Fálkinn - 13.01.1939, Qupperneq 13

F A L K 1 N N
13
Setjið þið saman!
143.
Skák nr. 46.
1.
2.
3.
k.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
U.
15.
16.
a—a—a—a—á—ad—an — an a r—
dam—el—er—fje—gran—i—i—in—iú
—i s—j ó n—1 y n d—mer—m at—m o n—
mund—mouth—nú—ný—org—ráð—
rík—ró—seg—sig—stór—tann—tjón
t o—u—u 11—u n g—u r—ú r.
1. Borg á Spáni
2. Spök
3. Land í Asíu
4. Minjagripur
5. Ávextir
(i. Ormur
7. Konungleg ráðstefna
8. Karlmannsnafn
9. Áhald
10. Borg í Englandi.
11. Nafn á bók
12. Tala
13. Kvenmaður
14. Karlmannsnafn
15. Mikill skaði
10. Hljóðfæri (þágufall)
17. Það sem ekki hefir skeð fyr.
Samstöfurnar eru alls 43 og á að
húa til úr þeim 17 orð er svari til
skýrjngarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftuslu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Nöfn tveggja sögualdarhetja.
Strikið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú, — og öfugt.
Pjetursborg 1914.
Spænski leikurinn.
Hvítt: Dr. Em. Lasker.
Svart: J. R. Capablanca.
1. e2—e4, e7—e5; 2. Rgl—f3.
Rb8—c6; 3. Bfl^bð, a7—a6; 4. Bb5
xc6, d7xc6; 5. d2—d4, (Ef 5. Rf3x
e5, þá Dd8—d4) 5...... e5xdl;
(Sumir 'telja Bc8—g4 betri leik.) 6.
Ddlxd4, Dd8xd4; (Þvingað). 7. Rf3
xd4. (Hvítt stendur betur. Svart hef-
ir, að vísu, tvo biskupa, en hvítu
peðin konungsmegin eru miklu
meira virði en svörtu peðin drotn-
ingarmegin. Staðan er þó ekki tai-
in unnin á hvitt.) 7....Bf8—d6;
8. Rbl—c3, Rg8—e7; (Sumir álíta
að betra liefði verið að leika drotn-
ingarbiskupnum út og undirbúu
hrókun drotningarmegin. Varlega
ver-ður þó að teljast að hróka kon-
ungsmegin vegna peðayfirburðn
hvíts þeim megin á borðinu.) 9.
o—o,o—o; 10. f2—f4, (Capablancn
álítur þetta ekki góðan leik) 10. . . .
Hf8—e8; 11 Itd4—b3, f7—f6; 12.
f4—f5, (Capablanca álítur þetta ekki
góðan leik og heldur því fram að
hann hefði átt að ná a. m. k. jafn-
tcfli, vegna þess að peðið á e4 verði
veikt. Aftur á móti álítur Edw. Lask-
cr leikinn mjög sterkan.) 12. . . . b7
b6; 13. Bci—f4, Bc8—b7; (Betra
var Bd6xf4.) 14. Bf4xd6! c7xd6; 15.
Rb3—d4, Ha8—d8; 16. Rd4—e6,
Hd8—d7; 17. Hal~dl, Re7—c8. 18.
Hfl—f2, b6—b5; 19. Hf2—d2, (bind-
ur riddarann á c8) 19 .... Hd7—•
e7; 20. b2— b4! (Lokar biskupinn
inni. Það er ógerningur að frelsa
stöðu svarts nema með þvi að fórna
skiftamun á e6). 20..... Kg8—f7;
21. a2—a3, Bb7—a8; (Svart getur
ekkert annað en beðið átekta). 22.
Kgl—f2, He7—a7; 23. g2—g4, h7—
h6; 24. Hd2—d3, a6—a5; 25. h2—
h4, aöxb4; 26. a3xb4, Ha7—e7; 27.
Kf2—f3, He8—-g8; 28. Kf3—f4, g7—
g6; 29. Hd3—g3, g6—g5-f; 30. Kf4
—g3, Rc8—b6; 31. h4xg5, h6xg5; 32.
Hg3—h3, He7—d7; 33. Kf3—g3!,
Ba8—b7;
34. e4—e5!! (Fallegur endir.) 34.
.... d6xe5; 35. Rc3—e4!!, Rc6—d5;
(Ef 35.... Hd7xdl; mátar hvítt í
þriðja leik.) 36. Re6—c5. (Að líkind-
um er það sálfræðingurinn Lasker,
sem krefst þess að þannig sé leikið.
Svart hefði aldrei svarað leiknum
HdlxdS.) 36......Bb7—c8; 37. Rc5
xd7, Bc8xd7; 38. Hh3-h7+ Kf7—
e8; 39. Hdl~al, Ke8—d8; 40. Hal—
a8+ Bd7—c8; 41. Re4—c5, gefið.
I.ærdómsrík skák.
Dr. Emanúel Lasker er fæddur i
Berlinchen, Prússlandi 24. des. 1868.
