Fálkinn - 09.06.1939, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
1 2 3 4 1 W\' 6 17 8 9
m m 1 1
m 1 2 | 13 m 14 *■ m
16 17 m 18 m l 9 1 20
31 l!£ 2 2 m 23 24 w 25 |
36 IH 27 28 m 29
$g 30 31 m 32 33 m
« m m m ii 1« wm w
34 ig 35 36 1" |« 38 39 40 w- 41
4 2 43 IHI“ | \m 45 46 |
47 4R m 49 i m 50 51 1
52 | 53 m 54 m 55
m 56 57 Itil58 59 1 m
81« 60 m mm\«' m 3$
62 1 ®i631 i
Krossgáta Nr. 301.
Lárjett:
1 Jenska. 5 hávaðinn. 10 manns-
nafn, ef. 11 æti. 12 sæti. 14 syntu.
16 tarfa. 18 sagnmynd. 19 gleráhaldi.
21 blása. 22 hvílt. 23 guð. 25 söngl.
26 hjerað. 27 linökrar. 29 upplirópun.
30 fiskar. 32 eldstæðis. 35 ræfill. 38
með. 42 bæði. 44 málmþráður. 45
reykja. 47 dans. 49 fangamark þekts
rithöf. 50 fæði. 51 litill. 52 bæjar-
nafn. 54 ættingi. 55 orsök. 56 no. 2.
58 spakur. 60 pening. 61 persónu-
fornafn í þgf. 62 helgidómurinn. 63
ílátið.
Lóðrjett:
1 peningar. 2 dvelja. 3 gera á fæl-
urna. 4 skemmd. 6 matjurt. 7 dug-
leg. 8 óduglegir. 9 mannsnafn. 12
hungruðu. 13 húð. 14 undrun. 15
kauptún. 17 ljeleg. 20 fjelag. 22 háð.
24 nirfill. 27 einlskip. 28 tónn. 31
pjakk. 33 taka. 34 stöðvast. 35 fölna.
36 vigtaði. 37 likamshluti. 38 loforð.
39 ryk. 40 allalaus. 41 fískur. 43 ró-
leg. 46 andi. 48 koma að. 51 hýði. 53
snöggur. 55 viðbit. 57 fæði. 59 angur.
Lausn á Krossgátu Nr. 300
Lárjett.
I spekina. 7 hástökk. 13 forar-
pollur. 15 rá. 17 tap. 18 lóg. 19 ha.
20 arg. 22 gýs. 24 nær. 25 Neró. 26
goðin. 27 póst. 28 gná. 30 rið. 32
ata. 33 in. 34 ari. 36 fló. 38 an. 37
Ingunn. 40 bráður. 41 ól. 42 ann.
44 aöu. 45 jet. 47 fes. 49 efa. 51 ta
52 agar. 53 milli. 54 ertu. 55 Rut.
57 kös. 59 mat. 60 nr. 61 aus. 63 góa.
65 ra. 66 erfingjanna. 70 rafmagn.
71 Asgarði.
Lóðrjeit.
1 strangi. 2 ef. 3 kot. 4 Iran. 5
nap. 6 ar. 7 ho. 8 áll. 9 slóg. 10 tug.
11 ör. 12 Kjartan. 14 prýðir. 16
árennilegur. 19 hæstarjettar. 21 grá.
22 gor. 23 sið. 24 Nóa. 29 grund.
31 kláði. 34 aga. 35 inn. 36 frá 37
óðu. 41 ófarnar. 43 aflöng. 46 taut-
ari. 48 sat. 49 eik. 50 als. 51 orm.
56 gufa. 58 kóng. 61 arm. 62 sig.
63 gas. 64 ana. 66 ef. 67 N. N. 68
já. 69 ar.
Hann ÞEKTI FÓLKIÐ.
Framh. af bls. 6.
