Fálkinn - 22.09.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
LENA WHITE segir í eftirfarandi sögu
frá hjúkrunarkonu, sem með örþrifaráði
bjargaði lífi sínu úr greipum geðveiks
morðingja. Og sagan heitir:
"p* R nú allstaðar lokað og læst,
systir Cherry?
— Já, systir Silver.
— Allar hurðir læstar og
gluggarnir hespaðir?
— Já.
Samt fanst systur Cherry liún
ekki vera viss um þetta, er hún
aflæsti forstofudyrunum. Hún
hafði gleymt einhverju - en
hverju? Meinið var, að hún var
svo gleymin. Hingað til hafði
minnisleysi hennar ekki liaft al-
varlegar afleiðingar, en í gær
hafði hún orðið sek um yfirsjón,
sem lieita mátti hörmuleg. Hún
hafði uppgötvað það í dag, að
lokið á súrefnishvlkinu var ekki
skrúfað að og hylkið hafði tæinst.
Og hún var sú síðasta, sem not-
að iiafði hylkið.
Systir Cherry endurtók það
sem hann hafði sagt. — Hann
flýtir sjer víst eins og hann get-
ur, sagði hún, — en það er vafa-
mál hvort liann getur komið aft-
ur fyr en í fyrramálið.
— Við erum þá aleinar hjer,
sagði systir Silver drungalega.
Systir Cherry idó. — Aleinar?
Þrjár uppkomnar manneskjur!
Við ættum að geta sjeð okkur
farhorða.
á liana. — Eruð þjer að gera mig
hrædda, með vilja.
Já, sagði systir Silver. —
Vegna þess að jeg treysti yður
ekki. Þjer eruð svo gleymin.
Systir Clierry roðnaði. — Það
er óþarfi að vera að minna mig
á súrefnishylkið.
— Já, en þjer gætuð gleymt
fleiru.
— Jeg hefi ekki gleymt neinu.
Yður er óhætt að treysta þvi.
ið eftir, að hún gekk á of litlum
skóm og hún hafði oft sjeð liana
spegla sig.
Hún furðaði sig á að frú Jolm-
son skyldi ekki vera komin með
kvöldmatinn og fór ofan í eldliús
til þess að líta eftir henni.
Þar var engan kveldmat að
sjá, en frú Jolmson sat fram á
eldhúsborðið með höfuðið fram
á liendurnar.
Systir Cherry fór til liennar og
stjakaði við henni og hún lyfti
höfði. Hvað var það? spurði
liún og drafaði í henni.
— Frú Jolmson, livað er þetta
— þjer eruð veik!
- Hva. . — veik? Nei, jeg er
bara með svoddan svima ....
Systir Cherry sá tómt glas,
sem var hjá henni á eldhúsborð-
Drepið á dyr í næturhúminu
Þetla var alvarlegt mál, því að
einn sjúklingurinn þarna á
sjúkrahælinu, var eins og nú stóð,
prófessor Glendover Baker og
var hann veikur af gaseitrun,
sem liann hafði fengið við vís-
indalega tilraun, og þurfti á súr-
efni að halda með ákveðnu milli-
bili. Þessvegna hafði Johnson,
þúsund þjala smiðurinn á sjúkra-
hælinu, orðið að beita fyrir kerr-
una og leggja af stað yfir fjallið
lil þess að sækja nýtl súrefni.
Það var farið að skyggja þegar
hann lijelt af stað.
Stormurinn vældi en þjett rign-
ingarslæða lmldi fjöllin. John-
son liristi höfuðið þegar liann
leit upp á klifið.
— Læsið þið nú vel öllum dyr-
um og gluggum, var það síðasta
sem liann sagði áður en liann
fór. — Mjer er ekki um, að skilja
þrjá kvenmenn eftir eina meðan
þessi náungi leikur lausum liala.
Systir Cherry liafði flýtt sjer
að loka alstaðar. Meðan hún
gekk stofu úr stofu með ljósið,
fanst henni alveg eins og ein-
hver væri úti fyrir, sem hefði
ekki af henni augun.
Hún var altaf að hugsa um
súrefnishylkið, sem hún iiafði
gleymt að loka. Hún skammaðisl
sin fyrir þessa gleymsku. En
hún liafði orðið að hugsa um
sjúklinginn alein þangað til syst-
ir Silver kom fyrir þremur dög-
um og var þessvegna úrvinda af
þreytu. Og þó var það ekki næg
afsökun.
— Jeg er víst ekki hæf til að
vera hjúkrunarkona, tautaði liún
fyrir munni sjer.
Þegar hún hafði aflæst for-
stofudyrunum vaknaði hún af
hugsunum sínum við grófgerða
raust systur Silver. Það var eitt-
livað ábyggilegt við hana. Systir
Silver var sterk kona.
— Er hann farinn?
— Ilann Johnson? Já, hann
ók af stað fyrir hálftíma.
— Já. Ekki er jeg hrædd. Syst-
ir Silver horfði svo kynlega á
hana. — Jeg get verið róleg.
Hversvegna það?
— Vegna þess að þjer eruð
hjer. Þegar hann sjer yður þá
snertir hann ekki við mjer.
Systir Cherry reyndi að eyða
þessu og hló. — Við þurfum víst
ekki að óttast hann, nein af okk-
ur, sagði hún.
— Haldið þjer það? Þetta er
afskekt hús. Einasti karlmaður-
inn hjer er sjúklingur. Og svo
við tvær. Jeg tel ekki frú John-
son.
