Fálkinn - 10.11.1939, Page 12

12
F Á L K I N N

SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga eítip Blank Eismann

|@^be
2.

og nngur maður, sem stóð á öndinni af
mæði, hlassaðist í sætið á móti henni.
Auðvitað sá hann undir eins, að liann
hafði i óðagotinu lenl í kvennaklefa, og gerði
Natösju kurleysislega afsökun. Þannig at-
vikaðist það, að þau tóku að tala saman,
og' er það kom á daginn að þau ætluðu bæði
á sama áfangastaðinn, varð viðræðan svo
skemtileg, að Natasja tók tilmælum hans
um, að koma inn í klefa, sem bæði konum
og körlum var ætlaður, á næstu stöð, svo að
þau gætu orðið samferða á leiðarenda.
Dimitri harón von Platonoff liafði við fyrstu
sýn orðið ástfanginn i hinni ungu, fögru og
ljóshærðu barónessu, sem þá var tæpra átján
ára, og hún hafði látið sigrast þegar í stað.
Nokkrum vikum síðar hóf liann hónorð sitt
til hennar, trúlofunin var gerð heyrum kunn
með veisluhaldi og Natasja var sælasta
manneskjan á jörðinni.
En dimmir skuggar fylgdu siðari ófrið-
arárunum í Rússlandi. Stóreignir hurfu eins
og dust fyrir vindi. Yon Franzow harón
misti einnig miklar eignir og hann fór ekki
í launkofa með það við tengdason sinn til-
vonandi.
En Dimitri von Platonoff liafði samskon-
ar áhyggjur — liöll hans í Rússlandi hafði
verið gerð upptæk og lítil von um, að hann
fengi hana nokkurntíma aftur. Hann átti nú
aðeins sveitahýli i Eistlandi, sem hann hafði
fengið i arf eftir móður sina, og þar ætluðu
þau að setjast að, Natasja og hann, er þau
væru gift. En eins og á stóð var alt á svo
hverfandi hveli, að þau þorðu ekki að
hyggja á brúðkaup og að stofna nýtt heimili.
Og einn daginn sagði Dimitri unnustu
sinni þær óvæntu leiðindafrjettir, að hann
vrði að fara til París. Þar í horg hafði faðir
lians komið fyrir allstórri fjárupphæð, en
nú iiafði hann hvorki fengið skilagrein nje
annað frá hankanum í marga mánuði.
Það var sár viðskilnaður með þeim, en
Dimitri lofaði því, að hann skyldi ekki und-
ir neinum kringumstæðum verða hurtu nema
missiri. Og svo skyldu þau giftast undir eins
og hann kæmi aftur.
En nú voru liðnir tiu mánuðir og Dimitri
enn ókominn. Og hann skrifaðí ekki heldur,
Natasja fjekk ekkert svar við brjefum
sínum.
Unga stúlkan stóð upp, tók ljósmvndina
í hönd sjer og horfði lengi á liana.
— Elskarðu mig ekki, Dimitri? Hefirðu
gleymt henni Natösju? — Ósjálfrátt hafði
liún livíslað nafnið i hálfum hljóðum. Nú
flýtti hún sjer að setja myndina á sinn
stað og strauk sjer um ennið og augun —
lienni fanst snögglega að hún sæi eitthvað
meiðandi eða hæðilegt i hrosinu á mynd
Dimitri.
Hún fór aftur út að glugganum og dró
þykk silki-gluggatjöldin til hliðar. f sama
bili rak hún upp angistaróp. Himininn var
rauður eins og hlóð. Það hlaut að vera ekhfr
i hlöðunni niður á enginu.
Hún stóð agndofa af skelfingu i nokkrar
sekúndur. Svo ldjóp liún fram, eftir dregl-
inum á ganginum og niður í forstofuna.
Allstaðar var óliugnæm kyrð.
— Eldur! Eldur! hrójiaði hún, en enginn
svaraði, enginn virtist heyra lil hennar.
Hún opnað hverja hurðina eftir aðra
hrópaði hærra.
Enginn kom — livergi heyrðist liljóð.
Hún mundi áminningar föður síns um
að liringja til hjeraðsstjórans, ef eitthvað
yrði að, og hljóp inn í stofu hans, því að
þar var síminn. Hún hringdi skjálfandi
hendi og hjelt lieyrnartækinu að eyranu.
Halló! Halló! Hver er þar? Halló
heyrið þjer ekki? Halló?
Ekkert svar.
Natasja tók á símabjöllunni og hlust-
aði og hjelt niðri í sjer andanum.
Árangurslaust. Enginn svaraði það
heyrðist ekki vottur i símanum.
Ángistarfull slepti hún heyrnartækinu.
Hún mintist þess, að hún hafði einhvern-
tíma lesið um ræningja, sem skáru á síma-
leiðslur áður en þeir rjeðust á húsin. Þeir
hlutu að liafa gert það þarna líka. Það
var ekki vafa bundið, að Osinski ætaði að
ráðast á höllina í nótt.
Hvað átti hún að taka lil hragðs? Hún
Jirýsti báðum höndum að liöfði sjer, eins
og liún væri að reyna að neyða hug sinn
til Jiess að starfa og finna úrræði.