Morguninn sem hann kom hing-
að til að vita um böggulinn.
ráðlagði jeg honum að verða á
burt úr bænum innan klukku-
stundar, annars mundi jeg segja
Iögreglunni til hans.
Þú ætlaðir þá að segja
mjer, að þú hefðir grunað hann
úm græsku frá upphafi?
Já, jeg gat ekki að því
gert. Heldurðu kanske að jeg
hafi getað treyst nokkru af-
sprengi Ehs frænda míns
eftir óþokkahragðið, sem liann
gerði mjer fyrir fimtíu árum?
ROTTURNAR.
Framh. af bls. 5.
um eða öðrum ástæðum, fara þær
á næturþeli í stórflokkum. — Þær
senda njósnara á undan til þess að
safna æti, og ferðalagi þeirra er án
efa stjórnað af gömlum og reyndum
foringja.
Rottumál 1
Tenon prófessor gengur svo langl,
að hann heldur að rotturnar liafi
sitt eigið tungumál. Tvær rottur
sem sækjast eftir sama ránsfeugn-
um og rekast á, hrína hver gegn
annari með liljóði sem næstum alt-
af er eins undir sömu kringumstæð-
um. Þegar þær hittust aftur á móli
í vinsamlegum tilgangi, reka þær
upp hljóð, sem eru alt öðruvísi.
Svörtu rotturnar hafa aukist mjög
seinustu árin og gera nú tilraunir að
vinna aftur ýmsa bæi í Frakklandi,
þaðan sem þær hafa verið reknar.
Á seinustu árum hafa þær gert
skipulagðar árásir til að vinna Paris,
og nú er að hefjast hin harðvítug-
asta barátta á ný milli svörtu og
gráu rottanna.
Tanon prófessor og starfsbræður
bans halda því fram að venjulegi
VÖRN GEGN LOFTÁRÁSUM.
Stúlkan hjerna á myndinni er að
koma út úr einskonar klukku úr
stáli, sem getur rúmað fjóra manns,
ef loftárás er gerð. Við tilraúnir
í Birmingham hefir stórt steinhús
verið látið hrynja yfir svona klukku,
og var lnin jafngóð eftir.
NÁTTKLÚBBARNIR SVÍKJA SKATT.
Bandaríkjalögreglan gerði nýlega
„skyndiáhlaup" á 73 náttklúbba í
Ne\v York og rannsakaði bækur
þeirra. Var tilgangurinn sá, að kom-
ast að hvort klúbbarnir teldu rjett
fram tekjur sínar. Það er talið, að
þessar heiðursstofnanir svíki hið op-
inbera um sem svarar tíu miljón
krónum á ári.
eyðingarmátinn — eitur, gildrur og
skipulagðar i’Ottuveiðar — sje ekki
fullnægjandi. Það eina sem dugi, sje
að varna þeim að ná i æti og svelta
hær. --
nú, að gyðingaliverfin eru stór í Leeds og
Bradford. Hann fór inn á skrifstofuna og
talaði við eigandann, sem sagðist vita fyrir
vist, að hann lie.fði ekki gist lijá sjer síðan
í júlí. Hann gat sannað þetla með því að
rannsaka gestabókina, og Collins lijelt aftur
lil Soutlihourne, án þess að liafa orðið
nokkurs vísari. Hann hitti Ridley yl'ir haug
af símskevtum, sem höfðu komið þennan
sama dag.
„Ekkert ágengt, sir,“ sagði Collins. , Það
hefir enginn í Bradford sjeð hann í marga
mánuði.“
„Ættingjar hans ekki heldur,“ tautaði
Ridley. Hann hafði sent símskeyti með
borguðu svari til allra ættingja Levinskys,
sem hægt var að fá heimilisfang að lijá
Rosembaum og vinnufólkinu. <,Og ef marka
má af því, hve vandlega þeir hafa gætt að
senda ekki nema þau tólf orð, sem borgað
var fyrir, þá virðast þessir ættingjar alls
ekki kæra sig um að sjá líánn. Nema þessi,“
liætti hann við og tók upp eitt símskeytið
og lagði það á horðið fyrir framan Collins.
