Fálkinn - 09.06.1939, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Saga eítir J. Blach.
Persson ýtti lampanum með skjall-
hvítum skerminum frá sjer. Það var
dauf birta í herberginu, húsgögnin
úr sjer gengin og eitthvað óhuggu-
legt við það.
Það voru venjulega hótel af þessu
taginu, sem Persson gisti á á sín-
um misserislegu ferðum út um
landið fyrir firmað, þegar aðstæð-
urnar knúðu hann ekki tii að búa
á fínni stöðum. Persson var i senn
sparsamur og mjög áréiðanlegúr.
göturnar til stöðvarinnar. Það var
óvíða ljós bak við rúðurnar í iág-
reistum húsunum — á einum stað
logaði á grænni lukt yfir dyrunum:
Það var lögregliistofan.
Þegar hann hafði gengið úr
skugga um, að brjefið hafði komist
ofan í kassann, ákvað hann sig að
fara aðra leið til baka.
Þegar Ejler Persson gekk í hægð-
um sínum eftir ósljettri gangstjett-
inni komu alt i einu einhver óþæg-
indi yfir hann.
Tunglið var hátt á lofti og skugg-
arnir frá húsaröðinni fjellu út á
HvaÖ var þetta? Var einhver á
gangi fyrir aftan hann? Já, áreiðan-
iega. Maðurinn gekk þungt dg eins
og dró á eftir sjer fæturna. Og fóta-
takið benti á að skórnir væru flatir
og slitnir. Loksins sá hann þó mann.
En það. var ekki maður af því tag-
inu, sem hann langaði að tala við.
Því lengnr sem Persson fulltrúi
lilustaði á fótatakið, þvi sannfærð-
ari var hann um að þarna var mann-
vera, sem best væri að vera laus við.
— Afsakið, en þjer getið víst ekki
lánað mjer eldspýtu?
Svitinn spratt fram á enninu á
kunna mannsins myndaði, gaf tii
kynna að hann var með íkveikta
sígarettu í munninum.
Hann rjetti aftur eldspýturnar
með lágu „þakka fyrir“ og stað-
næmdist án þess að segja nokkuð.
Persson staðnæmdist líka. l.oks-
ins hafði hann þó fundið mann-
veru!
— Þjer eruð ókunnugur í bænum?
spurði maðurinn.
— Já, í raun og veru, jeg hef að
visu verið hjer tvisvar sinnum áður
— i verslunarerindum eins og núna.
EINS OG HVER ANNAR MAÐUR
Hann stóð upp af hörðum trje-
slólnum og teygði úr sjer. Það hafði
tekið hann hálftíma að skrifa skýrsl-
una, en nú var hún tilbúiji sem bet-
ur fór og ekki annað að gera en
frímerkja hana og setja i póstinn.
Ef hann legði brjefið í póstkassann
á járnbrautarstöðinni, mundi það ná
næturlestinni og verða borið út
snemma um morguninn i Kaup-
mannahöfn.
götuna. Bláir, tindóttir skuggar. —
Hinumegin voru hrörleg og gömul
hús, er bái'u vott uin að þau hefðu
lifað sitt glaðasta.
'Gegnum hliðargötu kom Persson
auga á smávatn, sem lá i útjaðri
bæjarins. Fyrir tunglskinið mínti
það á glitrandi kvikmyndasilfurflöt
— rjett hjá honum ýlfraði hundur
lengi og ámátlega. Það fór hrolhir
um Persson.
Persson. Án þess að svara stakk hann
hendinni ofan í frakkavasann og
tók upp eldstokk, óstyrkur i höndun-
um, og fekk manninUm. Honum da!t
ekki í hug að reyna að kveikja fyrir
hann, það hefði þýtt að hann hefði
mist niður allar spýturnar.
— Nú, svo þjer eruð kaupsýslu-
maður?
— Ekki eiginlega. Jeg er fulltrúi
fyrir pappírsfirma og fer stundum
í söluferðir fyrir það. Jeg heiti
Persson.