Æ, hversvegna liafði faðir hennar skilið
liana eina eftir heima?
Eina? Nei, hún var ekki ein. Vinnufólkið
mundi verja hana og gæti kanske hrundið
árásinni. Það hafði alt vopn til vonar og
vara, á J>essum umbrotatímum. Ef það
gæti varist þangað til faðir hennar kæmi
með liðsaukann, væri öllu horgið.
Hún llýtti sjer ofan i baðslofuna til Jiess
að líta eftir fólkinu, en staðnæmdist í dyr-
unum og varð að grípa um dyrastafinn til
Jiess að liníga ekki niður. Stofan var mann-
laus.
Á borðinu stóðu enn bollar og diskar eft-
ir kvöldmatinn, stólum hafði verið velt um,
engar kápur eða húfur á snögunum — all
benti á, að fólkið liefði flúið i skyndi.
Eins og rottur flýja sökkvandi skip liafði
vinnufólk Alexanders baróns von Franzows
flúið höll hans, þegar hættan steðjaði að.
Natasja gat ekki skilið ennþá, að hún var
orðin ein eftir þarna og varnarlaus. Ilún
hugsaði sjer fyrst þá nærtæku skýringu, að
fólkið hefði fylkt liði i haUargarðinum til
Jiess að verja heimili húsbónda síns. Hún
hljóp út i garðinn, kallaði til fólksins og
nefndi sumt með nafni, starði út í myrkr-
ið og kallaði aftur. en alt var árangurs-
laust.
Skjálfandi frá hvirfli til ilja hneig hún
niður i snjóinn, með andlitið upp að trjá-
slofni. Og eins og i vitrun sá hún fyrir sjer
andlit Osinskis eins og hún liafði sjeð það
í raun og veru, daginn sem hann liótaði
henni hefndinni grimmu, eftir að hún hafði
barið liann með keyrinu sínu, er liann sat
fyrir lienni í skógarjaðrinum og ætlaði að
kyssa hana.
Aftur hljómuðu fyrir eyrum liennar liin
hatursfullu orð, sem liún gat aldrei gleymt:
„Sá dagur kemur, að þjer liggið á lmján-
um fyrir mjer og gráthænið um miskunn.
Þjer munuð kj'ssa hendur mínar og fætur
og hiðja mig um að Jirýsta yður að lijarta
mjer. Það veður dagur hefndarinnar, stæri-
láta barónessa. Svo framarlega sem jeg
lieiti Nikita Abrahamitsj Osinski, skuluð
Jijer lifa þann dag!“
Var Jiessi dagur kominn?
- Pahhi! Pabbi! lirópaði liún. Ilvers-
vegna hefir J)ú yfirgefið einkabarn ])itt?
Henni tókst að komast á fætur og eins og
drukkinn maður slagaði hún að hallardyr-
unum lil Jiess að komasl í skjól.
Alt i einu varð lienni litið á Ijós i glugga
í annari hallarálmunni. Nýjum vonarneista
skaut upp í liuga hennar. Hún rjetti báðar
hendurnar fram i áttina til gluggans og
hvíslaði:
Boris Petrovitsj liann hefir ekki
vfirgefið mig. Góði, trúlyndi Boris!
Hann hafði verið trúr vörður hennar,
undir eins á barnsárunum. Hann hafði leitt
hana Jiegar hún var að læra að ganga, þau
höfðu leikið sjer saman, og Jiegar foreldr-
ar hennar fóru í ferðalög vissu J)au dóttur
sina óhultari hjá syni ráðsmannsins, sem
var átla árum eldri en hún, en hjá barn-
fóstrunni og vinnukonunum.
Fyrsta æfintýrið sem hún mundi úr
bernsku, hafði Boris sagl henni. Hann hafði
kent henni að sitja á hesti, að róa, fara á
skautum — í stuttu máli alt, sem gat orðið
lil lilbreytingar á fábreytilegu sveitalífinu.
Og síðar, Jjegar hann fór á hurt til Jiess
að læra á háskólanum og verða læknir —
það var draumur hans J)á höfðu þau átl
hágt með að skilja.
Skömmu síðar fór Natasja á heimavist-
arskóla erlendis og þannig liðu mörg ár
þangað lil J)au sáust næst.
En Boris hafði orðið að hælta náminu,
því að faðir hans hafði mist aleigu sína í
stríðinu. Og J)essvegna varð hann ráðsmað-
ur, eins og faðir hans og afi höfðu verið.
Þegar Natasja hafði fálmað sig áfram að
glugganum í myrkrinu heyrði hún æsta
kvenrödd inni. Hún stóð og hlutsaði og
heyrði greinilega J)essi orð:
— Vertu ekki að Jæssari heimsku, Boris
Pelrovitsj, en lcomdu með mjer. Hversvegna
viltu ekki fara? Við öll hin höfum fyrir
löngu fengið okkur öruggan samastað, og
ef Osinski finnur J)ig lijerna, þá er engrar
hlifðar að vænta. Hann hatar Franzowana
og hefir svarið dauða og tortímingu öll-
um þeim, sem verði þeim trúir. Nú er sá
tími kominn, að við — hin kúguðu, hin
starfandi tökum völdin.
Þetta var rödd Sonju Jegerownu, dóttur