Hann var heimsmeistari í skák frá
1894—1921. Sumir telja hann sterk-
asta skákmann allra tíma.
hann sagðist mölva gat á hausinn á fólki
með hamri, ef það væri of vinnuhart við
hann.“
„Jeg skal svei mjer ekki láta stúlkuna
mína koma of nærri honum,“ sagði frú
Cleeve. „Þau hatast, og hún kemst í geðs-
hræringu af þvi að sjá hann.“
Trent gat ekki stilt sig um að spyrja: „Er
liægt að kenna áhrifum frá Fratton um
það?“
„Vafalaust,“ svaraði Ahtee fljótlega, „jeg er
sannfærður um, að öll sú ógæfa og ömur-
leiki, sem orðið hefir hjer á eyjunni — og
getur komið f>æir framvegis, stendur í
sambandi við liið óslökkvandi hatur þessa
manns.“
XVIII. kapítuli.
Það var komið yfir miðnætti þegar Trent
kom upp í hið ágæta, stóra svefnherbergi í
„piparsveinaálmunni," sem honum hafði ver-
ið valið. Það voru tvær álmur á húsinu en í
miðbyggingunni voru lierbergi frú Cleeve og
gestaibúðir. í Iiinni álmunni voru herbergi
mr. Ahtee og dóttur hans, og náðu þau yfir
alla efri liæð álmunnar, að því er Trent
skildist. Úr gluggunum sá Trent ekki annað
en trje og runna. Nóttin var mild og þoka
yfir.
Trent kveikti i pípu sinni og hagræddi
sjer i stórum hægindastól. í gær hafði hann
verið frjáls maður, í dag var hann af frjáls-
um viija staddur á eyðiey og útilokaður frá
umheiminum. Skyldi hann aldrei hætta að
láta stjórnast af skyndilegum innblæstri og
gera alt ])að sem honum datt í hug? Nú
mundi konan hans, sem var á Florida, í
heimsókn hjá frænda Curtis Welds og konu
hans, hráðum fá að vita hvar hann var nið-
urkominn. Og Swithin — livað mundi hann
gera þegar liann fengi skilaboðin frá Trent
um að fara austur yfir? Trent vissi, að Weld
yngri mundi verða lireykinn af að fá að
hjálpa lionum. Trent hafði skrifað Swithin
langt brjef áður en hann fór um 'borð með
Maims.
Hugur hans hvarflaði til gestanna í liús-
inu. Seinni hluti kvöldsins hafði farið í það,
að spila óvenjulega skemtilegt bridge við
Erissu, frú Cleeve og húsbóndann. Trent
vissi að margar konur spiluðu ágætlega
þelta uppáhalds spil hans. Hann hafði rekist
á það bæði í New York og London, en hann
hafði ekki átt von. á, að jafn ung og falleg
stúlka og Erissa var, væri í þeim hópi. Frú
Cleeve spilaði vel, en sagði oft nokkuð djarft.
Hvað fjórða manninn snerti þá hafði Trent
aldrei i sinni miklu reynslu bitt jafn slung-
inn spilara. Frú Cleeve tapaði yfir tuttugu
af dollurum, sem hún lijelt sig skulda Curtis
Weld. Gamla konan kom við og við með
nístandi athugasemdir um það, að Erissa
skyldi fremur kjósa að spila á spil en dansa
með unga fólkinu. „Mr. Dayne spilar líka
vel,“ sagði hún.
„En liann liefir kanske ekki efni á að spila
við yður. Ávani yðar, að bjóða upp fyrir
meðspilandanum er oft nokkuð dýr,“ sagði
Ahtee og brosti.
Trent tók eftir því, að Erissa var oft að
skjóta augunum til Cleeve, sem sat í hæg-
indastól og ljet sem hann væri að lesa. En
þegar hann bað hana um dans, eftir að hætt
var að spila, svaraði hún því til, að hún væri
of þreytt til að dansa.
Um klukkan tvö, þegar Trent þóttist viss
um að nábúar hans væru sofnaðir, læddist
liann ofan, opnaði útidyrnar og fór út í
myrkrið. Hann skálmaði ekki ögrandi að
kyprustrjánum eins og frú Cleeve hafði gert,
en nálgaðist þau hægt og varlega. Honum
þótti þessi trjáaröð afar athyglisverð. Úr
sluigga þeirra var það, sem eitthvað hafði
seilst eftir frú Cleeve.
Þó að Trent þekti mörg sálfræðileg fyrir-
brigði og hefði upplifað margt, sem ekki var
hægt að skýra með hinum kunnu náttúru-
lögmálum, var honum þó nær að halda, að
það sem gamla konan hafði upplifað þarna,
væri af mannavöldum. En hver gat það
verið þarna á Manndrápsey, sem gat gengið
nokkuð til að drepa hana? Hann hafði spurt
Dayne um vjelstjórann og liann hafði gefið
honum besta vitnisburð. Garðyrkjumaðurinn
fekk líka besta orð. Eigi að síður einsetti
Trent sjer að hafa gætur á þeim.
Ahtee hafði verið að tala um röð af hell-
um, þar sem Fratton liafði leitað hælis, er
leiðangurinn sem gerður var út eftir honum
og fjársjóðnum hafði ráðist á hann. Þessir
hellar voru að nokkru leyti undir sjó, en
Fratton hafði tekist að hafast þar við í þrjá
mánuði og draga fram lífið á þeim litla
matarforða, scm honum hafði tekist að ná
með sjer. En á þessum tíma hafði skyr-
bjúgur komið upp meðal leiðangursmanna
og þeir hrukku allir upp af. Það var hugsan-
legt að einliver vinnumaðurinn sem þarna