá kemurðu okkur i
bobba. Og ef þú nefnir einhvern annan, ])á
finst honum líklega ekki ástæða lil að vera
þjcr þakklátur.
Jeg veit ekki hvað jeg á að segja, sagði
Jim. — Jeg gat vel trúað einhverjum ykk-
ar til svona strákapara, en úr því að rú-
bínarnir eru ekta, þá botna jeg ekkert í
þessu.
„Uglan“ getur liafa verið þarna á
hjeimilinu, og hann getur liafa verið kunn-
ingi þinn. Ilann þekkir lieimilisfang þitt.
Hverjir voru þarna í samkvæminu aðrir
en Gus. Val og Humpli, sem vissu hvar þú
áttir heima.
- Það er nú hægðarjeikur að komast að
lieimilisfangi manna, sagði Humph. — Það
þarf ekki annað en líta á meðlimaskrána
lijerna í klúbbnum lil þess að vita hvar við
eigum heima, allir saman.
Ashdown var auðsjáanlega illa við þess-
ar framítökur. —- Jeg held það sje betra
að við Longshaw tölum um þetla mál ein-
ir, sagði hann og slóð upp frá borðinu. —
Eigum við ekki að koma heim til þín og
vita hvort við finnum ekki umbúðirnar.
Jim mændi augunum til kunningja sinna,
eins og hann vildi llelst að þeir kænm líka.
Eins og þú vilt, sagði hann.
— En hvað er um verðlaunin, spurði Val.
Ætti hann ekki að fara með rúbínana
I i I vá li’yggingafjelagsins ?
Hann skal fá það sem honum ber, jeg
skal áreiðanlega sjá um það, svaraði Asb-
down þyrkingslega.
VIII. Gildra sett fyrir „Ugluna“.
A einni skrifstofunni í Scotland Yard
sálu þrír menn á alvarlegum fundi. Þella
var skrifstofa Chalks majórs, forstjóra
glæpadeildarinnar og hann hafði kvatt lil
sin Ashdown fulltrúa, til að frjjetta hvað
„Uglu“málinu liði. Honum fanst orðið mál
til komið að einhver árangur væri fenginn.
Forstjórinn vaí dugandi maður og liann
var lireinn og beinn gagnvart uhdirmönn-
um sínum. En bann varð líka að slanda
sjer æðri mönnum reikningsskap ráðs-
mjensku sinnar, og því varð ekki neitað, að
nú var „Uglan“ farin að verða óþægur ljár
í þúfu.
Þriðji maðurinn viðstaddur var Gallo-
wav fulltrúi. Hann var býsna ólikur Asb-
down bæði í útliti og framgöngu. Asbdown
var stór, opinskár og blátt áfram, Galloway
lítill og pervisalegur með innstæð augu og
bjórinn teygður á sköllóttu höfðinu. Asb-
down revndi jafnan að láta til sín taka um
alt það sem fvrir lá, len Galioway hafði
aðeins eitl markmið í liverju máli og það
var að komast að þeirri niðurstöðu, sem
lögregluuni var hagkvæmust. Ilann var
eldri cn Ashdown og hafði inislíkað það
mjög, að sjer skyldi ekki vera trúað fyrir
])essu svonefnda „Uglu“máli. Og þar af
leiðandi var honum ekþerl sárt um, að
Aslidown liefði ekki orðið neitt ágengl í
málinu. Sjálfur kunni liann mörgum sigri
sínum að lirósa, og nú hafði forstjórinn
kallað hann á fund sinn til þess að l^eyra
álit hans.
Haldið þjer að allir þessir þrír menn
feli sig undir gerfínafhinu „Uglan“ og
vinni saman, eða lialdið þjfer að ekki sje
nema um einn þeira að ræða? spurði Chalk
forstjóri.
Jhg hefi altaf verið þeirrar skoðunar
að „Uglan“ sje bófaflokkur en ekki einn
maður, sagði Galloway.
Þjer liafið ef til vill rjett að mæla,
svaraði Ashdown. — En eí það væri bófa-
flokkur, sem við ættum við að etja, þá
ættu vegsummerki að sjást einbversstaðar.
En þegar einn maður er að verki er það
enginn nema liann sjálfur, sem getur kom-
ið neinu upp.
En livað er um þessa vini yðar, Ash-
down? Við gjetum auðvitað ekki látið vin-
áttuna sitja í fvrirrúmi fvrir skyldunni,
sagði forstjórinn.
Nei, þvert á móli. Ef jeg hjeldi að þeir
hefðu mig fyrir "inningafífl þá mundi jeg
auðvitað yera þeim mun ákafari að ná
mjer niðri á þeim. Jeg er sammála yður
um, að það eru grunsamleg alriði fyrir
bendi, sem benda i áttina til þeirra.
Að því er mjer skilst voru rúbínarnir
sendir þesstun Longshaw, sagði Galloway.
Og hann sver sig og sárt við leggur, að
hann liafi ekki hugmynd um, hvaðan þeir
eru komnir. Hann hjelt að ])að væri ein-
liver af kunningjum hans, sem hefði ætlað
að gera sjer glettingar með ])essu. Það
virðist ekki sjerlega trúlegt.
Nei, það er ljelegur fyrirsláttur, sagði
Ashdown. — En annaðlivorl er sagan nú
sönn, eða liann segir hana af mikilli leik-
aralisl. Hjerna (er askjan, sem rúbínarnir
voru í þegar bann fjekk þá. Það er askja
utan af „Regalia“sápu, sem fæsl í hverri
nýíenduvörubúð. Bögglinum var skilað á
pósthúsið þegar annirnar voru sem allra
mestar þar og póstmaðurinn getur ekki
einu sinni sagl, hvort það var karlmaður
eða kvenmaður sem afhenti hann.
Ekkert sjerstakt að athuga við umbúða-
pappírinn heldur, sagði Galloway og þukl-
aði á honum. Og seglgarnið er ósköp venju-
legt.
Hefir Longshow feiigið verðlaunin?
spurði forstjórinn,