Fálkinn - 09.06.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn. 8
eða ])á að það væri ekki byrjað það var
ekki hægt að segja hvort heldur var.
„Góðan daginn, James,“ sagði Ridley.
Tomlin liafði ekki tekið eftir að fulltrú-
inn kom, og hrökk við og fleygði frá sjer
hlaðinu, sem liann var að lesa.
„Gott kvöld,“ svaraði hann og tók blaðið
upp aftur og stakk lausri örk innan í það.
„Jeg var einmitt að lesa þessa ræðu forsæt-
isráðherrans.“
„Var það?“ spurði Ridley þurlega. „Hve-
nær hyrjaði blaðið á því að hirta stjóm-
málafrjettirnar á öftustu siðu? En annars
skal jeg segja yður, að jeg kom ekki liing-
að núna til þess að tala um veðmál.“
„Ekki það?“ sagði Tomlin frakkur og
brosti eins og saklaust barn. „Það þótti mjer
slæmt að heyra, því að jeg hefði getað gefið
yður góða bendingu um hlaupið klukkan
hálff jögur á morgun.“
„Mjer er sama um það. En til hvers ætl-
uðuð þjer að lána peninga hjá Levinsky?
Mjer er meiri forvitni á því en veðmálinu,
eins og stendur.“
„Jeg get ekki sjeð hvað yður keniur það
við, fulltrúi. Má jeg ekki taka peninga til
láns eins og liver annar? En hvað sem því
líður, þá fjekk jeg ekki lánið. Karlskrattinn
sagði, að jeg liefði ekki næga tryggingu.1'
„Jeg veit það; en hvað er um brjefið, sem
þjer skrifuðuð honum á mánudaginn?“
Órökuð hakan á Tomlin slapti og hann
tók út úr sjer pípuna.
„Hefir hann sigað yður á mig út af því
spurði hann málþola. „Hann er bölvaðri en
jeg hjelt hann vera, og það segir ekki lítið.
Ef jeg segði yður hvaða álit jeg liefi á hon-
um i raun og veru, þá nnindi jeg fá fimm
shillinga sekt og auk þess refsingu fyrir
svívirðilegt orðbragð. Þjer þékkið mig, full-
trúi, og vitið, að jeg liætti mjer ekki í voð-
ann. Jeg skrifaði þetta að gamni mínu, rjett
til þess að ná mjer niðri á honum fyrir það,
að hann neitaði mjer um lánið. Jeg hjelt
ekki að hann mundi hafa svo mikið við,
að leita uppi hver liefði skrifað brjefið. En
jeg skal lofa yður því, að skrifa honum
aldrei aftur.“
Ridley atliugaði skóarann meðan hann
var að masa. Hann var vandræðalegur í
aðra röndina og keskinn i liina, eins og sá,
sem gert hefir sig sekan i lítilsháttar yfir-
sjón. Hann hafði nú sett upp i sig pipuna
aflur og reykurinn leið hægt upp úr henni.
Hafði hann ekki vitað neitt meira um þetta
málefni, eins og hann fullyrti, þá var lát-
hragð hans mjög eðlilegt. En hafi hann
hinsvegar vitað á sig sekt um morð, hlaut
hann að vera ágætur leikari.
„Það getur verið að þjer hafið skrifað
þetta í gamni, Tomlin, og hefði öðruvísi
staðið á, þá hefði jeg trúað yður, af þvi að
jeg þekki yður eins og jeg----
„Hvað eigið þjer nú við, fulltrúi. Áfrám
með smjerið. Hvað ætlið þjer nú að bendla
mig við?
„Þetta er alvörumál, Tomlin. Levinsky
er horfinn.“
„Hvað segið þjer?“ það var hafið yfir efa,
að undrun mannsins var engin uppgerð.