Systir Cherry varð niðurlút.
Henni varð svo þungt í skapi við
það sem Silver sagði. — Þjer ætt-
uð ekki að tala svona, sagði hún
hvast.
CVO stóð nefnilega á, að morð
^ höfðu verið framin þarna i
sveitinni síðustu vikurnar. Og
svo einkennilega vildi til, að það
voru eintómar hjúkrunarkonur,
sem myrtar voru. Lögreglan var
nú að leita að geðveikum lækna-
stúdent. Það var talið, að hann
hefði orðið brjálaður af ófarsælli
ást til hjúkrunarnema. Hann
hvarf skyndilega af spítala sín-
um og eftir það urðu þessi lijúkr
unarkvennamorð, á ýmsum
sjúkrahúsum. Bæði þarna í sveit-
inni og í næstu sveitum var fólk
lamað af ótta og ungar stúlkur
þorðu ekki út fyrir húsdyr einar.
— Ekki getur hann vitað, að
við erum einar lijer í nótt, sagði
systir Cherry.
Systir Silver ypti öxlum. •—
Svona fólk veit alla skapaða
hluti, sagði hún.
— Vitleysa! Og annars er
morðinginn víst ekki lengur á
þessum slóðum, því að það er
rúmur mánuður síðan síðasta
morðið var framið.
— Já, einmitt. Þessvegna er
tími kominn til þess að hann
fremji nýtt morð.
Systir Cherry liorfði álasandi
En í sama bili var eins og ótt-
inn kæmi aftur — það var eilt-
livað, sem hún hafði gleymt.
Húsið var gamalt og fult af
dimmum krókum og skúmaskot-
um. Svstir Cherry liugsaði til
stóru forstofuliurðarinnar og
sterku gluggaliespanna. En í stað
þess að vera örugg fanst henni að
liún væri eins og fangi í búri
þarna.
Hún geklc fram að stiganum.
— Við stöndum hjer oð þvöðr-
um og gleymum sjúklingnum,
sagði hún.
—Það kemur á mig að hugsa
um hann í kvöld, sagði systir
Silver og gekk fram hjá henni
og upp stigann. Systir Clierry
horfði öfundaraugum á eftir
henni. IJún liugsaði til unga
prófessorsins með háa ennið,
svipgöfuga andlitið og greindar-
legu augun.
CYSTIR CHERRY liafði orðið
^ ástfangin i fyrsla skifti. í
fyrsta sinn liafði hún fengið lif-
andi samúð með sjúklingi sín-
um. Það gat ekki beitið, að hún
neytti svefns eða matar meðan
hann var i hættu, en þegar hún
var afstaðin hafði liann fylgt
henni með augunum og altaf
viljað liafa liana nærri sjer. En
í gær liafði hann tekið um hend-
ina á henni og hvislað: — Clierrv
viljið þjer giftast mjer?
— Hver veit — þegar yður
batnar! hafði hún svarað og
reynt að vera kankvísleg. En
hún vissi, að hann mundi spyrja
liana aftur og að hún mundi
svara já.
IJún hugsaði til systur Silver.
Hingað til liöfðu þær ekki verið
saman nema meðan þær voru að
horða, og þá liafði Silver verið
hljóð og liálf önug. En í kvöld
hafði liún beinlínis sýnt henni
fjandskap og systir Cherry þótl-
ist vita ástæðuna: syslir Cherry
var afbrýðissöm. Hjegómleg var
liún líka. Systir Clierry hafði tek-
inu og liausinn á frú Jolmson
datl eins og slytti fram á Iiand-
legginn á henni.
Systir Silver lieyrði Cherrv
koma hlaupandi upp stigann og
mætti lienni á miðri leið. —
Hvað er að?
— Það er liún frú Johnson.
Jeg held að hún sje útúrfull.
Ivomið þjer ofan og sjáið!
'Þegar Silver kom ofan og sá
livernig ástatt var með frú John-
son tók hún undir eins undir
háða handleggina á lienni og dró
hana upp af stólnum. — Hún er
hlindfull, sagði liún. — Við verð-
um að koma henni í rúmið.
Það var mesta strit að draga
frú Jolinson, sem var afar þung,
upp fjóra stiga og Cherry var
lafmóð þegar þær höfðu loks
komið henni inn í stofuna henn-
ar. Hún vildi lielst að Silver færi
og sagðist geta háttað frú John-
son ein. En Silver stóð kyr og
horfði á hana.
Hversvegna starið þjer svona
á mig? spurði Cherry.
— Finst yður þetta ekki eig-
inlega hálf einkennilegt?
— Hvað ?
Augun í Silver voru eins og
tveir svartir deplar í rökkrinu.
— í morgun vorum við fjög-
ur hjerna, sagði hún. — Síðan
fer Johnson og svo verður frú
.Tohnson veik. Nú erum við að-
eins tvær. Og ef eitthvað kemur
fyrir, er aðeins ein eftir---.
Cherry hugsaði til systur Silv-
er meðan hún var að afklæða
frú Johnson. Það var alls ekki
skemtileg tilhugsun að vera ein
með lienni. Það var eins og hún
legði altaf einhverja ömurlega
merkingu í alla hluti.
Það var til dæmis ekkert und-
arlegt, þó Johnson færi á næsta
sjúkrahús til þess að fá súrefni.
Og ástand frú Johnson var af-
leiðing þess að hún liafði drukk-
ið. Skýringarnar á þessu voru
ofur eðlilegar. En nú var geigur-
inn kominn í hana. Og tilhugs-