Fálkinn - 23.06.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Var það tilviljun?
ungar örlaganna,
/
saman úti
— Jæja — er nokkuÖ nierkilegt?. .
Jim Bird fyrsti loftskeytamaður
fór i jakkann sinn. Jim var hár og
grannur, yndislegur maður, ef hann
hefði ekki haft þessa „nervösu" höf-
uðtilburði. Þá hafði hann fengið í
stríðinu. Sem ungur nýbakaður loft-
skeytamaður hafði hann orðið að
vera á verði á ,,Victoria“ i tvo daga
í röð, af því að fyrsti loftskeytamað-
ur hafði orðið veikur á einu af
hættulegustu svæðúnum í Atlants-
hafi, þar sem altaf mátti búast við,
að skipið rækist á tundurdufl eða
skipsflök.
— Nei, ekkert sjerstakt, herra
Bird, nema hvað stormur er væntan-
legur af austri. Annars ait gott.
Frjettir frá finsku skipi „Ginnes-
]jerg“ og þrímastraðri skonnortu fra
Hull, „John H. Smith“, 33 gráður í
austur — nú hvað meira?
Lampinn iýsti.
— Láttu mig fá hann. —-
Jim Bird tók heyrnartólið og
hlustaði. Ritsiminn byrjaði að ])ikka.
Iiann las á hann, og horfði á að-
stoðarmanninn.
— John H. Smith, 33 gráður í
austur. — Bird leit spyrjandi á að-
stoðarmanninn fyrir framan sig, —
óska læknis, skipstjórinn skyndilega
veikur, mjög veikur. Mun reyna að
liggja. Spyr alstaðar, hver getur sent
lækni.
— Vitið þjer um nokkurn? hvísl-
aði Bird að aðstoðarmanninum, með-
an hann hlustaði i sífellu eftir ný-
um fregnum, — eru skip nálæg
„John H. Smith?“ Lof mjer að sjá
fregnirnar seinasta klukkutímann.
Hann hristi höfuðið. — Enginn, það
má ætla að við sjeum næstir. Hlauptu
upp og beiddu doktor Leith að konni
hingað áður en jeg svara. —
Bird svaraði „John H. Smith“,
meðan hann beið eftir lækninum,
gaf til kynna hvar hann væri staddur
og spurði um, hvort einhver skip
mundu vera nær skonnortunni en
þeirra, og um það hvernig veður
væri. Vont. Hásævi. Lægi nærri
stormi. Þeir hjeldu kyrru fyrir i
augnablikinu, tii þess að fjarlægjast
ekki næstu skip. En hvert þeirra
hafði lækni, er gæti gert uppskurð,
sem iikiega var nauðsyniegur? Skijj-
stjórinn leið ógurlegar kvalir um
neðanverðan kviðinn, sennilega
botnlanginn. Var búinn að liggja i
lieilt dægur og vildi engan iækni, en
nú var hann orðinn meðvitundarlaus,
- Eða voru það dutl-
sem leiddu mennina
á regin hafi.
svo að þeir hefðu farið að grensiast
eftir hjálp.
Bird ritsímaði:
Biðið þið við, við spyrjum
iækninn hjerna. Kem strax.
Smásaga eftir ARNOLD BROOKES.
Bird sneri sjer við í skyndi. Hann
hafði ekki heyrt neinn koma inn.
— O — doktór Leith. Það er
skonnortan „John H. Smith“ frá Hull.
Skipstjórinn veikur. Uppskurður
p.auðsynlegur. Hvað á jeg að segja
lionum? •—
Enginn gat hrósað sjer af þvi, að
þekkja nokkuð frekar til dr. Leith.
Hann hafði siglt með s.s. „Constant-
ia“ á fjórum seinustu ferðuin hennar.
Dr. Leith var mjög þögull maður.
Skipshöfinin bar mikla virðingu fyrir
honum, alla leið frá kapteininum til
matsveinsins. Farþegarnir, það er að
segja konurnar „svermuðu" fyrir hon-
um. Og karlmennirnir þóttust sjá
andrikan og skynsaman inann, þar
sem hann var. En enginn gat lirósað
sjer af þvi að hafa unnið nána vin-
áttu doktor Leith.
Skipslæknirinn hafði sinn viðtals-
tima, sem hann tók á móti fólki.
Hann var kurteis og vingjarnlegur,
en gerði sjer annars ekki mikið far
um að kynnast fólki, þvi að utan
viðtalstíma sást hann sjaldan.
Hann hjelt til í klefa sínum og
neytti þar óbrotinnar máltíðar.
Hvað doktor Leith hafði annars
fyrir stafni, kom í ljós seinna. Hann
liafði litla vinnustofu út frá klefan-
um sínum og þar undi hann sjer öll-
um stundum. Það var fyrsta flokks
visindaleg vinnustofa — sögðu þeir
sárfáu, sem höfðu fengið að líta þar
inn. Annars var stranglega bannað
að trufla lækninn á vinnustofu hans
eða reyna að komast þangað inn,
þegar iæknirinn var ekki við.
En hversvegna doklor Leitli var
svo strangur og þögull maður, vissi
enginn um borð á s.s. „Constantia"
sem var eitt af stærstu farþegaskip-
imiiiii, er gengu milli Englands og
Ameriku. Hann hafði aflað sjer mik-
ils álits innan læknastjettarinnar, en
embættisbræður hans þektu liann
ekkert nje einkalíl' hans.
— Segið honum, að jeg muni
koma um borð, jafnskjótt og við
finnumst. Hversu ianga tíð tekur
þ*að, herra Bird, áður en við sjáum
skipið. Er vont veður — meðvindur
eða mótvindur — þekkið þjer skip-
ið, lierra Bird?
