Fálkinn - 21.04.1939, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Kvikmynda heimurinn.
Nútíma Herkules.
June Travis hin fagra brosir til
Joe E. Brown.
Einn af kunnustu gamanleikuruin
Ameríku er fyrverandi leiktrúður
Joe E. Brown. Nú hefir Columbia-
f.ielagið kvikmyndað nýjan gaman-
leik, sem þe'ssi maður leikur í. Leik-
urinn heitir Tilrauna kaninan.
Stúdenl nokkiir — Joe E. Brown
gerist íþróttahetja til að vinna ástir
June Travis, sem hann elskar. En
hann bíður einn ósigurinn á fœtur
öðrum á íþróttavellinum, svo að
stúlkan litur mjög niður á hann.
Alt í einu breytist þetta. Prófessor
einn hefir eftir ítrekaðar tilraunir
fundið upp lyf, sem eykur al'l manns
og dýra í stórum stíl. Hann notar
þennan ástfangna stúdent sem til-
raunadýr, og áhrifin láta ekki á sjer
slanda. Ungi stúdentinn breytist í
ósigrandi Herkúles, vinnur hverr:
sigurinn á fætur öðrum og nær
ástum konunnar.
Sænsk „stjarna“ nær mikilli hylli í
Þýskalandi.
Ný mynd af Ingrid Bergman.
Þjóðverjum liefir ekk hepnast að
hafa upp á góðum leikkonum inn-
anlands. Þeir hafa orðið að „im-
portera" Zarah Leander frá Svíþjóð,
og nú hefir sænska kvikmynda-
stjarnan unnið sjer mikið álit í
Þýskalandi. „Ufa“-fjelagið hefir ráð-
ið hana til sín og hefir lnin nýlega
leikið eitl aðallilutverkið í kvik-
myndinni „Fjórar vinkonur“, sem
lýsir baráttu fjögra ungra stúlkna
að komas't áfram í heiminum og í
því augnamiði setja þær á stofn
auglýsingaskrifstofu.
Eftir mikla erfiðleika hepnast þeim
að koma áformunum i framkvæmd
en bráðlega fer alt út um þúfur
vegna þess að tvær stúlkurnar trú-
lofa sig, og aðalsögulietjan, Ingrid
Bergman, giftist auglýsingastjóran-
um (Hans Söhnker), sem lengi hef-
ir elskað hana.
Það er einkum Ingrid Bergman
að þakka, að þvi er sagt er, að
kvikmyndin hefir vakið svo mikla
hrifningu i Þýskalandi sem raun
er á.
Leikfangslest veldur hrifningu.
Errol Flynn kynnir sjer
„járnbrautartækni.“
Ný kvikmynd frá Warner Bros
er að koma á markaðinn um þess-
ar mundir. Það er fjögra blaða
smárinn frægi, sem leikur í þessari
mynd, þau Errol Flynn, Olivia de
Havilland, Patric Knowles og Rosa-
lind Russell.
Efnið er þetta í stuttu máli:
Auðmaðurinn Knowles erfir dag-
blað eitt mikið, en hefir ekki vit
á að stjórna þvi. Hann ákveður að
láta j)að hætta að koma út. Ritari
hans, Rosalind Russel, fær þó talið
hann á það, að ráða Errol Flynn
sjer til aðstoðar og halda útgáfunni
áfram. Knowles er trúlofaður Olivie
de Havilland, sem er mjög fögur
kona, en þegar Errol Flynn sjer
hana, gleymir hann fullkomlega vin-
konu sinni, Rosalind Russell. Út
ur þessu spinnast nokkur vandræði,
en alt gengur vel á endanum. Tvö-
falt brúðkaup.
Eitt af j)vi sem vekur mikla at-
hygli í þessari mynd er smájárn-
braut, sem gerð er af miklum hag-
leik. — Tíu járnbrautarlestir renna
eftir tvispori, sem komið er fyrir
í tilbúnu landslagi. Á ferð sinni
renna lestirnar yfir 13 brýr og utan
t snarbröttum hengjum; i'ara sífelda
króka í fjöllunum, og aka kring um
glampandi vötn, sem eru á stærð við
steikarpönnu.
Hvað lesa Englendingar mest í
blöðunum?
Nýlega ljetu blaðaútgefendur í
Iinglandi athuga hvaða efni fólk
læsi mest? Alment var álitið áður en
þessi rannsókn fór fram að íþrótta-
síður blaðanna væru mest lesnar.
en það reyndist ekki rjett vera. •—
Rannsóknin sem náði til fjölda blaða
af ólíkustu skoðunum leíddi í Ijós,
að ijmóttirnar voru elleftu i röðinni.
Mest var lesið stórslys og allskonar
glæpir, j)ví næst ýmislegt er við
kom konungsfjölskyldunni og hirð-
inni. Þá frásagnir um brúðkaup
heldra fólksins og meiri háttar hjóna
skilnaðarmál. Fjórða í röðinni eru
svo utanríkismál. Rannsóknir þessar
gáfu upplýsingar um það, að mað-
urinn les blaðið hálft, en konan
þriðja partinn.
