Fálkinn - 23.06.1939, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
liundnar. Hún var markið, verð-
launin, framtiðin.
Og svo kom hann. Nei, kom, ])að
var ekki rjetta orðið. Anni fór. Það
var hennar fyrsta og eina ferð frá
heimilinu. Og hún kom aldrei aft-
ur. Hún hitti hann. Gamli pró-
fessorinn talaði svo litið um það.
Hann var ekki úr þeirra hóp. Mað-
ur, sem var á sifeldu ferðalagi um
hafið eins og hver annar háseti,
sjersinna og viltur. Óþektur út-
lendingur fyrir alla kunningja Anni.
Óskiljanlegt. Blíða, kyrláta Anni,
sem var glettin — hrædd við alt sem
var ofsafull eða utan við hinn hljóð-
iáta menningarliring og alt, sem gott
var og fagurt.
Eftir þetta liafði hann mjög litið
frjett af Anni. Og ekki neitt, eftir
að gamli prófessorinn dó.
En hann leið — leið óttalegar
kvalir. Og hann hataði. — Hataði
manninn, sem liafði tekið hana. Eitl
einasla brjef skrifaði hann henni.
Brjef, sem var fult af ást, örvænt-
ingu og reiði. Hann sagði henni, að
hann þekti manninn. Hefði látið
rannsaka æfiferil hans, þar sem
hann gæti ekki vitað ókunnugím
mann eyðileggja lif hennar, af þvi
að hún hafði orðið snogglega hrifin
af hónúm.
Það hlaut að vera víma, er liði
bráðlega hjá. Það var maður, se’n
ekki var verður ástar hennar, æfin-
týramaður, kvennaflagari.
Hún ætti að koma aftur. Hann
elskaði hana. Hann ætlaði að til-
hiðja hana alt sitt líf. Hún heyrði
honum til og þeirri tilveru, sem
hann ætlaði að skapa henni. Þau
skyldu lifa saman, eins og þau hefðu
aldrei. vitað, að þessi maður væri
til, aðeins skuggi, sem leið fljótt hjá.
Anni — Anni — Anni....
En hún kom ekki, skrifaði ekki
einu sinni.
Hann hafði frjett hvenær þau giftu
sig. Þau ætluðu að búa í New York.
Það var skömmu áður en gamli
prófessorinn dó. Anni vildi týnasl.
Það var markið um, að hún var ó-
hamingjusöm. Hatur hans til ókunna
mannsins jókst. Fyrir hans sjónutn
var hann sú manntegund, sem ineð
frekju og án minsta tillits til ann-
ara smeygir sjer áfram og gengur
á rjett annara manna.
Ótrúlegt. Að ein manneskja skuti
vera svona samgróin lífi manns —
og svo er henni alt i einu rænt
burtu.
Hann mintist þess, að fyrst á eft-
ir þráði hann það eitt, að deyja.
Siðar hjelt hatrið honum uppi. —
Hann óskaði eftir því, að mega, þó
ekki væri nema einu sinni, liitta
manninn og endurgjalda honum
þær kvalir, sem hann hafði lagt á
hann. Þetta var sjúkleg hugsun, sem
í sífellu slríddi á liann. Hugsun,
sem lá djúpt falin í honum, eins og
einhver mótmæli gegn sjálfu lífinn,
sem hafði leyft þessi afbrot gegn
honum. Einhverntíma hlaut hann að
mega hefna sín. Hann varð þögull
maður, kajdlyndur, þó að lífið hefði
annars verið lionum gott á margan
máta.
Og nú stóð hann hjerna undir
myndinni hennar. Altaf hjá þjer,
þín Anni, stóð á myndinni. Núna
mörgum, mörgum árum siðar gat
hún sagt þetta við hann.
Og nú var hann kallaður sem
læknir úti á reginhafi og hafði lif
þessa manns í hendi sjer.
Og þarna — önnur mynd — af
tveimur börnum, pilti og stúlku. —
Doktor Leith laut ennþá höfði.
Honum birtist liamingja þessa
manns, eins og eitthvað sem hann
hafði verið sviftur. Og hann hafði
sjálfur orðið að ganga gegnum lífið
eins og fátækur maður, sem enginn
bar hlýjar kendir til. Konu og börn,
hans eigin drauma, æsku hans og
manndóm, hafði þessi maður hlotið.
Og hjerna áttu þeir að mætast, tveir
menn, sem þektu ekki hvorn ann-
an og þó voru örlög þeirra tengd
fast saman. Nú var komið að hou-
um, hvernig mundi nú alt fara, i
])etta skiftið var það hann, sem hafði
þræðina í hendi sjer. Gat það stafað
af nokkur öðru en því, að hann
hafði óskað sjer þess svo oft.
Hann þurfti ekki að segja annað,
en að hann vildi ekki framkvæma
uppskurðinn. Að það væri um sein-
an. Enginn gat komist að hinu sanna
í þessu máli.
Hann ior aftur til litlu káetunnar
og stóð kyr nokkur augnablik, og
horfði á fölt andlitið á livítum kodd-
anum. Það voru kipringsdrættir um
munninn. Skeggið var eins og fast-
ur, dökkur rammi í kringum hina
skörpu drætti. Þetta var andlitið,
sem Anni hafði tekið fram yfir
hans eigið. Að þessu andliti hafði hún
látið vel, gert það hamingjusamt,
lcomið því til að brosá og verða
milt. Einmitt það sama, sem hann
hafði þráð oft svo heitt, að kona
mætti milda andlitsdrætti hans með
ástaratlotum.
En nú var ekki lengur um það
að tala. Sem maður var hann orðinn
kaldrana, harður og tilfinninga-
laus, sem læknir var hann orðinn
þræll skyldunnar, visindamaður,
þar sem alt lifið var miðað við til-
raunir. Og nú átti þessi maður, að
vera viðfangsefnið hans.
Og Anni!
— Þá erum við til, herra læknir.
Doktor Leith hrölck í kút og sneri
sjer við.
— Gott, ágætt. — Hann fann
livernig hann titraði, þegar hann
Fvamh. á bls. 13.