„Hvað meinið þjer með því — — horfinn?“
„Jeg meina nákvæmlega það sem jeg
segi,“ svaraði Ridley þolinmóður. „Hann er
hlátt áfram horfinn, án þess að nokkurt spor
sjáist eftir liann. Og aðalatriðið er: getið
þjer frætt mig nokkuð um þetta?“
„Ekki vitundarögn.“ Nú var öll ljettúð
horfin úr andliti Tomlins og liann var graf-
alvarlegur. Það drapst í pípunni hjá honum
og blaðið datt aftur, án þess að hann tæki
eftir. Og nú hirti hann ekki uhi, að taka
það upp. „Jeg hefi sagt vður alt sem jeg
veit,“ hjelt hann áfram, „og ef jeg vissi
meira mundi jeg segja yður það. Þetta er
dálítið óþægilegt fyrir mig, jeg sje það. Jeg
skrifaði þetta hrjef og jeg ætla ekki að hera
það af mjer, en jeg get svarið, að það var
ekki gert í alvöru. Bölvaður nokkur, að
hverfa einum eða tveimur dögum síðar.
Skyldi hann hafa gert það í þeim tilgangi
að gera mjer bölvun?“
„Jeg geri ekki ráð fyrir því.“ Ridley gat
varla stilt sig um að hlæja að þessari opin-
skáu tilgátu. „Hann hefði getað náð sjer
niðri á yður með því að afhenda okkur
hrjefið yðar, en það gerði hann ekki. En
hann hjelt því til haga, af einhverri ástæðu,
og við fundum það á skrifstofunni hans
eftir að harin var horfinn.“
„Jæja, jeg vona að hann komi von hráð-
ar í leitirnar. Ef liann skyldi nú hafa verið
myrtur. Iivað gerið þið þá við mig?“
„Við vitum ekki hvort hann hefir verið
myrtur,“ svaraði fulltrúinn rólega, þegar
Tomlin ærðist við tilhugsunina um hætt-
una, sem honum gat stafað af þvi.
„En það gæti hugsast. Og ætlið þjer þá
að taka mig fastan?“
„Nei, við höfum ekki sannanir. Aðeins
óljósan grun út af þessu hrjefi yðar. En
við munum hafa gát á yður. Það kostar
mig stöðuna, ef jeg gerði það ekki.“
„Þjer megið ekki eyða of miklum tíma
í það. Finnið liann eða manninn, sem drap
hann. Jeg skal ekki strjúka. Þetta er nógu
bölvað þó jeg geri það ekki verra en það
er. Jeg er hræddur við þetta, Ridley, dauð-
hræddur við það — ekki af því að jeg liafi
gert það, heldur út af þessu árans brjefi.
Jeg hefi ekki sem best álit fyrir, og það
gæti farið svo, að þetta vrði mjer lil bölv-
unar.“
„Verið þjer ekki að kvíða því,“ sagði
Ridley. „Enginn fer að saka yður um morð,
þó að þjer hafið verið sektaður fyrir betl
eða fyrir að drekka bjór eftir lokunartíma.
Þegar þjer sjáið lögregluþjón fyrir utan
hjá yður, þá munið, að þetta er aðeins gert
fvrir siðasakir.“
Nú kom lögregluþjónn i augsýn og fjekk
skipun um að hafa gát á Tomlin, þangað
til hann yrði leystur af hólmi. Þegar Rid-
ley sneri sjer við til að fara, heyrði hann
skóarann vera að heilsa lögregluþjóninum.
IV. kapituli:
STOLNA NAFNASKRÁIN.
Nú liðu tveir dagar — 48 stunda ströng
vinna hjá lögreglunni í Southbourrie og
48 stunda spenningur og umhugsun
lijá íbúunum i Southbourne — en ekk-
ert frjettist af horfna manninum. Sjúkra-
liúsin voru rannsökuð á ný og tveir með-
vitundarlausir sjúklingar, sem þangað höfðu
komið og enginn vissi nafn á, bornir sam-
an við ljósmynd og lýsingu Levinskys. Allir
eftirlitsmenn geðveikra voru spurðir og
geðveikraliælið vitanlega kannað kyrfilega.