Bird svaraði út frá þeim fregnum,
sem hann hafði fengið frá skonnort-
unni. í þeim fjórum ferðum, sem
doktor I.eith hafði verið með, hafði
hann aldrei heyrt hann tala svona
mikið.
Myndir eftir PALLE WEEMERWALi)
Það liðu þrir tímar áður en skip-
in mættust. Skonnortan yar eins og
smáhnota, þar sem hún vaggaði við
hliðina á hinu tröllaukna gufuskipi.
Það var komið miðnætti. Aðeins
fáir farþegar voru á fótum. En þeir
lau, sem uppi voru, undruðust yfir
því, að ski]iið skyldi nema staðar
svona úti á reginhafi. Hafði eitthvert
óhapp komið fyrir. Ennþá færri
höfðu lierkju í sjer til að fara út úr
hinum hlýju káetum og sölum til að
grcnslasl um, hvort bátur hefði ver-
ið settir út. Nokkrir horfðu með lotn-
ingu og óttablandnir á hinn háa,
dökka, olíuklædda lækni, sem tók
sjer stöðu í bátnum ásamt áhöfninni.
Það var mikill sjógangur, en þó
lilífði skipsskrokkurinn bátnum á
leið sinni til skonnortunnar. Eftir
nokkrar mínútur var læknirinn kom-
inn upp í skonnortuna. Hann leit yf-
ir liana, til þess að gera sjer liug-
mynd um hvernig sá maður lili út,
sein hann væri nú að fara í sjúkra-
heimsókn til. Alt í röð og reglu, það
mátti vel sjá, þó nokkuð væri rokkið.
Það leyndi sjer ekki, að skipstjór-
inn var reglumaður — Joe Hudson
hjet hann. Loksins hafði læknirinn
liaft upp á nafni hans.
— Jæja, hvernig gengur það?
Fyrsti stýrimaður, sem tók á móti
lækninum, yfti öxlum.
— Ekki sem best, doktor, Hudson
skipstjóri er ennþá meðvitundarlaus:
Mikill hiti. Mikill liiti. Hann var óró-
legur fyrir klukkustund síðan, en nú
er hann rólegri. Alt er í lagi, herra
læknir, ef þjer viljið gera uppskurð
á honum.
— Við sjáum nú til.
Doktor Leith gekk á eftir stýri-
manninum niður tröppurnar, sem
lágu að káetu skipstjórans. Hann
varð að styðja sig við grindverkið,
stíginn var brattur og skipið valt
mikið. Það var alt annað en þægi-
Icgt að gera uppskurð á s'vona stað.
Þeir gengu gegnum káelu og inn í
aðra minni.
Eina hljóðið, sem heyrðist, var
jiungur andardráttur manns, er lá
i lokrekkju fyrir enda káetunnar.
Læknirinn liorfði eitt augnablik
hvast á manninn. Hann var með
mikið dökkjarpt hár og allmikið
skegg, sem var eins og umgjörð um
náfölt, skarpleitt andlitið. Það varð
ekki greint hvort sjúklingurinn svæfi
eða væri meðvitundarlaus.
Við verðum að nota stóra borð-
ið — þarna, — doktor Leith benti
út í staérri káetuna. — Og skipið þjer
einhverjum tveinufr mönnum að
aðstoða mig við uppskurðinn. Helst
stýrimann, ef þjer getið ekki verið
við og tvo aðra liðlega menn. Jeg
fer þá að undirbúa mig og líta á
sjúklinginn. Doktór Leith gekk á
eftir stýrmanninum inn i káetuna.
Hann tók upp töskuna sína og
setti hana á lítið skrifborð, sem
fest var í vegginn. Hann fór að taka
upp áhöldin og lagði þau frá sjer
i röð og reglu, eins og hjer mætti
engu skeika.
Borðið var traust, þoldi mann,
þó þungur væri. Læknirinn tók
fram lampánn sinn — reyndi hann,
og ljet skin hans falla á vegginíi
nokkrum sinnum.
Honum lá nærri að lirópa upp
yfir sig. Hvaða mynd var þarna á
veggnum? Málverk af yndislegri, lít-
illi stúlku, tvær ljósar fljettur og
hálsinn ber.
Doktor Leith l'ærði skurðlamp-
ann sinn til. Þarna — innrömmuð
mynd — kona — ung kona — eða
miðaldra — það var ekki hægt að
sjá það —- fallegt, grannleitt andlit,
umkringl dökkjörpu hári — djúp,
dálítið einkennileg augu, — augun
innsæ.
Hvað stendur þarna í horni
myndarinnar? Doktor Leith rann-
sakaði hina fallegu skrift:
— Altaf hjá þjer. Þín — þín....
Hönd doktors Leith titraði. Hann
setti lampann niður fyrir framan
sig og stóð nokkur augnablik graf-
kyr með lokuð augu. — Þín ....
Anni....
Hann hvíslaði þessi orð.
Já, hann vissi það strax og
hann sá málverkið. Hann þekti það.
Það hafði hangið jiarna yfir skrif-
borði gamla prófessorsins. Myndin
af Anni sem lítilli stúlku. Anni,
leiksystirin hans, á gömlu friðsælu
æskustöðvunum. Myndin af Anni,
sem lítilli stúlku. Ást unglings-
(Irauma hans. Dísin, sem hann hafði
lilbeðið árum saman. Við nafn henn-
ar voru allar þrár námsáranna
— Hvað heitir skipið?
VEGNA ANNI