„Þetta er frá hróður hans.“
Skeyti hr. Isaacs Levinsky bar vott um
btóðurlegar tilfinningar. Það lýsti ekki að-
eins undrun og hrygð. Upplýsingar gat það
engar gefið, en orðin voru ekki spöruð og
sendandinn ijet þess getið, að hann mundi
koma hið fyrsta til Southbourne og lieim-
sækja Ridley.
Isaac Levinsky kom með fyrstu lest.
Hann var lítill og pattaralegur og ekki um
að villast, að hánn var gyðingur. Hann
var vel til fara og smekklega búinn. Hann
forðaðist i hvívetna þann áberandi íhurð
og prjál, sem einkennir svo marga gyðinga:
digrar gullúrfestar og þessháttar. Hann var
með látlaust armbandsúr úr silfri og sljetta,
svarta skó; en það lýsti eigandanum vel, að
silfurúrið var svo vandað, að það kostaði
meira en gullúr og skórnir voru hand-
saumaðir og gerðir af einhverjum höfð-
ingjaræningja, sem gat sett upp hvað, sem
hann vildi, af þvi að liann hafði álit.
í fyrstu báru tilfinningarnar mannin ofur-
liði, svo að byrjunin á viðtalinu kom ekki
að neinu gagni, en einmitt þegar Ridley
var að þrjóta þolinmæðin, kom fram hin
einkennilega tvöfeldni, sem einkennir skap-
ferli gyðinga, og hinn kveinandi austur-
l£\ndamaður breyttist í eínu vetfangi í
vesturlenskan kaupsýslumann.
„Þjer getið ekki gefið neina skýringu
á hvarfi hróður yðar?“ spurði Ridley.
„AIls enga. Hann var ekki kvæntur, svo
að ekki gat verið um hjúskapardeilur að
ræða og hann var alveg laus við fjárhags-
áhyggjur. Hann hafði um þrjú þúsund
punda tekjur af eignum sínum á ári, auk
tekna hans af skrifstofunni, sem ekki eru
undir tvö þúsund pundum. Fimm þúsund
pund á ári eru að vísu ekki auður i sumra
augum — —“
, Það er auður í mínum augum,“ sagði
Ridley hugsandi og krotaði myndir á þerri-
hlaðið sitt.
„En ef maður eyðir ekki nema helmingi
af tekjum sínum — og jeg er viss um, að
hattii gerði það ekki þá er maður altaf
ríkur, er ekki svo?“ Levinsky lvfti höndun-
um i axlarliæð og ljet lófana snúa upp.
„Eruð þjer viss um, að kaupsýslan hans
hafi verið arðberandi?“
„Guð í ísrael! Var jeg ekki að segja vður
það?“
„Jú, en mjer skildist það á skrifaranum,
að þjer hefðuð farið úr fjelagsskap við
hróður yðar fyrir nokkrum árum, svo að
jeg Iijelt að þjer fylgdust ekki með, hvernig
gengið hefir síðan.“
„Nei, jeg er hluthafi ennþá“, svaraði
Levinskv. „En jeg hefi ekki verið neitt við
stjórn fyrirtækisins riðinn síðan við fór-
um frá Bradford; og jeg hugsa að það sje
þessvegna, sem skrifarinn liefir haldið, að
jeg hefði dregið mig út úr þessu fyrir fult
og alt, en jeg á helminginn ennþá og jeg
veit, að all liefir gengið ágætlega tii skemsta.
Auðvitað höfum við ekki nærri eins mikið
umleikis og við gerðum áður, en við getum
leyft okkur það. í raun og veru hjeldum
við áfram kaupsýslunni, sem einskonar
dægradvöl fyrir hróður minn. Hann hafði