Leiðtogi hins illræmda fjelags-
skapar Tammany Hall í New York
heitir Hines. Hefir hann nýlega ver-
ið dæmdur í sjö ára fangelsi fyrir
ýmiskonar ósóma. Talið er að liann
hafi þegið að meðaltali 20 miljónir
dollara í mútur á ári, síðustu árin.
lögin eru aðeins vilji þjóðarinnar. Óþægi-
Jeg tilhugsun finst yður ekki?“
„Þjer liafið allaf svo gott lag á, að gera
alla hluti sennilega! Mjer er nær að lialda,
að þjer gætuð teldð við starfinu mínu á
mcrgun og látið fólk lialda, að þjer liefðuð
sæmilegt vit á því!
„Jeg hefði gaman af að reyna það,“ sagði
Osborne hugsandi. „Alt sem jeg veit um
bankamál er það að jeg vil lieldur skrifa
aftan á tjekka en framan á ])á. En eitt er
það þó, sem jeg gæti gert; Jeg gæti staðið
fyrir innan diskinn og fleygt innborguðu
víxlunum yfir milligerðina! En annars, í
alvöru talað: jeg hefði gaman af að liafa
starfaskifti við yður um tíma.“
„Jeg mundi gera það með ánægju. Jeg er
oft að liugsa um, að yðar starf hljóti að
vera skemtilegra en mitt‘.
, Jeg mundi gera það með ánægju. Jeg er
oft að liugsa um, að vðar slarf liljóti að vera
skemtilegra en mitt.“
, Skemtilegra? I’að er um það bil eins leið-
inlegt og nokkur vinna getur verið, og auk
þess aí'ar óþægilegt. Þið bankamennirnir
vitið hvenær vinnutíminn er úli og þið get-
ið hætt. Ekki geri jeg það. Þið eigið frí síð-
degis alla laugardaga. Ekki befi jeg það. Það
blýtur að vera yndislegt, að geta lagt frá sjer
umboðin klukkan fimm og vita með sjálf-
um sjer, að nú þurfi maður ekki að gera
neitt fyr en í fyrramálið.“
„En nú skulum við lita á liina hliðina á
málinu ])etta bræðilega tilbreytingaleysi
að þurfa að vera kominn á skrifstofuna
klukkan níu á hverjum morgni? Þjer getið
byrjað að vinna þegar yður líst og unnið
þegar yður lýst. Og hugsið yður alt þetla
óvænta, sem fvrir getur komið — slysfarir
og alt þesskonar.“
„Slysin eru ekki lokkandi. Þau eru bara
til óþæginda. Þau verða altaf á óþægilegustu
tímum, þegar maður er önnum kafinn við
annað eða maður ætlar að fara að borða eða
fara eina umferð af golf. Og svo getur mað-
ur ekkert gerl þegar á hólminn er komið.
Það eina sem hægt er að gera við slasaðan
mann á vegarbrúninni eða i næsta skýli er
að setja á hann bráðabirgðaumbúðir og það
er lögregluþjónninn eða einhver annar allaf
búinn að gera, ])egar læknirinn kemur. Og
svo hefir læknirinn ekkert annað að gera,
en að senda manninn á spítala og láta ein-
Iivern annan klastra við hann. En i yðar
stöðu er þó altaf sú skemtun hugsanleg,
að einhver komi inn með hlaðna skamm-
byssú i bendinni og strjúki á burt með sjóð-
inn —“
„Hægan, bægan, góðurinn minn. Við er-
um ekki í Chicago. Þjer talið eins og banka-
ræningjar stæðu í röð fyrir utan á hverjtim
morgni og biðu eftir því, að opnað væri“.
„Svo gelnr það altaf komið fyrir, að ein-
hver reyni að selja falskan vixil eða ógildan
seðil, er það ekki?“
„Ójú. En reynir fólk aldrei að pretta
vður ?“
„Ekki á þann liátt. En jeg geri ráð fyrir
að talsvert margir geri sjer upp veikindi, til
þess að njóta góðs af sjúkrasamlaginu hans
Lloyd George, sem þeir kalla — þegar á alt
er litið, eru um fimtán miljónir manna
sjúkratrygðir og það er ekki hægl að ætlast
til, að þeir sjeu allir heiðarlegir — en jeg
gef sjaldan fölsk læknisvottorð, og þeir sem
ekki eru í sjúkrasamlagi hafa enga ástæðu
til að biðja um þau. Þeir hugsa aðeins um,
að reyna að komast lijá að borga lækninum.“
Osborne stóð upp og leitaði i brjefahrúg-
unni á arinhillunni. Eftir nokkrar mínútur
fann hann brjefið sem hann var að leita að
og settist aftur. Hann horfði innilega á það
eins og það væri ástarbrjef og las það, þó
að hann kynni efni þess utan að.
„Mjer dettur það hug, þegar við tölum
um reikninga eða greiðslu á reikningum:
Þú munt hafa heyrt um manninn fræga í
Aberdeen?“
„Heyrt um hvað?“ spurði Woods úti á
þekju og leit upp úr kvöldblaðinu, sem
hann hafði litið í þegar Osborne fór að lesa
brjefið.
„Hvern, en ekki hvað,“ leiðrjetti Osborne.
„Jeg meina manninn, sem fór með hand-
fangið til smiðsins til þess að láta setja á það
nýjan staf.
„Já, jeg hefi lieyrt um hann.“
„Hjerna er brjef frá andlegum frænda
hans.“
Bankastjórinn greip umslagið, sem hann
fleygði til hans og leil á innihaldið.