Fálkinn - 14.04.1939, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
- HEIMKOMAN -
5aga írá SiikihDrgarhjEraðinu eítir fixal Jacnhsen.
Þessi stutta ástarsaga gerist í Danmörku um
miðsumarieytið, þegar iandið ijómar í sól.
— Erlu afS fara?
Karen Höjer leit á unnusta
sinn ]iessuin skæru augum, sem
voru svo sjerkennileg fyrir liana.
Rödd tiennar tilraði litiö eitt -—
það voru einhverjar eftirstöðvar
í róninum af hinni þungu stenm-
ingu, er ríkt liafði á amtmanns-
setrinu meSan verið var að
snæða morgunverðinn.
Höjer amtmaður var íhalds-
samur og þrasgjarn að eðlisfari.
Amtmaðurinn og tilvonandi
tengdasonur lians, ungi bóndinn
(iorm Friis frá „Sólhlíð“ hjá Ry,
liáðu oft harða orðasennu, án
])ess ])ó að reiðast af því. En í
þetta skiftið hafði ekki verið
laust við að þyknaði í þeim.
Karen hafði merkt ])að.
Hún vildi nú ekki að vísu taka
föður sinn alt of hátíðlega. Hann
var nú einu sinni svona gerður
og Gorm átti að vita það. Þeir
höfðu verið að ræða um land-
húnað, og auðvilað hlaut Gorm
að vita meira á þessu sviði —
en þó hafði faðir hennar talað
með svo miklu oflæti eins og
liann einn vissi nokkuð.
Gorm fann sjálfur að ])að
hafði ekki verið rjett af honum
að vera svona þur við Karen. En
Hann hafði alt í einu fylst ákafri
löngun til að komast burt ....
hánn vildi fá sjer ærlegt „ein-
veru bað“, eins og hann kallaði
það.
Karen lagði höndina á öxlina
á lionum.
— Gorm, þó svo að það gangi
illa með Sólhlíðina i hili, þá er
jeg ekki í nokkrum efa um það
að þínar aðferðir eru alveg rjett-
ar og að alt muni ganga vel hjá
þjer seinna.
Þetta var mjög skynsamlega
mælt af lienni. En af einni eða
annari ástæðu juku orð hennar
gremju hans. Honum gramdist
að hún jeins og vildi hugga liann.
Auðvitað skildi hún ekkert í því,
sem verið var að tala um. Og
því gat hún ekki leitt þetta alveg
hjá sjer. Hann þurfti ekki á
neinni hjálp að halda.
— Karen mín, muldraði hann
og leit niður eftir veginum, sem
ljómaði í sól, jeg veit það svo
ósköp vel sjálfur að jeg hef á
rjettu að standa og þessvegna
þarf jeg ekki á neinni huggun að
halda.
Eitt augnablik leit hún á hann.
Svo færðist hlýtt bros um var-
irnar á henni.
—- Gorm — það er best að jeg
segi það hreint út, þú ert hroka-
fullur en jeg elska þig nú
samt!
Hún þrýsti mjúkum sólbrún-
um handleggjunum um hálsinn
á honuni og liallaði vanganum
að brjósti lums.
Hann sleit sig úr faðmi henn-
ar, kvaddi hana í skvndi og þaut
niður að ánni, þar sem hann fór
um horð í Iilla hvita mótorbát-
inn sinn.
llann setli vjelina í gang og
þaut niður eftir ánni á flevgi-
ferð.
Það var dýrlegur sumardagur.
Sólin helti geislum sinum yfir
skógarásana, og áin liðaðist eins
og langur ornnir milli sefstóð-
aúna. En Gorm var ekki i skapi
lil að njóta fegurðarinnar þenna
daginn.
Hann virti ekki Himmelbjerget
viðlits og hann píndi mótorinn,
svo að hann kæfði niður fugla-
kvakið í kjarrinu all i kring.
Raunverulega ástæðan til þess
að hann var í svona slæmu skapi
var hlátl áfram sú, að honum
gekk illa búskapurinn í Sólhlíð.
Áform hans höfðu mishepnast
og það var tap á búrekstrinum.
\tti hann að selja alt saman? Oi'-
hvað svo? Karen gal ekki heldur
hiðið hans öllu lengur. Hann
hafði lofað föður hennar því upp
á æru og samvisku að giftast
henni ekki fyr en hann hefði
borgað upp jarðarskuldina. En
það leit nú út fyrir að það mundi
dragast á langinn. Og það var
ekki laust við að fólkið á amt-
mannssetfinu væri farið að draga
dár að þessum drætti allir
nema Ivaren.
Hún var svo blátt áfram og
yfirlætislaus. Of yfirlætislaus.
Orðið .,hrokafullur“ hljómaði
nú í eyrum lians. Það var nú
ekki nauðsynlegt að vera svona
hreinskilinn. Það verkaði dálít-
ið .... nú já ....
Frá Ry var stundarfjórðungs-
. gangur til Sólhlíðar.
Þegar hann nálgaðist Sólhlíð,
sá liann sjer til mikillar undrun-
ar stóran Packard híl rjett fyrir
framan húsið.
Halló, gamli vinur, hvern-
ig hefurðu það? Hár og lierða-
breiður maður gekk á móti hon-
um og veifaði hendinni, og á
eftir honum kom ung stúlka,
glæsilega búin.
Gorm har höndina að augun-
um. Það skyldi þó aldrei vera
Ole jHassel!
Það varð mesti fagnaðarfund-
ur hjá bernskuvinunum. 10
’ár voru liðin frá því ])eir höfðu
sjest.
Kem beina leið frá New
York, kæri vimir! Mig langaði
að skreppa yfir hafið og sjá,
livort Himmelbjerget liefði stækk
að nokkuð. Má jeg kynna þig fvr-
ir unnustunni minni. Mr. Gorm
Friis Miss Daisv Gill.
Úli á svölunum drukku þau
whiskv. Gorm var mjög gláður
að sjá bernskuvininn, sem liann
vissi að hafði l)rotist áfram af
miklum dugnaði þar vestra. Ung-
frú Gill var mjög falleg, ung
slúlka. Hún lagði litið lil mál-
anna er þcir töluðust við, en
skaul þó iim í öðru hvoru:
Charminff.
Seinni parl dags óku þau öll
í hifreið Hassels lil Himmel-
bjerget. Daisy ók bílnum, svo að
fornvinirnir fengu betra tæki-
færi til að tala saman.
Jeg er meðeigandi i „Glíl
Steel A Iron Ltd“ ásamt tengda-
föður minum, sagði Ole. —
Kuren lagði höiulina á öxlina á honmn.
«
t
i