Lýsing á manninum var send öllum lög-
reglustöðvum í nágrenninu og á forsíðunni
í „Southbourne Gazette" og „Southbourne
Recorder" komu stórar iriyndir og aug-
lýsingar um verðlaun lianda þeim, sem
gætu gefið upplýsingar. En enginn gaf sig
fram.
Meðan jiessu fór fram, tók Ridley saman
skrá, ásamt Rosenbaum, sem var honum
til ómetanlegrar hjálpar, yfir alla fyrver-
andi skiftavini Levinskvs og sendi Collins
vfirlögregluþjón með hana lil Bradford.
Hann fór að rannsaka hvert nafn fyrir sig,
en víðast hvar dvaldi hann ekki lengi, því
að hvergi var neitt að finna, svo að hann
lauk af seytján nöfnum á einum niórgni.
Klukkan liálftólf lagði Collins frá sjer
nafnaskrána og hjelt á næsta veitingahús,
til þess að fá sjer hressingu. ,Hann settist
við marmaraborð og ýtti frá sjer bolla-
bakkanum á borðinu. Tveir pence lágu
undir undirskálinni, svo að hann setti liana
laumulega aftur á sama stað og fór að
skoða matseðilinn, þangað til frammistöðu-
stúlkan kom og fór að taka saman leifarn-
ar eftir síðasta gestinn.
„Kálfsket og flesk,“ sagði hann.
„Það er búið i dag,“ sagði stúlkan og
stakk pennyunum í vasann.
„Kalda svínslærissneið þá. Og viljið þjer
svo segja mjeí, livað „noils og tops“ er.
Jeg hefi verið á seytján stöðum í þessum
hlessuðum hæ, og nálega allstaðar var þetta
selt eða framleitt, en þó veit jeg ekki enn
livað það er.“
„Það er eitthvað viðvíkjandi ullarúrgangi
i klæðaverksmiðjunum, held jeg,“ svaraði
hún óákveðin og tólcst dásamlega að láta
hakkan með bollunum vega salt á fingur-
gómunum á sjer, jafnframt því sem hún
jnirkaði hletti af horðinu með hinni liend-
inni. „Jeg veit lítil deili á því, vegna þess
að jeg hefi aldrei verið í ullarverksmiðju
sjálf.“
Það var eins og' hún væri að afsaka
þetta. 1 borg, þar sem meiri hlutinn- af
öllu vinnufæru kvenfólki fer í ullarverk-
smiðjurnar beint úr barnaskólanum, þykir
það ekki tiltökumál, þó kvenfólk vinni
verksmiðjuvinnu, og þessvegna losnaði
Collins við að verða fyrir því að móðga
stúlkuna, eins og hann hefði gert, ef hann
hefði verið staddur í einhverri suðlægari
horg. En nú fóru Argusaraugu húsmóð-
urinnar um salinn og staðnæmdust þarna
við horðið, svo að ekki varð úr frekara
samtali. Collins horðaði matinn og fór
siðan út á götuna. Hann var á hálum
gúmmísólum og gatan var hlaut; þeir sem
tiafa gengið upp hallandann i Darley Street
geta ])vi skilið, að hann fór varlega. Hann
fór í fjóra staði enn og hjelt ])vínæst á-
leiðis til Great Eastern Hotel.
„Kannist þjer við mann, sem heitir Lev-
inskv?“ spurði hann ármanninn.
..Já, lierra.“
„Hafið þjer sjeð hann nýlega?“
„Hvern þeirra? Hr. Isidore fór lijeðan í
morgun, hr. Samúel gisti hjerna í vik-
unni sem leið, og hr. Louis í fyrri viku.“
„Guð hjálpi yður, maður! Er þetta Brad-
ford eða Jerúsalem?“ Collins skildist fyrst