Fálkinn - 20.08.1938, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
BADEN POWELL lávarður
HEIMSÆKIR ÍSLAND.
Laföi fíuden-Powell heilsar íslensku kvenskátnnum. Daden-Powell skáta-höföingi ávarpar islensku skátana
nm borö á „OrdunaSjest hann í miögliiggannm ásamt dr. Helga Tómassgni og Jakobínu Magniísdóttur.
fíaden-Powell lávaröur,
æðsti maður skátareglunnar og
Stofnandi hennar.
Ráðgert hafði verið, að Geys-
ir gysi um ldukkan sex. En
hann var þreyttur. Tveimur
dögum áður hafði hann gosið
tvívegis, alveg óbeðinn, og dag-
inn áður liafði hann verið lát-
inn gjósa vegna heimsóknarinn-
ar frá Þjóðverjum. Hann var
því núna eins og góður og gam-
all bóndi, sem sagði þegar arg-
ast var í honum: „jeg sinni ykk-
ur ekki fyr en jeg má vera að“
og Ijet bíða eftir sjer hátt á
þriðju klukkustund. En þá var
meira en helmingur skátahóps-
ins farinn áleiðis til Þingvalla,
til þess að staldra þar við. Þess-
vegna var klukkan langt geng-
in níu, þegar Geysir gaus. Hann
gaus lengi, eins og hann vildi
spyrja þennan rúman þriðjung
skátanna, sem eftir var: „Jæja,
borgaði það sig að bíða eftir
mjer?“
Og það borgaði sig. Þeir sem
heyrðu og sáu raddir og svip-
hrigði fólksins meðan á gösinu
stóð vita, að það var annað
og meira en svokölluð „augna-
blikshrifning“ sem tók gestina
hugfangna og það var heldur
ekki algeng aðdáun skemti-
ferðafólksins heldur dálítið
Framh. á bls. Vi.
Það vakti mikla athygli hjá
frændþjóðunum á Norðurlönd-
um, er það frjettist i vetur, að
lieimsforingi og höfunduri skáta-
lireyfingarinnar, Baden-Powell
lávarður hefði i liyggju, að
heimsækja ísland á þessu
sumri. Óbeinlinis varð fregnin
til þess, að benda ýmsum á, sem
ekki höfðu iátið sjer detta það
í hug áður, að skátafjelög væru
til á íslandi, og jafnframt til
þess að vekja eftirtekt á land-
inu sem ferðamannalandi og
vexti skátahreyfingar hjer. Það
skátahöfðingjann um borð, á-
samt konu lians og dóttur og á
fimta hundrað úrvalsliðs úr
ættlandi skátahreyfingarinnar,
Englandi.
Yiðstaða skiiisins var ráðgerð
jafnstutt og flestra erlendra
ferðaskipa og þurfti því að hafa
hraðan á að gera sem mest á
litlum tíma. Það var aðeins
einn dag upp á að hlaupa og
fram að hádegi þess næsta. Og
vegna þess, að skipið kom
nokkru seinna en við var búist,
var skátahópurinn ekki kom-
Borgarstjóri býður laföi Daden-Powelt velkomna til Reykjavíkur.
var ekki laust við, að sumir öf-
unduðu okkur af heimsókninni.
Síðan kom önnur fregn: að
Baden-Powell væri hættur við
ferðina. Heilsa hins aldna jöfurs
er orðin veik og viðkvæm og
var um eitt skeið nokkur vafi
á, hvort hann tx-eysti sjer til að
ráðast í ferðalagið. Sem betur
fór gat þó orðið úr ferðinni og
á fimtudagsmorguninn í síð-
astliðinni viku rann „Orduna“
inn á Reykjavíkui’höfn með
inn af stað allur í ferðina til
Gullfoss, Geysis og Þingvalla
fyr en laust fyrir hádegi. Yar
fyrst farið að Gullfossi og dval-
ið þar alllengi. Veður var dá-
gott og fossinn þótti undui’fag-
ur þó að litið væx’i i ánni. Eng-
lendingum þykir Gullfoss jafn-
an fagur og hjá þeim gat hann
sjer fyrst frægðaroi’ðið. Og enn
loðir það við, að Englendingar
eru bestu aðdáendur Gullfoss,
allra þjóða.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritsljórar:
Skúli Skúlason.
Sigurjón Guðjónsson.
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og l-(i.
Skrifstofa í Oslo:
Anton Schjötsgade 14.
Blaðið keniur út hvern laugard.
Áskriftarverð er kr. 1,50 á mán.,
kr. 4.50 á ársfj. og 18 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millim.
Herbertsprent.
Skraðdaraþankar.
Það þykir hrósvert að heita dugn-
aðarmaður. En þessir svokölluðu
dugnaðarmenn eiga ekki saman nem-t
nafnið, í þeirra hópi er margt um
illþýði og mannhunda, sem- -betur
hef'ðu aldrei fæðst í þennan heim og
liafa aldrei gert neinum manni.gagn
en mörgum bölvun.
Því að þeir eru svo margir, sem
gerast dugnaðarmenn á annara kostn-
að. Það er óvægðin og harðneskjan.
sem hefir gert þá a'ð dugnaðarmönn-
um. Sjálfir áttu þeir enga kosti, en
þó ókosti höfðu þeir í ríkum mæli, að
hagnast á annara manna verkum og
troða aðra ofan i skítinn. Þeir voru
harðdægir í öllum viðskiftum, fóru
það sem þeir komust og gerðu sjer
gróða úr annara manna starfi. Þetta
er saga sem hefir óvalt gerst og alt-
af er að gerast.
Og heimurinn horfir á þessa menn
og segir: „Mikill dugnaðarmaður er
þetta. Sjáið þið alt sem hann hefir
gert!“
En hann hefir aðeins leikið hlut-
verk þjarksins. Hann er ef til vill
ekki vitiborinn nema í meðallagi,
en hann hefir kunnað að velja sjer
menn, sem hann vissi að voru hæfi-
leikamenn en jafnframt svo auðsveip-
ir að þeir mögluðu ekki heldur kystu
á vöndinn. Þeir hittast allstaðar
þessir menn. Sumstaðar eru það nafn
lausir verkstjórar, sem hafa lyft þeim,
stundum hafa þeir auðgast ó laga-
flækjum og prettum gagnvart ekkjum
og munaðarleysingjum. Þeir eru ekk-
ert nema ógirndin og liafa aldrei
haft þá hugsjón að láta gott af sjer
leiða, heldur aðeins skara eld að
sinni köku.
Það er vert að gefa þeim gaum
þessum dugnaðarmönnum, og greina
þó frá hinum dugnaðarmönnunum.
Þeim sem hafa hugsjónir -— utan
síns eigin hagsmunasviðs. Það er eft-
irtektarvert, ao flestir þeir, sem kall-
aðir eru mikilmenni eftir dauðann,
hafa verið óeigingjarnir menn, sem
fyrst og fremst liafa lnigsað um ann-
ara hag en litt um sinn eigin. Þeir
hafa haft hugsjónir er vörðuðu hag
fjöldáns — þjóðarinnar, sveitarinnar,
einstakrar stjettar eða einstaks mál-
efnis. Hugsjónir sem náðu lengra en
á þeirra eigin grafarbakka.
Mikið af þeirri bölvun, sem heirn-
urinn á við að stríðaj stafar af því,
að menn kunna ekki að greina á
milli þessara ,,dugnaðarmanna“. Menn
kyssa á vönd síngirninnar og við-
urkenna hugsjónamanninn ekki fyr
en eftir á.