— Nafn mitt er Suchow. Gleður
Jaínuel brjálaður maður gzfur prðið að liði.
Persson hugsaði sig um augnablik,
hvort hann ætti að hringja á stúlk-
una og biðja hana að koma brjef-
inu. En hann hafði reynt það sem
fleiri, að sjálfs er höndin liollust og
ákvað að fara sjálfur með það. —
Það var lika góð hressing í því
falín að ganga sjer til skemtunar
áður en gengið var lil hvíldar.
Hann gekk niður tómar, þögular
Hann beygði til hliðar og inn á
lítið torg. Kirkjuklukka byrjaði að
slá, þungt og seint. Ómar hennar
staðnæmdust yfir mánabjörtum hús-
þökunum.heltustsvo niður á göturnar,
irn í gegnum dimt port, svo að húsa-
garðarnir urðu kynlegir og dularfullir.
Trjen urðu að lifandi verum og
tauið, sem hjekk á snúrunum ininti
óþægilega á einhverjar vofur.
Birtan af spýtunni gerði þeim það
mögulegt að sjá framan í hvorn
annan. Ókunni maðurinn var með
barðastóran listamannshatt. Andlitið
var magurt með skörpum dráttum.
augun smá, en fjörleg.
Strax er sloknað var á spýtunni
duldust andlit þeirra beggja í skugg-
unum af höttum þeirra. Smá eld-
dcpili í skugganum, sem hattur ó-
Svo rak hann upp öskur og henlisl eins og viti sínu fjær gegnnm skóginn.
mig að hitta yður, herra Persson.
— — — Fulltrúinn tók í fram-
rjetta hönd hans og þrýsti hana.
Hún var hörð og beinaber, það var
eins og ‘ húðin hengi sem lauslegt
hulstur utan um handabökin. Ó-
kunni maðurinn hlaut að vera gam-
all. —
— Það er fátt til skemtunar i
svona bæ, hjelt Sucliow áfram. Og
maður verður að gera sjer það að
góðu, sem til er. Þjer gerðuð mjer
niikla ánægju að koma með og fá
eitt glas af öli.
Person fansl hann mundi hafa
gott af þessu áður en hann færi i
háttinn. Hann þakkaði boðið.
Veitingahúsið, þar sem ókunni
maðurinn lijelt til, lá í grend við
torgið, og var það mjög úr sjer
gengið.
Hann pantaði öl fyrir þá báða
og bauð Persson sígarettu úr hálf-
skítugum pakka.
Þeir töluðu um veðrið og um þau
erindi, sem Persson skyldi reka dag-
inn eftir. Suchow talaði lágt og
röddin var mjúk. Hann virtist kunna
þarna einkar vel við sig, en Pers-
son iniður.
Þegar þeir höfðu lokið við að
drekka, það sem frain hafði verið
reitt, pantaði Persson meira. Hann
þurfti á hressingu að lialda. Þess-
vegna fekk hann meira, en ætlaðist
vitaskuld til þess þar með að
drykkjunni væri lokið. Þetta var
því undarlegra, þar sem Persson vav
framúrskarandi sparsamur maður
og áreiðanlegur. — Hann pantaði
vindla. Hann var glaður við að hafa
hitt mann, sem vildi vera honum
til skemtunar og losa hann við
þessa óþægilegu einverutilfinningu.
Hann gleymdi þvi, að hann hafði
verið liræddur við fótatak Such-
ows, þegar hann heyrði það fyrsl
og að liann hafði hugsað: Mann
sem liefir svona fótatak, er best að
forðast. Hann var þakklátur tilvilj-
uninni, sem liafði sent honum þepna
mann.
— Hvað eruð þjer? spurði hann
nýja kunningjann sinn.
-----— Suchow brosti, og ekki
óþægilega.
— Hvað jeg er — hvað jeg er?
Hvað erum við allir saman, þegar
um það er að ræða? — Bali —
Hann gerði hring upp i loftið
með hægri hendinni, eins og hann
vildi láta fyrirlitningu sína í ljós á